Περίεργο, ε;

1. Δέν εἶναι περίεργο πῶς ἓνα ποσό τῶν 20 Εὐρώ σᾶς φαίνεται πολύ μεγάλο, ὃταν τό δίνετε στήν ἐκκλησία, ἀλλά εἶναι μικρό ὃταν πηγαίνετε γιά ψώνια;

2. Δέν εἶναι περίεργο πού 2 ὧρες σᾶς φαίνονται πολλές, ὃταν εἶστε στήν ἐκκλησία, ἐνῶ σᾶς φαίνονται λίγες, ὃταν παρακολουθεῖτε μιά καλή ταινία;

3. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι δέν βρίσκετε λόγια νά πεῖτε ὃταν προσεύχεστε, ἀλλά δέν ἒχετε κανένα πρόβλημα ὃταν σκέφτεστε γιά ποιό πράγμα θά μιλήσετε μέ ἓναν φίλο;

4. Δέν εἶναι περίεργο τό πόσο «δύσκολο» καί «βαρετό» εἶναι νά διαβαστεῖ ἓνα κεφάλαιο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐνῶ πόσο εὒκολα διαβάζονται 100 σελίδες ἑνός δημοφιλοῦς μυθιστορήματος;

5. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι ὁ καθένας θέλει εἰσιτήρια γιά μπροστινές θέσεις σέ συναυλίες καί ἀγῶνες, ἀλλά προτιμᾶ νά κάθεται στά τελευταῖα καθίσματα τῆς ἐκκλησίας;

6. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι πρέπει νά ξέρετε γιά μιά ἐκδήλωση τῆς ἐκκλησίας 2-3 ἑβδομάδες πρίν ἀπό τήν ἡμέρα πού θά πραγματοποιηθεῖ, ὣστε νά μπορέσετε νά τήν βάλετε στόν προγραμματισμό σας, ἀλλά μπορεῖτε γιά ἂλλα γεγονότα νά...

ἀποφασίσετε καί τήν τελευταία στιγμή;

7. Δέν εἶναι περίεργο τό πόσο δύσκολο εἶναι νά μάθετε κάτι πού σχετίζεται μέ τό Θεό, ὣστε νά τό μοιραστεῖτε μέ ἂλλους, ἀλλά τό πόσο εὒκολο εἶναι νά μάθετε, νά καταλάβετε καί νά διαδώσετε ἓνα κουτσομπολιό;

8. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι εὒκολα πιστεύετε αὐτά πού γράφονται στά περιοδικά καί στίς ἐφημερίδες, ἀλλά ἀπό τήν ἂλλη ἀμφιβάλλετε γιά τά λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

9. Δέν εἶναι περίεργο πού ὁ καθένας θέλει μιά θέση στόν οὐρανό, ἀλλά δέν θέλει νά πιστέψει, νά κάνει ἢ νά πεῖ κάτι γιά νά φθάσει ἐκεῖ;

10. Δέν εἶναι περίεργο τό πόσο εὒκολα στέλνετε ἀνέκδοτα σέ e-mails τά ὁποῖα προωθοῦνται δεξιά κι ἀριστερά, ἐνῶ τό σκέφτεστε διπλά ὃταν πρόκειται νά στείλετε ἓνα μήνυμα γιά τόν Θεό;

Η ζωή όσων βαδίζουν την ευρύχωρη οδό, είναι ζωή στενοχώριας

Ελέχθη προηγουμένως ότι όσοι διαβαίνουν την πλατειά πύλη και βαδίζουν την ευρύχωρη οδό δεν καταβάλλον κόπο, ούτε αγώνα.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ζουν με άνεση και χαρά. Όχι. Όταν λέμε ότι δεν έχουν κόπο και αγώνα, εννοούμε ότι αφήνουν τους εαυτούς τους ελεύθερους και αχαλίνωτους στις επιθυμίες και ορέξεις τους, σε όλα όσα ακολουθεί ο κόσμος. Δεν προσπαθούν καθόλου να συγκρατήσουν τους εαυτούς τους. Μόνο λοιπόν σ’ αυτό δεν κοπιάζουν, ούτε αγωνίζονται. Στο να πορεύονται δηλαδή, σύμφωνα με τις επιθυμίες της καρδιάς τους.

Από άλλη άποψη οι άνθρωποι αυτοί εξεταζόμενοι, δηλαδή από την άποψη της όλης τους ζωής, περνούν ζωή στενοχώριας και θλίψεως. Η αμαρτία που κουβαλούν μαζί τους είναι φορτίο βαρύ και οδυνηρό. Ζητούν να εκπληρώσουν τις επιθυμίες τους με τις ηδονές και απολαύσεις του κόσμου, ποτέ όμως δεν μπορούν να το πετύχουν.

Οι επιθυμίες και οι εφέσεις του ανθρώπου είναι φυσικώς αδύνατο να εκπληρωθούν με όσα ατελή διαθέτει ο κόσμος. Εξ’ αιτίας αυτού βρίσκονται σε παντοτινό βάσανο και θλίψη, δεδομένου μάλιστα ότι όσο πιο πολύ απολαμβάνει και δοκιμάζει ο άνθρωπος τα σαρκικά, τα κοσμικά, τόσο περισσότερο και οι επιθυμίες του αυξάνουν και το κενό που αισθάνεται μέσα του γίνεται μεγαλύτερο, άρα και η λύπη του αυξάνει.

Πραγματικά. Μακριά από τον Θεό ζώντας ο άνθρωπος και ζητώντας την ευτυχία και τη χαρά του στον κόσμο τούτο βρίσκεται σε παντοτινή ανυπομονησία και ταραχή.

Εκείνο που παρηγορεί, ειρηνεύει, χαροποιεί και ευφραίνει τον άνθρωπο, είναι η πνευματική επικοινωνία του με τον Θεό. Αυτοί δε, μην έχοντας τέτοια επικοινωνία, ζώντας μακριά από τον Θεό, δεν είναι δυνατόν ποτέ να απολαμβάνουν αυτά τα αγαθά, που προέρχονται μόνο από τον Θεό και όχι από τις ηδονές και απολαύσεις του κόσμου.

Η ζωή λοιπόν αυτών των ανθρώπων, είναι ζωή γεμάτη ανησυχίες, θλίψη, στενοχώρια, πολλές φορές γεμάτη απογοήτευση και απελπισία, μολονότι φαίνεται πολλές φορές εξωτερικά σαν ζωή ευχάριστη και ευτυχισμένη σε όσους αγνοούν τα όσο συμβαίνουν στους ανθρώπους αυτούς.

Δείπνο με την μητέρα μου... - Μία όμορφη διδακτική ιστορία

Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα.

'Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς' μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με.

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο.'

'Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ!!!' της είπα έντονα.

'Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη.'

Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που.'

Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.

'Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;' με ρώτησε.

Η μητέρα μου είναι από τους.... ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.

'Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί' της απάντησα. 'Οι δυο μας μόνοι... Τί λες;'

Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: 'Θα το ήθελα πολύ.'

Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού... Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!

Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.

'Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου..

και όλες τους συγκινήθηκαν' μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. 'Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδυνή έξοδό μας.'

Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν ΄Η Πρώτη Κυρία της χώρας.΄

Μόλις καθήσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που ΄έπιαναν΄ τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.

Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.

'Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;'

'Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη' απάντησα.

Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.

Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο.

'Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση' μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.

'Πώς πήγε το ραντεβού;' θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.

'Πολύ όμορφα, σ΄ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ό,τι περίμενα.' της απάντησα.

Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου ΄έφυγε΄ από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.

Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φακέλο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:

'Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!'

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως 'ΣΕ ΑΓΑΠΩ'.

Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια σου. Αφιέρωσε χρόνο σ΄αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.

Το κανδηλάκι

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ ΚΥΡΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 31 Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης των Αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου. Της Αγίας Αθανασίας και των τριών θυγατέρων αυτής, Θεοδότης, Θεοκτίστης και Ευδοξίας, ας πούμε λίγα λόγια:

Οι Άγιοι Μάρτυρες Κύρος και Ιωάννης άθλησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.). Ο Άγιος Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια, ενώ ο Άγιος Ιωάννης καταγόταν από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας.

Όταν ξέσπασε ο διωγμός του Διοκλητιανού, ο Άγιος Κύρος πήγε σε ένα παραθαλάσσιο τόπο της Αραβίας και, αφού περιεβλήθηκε το μοναχικό σχήμα, κατοίκησε στον τόπο αυτό.

Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στα Ιεροσόλυμα και εκεί άκουσε για τα θαύματα που επιτελούσε ο Άγιος Κύρος. Στην συνέχεια μετέβη στην Αλεξάνδρεια.Από εκεί, αφού από διάφορες φήμες έμαθε που διέμενε ο Άγιος Κύρος, πήγε και τον βρήκε και έμεινε μαζί του. Τα θαύματα των Αγίων Αναργύρων συνέγραψε ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων (τιμάται 11 Μαρτίου), διότι οι Άγιοι θεράπευσαν τα μάτια του.

Κατά την περίοδο του διωγμού συνελήφθη και η Αγία Αθανασία, που ήταν χήρα, καθώς επίσης και οι τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία. Η είδηση τάραξε τον Κύρο και τον Ιωάννη. Έτσι οι Άγιοι, επειδή φοβήθηκαν μήπως αυτές δειλιάσουν από την σκληρότητα των βασανιστηρίων, εξαιτίας της αδυναμίας της φύσεως της γυναίκας, έσπευσαν κοντά τους και έδιναν σε αυτές θάρρος, ενώ παράλληλα προετοιμάζονταν και οι ίδιοι για το μαρτύριο. Και πράγματι, συνελήφθησαν και αυτοί και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα. Εκεί διακήρυξαν με παρρησία και θάρρος την πίστη τους στον Θεό. Μάταια ο ηγεμόνας ζητούσε να κάμψει την ανδρεία της μητέρας, δείχνοντας σε αυτή τις θυγατέρες της και επιρρίπτοντάς της την ενοχή. Εκείνη, αφού στράφηκε προς τις θυγατέρες της, τις ενίσχυε λέγουσα ότι η σωματική ωραιότητα είναι πρόσκαιρη, ενώ στην αιωνιότητα διατηρείται η ομορφιά της ψυχής του ανθρώπου αθάνατη. Αυτές δε έλεγαν προς την μητέρα τους ότι αισθάνονταν μεγάλη χαρά, επειδή έμελλε να φύγουν από τον μάταιο αυτό κόσμο μαζί της για την αγάπη του Χριστού και να μην χωρισθούν ποτέ από κοντά της. Ο ηγεμόνας εξαγριώθηκε και διέταξε να τους υποβάλουν σε πολλά και σκληρά βασανιστήρια. Μετά από τα βασανιστήρια αποκεφάλισαν διά ξίφους τον Άγιο Κύρο και τον Άγιο Ιωάννη, το έτος 292 μ.Χ.. Έτσι μαρτύρησαν και η Αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της. Τον βίο και το μαρτύριο αυτών έγραψε ο Σωφρόνιος ο Σοφιστής.

Η Σύναξη αυτών ετελείτο στο Μαρτύριο που είχε ανεγερθεί προς τιμήν τους και βρίσκεται στην περιοχή Φωρακίου.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος δ'. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς Ἀθλοφόροι εὐκλεεῖς τοῦ Σωτῆρος, καὶ ἰατῆρες τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων, Ἀνάργυροι ἐκλάμπετε ἐν πάσῃ τὴ γῆ, νόσων μὲν ἰώμενοι, ἀνωδύνως τὰ βάρη, χάριν δὲ πορίζαντες, τοὶς βοώαιν ἀπαύστως χαίρετε κρήναι θείων δωρεῶν, Κῦρε θεόφρον, καὶ Ἰωάννη ἔνδοξε.

Απίστευτο βίντεο :Τενίστας βρίζει τον Θεό κι εκείνος του «απαντά»!

