Κάποτε ένας Πορτογάλος πρίγκιπας ερωτεύεται παράφορα μια
Σκανδιναβή πριγκίπισσα. Η Σουηδία δέχεται τα «προξενιά» και σε λίγο η νεράιδα
του Βορρά κατεβαίνει στην Πορτογαλία. Δεν έχει κανένα απολύτως παράπονο! Ο
άνδρας την υπεραγαπά, την προσέχει, σέβεται τις επιθυμίες της και όλοι την
προσέχουν.
Σιγά-σιγά συνηθίζει το πράσινο χαλί της γης. Πολύ όμως
λαχταρά το άσπρο χρώμα της πατρίδος της.
− Η πατρίδα μου έχει πολλά χιόνια, παντού βλέπεις κάτασπρα!
Ο πρίγκιπας θέλει πάντα να χαροποιεί το ταίρι του. Διατάζει
λοιπόν να φυτέψουν παντού αχλαδιές, αμυγδαλιές, κερασιές, που κάνουν άσπρα
λουλούδια, να φυτέψουν μέσα στο παλάτι και γύρω μαργαρίτες λευκές,
τριανταφυλλιές με κάτασπρα τριαντάφυλλα.
Η πλάση γρήγορα ντύνεται στα λευκά!
Η πριγκίπισσα βλέπει τα κάτασπρα λουλούδια και αγάλλεται η
καρδιά της. Συχνά αγκαλιάζει τον άνδρα της.
− Σ’ ευχαριστώ χρυσέ μου. Εσύ κάνεις τα πάντα για να
μ’ ευχαριστήσεις. Εγώ τι θέλεις να κάνω για σένα;
− Τίποτε! Θέλω να γελάς εσύ! Να είσαι ευτυχισμένη!
− Είμαι! Δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ!
Αν δεν μπορείς να προσφέρεις στο ταίρι σου εκατό, δώσε δέκα,
πέντε, ένα!