Όταν υπάρχει το όνομα του Θεού, όλα πάνε καλά.(Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Τίποτε δεν είναι ισάξιο με την προσευχή, διότι και τα αδύνατα τα κάνει δυνατά και τα δύσκολα εύκολα και κάθε δυσχέρεια την εξομαλύνει. Αυτήν κατόρθωσε και ο μακάριος Δαυίδ, γι’ αυτό κι έλεγε: «πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας σε δοξολόγησα για τις δίκαιες κρίσεις σου» (Ψαλμ. 118, 164). Κι εάν άνθρωπος βασιλιάς, βυθισμένος μέσα σε χιλιάδες φροντίδες που τον τραβούσαν από παντού, παρακαλούσε το Θεό τόσες φορές την ημέρα, ποιά απολογία ή συγχώρηση θα έχουμε εμείς, που αν και έχουμε τόσο ελεύθερο χρόνο, δεν Τον ικετεύουμε συνεχώς και μάλιστα όταν πρόκειται να καρπωθούμε τέτοιο κέρδος;

Τίποτε δεν μας βοηθά τόσο να επιδοθούμε στην αρετή, όσο το να μιλούμε συνεχώς στο Θεό και διαρκώς να τον ευχαριστούμε και να του ψάλλουμε. Χωρίς τη θεία συμπαράσταση κανένα αγαθό δεν θα έλθει στις ψυχές μας η δε βοήθεια του Θεού αγγίζει τους πόνους μας και τους ανακουφίζει πολύ, εάν δει ότι αγαπούμε την προσευχή και συνεχώς παρακαλούμε το Θεό και προσδοκούμε όλα τα αγαθά να μάς έλθουν από Εκείνον.

Όταν λοιπόν δω κάποιον που δεν αγαπά την προσευχή, ούτε έχει θερμό και μεγάλο έρωτα γι’ αυτήν, είναι ήδη σ’ έμενα φανερό ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έχει τίποτε γενναίο στη ψυχή του. Αλλά όταν δώ κάποιον που αχόρταγα επιδίδεται στη λατρεία του Θεού και θεωρεί σαν μία από τις μεγαλύτερες ζημιές το να μην προσεύχεται συνεχώς, συμπεραίνω ότι αυτός ασκεί με βεβαιότητα κάθε αρετή και είναι ναός του Θεού.

Κανένα όφελος δεν θα προέλθει από την προσευχή, κι αν ακόμη διαρκέσει πολύ, όταν αυτός που προσεύχεται επιμένει στις αμαρτίες. Γι’ αυτό σε άφησε να πέσεις σ’ αυτό το απροσδόκητο κακό, για να Τον επικαλεσθείς. Αλλά οι πολλοί σε τέτοιες καταστάσεις αποβάλλουν και την ευλάβεια που είχαν, ενώ πρέπει να κάνουν το αντίθετο. Διότι, επειδή ο Θεός μας αγαπά πάρα πολύ, γι’ αυτό μας αφήνει να θλιβόμαστε, για να συνδεθούμε στενότερα μαζί του. Γιατί και οι μητέρες φοβερίζοντας τα ατίθασα παιδιά τους με διάφορες μάσκες τα αναγκάζουν να καταφεύγουν στην αγκαλιά τους, μη θέλοντας να τα στενοχωρήσουν, αλλά με αυτούς τους τρόπους να τα κρατήσουν κοντά τους.

Έτσι και ο Θεός, θέλοντας να μας έχει μόνιμα συνδεδεμένους μαζί Του, σαν κάποιος μανιώδης εραστής, ή μάλλον επειδή είναι πιο μανιώδης από κάθε εραστή, σε αφήνει να περιέλθεις σε τέτοιες ανάγκες, για να ασχολείσαι συνεχώς με την προσευχή και αφήνοντας τα άλλα, να Τον επικαλείσαι διαρκώς και να μεριμνάς για την σχέση σου με αυτόν.

Δεν εμποδιζόμαστε να προσευχηθούμε καρδιακά και περπατώντας, και ο νους μας να βρίσκεται ψηλά… Όταν υπάρχει το όνομα του Θεού, όλα πάνε καλά· όλα να τα κάνεις στο όνομα του Κυρίου και όλα θα ευοδωθούν τίποτε δεν είναι ίσο με το όνομα αυτό: «Το όνομά σου είναι σαν μύρο που άδειασε » λέγει (Άσμα 1, 2). Αυτός που το πρόφερε γέμισε αμέσως με ευωδία… Εάν πεις «στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» με πίστη, τα πέτυχες όλα. Με αυτό το όνομα επέστρεψαν στην πίστη όλη την οικουμένη, καταλύθηκε η τυραννία, απατήθηκε ο διάβολος, ανοίχθηκαν οι ουρανοί, εμείς αναγεννηθήκαμε. «Ως θαυμαστόν το όνομά σου εν πάση τη γη…» (Ψαλμ. 8, 2). Φθάνει μόνο να επικαλεσθούμε το όνομα του Θεού και θα τα επιτύχουμε όλα σε υπερβολικό βαθμό.

(«Ο κόσμος της Προσευχής», εκδ. Κάλαμος)

Θαύμα ανήμερα των τριών Ιεραρχών στην κομουνιστική Ρουμανία

Διηγείται ο π. Ιουστίνος Πίρβου

Με τον πατέρα Ιλίε Λακατούσου μείναμε μαζί τέσσερα χρόνια στην Περιπράβα στο Δέλτα.Διακρίθηκε γενικά για την εσωτερική του δύναμη και για τη σιωπή του. Σπάνια τον άκουγες να μιλάει και όταν το έκανε είχε κάτι σημαντικό να πει. Τις πιο πολλές φορές μας προέτρεπε να προσευχόμαστε όταν βρισκόμασταν σε κίνδυνο. Γι’ αυτόν τον άνθρωπο έχω να πω ότι ήταν πραγματικά ταπεινός. Ποτέ δεν ήθελε να βγει στην επιφάνεια,προσπαθούσε να περάσει απαρατήρητος.

Θυμάμαι ένα θαυμαστό γεγονός που έλαβε μέρος στο Δέλτα (του Δούναβη), όπου ο πατέρας Ηλίας έπαιξε έναν ρόλο πολύ σημαντικό.

Στις 30 Ιανουαρίου μας έστειλαν στο κανάλι να κόψουμε τύφη(υδρόβιο φυτό). Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Σίγουρος θάνατος. Ήμασταν επιπλέον τρομαγμένοι από το γεγονός ότι οι φύλακες είχαν μαζί τους τέσσερα πολυβόλα. Ίσως ήθελαν να μας εκτελέσουν,πιστεύοντας ότι θα αρνηθούμε να εκτελέσουμε τη διαταγή. Ήταν ένα άνοιγμα εκεί στο νερό γύρω στα σαράντα εκτάρια και η τύφη ήταν πέρα βαθιά. Όλοι αρχίσαμε να λέμε μεταξύ μας ότι δεν πρόκειται να μπούμε. Μας διέταξαν να μπούμε και να βγάλουμε δύο δέσμες.

Για ποιόν το κάναμε εμείς αυτό; Ήταν κάτι άσκοπο. Πως να μπεις στο νερό; Αν πατήσεις στο βάλτο ποιός θα σε βγάλει; Διστάσαμε στην αρχή.

Τότε ο πατέρας Ιλίε, αποφασιστικά μας ενθάρρυνε και μας είπε: “Μπείτε, επειδή αυτοί κάνουν κακές σκέψεις. Θα μας πυροβολήσουν. Μπείτε και η Παναγία και οι Τρεις Ιεράρχες θα μας βγάλουν σώους και αβλαβείς.

Μπήκαμε. Το νερό μας έφτανε μέχρι το πηγούνι. Δουλεύαμε σαν να είμαστε στην ξηρά. Σ’ άλλους το νερό έφτανε μέχρι το λαιμό, σ’ άλλους στο στήθος, σ’ άλλους στη μέση, όπως πέτυχε ο καθένας. Μείναμε τρεις ώρες στο νερό και βγάλαμε ότι μας ζήτησαν όμορφα, περιποιημένα και στο ίδιο μέγεθος.

Η θερμοκρασία ήταν -30 και ο πάγος είχε πάχος 20-20 εκατοστά.Κάτω από τον πάγο φαινόνταν τα κίτρινα ανθισμένα νούφαρα.

Μεγάλο θαύμα έγινε εκείνη την ημέρα. Το πρωί είχε ομίχλη, ήταν ο ουρανός συννεφιασμένος και το κρύο σου τρυπούσε τα κόκκαλα. Ξαφνικά βγήκε ήλιος. Άρχισε να κάνει μια ζέστη που εκπλήσσονταν και οι φύλακες. Βγάλαμε τα ρούχα μας για να στεγνώσουν σαν να τα έβαζες στην πιο ζεστή σόμπα, έτσι όπως έβγαιναν οι ατμοί. Ντυθήκαμε και γυρίσαμε στη φυλακή.

Έτσι η Παναγία και οι Τρεις Ιεράρχες ήταν μαζί μας και μας βοήθησαν εκείνη την παγωμένη τριακοστή ημέρα του Ιανουαρίου. Κανένας δεν αρρώστησε. Χάρη στις προσευχές του πατέρα Ιλίε, αλλιώς όλοι θα ήμασταν νεκροί.

Τα δυο αφεντικά

Το έτος 1781, στο Μοναστήρι του αγίου Γερασίμου, στην Κεφαλλονιά, έφεραν έναν νέο, ονόματι Γεώργιο, ο οποίος έπασχε από δαιμόνιον (κοινώς: ήταν δαιμονισμένος). Ο νέος αυτός έμεινε ένα χρόνο στην Μονή. Άλλα καμμία καλυτέρευση δεν είδε.

Μία ημέρα, λοιπόν, τον συναντά ο εφημέριος της Μονής έξω από την εκκλησία, να κλαίει.

-Τί έχεις, Γεώργιε, Και κλαις; τον ερώτησε.

-Τί να έχω; Να, τόσον καιρό έχω εδώ και καμμία θεραπεία δεν βλέπω. Ενώ άλλοι, πολύ σύντομα θεραπεύονται και φεύγουν υγιέστατοι.

Πηγαίνει λοιπόν ο εφημέριος και φανερώνει την υπόθεση στον ηγούμενο. Και εκείνος, καλεί τον Γεώργιο και του λέγει:

-Μήπως έχεις, παιδί μου, καμμία αμαρτία ανεξομολόγητη και αυτή εμποδίζει την χάρη του Θεού να ενεργήσει και σε σένα δια πρεσβειών του αγίου;

Τότε ο Γεώργιος άπαντα, κλαίγοντας περισσότερο.

-Πάτερ, τίποτε άλλο δεν γνωρίζω, παρά μόνον τούτο. Όταν με βρήκε αυτή η ασθένεια, πήγα σε μια τούρκισσα, η οποία μου έδωσε να βαστώ αυτό το φυλακτό.

Και το δίδει του ηγουμένου.

Ξετυλίγοντας το εκείνος, βγάζει ένα κομπιασμένο νήμα και ένα χαρτάκι με γράμματα τουρκικά. Ο ηγούμενος οδηγεί τον νέο μπροστά στην λάρνακα με το άφθαρτο λείψανο του αγίου Γερασίμου. Και εκεί ο Γεώργιος έκαψε μόνος του το φυλακτό, μετά την Θεία Λειτουργία.

Την ίδια νύκτα, ενώ κοιμόταν ο Γεώργιος στην εκκλησία, του εφάνηκε ότι άνοιξε η λάρνακα. Ο άγιος τον ευλόγησε με το δεξί του χέρι και του είπε:

-Γεώργιε, να, θεραπεύτηκες από την ασθένεια σου. Να έχεις φόβο Θεού. Και στο εξής πρόσεχε από αμαρτίες.

Ξύπνησε, τελείως υγιής και ευχαρίστησε τον άγιο για την ευεργεσία. (Συναξαριστής, 20ης Οκτωβρίου, μνήμη του οσίου Γερασίμου του εν Κεφαλληνία).

Από το παραπάνω ενδιαφέρον περιστατικό φαίνεται πόσο ισχύουν τα λόγια του Χριστού:

-Κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί δύο αφεντικά ταυτόχρονα. Γιατί ένα από τα δύο θα γίνει: "Η τον ένα θα τον απεχθανθή, και έτσι θα αγαπήσει τον άλλο. Ή από τον ένα θα "πιαστεί", και έτσι τον άλλο θα τον καταφρονήσει. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν είναι δυνατό να υπηρετεί κανείς Θεό και Μαμωνά ταυτόχρονα (Ματθ. 6, 24). (Μαμωνάς = τα χρήματα, όταν τα χρησιμοποιούμε για την απώλεια μας, με οδηγό τον διάβολο).

Δεν μπορούμε δηλαδή να λέμε ότι πιστεύομε. Και να το δείχνουμε ίσως. Και συγχρόνως να καταφεύγουμε στην βοήθεια του διαβόλου και των ανθρώπων-οργάνων του.

Άλλα, έχουμε ακλόνητη εμπιστοσύνη στον Χριστό. Και απ' Αυτόν περιμένουμε τα πάντα, κάνοντας υπομονή στις θλίψεις και τους πειρασμούς μας. Ο Χριστός αργεί ίσως (γιατί αυτό είναι συμφερότερο για τον συγκεκριμένο άνθρωπο) αλλά ποτέ δεν αδιαφορεί και ποτέ δεν μας ξεχνά. Ακόμη, στο θαύμα αυτό του αγίου Γερασίμου βλέπουμε και τούτο: Μερικές φορές, κάποιες αμαρτίες μας είναι η αιτία για τις σωματικές και ψυχικές μας ταλαιπωρίες και θλίψεις. Οπότε αυτές οι ταλαιπωρίες ενεργούν σαν "ξυπνητήρια" για να συνέλθωμε και να διορθωθούμε με ειλικρινή μετάνοια και εξομολόγηση.

Να βάζουμε ερωτηματικά στους λογισμούς υπόνοιας {Γερ Παισιος }

Να βάζουμε ερωτηματικά στους λογισμούς υπόνοιας»

- Γέροντα, τί βοηθάει να διώχνω τους λογισμούς υπόνοιας;
- Όλα είναι πάντα έτσι, όπως τά βλέπεις; Να βάζης πάντα ενα ερωτηματικό σέ κάθε λογισμό σου, μιά πού όλα τά... βλέπεις συνήθως αριστερά, καθώς επίσης και από κανέναν καλό λογισμό γιά τους άλλους, γιά νά μην αμαρτάνης με τις κρίσεις σου.
Αν βάζης δύο ερωτηματικά, είναι πιο καλά. Αν βάζης τρία, είναι ακόμη καλύτερα. Έτσι κι εσύ ειρηνεύεις και ωφελείσαι, άλλα και τον άλλον ωφελείς. Αλλιώς, μέ τον αριστερό λογισμό νευριάζεις, ταράζεσαι και στενοχωριέσαι, οπότε βλάπτεσαι πνευματικά.

Όταν αντιμετωπίζης ό,τι βλέπεις μέ καλούς λογισμούς, μετά από λίγο καιρό θά δής ότι όλα ήταν πράγματι έτσι, όπως τά είδες μέ καλούς λογισμούς. Θά σοϋ πώ ενα περιστατικό, γιά νά δής τί κάνει ό αριστερός λογισμός. Μιά μέρα ήρθε στο Καλύβι ένας μοναχός και μου λέει: «Ό Γέρο- Χαράλαμπος είναι μάγος· έκανε μαγικά». «Τί λές, μωρέ χαμένε; Δεν ντρέπεσαι;», του λέω. «Ναι, μου λέει, τόν είδα μια νύχτα με φεγγάρι πού έκανε "μ, μ, μμμ..." και έχυνε μέ μια νταμιτζάνα κάτι μέσα στα κλαδιά». Πάω μια μέρα και βρίσκω τόν Γέρο-Χαράλαμπο. «Τί γίνεται, Γέρο-Χαράλαμπε; του λέω. Πώς τα περνάς; Τί κάνεις; Κάποιος σέ είδε πού ερριχνες εκεί μέσα στα βάτα κάτι μέ μια νταμιτζάνα και έκανες "μ, μ, μμμ..."». «Ήταν κάτι κρίνα μέσα στά ρουμάνια, μου λέει, και πήγα νά τά ποτίσω. Έλεγα "Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε!" -και ερριχνα λίγο νερό στο ένα κρίνο· "Χαίρε, Νύμφη άνύμφευτε!" και ερριχνα λίγο νερό στο άλλο...
Γέμιζα πάλι την νταμιτζάνα, ξαναέρριχνα». Βλέπεις; Και ό άλλος τόν πέρασε γιά μάγο! Βλέπω, μερικοί κοσμικοί τί καλούς λογισμούς πού έχουν!
Ενώ άλλοι, οι καημένοι, πόσο βασανίζονται μέ πράγματα πού ούτε καν υπάρχουν, άλλα ούτε και ό πειρασμός θά μπορούσε νά τά σκεφθή! Μιά φορά, όταν έβρεξε μετά από μεγάλη ανομβρία, ένιωσα τέτοια ευγνωμοσύνη στον Θεό, πού καθόμουν μέσα στο Καλύβι και έλεγα συνέχεια: «Σ' ευχαριστώ εκατομμύρια-δισεκατομμύρια φορές, Θεέ μου».

Έξω, χωρίς νά το ξέρω, ήταν ένας κοσμικός και μέ άκουσε. Όταν μέ είδε μετά, μου είπε: «Πάτερ, σκανδαλίσθηκα. Άκουσα νά λές "έκατομμύρια-δισεκατομμύρια" και είπα "τί είναι αυτά πού λέει ό πατήρ Παΐσιος;"». Τί νά του έλεγα; Εγώ εννοούσα ευχαριστίες στον Θεό γιά την βροχή, και αυτός νόμιζε ότι με- τρούσα χρήματα. Και αν ήταν κανένας άλλος, θά μπορούσε νά έρθη νά μέ ληστέψη το βράδυ, νά μου δώση και ενα γερό ξύλο, και τελικά δεν θά έβρισκε τίποτε.

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Γιορτάζουμε σήμερα 30 Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης των Αγίων Τριών Ιεραρχών, ας πούμε λίγα λόγια:

Την εορτή των Τριών Ιεραρχών καθιέρωσε ο βασιλιάς Αλέξιος Κομνηνός το 1100 μ.Χ., για δύο λόγους: Ο πρώτος λόγος έιναι γιατί ήθελε να τιμάται η μνήμη τους, και ο δεύτερος λόγος για να σταματήσουν οι διαμάχες και φιλονικίες μεταξύ των πιστών σχετικά με το ποιος από τους τρεις Αγίους (Άγιος Βασίλειος ο Μέγας, Άγιος Ιωάννης ο Χρυστόστομος, Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος) είναι ο πιο σπουδαίος και ο πιο μεγάλος. Οι πιστοί χωρίστηκαν σε ομάδες, ανάλογα με ποιον Άγιο θεωρούσαν πιο σημαντικό. Αυτοί που υποστήριζαν ότι πιο σημαντικός είναι ο Μέγας Βασίλειος αυτοαποκαλούνταν "Βασιλείτες", αυτοί που υποστήριζαν ότι ήταν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αυτοαποκαλούνταν "Γρηγορίτες", και αυτοί που υποστήριζαν ότι ήταν πιο σημαντικός ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αυτοαποκαλούνταν "Ιωαννίτες".
Στη διαμάχη αυτή έδωσε τέλος ο Επίσκοπος Ευχαΐτων, Ιωάννης Μαυρόπους. Είδε σε οπτασία τους Τρείς Ιεράρχες, πρώτα τον καθένα ξεχωριστά και στη συνέχεια και τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν: «Εμείς, όπως βλέπεις, είμαστε ένα κοντά στον Θεό και τίποτε δεν υπάρχει που να μας χωρίζει ή να μας κάνει να αντιδικούμε. Όμως, κάτω από τις ιδιαίτερες χρονικές συγκυρίες και περιστάσεις που βρέθηκε ο καθένας μας, κινούμενοι και καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, γράψαμε σε συγγράμματα και με τον τρόπο του ο καθένας διδασκαλίες που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας. Επίσης, τις βαθύτερες Θείες Αλήθειες, στις οποίες μπορέσαμε να διεισδύσουμε με το Φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, τις συμπεριλάβαμε σε συγγράμματα που εκδώσαμε. Και ανάμεσά μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, αλλά, αν πεις τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι άλλοι δύο. Σήκω, λοιπόν, και δώσε εντολή στους φιλονικούντες να σταματήσουν τις έριδες και να πάψουν να χωρίζονται για εμάς. Γιατί εμείς, και στην επίγεια ζωή που είμασταν και στην ουράνια που μεταβήκαμε, φροντίζαμε και φροντίζουμε να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε σε ομόνοια τον κόσμο. Και όρισε μία ημέρα να εορτάζεται από κοινού η μνήμη μας και καθώς είναι χρέος σου, να ενεργήσεις να εισαχθεί η εορτή στην Εκκλησία και να συνταχθεί η Ιερή Ακολουθία. Ακόμη ένα χρέος σου είναι να παραδόσεις στις μελλοντικές γενιές ότι εμείς είμαστε ένα για τον Θεό. Βεβαίως και εμείς θα συμπράξουμε για τη σωτηρία εκείνων που θα εορτάζουν τη μνήμη μας, γιατί έχουμε και εμείς παρρησία ενώπιον του Θεού». Έτσι ο Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε τη συμφιλίωση των διαμαχόμενων ομάδων, συνέστησε την εορτή της 30ης Ιανουαρίου και συνέγραψε και κοινή Ακολουθία, αντάξια των Τριών Μεγάλων Πατέρων.

Οι Άγιοι Τρεις Ιεράρχες θεωρούνται προστάτες των μαθητών, των φοιτητών και των διδασκάλων, και για τον λόγο αυτό, αυτή η ημέρα είναι σχολική αργία.

Χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος α'.
Τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς Τρισηλίου θεότητος, τούς τήν οἰκουμένην ἀκτῖσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τούς μελιῤῥύτους ποταμούς τῆς σοφίας, τούς τήν κτίσιν πᾶσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τόν μέγαν, καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, σύν τῷ κλεινῷ Ἰωάννη, τῷ τήν γλῶτταν χρυσοῤῥήμονι, πάντες οἱ τῶν λόγων αὐτῶν ἐρασταί, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν· αὐτοί γάρ τῇ Τριάδι, ὑπέρ ὑμῶν ἀεί πρεσβεύουσιν.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: «ΜΗ ΖΗΤΑΣ ΝΑ Σ' ΑΓΑΠΟΥΝ»

«Μακριά από τη Ζήλια έλεγε ο γέροντας Πορφύριος. Τον κατατρώγει τον άνθρωπο. Από φθόνο, μια Μοναχή προς άλλη, την φαντάστηκε να ασχημονεί με τον πνευματικό, και το έλεγε σαν πραγματικότητα.

Όλα γίνονται στο φθονερό άνθρωπο. Εγώ τα έζησα. Οι άνθρωποι με είχαν για καλό και ερχόντουσαν πολλοί για να εξομολογηθούν. Και μου τα έλεγαν με ειλικρίνεια.

Μακριά από αυτά τα γυναικίστικα παράπονα. Το Χριστό, μωρέ, το Χριστό να αγαπήσουμε με πάθος, με θείο έρωτα.

Ευτυχισμένος ο μοναχός που έμαθε να αγαπάει όλους μυστικά. Δεν ζητά από τους άλλους αγάπη, ούτε τον νοιάζει να τον αγαπούν.

Εσύ αγάπα όλους, και προσεύχου μυστικά μέσα σου. Ξέχυνε την αγάπη σου προς όλους. Και θα έλθει ώρα που θα αγαπάς αβίαστα. Και θα νιώθεις, ότι όλοι σ' αγαπούν. Ένα κοσμικό τραγούδι λέει:

«Μη μου ζητάς να σ' αγαπώ.
Η αγάπη δεν ζητιέται.
Μέσα στα φύλλα της καρδιάς
μονάχη της γεννιέται».

Πάρ' το πνευματικά. Εσύ σκόρπα φυσικά, από την καρδιά σου, την αγάπη του Χριστού.

Μερικοί μοναχοί, ιδίως γυναίκες, λένε:

- Μ' αγαπάς;

- Γιατί δεν μ' αγαπάς;

Πω πω! Πόσο μακριά είναι από την αγάπη του Χριστού!

Φτώχεια, πνευματική φτώχεια.

Μη σε νοιάζει αν σ' αγαπούν. Εσύ μόνο ξεχείλιζε από αγάπη Χριστού προς όλους. Και τότε μυστικά έρχεται μια μεταβολή, μια αλλαγή σ' όλο το σύνολο. Αυτό που σου λέω είναι η καλύτερη ιεραποστολή. Εφάρμοσέ το και τηλεφώνησέ μου τα αποτελέσματα».

Πώς να μας κολάσουν.

Κάποτε ὁ ἑωσφόρος μάζεψε τοὺς δαίμονες καὶ τοὺς εἶπε: "Θὰ κάνουμε διαγωνισμό. Ὅποιος βρῇ τρόπο νὰ κάνουμε τοὺς χριστιανοὺς νὰ χάσουν τὴ σωτηρία τους, θὰ κερδίσῃ τὸ πρῶτο βραβεῖο". Ὅλοι οἱ δαίμονες ἄρχισαν νὰ σκέφτονται. "Θὰ τοὺς βάλουμε νὰ μοιχεύουν", εἶπε ἕνας ἀρχιδιάβολος. "Μπά, δοκιμασμένη συνταγή", εἶπε ὁ ἑωσφόρος. " Θὰ τοὺς βάλουμε νὰ βλασφημοῦν", εἶπε ἄλλος. "Πολὺ μπανάλ!" εἶπε ὁ ἑωσφόρος. "Θὰ τοὺς βάλουμε νὰ λένε ψέματα". "Αὐτὸ τὸ ἔκανα πρῶτος ἐγώ", εἶπε ὁ ἑωσφόρος...Ἀπὸ τὴν τελευταία σειρὰ ἕνα μικρὸ διαβολάκι φώναζε "Ἐγώ, ἐγώ...θέλω κι ἐγὼ νὰ πῶ κάτι"."Ἄει τράβα ἀπὸ ἐδῶ, τί νὰ μᾶς πῇς κι ἐσύ", τοῦ ἀπάντησαν οἱ μεγάλοι. "Ὄχι, ὄχι, θέλω κι ἐγὼ νὰ μιλήσω". Τέλος πάντων", τοῦ εἶπαν, "ἄντε πὲς κι ἐσὺ νὰ δοῦμε τί θὰ πῆς".

"Λοιπόν, ἀκοῦστε...

θὰ τοὺς ποῦμε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τὰ λέει ὅλα σωστὰ καὶ καλά, ὅτι τὰ μυστήρια σώζουν κτλ..." Στὸ ἄκουσμα αὐτὸ οἱ ἀρχιδαίμονες ἔφριξαν...

"Εἶσαι τρελός; Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ λές;" . "Σταθεῖτε!", τοὺς ἀπάντησε, "δὲν τελείωσα...Θὰ τοὺς ποῦμε ὅμως συνάμα ὅτι ἔχουν ἀκόμη καιρό, γιὰ νὰ μετανοήσουν, ὅτι εἶναι ἀκόμα νέοι, ὅτι εἶναι ὑγιεῖς καὶ πώς, ὅταν γεράσουν, τότε νὰ ἀσχοληθοῦν καὶ μὲ τὴ σωτηρία τους...". "Αὐτὸ εἶναι!", εἶπε ὁ ἑωσφόρος...Καὶ τοῦ ἔδωσαν τὸ πρῶτο βραβεῖο!

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ...

- Γέροντα, μερικοί άνθρωποι, αν συναντήσουν κάποια μεγάλη δυσκολία στην ζωή τους, αμέσως σκέφτονται να αυτοκτονήσουν.
- Μπαίνει ο εγωισμός στην μέση. Οι περισσότεροι που αυτοκτονούν, ακούν τον διάβολο που τους λέει πως, αν τερματίσουν την ζωή τους, θα γλιτώσουν από το εσωτερικό βάσανο που περνούν, και από εγωισμό αυτοκτονούν.
Αν λ.χ. κάνη κάποιος μια κλεψιά και αποδειχθή ότι έκλεψε, «πάει, λέει, τώρα έγινα ρεζίλι» και, αντί να μετανοήση, να ταπεινωθή και να εξομολογηθή, για να λυτρωθή, αυτοκτονεί. Άλλος αυτοκτονεί, γιατί το παιδί του είναι παράλυτο. «Πως να έχω παράλυτο παιδί εγώ;» λέει και απελπίζεται. Αν είναι υπεύθυνος γι' αυτό και το αναγνωρίζη, ας μετανοήση. Πως βάζει τέρμα στην ζωή του και αφήνει το παιδί του στον δρόμο; Δεν είναι πιο υπεύθυνος μετά;
- Γέροντα, συχνά ακούμε για κάποιον που αυτοκτόνησε ότι είχε ψυχολογικά προβλήματα.
- Οι ψυχοπαθείς, όταν αυτοκτονούν, έχουν ελαφρυντικά, γιατί είναι σαλεμένο το μυαλό τους. Και συννεφιά να δουν, νιώθουν ένα πλάκωμα. Αν έχουν και μια στενοχώρια, έχουν διπλή συννεφιά. Γι' αυτούς όμως που αυτοκτονούν χωρίς να είναι ψυχοπαθείς - καθώς και για τους αιρετικούς -, δεν εύχεται η Εκκλησία, αλλά τους αφήνει στην κρίση και στο έλεος του Θεού. Ο ιερέας δεν μνημονεύει τα ονόματά τους στην Προσκομιδή ούτε τους βγάζει μερίδα, γιατί με την αυτοκτονία αρνούνται, περιφρονούν την ζωή που είναι δώρο του Θεού. Είναι σαν να τα πετούν όλα στο πρόσωπο του Θεού. Αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε πολλή προσευχή για όσους αυτοκτονούν, για να κάνη κάτι ο Καλός Θεός και γι' αυτούς, γιατί δεν ξέρουμε πως έγινε και αυτοκτόνησαν, ούτε σε τι κατάσταση βρέθηκαν την τελευταία στιγμή. Μπορεί, την ώρα που ξεψυχούσαν, να μετάνοιωσαν, να ζήτησαν συγχώρηση από τον Θεό και να έγινε δεκτή η μετάνοιά τους, οπότε την ψυχή τους να την παρέλαβε Άγγελος Κυρίου.
Είχα ακούσει ότι ένα κοριτσάκι σε ένα χωριό πήγε να βοσκήση την κατσίκα τους. Την έδεσε στο λιβάδι και πήγε πιο πέρα να παίξη. Ξεχάστηκε όμως στο παιχνίδι και η κατσίκα λύθηκε και έφυγε. Έψαξε, αλλά δεν την βρήκε και γύρισε στο σπίτι χωρίς την κατσίκα. Ο πατέρας του θύμωσε πολύ, το έδειρε και το έδιωξε από το σπίτι. «Να πας να βρης την κατσίκα, της είπε. Αν δεν την βρης, να πας να κρεμασθής». Ξεκίνησε το ταλαίπωρο να πάη να ψάξη. Βράδιασε και αυτό ακόμη δεν είχε γυρίσει στο σπίτι. Οι γονείς, βλέποντας ότι νύχτωσε, βγήκαν ανήσυχοι να βρουν το παιδί. Έψαξαν και το βρήκαν κρεμασμένο σε ένα δένδρο. Είχε δέσει στον λαιμό του το σχοινί της κατσίκας και κρεμάστηκε στο δένδρο. Το κακόμοιρο είχε φιλότιμο και πήρε κατά γράμμα αυτό που του είπε ο πατέρας του. Το έθαψαν μετά έξω από το κοιμητήρι. Η Εκκλησία φυσικά καλά έκανε και το έθαψε απ' έξω, για να φρενάρη όσους αυτοκτονούν για το παραμικρό, αλλά και ο Χριστός καλά θα κάνη, αν το βάλη μέσα στον Παράδεισο.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ - ΛΟΓΟΙ Δ΄ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ

ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ

Η υπακοή χαρίζει αμεριμνία, διότι η μέριμνα είναι μια πνευματική φυματίωση, που σιγα–σιγά, σαν μικρόβιο φυματιώσεως συνεχώς δηλητηριάζει τη ζωή του ανθρώπου, της ψυχής και του σώματος και σταδιακά φέρνει το θάνατο.
Έτσι και η μέριμνα του βίου σαν ένα άλλο μικρόβιο φθείρει τον άνθρωπο, την ψυχή του και τον πεθαίνει ψυχικά.

· Η υπακοή αναφέρεται στο Χριστό και όχι στον άνθρωπο που υπακούει κανείς. Και όταν ο υποτακτικός υπακούει χωρίς παράσιτα, αλλά για την αγάπη του Χριστού και μόνο, τότε η υπακοή του είναι σωστή μπροστά στα μάτια του Χριστού. Να υπακούμε για την αγάπη του Χριστού και μόνο και έτσι ο δρόμος μας γίνεται σταθερός και ίσιος για το Χριστό.

· Ποιος άνθρωπος πάνω στη γη δεν έκανε σφάλματα και δεν τραυματίσθηκε στην πάλη με τους δαίμονες, τα πάθη και τον κόσμο; Δε μιλάμε γι’ αυτά τα τραύματα, αλλά μιλούμε ότι πρέπει να βλέπουμε συνεχώς τον προορισμό μας. Με τις δύο αρετές, της υπακοής για την αγάπη του Χριστού και της προσευχής να πετύχουμε την αγάπη του Χριστού. Κι όταν η αγάπη του Θεού έρθει μέσα στην ψυχή μας, τότε ο δρόμος μας πλέον δέχεται φως. Τότε η αγάπη του Χριστού εξουδετερώνει κάθε δυσκολία και νιώθουμε τη ζωή πάρα πολύ ευτυχισμένη.

Η υπακοή ταπεινώνει τον άνθρωπο και η ταπείνωση εξουδετερώνει κάθε πειρασμική ενέργεια. Όπου ταπείνωση, εκεί ο διάβολος χάνεται. Όπου υπερηφάνεια κι εγωισμός, εκεί η παρουσία των δαιμόνων, οι πειρασμοί και τα πάθη. Γι’ αυτό η υπακοή είναι πολύ χαριτωμένη αρετή, επειδή οπλίζει με τόση ταπείνωση τον άνθρωπο όταν υπακούει εν γνώσει, για την αγάπη του Χριστού

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗ

Η αγάπη είναι μίμηση του Χριστού, διότι "αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς". Επομένως, όταν αγαπώ, σημαίνει ότι έχω πάρει δωρεά, έχω πάρει χάρι από τον Θεό και ότι μιμούμαι τον Χριστόν.

***

Η αγάπη αποσκοπεί στο να μπορή ο ένας να δίνη χαρά στον άλλον. Να στερούμαι εγώ εκουσίως, για να έχη περισσότερα ο άλλος. Να θυσιάζω τον εαυτό μου, για να νοιώθη ο άλλος άνετα, να νιώθη ασφάλεια στην ζωή.

***

Ο Θεός θέλει να είμεθα στην καθημερινή μας ζωή τέτοιοι, ώστε να μας αγαπούν οι άλλοι και να μας νοιώθουν ευχάριστους. Να μπορούν να επικοινωνούν μαζί μας, να πουν τη χαρά τους, τη λύπη τους, τα προβλήματά τους. Να νοιώθουν ότι είμαστε καρδιές που ζούμε κοντά η μία στην άλλη και μπορούμε να βοηθούμε ο ένας τον άλλον.

***

Να ανεχώμεθα λοιπόν τον άλλον όπως είναι. Ο ένας θα με υβρίση μάλιστα. Ο άλλος θα με επαινέση μάλιστα. Ο ένας θα μου δώση μισό ποτήρι νερό μάλιστα. Να μην μπερδευώμαστε στην ζωή του άλλου. Μόνον, όταν μας ζητήσουν την αγάπη μας, να την δώσωμε, όπως την δίνει ο Θεός "επί δικαίους και αδίκους". Να τηρούμε "την ενότητα του Πνεύματος", ήτοι την πίστι την αγία πού μας έδωσε ο Θεός. Αυτά είναι ο προκείμενος αγώνας μας, τον οποίον αγαπάει ο Θεός ...

***

Όπως εις την θάλασσαν της Τιβεριάδος, όταν ήγρευσαν οι μαθηταί πλήθος ιχθύων, είπεν ο Ιωάννης εις τον Πέτρον "Ο Κύριός εστιν", ούτω και ημείς, όταν απλώνομεν τα δίχτυα της προσευχής, ημπορούμεν να επαναλαμβάνωμεν "ο Κύριός εστι" μετά πλήρους πεποιθήσεως, διότι μας το βεβαιοί η Εκκλησία μας, ότι εκεί υπάρχει Αυτός. Να τος Παρών, ο ίδιος ο Θεός!
Διά να φωταγωγήται όμως και να λαμπρύνεται διά της παρουσίας του Κυρίου ο πιστός με την ευχήν, πρέπει να προσέχη ο ίδιος να είναι ο βίος του ανάλογος με την ζωήν πού αρμόζει εις τον Θεόν. Αφού θέλει τον Θεόν, πρέπει να ζή θεοπρεπώς. Να επιδιώκη να ξεφεύγη από την ανθρωπίνην μιζέρια και την κακομοιριά, να ενδυναμώνη τον εαυτόν του διά της θείας δυνάμεως, να ασκήται, να γίνεται σκευος χωρητικόν των θείων χαρισμάτων. Ακόμη, να επιθυμή την κάθαρσίν του από πάσης αμαρτίας, πληροφορούμενος από τον λόγον της αληθείας ότι αυτό είναι κατορθωτόν. Με την έμπρακτον θέλησίν του και την ευδοκίαν του Θεού να φέρεται προς την δυνατήν απάθειαν ο ίδιος, και μάλιστα γινόμενος ολονέν θεοειδέστερος.

***

Διά να προσεύχεσαι πρέπει να έχης εν στοιχείον, το οποίον είναι ανάγκη να το καλλιεργής. Όπως προσέχομεν την υγείαν του σώματός μας, έτσι να προσέχωμεν και την υγείαν της ψυχής. Είναι άνάγκη να είμεθα χαρούμενοι. Όταν συνηθίζωμεν να προσευχώμεθα, μας χαρίζεται η χαρά του Χριστού και περισσότερον ακόμη. Αν προσευχόμενος θλίβεσαι, αν βαρυθυμής, κάτι μέσα σου δεν πηγαίνει καλά. Να το κοιτάξης, να δώσης προσοχή, διότι ο χαρακτήρ του ανθρώπου επιδρά πολύ.

***

Ο μοναχισμός είναι μία πραγματική κοινωνία, μία σύναξις. Στο μοναστήρι οι μοναχοί δεν είμαστε άτομα και απλά ονόματα, αλλά όλοι μαζί αποτελούμε μία καρδιά, ένα σώμα. Δεν ξεχωρίζουμε.
Και καθώς τα μοναστήρια, ως επί το πλειστον, έχουν περισσότερους μοναχούς και λιγώτερα κελλιά, ο ένας είναι πλάϊ στον άλλον και αναπνέει την αγάπη της καρδιάς του. Ό,τι υπάρχει στον μοναχισμό είναι υπόδειγμα του ουρανού. Η Εκκλησία παίρνει τα υποδείγματα αυτά και τα προσφέρει στους πιστούς, όπως έκαναν και οι Πατέρες.

***

Ο κόσμος νομίζει ότι, όταν κάποιος πάη στο μοναστήρι, φεύγει από την κοινωνία και αγριεύει. Το λέγουν αυτό, διότι αγνοούν ότι οι μοναχοί είναι οι περισσότερο κοινωνικοί άνθρωποι. Θα ξεύρετε ότι κανείς δεν μπορεί να γίνει μοναχός, εάν δεν είναι κοινωνικός, εάν δηλαδή δεν μπορή να επικοινωνή με τους ανθρώπους και να αντιμετωπίζη όλες τις κοινωνικές δυσκολίες. Αν δυσκολεύεται να παντρευθή, να δημιουργήση οικογένεια, επίσης δεν μπορεί να γίνει μοναχός. Πρέπει να νοιώθη ασφαλής στην ζωή του. Δεν είναι καταφύγιο τα μοναστήρια. Επομένως, ο μοναχός μπορεί να επιτύχη όλα τα προηγούμενα, τα οποία αγαπά, δεν τα αρνείται, δεν τα κατηγορεί, δεν τα περιφρονεί, αλλά προτιμά κάτι ανώτερο για τον εαυτό του ...

***

Ο γάμος είναι ένας δρόμος. Αρχίζει από την γη και τερματίζει στον ουρανό. Είναι μία σύναψις, ένας σύνδεσμος μαζί με τον Χριστόν, πού μας βεβαιώνει ότι θα πάμε κάποτε στον ουρανό ...

***

Πάνω από την αγάπη, πάνω από τον άνδρα σου, πάνω από την γυναίκα σου, πάνω από τα καθημερινά σου γεγονότα, να θυμάσαι ότι προορίζεσαι για τον ουρανό, ότι μπήκες στον δρόμο πού πρέπει οπωσδήποτε να σε βγάλη εκεί. Η νύμφη και ο γαμπρός δίνουν τα χέρια τους, τους πιάνη ο ιερεύς και ακολουθούν γύρω από το τραπέζι χορεύοντας και ψάλλοντας. Αυτό σημαίνει ότι ο γάμος είναι η πορεία, το ταξίδι πού θα καταλήξη στον ουρανό, στην αιωνιότητα.

***

Στον γάμο φαίνονται ότι παντρεύονται δύο. Δεν είναι όμως δύο αλλά τρεις. Παντρεύεται ο άνδρας την γυναίκα και η γυναίκα τον άνδρα, αλλά και οι δύο μαζί υπανδρεύονται τον Χριστόν. Τρεις επομένως λαμβάνουν μέρος στο μυστήριο και τρεις πλέον παραμένουν στην ζωή τους.

***

Όλα όσα χρησιμοποιούνται, κατά την τέλεσι του γάμου, είναι σκιές και σύμβολα πού δείχνουν ότι εκεί είναι ο Χριστός. Όταν κάθεσαι και βλέπεις ξαφνικά μια σκιά, καταλαβαίνεις ότι κάποιος έρχεται. Δεν τον βλέπεις. Το ξεύρεις όμως. Πρωί πρωί σηκώνεσαι και βλέπεις κατακόκκινο τον ορίζοντα στην ανατολή. Θα βγη, λες, σε λίγο ο ήλιος ...

***

Όταν βλέπης τον γάμο σου, τον άνδρα σου, την γυναίκα σου, όταν βλέπεις τις στεναχώριές σου, τα πάντα μέσα στο σπίτι σου, να ξεύρης ότι είναι σημάδια της παρουσίας του Χριστού. Είναι σαν να ακούς τα βήματά του, σαν να έρχεται, σαν να πρόκειται να ακούσης τώρα και την φωνή του. Σκιές είναι όλα αυτά πού δείχνουν ότι μαζί μας είναι ο Χριστός. Είναι αλήθεια ότι εξ αιτίας των μεριμνών μας τον νοιώθομε ως απόντα. Τον βλέπομε όμως μέσα στις σκιές και είμαστε βέβαιοι ότι είναι μαζί μας ..... Η ζωή μας είναι πλέον μαζί με τον Χριστόν ...

 ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ: ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΤΑ «ΒΟΔΙΑ» (Δίδαγμα)

Ένα ζευγάρι ανέβηκαν κάποιο απόγευμα στο Μοναστήρι και μπήκαν στο κελί του Γέροντα. Σε μια στιγμή, ο τελευταίος γύρισε και απευθύνθηκε στη γυναίκα:
-Τι κάνει ετούτος εδώ; Είπε κι έδειξε τον σύζυγο.
-Καλά είναι, Γέροντα.
-Καλά, ε; Ναι, αλλά εκείνα τα βόδια που έχει ζεμένα τον πάνε όπου θέλουνε.
-Ποια βόδια, Γέροντα; Ρώτησε ο άνδρας.
-Δεν κατάλαβες; Καλά, άστο. Θα στο πω άλλη φορά.

Και την επόμενη φορά που τον επισκέφτηκαν, ενώ ο άνθρωπος το είχε ξεχάσει, άκουσε τον Γέροντα που ξαναρώτησε:
-Τι έγινε με τα βόδια;
-Ποια βόδια, Γέροντα; Δεν κατάλαβα, του είπε εκείνος ξαφνιασμένος πάλι.

-Δεν κατάλαβες, ε; Τα μάτια! Τα έχεις και τα δύο, κοιτάζεις από δω κι από εκεί και σε πάνε όπου θέλουνε. Τα μάτια και τις αισθήσεις να τα μαζεύουμε!

Ο άλλος δαγκώθηκε. Ο Γέροντας τον είχε δει με το διορατικό του χάρισμα που καθόταν με τις παρέες του στις καφετέριες και χαζολογούσαν, συζητώντας για όποιον περνούσε από μπροστά τους κουτσομπολεύοντας.

Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Για την αγάπη. Για εκείνους που δεν έχουν αγάπη

Για την αγάπη

Είναι μακάριος ο άνθρωπος εκείνος που έχει αγάπη Θεού, γιατί περιφέρει με την παρουσία του τον Θεό, διότι ο Θεός είναι αγάπη, και αυτός που μένει μέσα στην αγάπη, μένει « ἐν τῶ Θεῶ». Εκείνος που έχει αγάπη υπερέχει, με τη βοήθεια του Θεού, από όλους. Εκείνος που έχει αγάπη δε φοβάται, διότι η αγάπη βγάζει έξω από την ψυχή το φόβο.
Εκείνος που έχει αγάπη δεν αποστρέφεται ποτέ κανέναν, ούτε μικρό, ούτε μεγάλο, ούτε ένδοξο, ούτε άδοξο, ούτε φτωχό, ούτε πλούσιο, αλλά γίνεται ακάθαρτο αποσπόγγισμα όλων. Όλα τα σκεπάζει, όλα τα υπομένει. Εκείνος που έχει αγάπη δεν αλαζονεύεται εναντίον κάποιου, δεν ξιππάζεται, κανέναν δεν κακολογεί, αλλά και αυτούς που κακολογούν τους αποφεύγει.
Εκείνος που έχει αγάπη δε σκέφτεται με πανουργία, δε θέλει να υποσκελίσει, ούτε υποσκελίζει τον αδελφό.
Εκείνος που έχει αγάπη δε ζηλεύει, δε φθονεί, δεν κατατρέχει, δε χαίρεται με την πτώση των άλλων, δεν εξευτελίζει αυτόν που έπεσε σε σφάλμα, αλλά τον συλλυπείται και τον συμπαραστέκεται και τον ανακουφίζει, δεν παραβλέπει τον αδελφό στην ανάγκη του, αλλά τον συμπαραστέκεται, και πεθαίνει μαζί του.

Εκείνος που έχει αγάπη εκτελεί το θέλημα του Θεού, και είναι μαθητής του, διότι ο ίδιος ο καλός μας Δεσπότης είπε « Από αυτό θα ξέρουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν αγαπάτε ο ένας τον άλλο». Εκείνος που έχει αγάπη ποτέ δεν αποκτά κάτι για τον εαυτό του, δε θεωρεί τίποτε δικό του, αλλά όλα όσα έχει τα προσφέρει κοινά σε όλους. Εκείνος που έχει αγάπη κανέναν δε θεωρεί ξένο, αλλά όλους τους έχει δικούς του.

Εκείνος που έχει αγάπη δεν παροργίζεται, δεν ξιππάζεται, δε φουντώνει από οργή, δε χαίρεται για την αδικία που γίνεται, δεν εξακολουθεί να ψεύδεται, κανέναν δε θεωρεί εχθρό, παρά μόνο τον Διάβολο. Εκείνος που έχει αγάπη όλα τα υπομένει, είναι ευεργετικός, είναι μακρόθυμος.
Λοιπόν, είναι μακάριος αυτός που έχει αποκτήσει την αγάπη, και με αυτήν ως κτήμα αναχωρεί προς τον Θεό, διότι ο Θεός, αναγνωρίζοντας τον δικό του άνθρωπο, θα τον δεχθεί στους κόλπους του, θα ζει δηλαδή ο εργάτης της αγάπης μαζί με τους Αγγέλους, και θα βασιλεύσει μαζί με τον Χριστό.
Διότι την αγάπη έχοντας ήρθε και ο Θεός Λόγος επάνω στη γη, μ’ αυτήν και ο παράδεισος έχει ανοιχθεί για μας, και η ανάβαση στον ουρανό διακηρύχθηκε για όλους.
Ενώ ήμασταν εχθροί με τον Θεό, με την αγάπη συμφιλιωθήκαμε μ’ αυτόν. Ορθά λοιπόν είπαμε ότι η αγάπη είναι ο Θεός, και αυτός που μένει μέσα στην αγάπη, μένει « ἐν τῶ Θεῶ».

Για εκείνους που δεν έχουν αγάπη

.Είναι άθλιος και ταλαίπωρος εκείνος που ζει μακριά από την αγάπη, διότι αυτός περνά τις μέρες της ζωής του ονειροπολώντας. Και ποιος δε θα πενθήσει τον άνθρωπο εκείνο που είναι μακριά από τον Θεό, και στερείται από το φως, και ζει στο σκοτάδι;

Διότι, σας λέω, αδελφοί μου, ότι εκείνος που δεν έχει την αγάπη του Χριστού, είναι εχθρός του. Δεν ψεύδεται ο Απόστολος που είπε, ότι αυτός που μισεί τον αδελφό του είναι φονιάς, και περιπατεί στο σκοτάδι, και εύκολα κυριεύεται από κάθε αμαρτία. Γιατί εκείνος που δεν έχει αγάπη, έντονα θυμώνει, έντονα παροργίζεται, έντονα μισεί.
Εκείνος που δεν έχει αγάπη χαίρεται με την αδικία των άλλων, δε συμπάσχει μ’ αυτόν που έπεσε σε σφάλμα, δεν απλώνει για βοήθεια το χέρι του στον πεσμένο, δε συμβουλεύει αυτόν που παρασύρθηκε, δε στηρίζει αυτόν που κλονίζεται.
Εκείνος που δεν έχει αγάπη είναι ανάπηρος στο νου, είναι φίλος του Διαβόλου, είναι εφευρέτης κάθε πονηρίας, είναι δημιουργός συγκρούσεων, είναι φίλος των υβρεολόγων, είναι σύντροφος αυτών που κακολογούν τους άλλους, σύμβουλος αυτών που αυθαδιάζουν, συντελεστής στη χειροτέρευση αυτών οι οποίοι φθονούν, εργάτης της υπερηφάνειας, σκεύος της αλαζονείας.
Και με ένα λόγο, αυτός που δεν απέκτησε την αγάπη είναι όργανο του Εχθρού, και πλανιέται σε όλα τα μονοπάτια της ζωής του, και δεν ξέρει ότι βαδίζει μέσα στο σκοτάδι.

Του Οσίου Εφραιμ του Σύρου, έργα τόμος Α΄.

οί, Κύριε...................... Πριν από το τέλος κάθε δέησης, και όταν ο ιερεύς προτρέπει τον λαό λέγοντας «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν

Πριν από το τέλος κάθε δέησης, και όταν ο ιερεύς προτρέπει τον λαό λέγοντας «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», ο λαός απαντάει: «Σοί, Κύριε». «Σε σένα Κύριε».

Αυτές οι λέξεις είναι πολύ γνωστές. Και εύκολα τις θυμώμαστε. Και κάθε Χριστιανός μπορεί να τις χρησιμοποιεί σε κάθε περίσταση της ζωής του.

Όταν έχεις υγεία, και πηγαίνουν καλά οι δουλειές σου, πες με όλη σου την καρδιά: «Σοί, Κύριε». «Σε Σένα», Κύριε, οφείλουμε την ευχαριστία.

Όταν οι άνθρωποι σε τιμούν και λένε καλά λόγια για σένα, πες από μέσα σου: «Αυτά δεν αξίζουν να αποδοθούν σε μένα, αλλά Σοί, Κύριε». «Σε Σένα», Κύριε, οφείλουμε τη δοξολογία.

Και όταν υποπέσεις στο φθόνο των ανθρώπων και στην προδοσία των φίλων σου, να μη παρεκκλίνει η καρδιά σου και τους κρατήσεις κακία· αλλά πες: Όλα αυτά τα αναθέτω στην κρίση Σου και στην δικαιοσύνη Σου. «Σε Σένα», Κύριε.

Και όταν θα ξεπροβοδίζεις μέσα στο φέρετρο την πιο λατρευτή σου αγάπη, βάδιζε με γενναιότητα, σαν να πηγαίνεις δώρο στον πιο καρδιακό σου φίλο. Και πες: Αυτή την αγαπημένη μου ψυχή, Σού την προσφέρω σαν δώρο. «Σοί, Κύριε».

Και όταν σε περικυκλώνουν σύννεφα δαιμονικά, θλίψεις, αρρώστειες και δοκιμασίες, μην απελπίζεσαι. Αλλά πες: Στην βοήθεια και στο έλεός Σου καταφεύγω. «Σε Σένα», Κύριε.

Και όταν ο Άγγελος έλθει στην επιθανάτια κλίνη σου, μην κλάψεις! Φίλος σου είναι! Αλλά φρόντισε να συγχωρηθείς με τους δικούς σου. Και πες: Την ψυχή μου τη μετανοημένη, την παραδίδω στα χέρια Σου. «Σε Σένα, Κύριε».


π. Νικολάου Βελιμίροβιτς, επισκόπου Αχρίδος

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ - agioritikovima.gr

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ Οσίου Εφραίμ του Σύρου

Ο των όλων Θεός έρχεται κρίναι ζώντας και νεκρούς...

Και θα ανοιχθούν τα φοβερά εκείνα βιβλία, όπου είναι γραμμένα και τα έργα μας και λόγοι και οι πράξεις μας, τα οποία είπαμε και επράξαμε εις αυτήν την ζωήν, δηλαδή οι διαλογισμοί και τα ενθυμήματα, για τα οποία θα αποδώσουμε λόγον εις τον Κριτήν.

Τότε θα ζητηθή από τον καθένα μας η ομολογία της πίστεως και η συνταγή του βαπτίσματος, και την πίστι καθαρή από κάθε αίρεσι και την σφραγίδα άθραυστη και τον χιτώνα αμόλυντον...

Μετά την χάριν (του αγίου βαπτίσματος) ο ποιών τα πονηρά έργα, εξέπεσε της χάριτος, και ο Χριστός αυτόν εις τίποτε δεν θα ωφελήση, εάν επιμένη εις την αμαρτίαν. Διότι έχει γραφεί, ότι όλοι θα παρασταθούμε εμπρός εις το βήμα του Χριστού, διά να προσκομίση κάθε ένας όσα έπραξε με το σώμα του, είτε καλόν είτε κακόν (Β' Κορ. 5, 10).

Διότι όσοι έχουν τα καλά έργα και τους καλούς καρπούς χωρίζονται από τους ακάρπους και αμαρτωλούς, οι οποίοι και θα εκλάψουν, σαν τον ήλιον. Αυτοί είναι όσοι εφύλαξαν τις εντολές του Κυρίου, οι ελεήμονες, οι φιλόπτωχοι, οι φιλόρφανοι, οι ξενοδοχούντες, οι αντιλήπτορες των καταπονουμένων, οι επισκέπται των ασθενών, οι πενθήσαντες τώρα, καθώς είπεν ο Κύριος, οι πτωχεύσαντες τώρα διά τον πλούτον που ευρίσκεται εις τους ορφανούς, οι συγχωρούντες τα παραπτώματα των αδελφών, οι φυλάξαντες την σφραγίδα της πίστεως άθραυστον και αμόλυντον από πάθε αίρεσιν.

*Οι ευρισκόμενοι πάλιν εξ αριστερών είναι οι άκαρποι, εκείνοι που έχουν παροξύνει τον Καλόν Ποιμένα, εκείνοι που τον καιρόν αυτόν της μετανοίας τον επέρασαν παίζοντες και τρυφώντες, οι οποίοι εδαπάνησαν σε ασωτεία, μέθη και ασπλαχνία όλον τον χρόνον της ζωής των, σαν εκείνον τον πλούσιον, που ποτέ δεν ελέησε τον πτωχόν Λάζαρον, δι' αυτό και κατεκρίθησαν, ως ανελεήμονες και άσπλαχνοι και μη έχοντες καρπούς μετανοίας, ούτε έλαιον εις τας λαμπάδας των.

*Επειδή δεν ελεήσατε, έτσι και τώρα δεν θα ελεηθείτε, επειδή της φωνής μου δεν ακούσατε, έτσι ούτε εγώ τώρα θα ακούσω τους δικούς σας οδυρμούς. Διότι δεν διακονήσατε εμένα, ούτε με εθρέψατε πεινώντα, ούτε με εποτίσατε διψώντα, ούτε με εφιλοξενήσατε, ούτε γυμνητεύοντα με ενδύσατε, ούτε ασθενούντα με επισκεφθήκατε, ούτε όταν ήμουν εις την φυλακήν ήλθατε προς με. Άλλου Κυρίου εγίνατε εργάται και υπουργοί, δηλαδή του Διαβόλου...

*Τότε θα στενάζουν άρχοντες και πλούσιοι άσπλαχνοι, και θα προσβλέπουν παντού στενοχωρούμενοι, και κανείς δεν θα υπάρχει να μπορή να βοηθήση. Ούτε ο πλούτος φαίνεται, ούτε οι κόλακες παρεβρίσκονται, ούτε θα εύρουν έλεος, διότι δεν ελέησαν, ούτε προαπέστειλαν, δια να εύρουν...η γαρ κρίσις ανίλεως τω μη πράξαντι έλεος.

*Ας μη απιστήση κανείς, ότι είναι μόνον λόγια που λέγονται για την κρίσι. Αλλά με ακρίβεια και με ασφάλεια όλοι να πιστεύσουμε εις τον Κύριον, ότι υπάρχει ανάστασις νεκρών και κρίσις και ανταπόδοσις και των καλών και των κακών, κατά τις θείες Γραφές. Και παραβλέποντες όλα τα πρόσκαιρα, περιφρονούντες αυτά, να φροντίσουμε διά τα όσα αφορούν εις την απολογίαν και παράστασί μας εις το φοβερό βήμα, και την φρικτήν εκείνην ημέρα και φοβερήν ώραν...,η οποία θα δοκιμάση όλην την ζωήν.

Αλλοίμονον εις εκείνους που μολύνονται μετά των βλασφήμων αιρετικών. Αλλοίμονον εις εκείνους που χλευάζουν τας θείας Γραφάς. Αλλοίμονον εις όσους μιαίνουν την αγίαν πίστι με αιρέσεις, ή συγκαταβαίνουν στους αιρετικούς.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 28 Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Όσιος Εφραίμ καταγόταν από την Ανατολή και γεννήθηκε στην πόλη Νίσιβη της Μεσοποταμίας πιθανώς το 308 μ.Χ. ή και ενωρίτερα. Ήκμασε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου (324 - 337 μ.Χ.), Ιουλιανού του Παραβάτου (361 - 363 μ.Χ.) και των διαδόχων αυτού. Από την μικρή του ηλικία διδάχθηκε την πίστη και την αρετή από τον Επίσκοπο της γενέτειράς του Ιάκωβο (309 - 364 μ.Χ.), ο οποίος και τον χειροτόνησε διάκονο, αλλά ο Όσιος αρνήθηκε να λάβει μεγαλύτερο αξίωμα. Ακολούθησε πολύ νωρίς τον μοναχικό βίο και με το φωτισμό του Παρακλήτου έγραψε πάρα πολλά συγγράμματα πνευματικής και ηθικής οικοδομής. Γι’ αυτό και θαυμάζεται για το πλήθος και το κάλλος των έργων του. Γνώστης ακριβής όλων των δογματικών θεμάτων, ήξερε να καταπολεμά τις αιρέσεις και να υπερασπίζει με θαυμάσια σαφήνεια την Ορθοδοξία. Ήταν εκείνος που κατατρόπωσε σε διάλογο τον αιρετικό Απολλινάριο και οδήγησε πολλούς αιρετικούς να επιστρέψουν στην πατρώα ευσέβεια.

Όταν, διά της συνθήκης του έτους 363 μ.Χ., που υπέγραψε ο διάδοχος του Ιουλιανού του Παραβάτου, Ιοβιανός (363 - 364 μ.Χ.), η Νίσιβης παραδόθηκε στους Πέρσες, ο Όσιος Εφραίμ εγκατέλειψε την πατρίδα του και ήλθε στην Έδεσσα, όπου ασκήτεψε σε παρακείμενο όρος. Το έτος 370 μ.Χ. επισκέφθηκε τον Μέγα Βασίλειο στην Καισάρεια της Καππαδοκίας και λίγο αργότερα τους Πατέρες και Ασκητές της Αιγύπτου.

Ο Όσιος Εφραίμ κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 373 μ.Χ. και η Σύναξή του ετελείτο στο Μαρτύριο της Αγίας Ακυλίνας, στην περιοχή Φιλοξένου, κοντά στην αγορά.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Ρεῖθρον ἄυλον, ἐν τὴ ψυχή σου, τὸν ζωήρρυτον, πλουτήσας φόβον, κατανύξεως κρατὴρ ἀναδέδειξαι, ὅθεν ἠμᾶς πρὸς ἠθῶν τελειότητα, τοὶς ἱεροίς σου ρυθμίζεις διδάγμασιν. Ἐφραὶμ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Άγιον Όρος. Μοναχισμός και Ιστορία.

Την κακία την δεχόμαστε ευκολότερα

"Είναι ευκολότερο να δεχθείς την κακία, παρά να μεταδώσεις την αρετή, όπως είναι ευκολότερο να κολλήσεις μία αρρώστια, παρά να χαρίσεις την υγεία."
Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος


"Όπως ο καλός λόγος και ο έπαινος είναι αρχή φιλίας, έτσι ο κακός λόγος και η διαβολή είναι αρχή και προϋπόθεση έχθρας και μίσους και άπειρων άλλων κακών."
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Η ΜΟΝΑΞΙΑ...

Μετά την αρρώστια και το θάνατο, εκείνο που “σκοτώνει” πολλούς ανθρώπους είναι η μοναξιά.

Το βαρύ και ασήκωτο συναίσθημα που πονάει πολύ την ψυχή και το σώμα.

Άνθρωποι που ηθελημένα ή και όχι τις περισσότερες φορές, έμειναν μόνοι τους, χωρίς συντροφιά και χωρίς αγκαλιά.

Είμαστε τόσοι πολλοί σ’ αυτόν το πλανήτη και όμως η μοναξιά είναι τεράστια και όλο και μεγαλώνει.

Τι φταίει άραγε;

Φταίμε εμείς που κλειστήκαμε στον εαυτό μας και δεν γυρνάμε το βλέμμα στον διπλανό;

Φταίνε οι προσωπικές συνθήκες ζωής του καθενός μας;

Φταίνε οι συγκυρίες και τα γεγονότα της ζωής;

Ότι και να φταίει, ότι και αν έγινε στο παρελθόν, η ζωή συνεχίζεται.

Και πρέπει να την κάνουμε όμορφη, ζωντανή, δυνατή, πολύχρωμη!

Εσύ που είσαι μόνος, βρες τρόπους να μείνεις ζωντανός.

Μην κλείνεσαι στον λαβύρινθο του μυαλού σου.

Άπλωσε το χέρι σου, ζήτα βοήθεια, στείλε μου ένα χαμόγελο και εγώ κάπου θα σε δω και θα σου χαμογελάσω…

Αλλά και εσύ που βλέπεις δίπλα σου την μοναξιά, μην μου γυρνάς το κεφάλι, μην μου κλείνεις την πόρτα, μην με απομακρύνεις.

Στήν ἐρώτηση, ὅτι πολλές φορές μᾶς βασανίζει ὁ λογισμός, ὅτι οἱ ζητοῦντες μπορεῖ νά εἶναι ἀπατεῶνες ἤ

Ἐρωτήσαμε τόν Γέροντα Παισιο σέ κάποια ἐπίσκεψή μας γιά τήν ἐλεημοσύνη. Ἡ ἀπάντησή του ἦταν κατηγορηματική, ὅτι πρέπει νά ἀσκοῦμε τήν μεγάλη αὐτή χριστιανική ἀρετή, πού τήν συνιστᾶ ὁ Χριστός, μακαρίζοντας αὐτούς πού τήν ἀσκοῦν στήν ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία μέ αὐτά τά λόγια· "μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται" (Ματθ. 5,7). Ἰδιαιτέρως προέτρεπε νά βοηθοῦμε χῆρες, ὀρφανά καί γενικῶς ἀνθρώπους πού ἔχουν μεγάλη ἀνάγκη. Αὐτοί, ἔλεγε, δεχόμενοι τήν βοήθεια εὔχονται ἀπό τήν καρδιά τους γιά μᾶς καί τούς κεκοιμημένους μας, λέγοντας γι' αὐτούς· "Θεός σχωρέσ'τους, νά ἁγιάσουν τά κόκκαλά τους!" καί ὁ Θεός ἀκούει τίς ἐκ βαθέων προσευχές τους. Στήν ἐρώτηση, ὅτι πολλές φορές μᾶς βασανίζει ὁ λογισμός, ὅτι οἱ ζητοῦντες μπορεῖ νά εἶναι ἀπατεῶνες ἤ νά χρησιμοποιοῦν τήν ἐλεημοσύνη μας γιά ἐπιβλαβεῖς σκοπούς, ἀπαντοῦσε, ὅτι σ' αὐτές τίς περιπτώσεις καλόν εἶναι ἐμεῖς νά τηροῦμε μέ διάκριση τήν ἐντολή του Χριστοῦ, δίνοντας ἔστω ἕνα μικρό ποσό καί Ἐκεῖνος φροντίζει τά χρήματα νά πηγαίνουν ἐκεῖ πού πρέπει. Μάλιστα ἀνέφερε διά μακρῶν τούς τρόπους, μέ τούς ὁποίους γίνεται αὐτό.

ΜΙΑ ΑΦΑΝΗΣ ΑΓΙΑ...

Σε μια κωμόπολη της βορείου Ελλάδος ζούσε μια κοπέλα τυφλή , ονόματι Ασπασία. Ήταν ορφανή, πολύ φτωχή και εγκαταλελειμμένη απ’ όλους γι’ αυτό και μεγάλωσε χωρίς να μπορέση να μάθη γράμματα.
Ήταν περίπου 18-20 ετών , όταν πέρασε κάποιος ιεροκήρυκας της μητροπολιτικής περιφερείας και την είδε, την πήρε μαζί του και την έβαλε στη Σχολή Τυφλών στη Θεσσαλονίκη κι έτσι έμαθε ανάγνωσι δια της αφής κατά το σύστημα των τυφλών. Εν συνεχεία, αφού έμαθε καλώς να διαβάζη, της χάρισε και μια Καινή Διαθήκη , γραμμένη στην ίδια γλώσσα, στη γλώσσα των τυφλών.

Άρχισε λοιπόν η κοπέλα να τη διαβάζη ψηλαφώντας τη με τα δάχτυλα. Κι όσο τη μελετούσε, τόσο και μάθαινε τι ήταν ο Χριστός και τι έκανε γι’ αυτήν προσωπικά καθώς και για ολόκληρο τον κόσμο. Και όσο μάθαινε, τόσο γαλήνευε και τόσο ειρήνευε η ταραγμένη της καρδιά. Ο πόνος από τα τόσα βασανιστικά χρόνια που πέρασε, μαλάκωσε μέσα από τη μελέτη της Καινής Διαθήκης. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά γέμισε από χαρά και ειρήνη. Πλημμύρισε από ευτυχία. «Βρήκα τη χαρά, έλεγε. Τώρα άνοιξαν τα μάτια της ψυχής μου κι αν λείπουν τα μάτια του σώματος, δεν με πειράζει. Με τα μάτια της ψυχής μπορώ να δω όλο τον κόσμο». Έβλεπε το φως του Θεού σε κάθε Θεία Λειτουργία και εχαίρετο. ( Εμείς που είμαστε «ανοιχτομάτηδες» το βλέπουμε αυτό το Φως;…).

Κάποτε όμως έπαθε μια φοβερή δερματική νόσο που επρόσβαλε ακόμη και τα χέρια της, τα οποία «κάηκαν» , με αποτέλεσμα να χάση από τα δάχτυλά της την αφή. Δεν μπορούσε πλέον να ψηλαφήση την Αγία Γραφή ούτε και κανένα άλλο ιερό βιβλίο.

Η λύπη της και ο πόνος της ήταν απερίγραπτος . Έκλαιγε μέρα-νύχτα. Είχε χάσει τη δυνατότητα να παίρνη δύναμι και χαρά μέσα από το άγιο Βιβλίο. Της είχε μείνει όμως η προσευχή. Διότι, όταν ήταν στη Θεσσαλονίκη, στη Σχολή τυφλών ένας Αγιορείτης μοναχός, της δίδαξε τον τρόπο πώς να λέγη την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Έκανε λοιπόν πολλή προσευχή , για να δώση ο Ιησούς Χριστός μια καλή λύσι. Και ο Θεός απάντησε.

Μια μέρα πήρε με λαχτάρα το ιερό Βιβλίο , την Καινή Διαθήκη, και το έφερε στο στόμα της, για να ασπαστή τα γράμματά του, που αυτά τα γράμματα , μας μεταφέρουν τη σοφία του Θεού, τη λύτρωσι και τη σωτηρία. Και τότε ανακάλυψε κάτι παράξενο: κατάλαβε ότι μπορούσε να διαβάζη την γραφή των τυφλών με τα χείλη της! Και ξαναγέμισε η ζωή της χαρά, που της την έδινε πάλι η μελέτη του λόγου του Θεού. Και μέσα απ’ αυτή την παράδοξη μελέτη, ήλθε η δοξολογία, ήλθε η ευχαριστία, ήλθε η ζώσα προσευχή.

Μελετούσε και ύστερα έκανε προσευχή μετά δακρύων για όσους είχαν τα ίδια προβλήματα με σωματικές αναπηρίες και ασθένειες και ιδιαιτέρως προσευχή για όσους ήσαν τυφλοί στην ψυχή από την αμαρτία. Με την προσευχή της έβλεπε το θρόνο του Θεού και Τον παρακαλούσε και Τον ικέτευε για τους πτωχούς , τα ορφανά, τους ανέργους, τους αστέγους, για όλους τους ασθενείς. Για τους καλούς και τους κακούς, για τους αγαθούς και πονηρούς, για τους δικαίους και αδικουμένους, αλλά και για εκείνους που εξακολουθούν να αδικούν τον κόσμο… για τους άρχοντας και τους αρχομένους. Όλοι τους να φωτιστούν κι όλοι τους να δουν το Φως το αληθινό, τον Χριστό, τον Σωτήρα του κόσμου!

Κάποτε, αρρώστησε βαρειά. Εξομολογήθηκε για τελευταία φορά και κοινώνησε των αχράντων Μυστηρίων. Και ζήτησε την Καινή Διαθήκη, είπε να την ανοίξουν και ανοιχτή να της την ακουμπήσουν στα χείλη της.
Άπλωσε τα χέρια της η Ασπασία και την κράτησε γερά, αλλά ξεψυχισμένα. Οι οικείοι της κατά Θεία Πρόνοια την άνοιξαν στο Α΄ κεφάλαιο του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Και επαναλαμβάνοντας συνεχώς το «Εν αρχή ην ο Λόγος ,και ο Λόγος ην προς τον Θεόν», πέταξε η ψυχούλα της ψηλά στον ουρανό, ενώ συγχρόνως πλημμύρισε το δωμάτιό της με άρρητη γλυκύτατη ευωδία.
Είναι κι αυτή μια αφανής Αγία!..

Νά ζητᾶμε ἀπ΄τόν Θεό νά γίνει τό θέλημά Του στή ζωή μας

Οἱ προσευχές μας δέν εἰσακούονται, διότι δέν εἴμαστε ἄξιοι. Πρέπει νά γίνεις ἄξιος, γιά νά προσευχηθεῖς. Δέν εἴμαστε ἄξιοι, διότι δέν ἀγαπᾶμε τόν πλησίον μας ὡς ἑαυτόν. Τό λέει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός: «Ἐὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατὰ σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου καὶ ὕπαγε πρῶτον, διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου καὶ τότε ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρόν σου». Νά πάεις πρῶτα νά συμφιλιωθεῖς μέ τόν ἀδελφό σου, νά συγχωρεθεῖς, γιά νά γίνεις ἄξιος. Ἄν δέν γίνει αὐτό, δέν μπορεῖς νά προσευχηθεῖς. Ἄν δέν εἶσαι ἄξιος, δέν μπορεῖς νά κάνεις τίποτα. Ὅταν τακτοποιήσεις ὅλες τίς ἐκκρεμότητες καί ἑτοιμασθεῖς, τότε πάεις καί προσφέρεις τό δῶρο σου.

Ἄξιοι γίνονται ὅσοι ἐπιθυμοῦν καί λαχταροῦν νά γίνουν τοῦ Χριστοῦ, ὅσοι δίνονται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νά μήν ἔχεις κανένα θέλημα, αὐτό ἔχει μεγάλη ἀξία, εἶναι τό πᾶν. Ὁ σκλάβος δέν ἔχει κανένα θέλημα. Τό νά μήν ἔχομε κανένα θέλημα μπορεῖ νά γίνει μ΄ἕναν τρόπο ἁπαλό• μέ τήν ἀγάπη στόν Χριστό καί τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. «Ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ Πατρός μου καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν»

Χρειάζεται ἀγώνας. Ἔχομε νά παλέψομε «πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου». Ἔχομε νά παλέψομε μέ τόν «λέοντα τὸν ὠρυόμενον». Δέν ἐπιτρέπεται στόν ἀγώνα νά ἐπιτύχει ὁ πολυμήχανος. Αὐτό προϋποθέτει δάκρυ, μετάνοια, προσευχή, ἐλεημοσύνη, αἴτηση μέ συνοδεία τήν ἐμπιστοσύνη στόν Χριστό καί ὄχι τήν ὀλιγοπιστία. Μόνον ὁ Χριστός μπορεῖ νά μᾶς βγάλει ἀπ΄τόν κλοιό τῆς ἐρημιᾶς. Προσευχή καί μετάνοια καί ἐλεημοσύνη. Δῶστε ἔστω κι ἕνα ποτήρι νερό, ἄν δέν ἔχετε χρήματα. Καί νά ξέρετε ὅτι ὅσο ἁγιάζεσθε, τόσο εἰσακούονται οἱ προσευχές σας.

Νά μήν ἐκβιάζομε μέ τίς προσευχές μας τόν Θεό. Νά μή ζητᾶμε ἀπ΄τόν Θεό νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό κάτι, ἀσθένεια κ.λπ., ἤ νά μᾶς λύσει τά προβλήματά μας, ἀλλά νά ζητᾶμε δύναμη καί ἐνίσχυση ἀπό Ἐκεῖνον, γιά νά τά ὑπομένομε. Ὅπως Ἐκεῖνος κρούει μέ εὐγένεια τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας, ἔτσι κι ἐμεῖς νά ζητᾶμε εὐγενικά αὐτό πού ἐπιθυμοῦμε κι ἄν ὁ Κύριος δέν ἀπαντάει, νά σταματᾶμε νά τό ζητᾶμε. Ὅταν ὁ Θεός δέν μᾶς δίδει κάτι πού ἐπίμονα ζητᾶμε, ἔχει τό λόγο Του. Ἔχει κι ὁ Θεός τά «μυστικά» Του. Ἐφόσον πιστεύομε στήν ἀγαθή Του πρόνοια, ἐφόσον πιστεύομε ὅτι Ἐκεῖνος γνωρίζει τά πάντα ἀπ΄τή ζωή μας κι ὅτι πάντα θέλει τό ἀγαθόν, γιατί νά μή δείχνομε ἐμπιστοσύνη; Νά προσευχόμαστε ἁπλά καί ἁπαλά, χωρίς πάθος καί ἐκβιασμό. Ξέρομε ὅτι παρελθόν, παρόν καί μέλλον, ὅλα εἶναι γνωστά, γυμνά καί τετραχηλισμένα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «…οὐκ ἔστι κτίσις ἀφανὴς ἐνώπιον Αὐτοῦ, πάντα δὲ γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς Αὐτοῦ». Ἐμεῖς νά μήν ἐπιμένομε· ἡ προσπάθεια κάνει κακό ἀντί γιά καλό. Μήν κυνηγᾶμε ν΄ἀποκτήσομε αὐτό πού θέλομε, ἀλλά νά τ΄ἀφήνομε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιατί, ὅσο τό κυνηγᾶμε, τόσο αὐτό ἀπομακρύνεται.

Ἄρα, λοιπόν, ὑπομονή καί πίστη καί γαλήνη. Κι ἄν τό ξεχάσομε ἐμεῖς, ὁ Κύριος ποτέ δέν ξεχνάει κι ἄν εἶναι γιά τό καλό μας, θά μᾶς δώσει αὐτό πού πρέπει κι ὅταν πρέπει. Νά ζητᾶμε στήν προσευχή μόνο τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Δέν εἶπε ὁ Κύριος: «Ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ… καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν»; Εὔκολα, εὐκολότατα ὁ Χριστός μπορεῖ νά μᾶς δώσει ὅ,τι ἐπιθυμοῦμε. Καί κοιτάξτε τό μυστικό. Τό μυστικό εἶναι νά ζητᾶτε τήν ἕνωσή σας μέ τόν Χριστό ἀνιδιοτελῶς, χωρίς νά λέτε, «δῶσ΄μου τοῦτο, ἐκεῖνο…». Εἶναι αρκετό νά λέμε, «Κύριε Ἰησοῦ, ἐλέησόν με». Δέν χρειάζεται ὁ Θεός ἐνημέρωση ἀπό μᾶς γιά τίς διάφορες ἀνάγκες μας. Ἐκεῖνος τά γνωρίζει ὅλα ἀσυγκρίτως καλύτερα ἀπό μᾶς καί μᾶς παρέχει τήν ἀγάπη Του. Τό θέμα εἶναι ν΄ἀνταποκριθοῦμε σ΄αὐτή τήν ἀγάπη μέ τήν προσευχή καί τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του.

Νά ζητᾶμε νά γίνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ· αὐτό εἶναι τό πιό συμφέρον, τό πιό ἀσφαλές γιά μᾶς καί γιά ὅσους προσευχόμαστε. Ὁ Χριστός θά μᾶς τά δώσει ὅλα πλούσια. Ὅταν ὑπάρχει ἔστω καί λίγος ἐγωισμός, δέν γίνεται τίποτα.

Απόσπασμα από το Βιβλίο
«ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ»
του ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

Προσπαθούμε νά λέμε συνέχεια τήν ευχή αλλά ό νούς μας περισπάται.

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με !!!


- Προσπαθούμε νά λέμε συνέχεια τήν ευχή αλλά ό νούς μας περισπάται.

- Όταν λέμε τήν ευχήν όσο μπορούμε, ζορίζουμε και τό μυαλό νά καταλαβαίνουμε τί λέμε. Αυτό όμως γιά νά τό πετύχουμε θέλει πολλήν βίαν.

Όμως όταν δουλεύης, λέγε συνέχεια μέ τό στόμα "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με".

Ό νούς σίγουρα φεύγει, πάει στήν δουλειά, ταξιδεύει εδώ ή εκεί, όμως τό αυτί ακούει, κάτι πιάνει, και σιγά σιγά τό κατεβάζει στήν καρδιάν.

Αλλά και νά μήν καταλαβαίνεις εσύ τήν ευχήν, όμως ό σατανάς καταλαβαίνει πολύ καλά και τρέμει μόνο που ακούει τ' όνομα του Χριστού. "

Γέροντας Αρσένιος ο Σπηλαιώτης

Πάρε το Χριστό που σου δίνω και άσε με εμένα!

Και θα δεις πώς οι άνθρωποι θα καταλαβαίνουν ότι μόνο στην εκκλησία και στο Χριστό θα βρουν παρηγοριά. Στο Χριστό και στην εκκλησία. Στο Χριστό και την εκκλησία του! Όχι σ'ανθρώπους! Όχι σε μένα! Αλλά, έλα που ο Χριστός μέσα απ'τα δικά μου χέρια περνάει στη ζωή σου... Δε μπορείς να βρεις το Χριστό θεωρητικά. Το Χριστό θα τον βρεις μέσα από έναν ιερέα. Άσε με εμένα! Πάρε, όμως, το Χριστό που σου δίνω! Δια της Θείας Κοινωνίας. Πάρε το Χριστό που σου δίνω με την άφεση που παίρνεις από το πετραχήλι του ιερέα στο μυστήριο της εξομολόγησης.

Άσε με εμένα! Και πάρε το Χριστό από μένα και φύγε! Δε μπορείς να πας στον Παράδεισο, δεν μπορείς να αγγίξεις την ευτυχία αν δε δεχτείς να πάρεις τη Χάρη του Θεού που περνάει μέσα απ'την εκκλησία δια των ιερέων...

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ

Γιορτάζουμε σήμερα 26 Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Ξενοφώντος, της συζύγου του και των τέκνων αυτών, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Άγιος Ξενοφών κατοικούσε στην Κωνσταντινούπολη επί αυτοκρατορίας Ιουστίνου Α’ και Ιουστινιανού. Ήταν πλούσιος συγκλητικός και ξεχώριζε για την μεγάλη του πίστη στον Θεό. Ήταν παντρεμένος με τη Μαρία και είχε δύο παιδιά, τον Αρκάδιο και τον Ιωάννη. Όταν τα παιδιά του τελείωσαν τη στοιχειώδη εκπαίδευση του σχολείου, τα έστειλε στη Βηρυτό της Φοινίκης, για να σπουδάσουν νομικά. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού με το πλοίο, αυτό ναυάγησε. Με τη βοήθεια του Θεού, σώθηκαν και πήγαν στα Ιεροσόλυμα όπου και έγιναν μοναχοί. Οι γονείς τους, Ξενοφών και Μαρία, τους αναζητούσαν.
Έμαθαν όμως ότι ζουν στην έρημο ασκητικά, τότε δόξασαν το Θεό και άφησαν τις εγκόσμιες απολαύσεις και ακολούθησαν και αυτοί το μοναχικό βίο. Ο Ξενοφών, η γυναίκα του και τα παιδιά τους ζούσαν τόσο ευάρεστα στο Θεό, που ο Θεός του έδωσε το Χάρισμα της Θαυματουργίας, όπου και επιτέλεσαν πολλά Θαύματα. Έτσι, η Αγία αυτή οικογένεια έζησε με βάση το Λόγο του Κυρίου. Παρέδωσαν τη ψυχή τους στον Κύριο ειρηνικά.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Ανάλυση ονόματος:
ΞΕΝΟΦΩΝ: ο ανδρείος ηγέτης των ξένων, η δύναμη των ξένων.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ό υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως γενεά ευλογητή τω Κυρίω, της ουρανίου ηξιώθησαν δόξης, ασκητικώς δοξάσαντες Χριστόν επί της γης. Ξενοφών ο Όσιος, και η τούτου συμβία, συν τοις αριστεύσασιν, ιεροίς αυτών τέκνοις, ους ευφημούντες είπωμεν φαιδρώς χαίροις Οσίων χορεία τετράριθμε.