Συζήτηση με αγιορείτη γέροντα

- Πείτε μας, γέροντα, ποια είναι η πιο μεγάλη αμαρτία;

- Η κατάκριση, παιδί μου. Μπορεί να σου στερήσει την αιώνια ζωή!

- Γιατί όμως γέροντα;

- Έχουμε μάθει να κοιτάμε τα λάθη των άλλων και όχι τα δικά μας. Κοιτάμε πώς θα κοροϊδέψουμε, πώς θα κρίνουμε κακοπροαίρετα τον διπλανό μας. Έτσι, καταπατούμε και τη μεγάλη εντολή της αγάπης προς τον πλησίον. Το λέει και ο Κύριος στο Ευαγγέλιο... Θέλει μεγάλη προσοχή, παιδί μου.Η ακίδα του άλλου (πορνεία, φόνος, κλπ) είναι πολύ πιο ασήμαντη απ'το δοκάρι (κατάκριση) που έχουμε εμείς στο δικό μας μάτι. Η κατάκριση, παιδί μου, είναι πραγματικά η

Πρόσφατο θαύμα του Γέροντος Πορφυρίου

Χαίρετε!

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία, που βίωσα πριν μερικούς μήνες, για τη θαυματουργική παρέμβαση του π. Πορφυρίου στη θεραπεία της μητέρας μου.

Στο επισυναπτόμενο αρχείο περιγράφω τι συνέβη. Το κείμενο αυτό, αν θέλετε, μπορείτε να το δημοσιεύσετε.

Με εκτίμηση Γιώτα Κ.

(Ημερομηνία αποστολής: 11-08-2011)

Θαύμα Γέροντος Πορφυρίου

Είναι τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσεις το θαύμα στη ζωή σου. Και ίσως ακόμη δυσκολότερο, να μεταφέρεις τη συγκίνηση και τη χαρά σου… να καταγράψεις με λόγια, ένα γεγονός ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου.

Θα προσπαθήσω στις πολύ «στεγνές» λέξεις που ακολουθούν, να χωρέσω αυτά που βίωσα.

Απαραίτητη όμως είναι μια μικρή εισαγωγή:

Πρώτα απ’ όλα, αναγνωρίζω την ανθρώπινη προσπάθεια και σέβομαι την ιατρική επιστήμη. Είμαι άνθρωπος χωρίς στέρεη πίστη και χωρίς ενεργή θρησκευτική ζωή. Μέσα μου υπάρχουν αντιδράσεις σε όλες τις μορφές της εξουσίας, κυρίως δε στη θρησκευτική. Δυσκολεύομαι να δεχτώ κανόνες. Όποτε όμως έχω διαβάσει για το βίο και τη διδασκαλία του γέροντα Πορφυρίου, νιώθω την καρδιά μου να γλυκαίνει, να ηρεμεί. Θα ήθελα πολύ να τον είχα γνωρίσει. Εδώ και χρόνια έχω πάντα μαζί μου ένα εικονάκι, μια φωτογραφία του γλυκού μου αυτού γέροντα και δεν την αποχωρίζομαι ποτέ. Και στις δύσκολες στιγμές, όποτε η εγωπάθειά μου το επιτρέπει, του μιλώ, προσεύχομαι. Η γλυκύτητά του γίνεται η γέφυρα για να γνωρίσω την αγάπη του Χριστού.

Τα γεγονότα

Είναι λίγες μέρες μετά τα Χριστούγεννα του 2010. Η μητέρα μου, Αθηνά Κ., καρδιοπαθής εδώ και 3 πλέον χρόνια, με βηματοδότη και 2 στεντ, εισήχθη για άλλη μια φορά στην καρδιολογική κλινική γνωστού νοσοκομείου της Αθήνας, έχοντας έντονη ταχυκαρδία και υψηλή πίεση. Στη συγκεκριμένη κλινική είχε πολλές φορές νοσηλευθεί κατά το παρελθόν. Οι γιατροί αντιμετώπισαν την κατάσταση φαρμακευτικά, προκειμένου να ρυθμίσουν την καρδιακή της λειτουργία. Μετά από λίγες ημέρες νοσηλείας, παρουσίαζε σαφώς έντονη βελτίωση. Ήταν 2/1/11 και πήγαινα να την επισκεφτώ. Μπαίνοντας στο διάδρομο της καρδιολογικής πτέρυγας, βλέπω τους γιατρούς να τρέχουν στο δωμάτιο που νοσηλευόταν. Η μητέρα μου μόλις είχε πάθει κοιλιακή μαρμαρυγή. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε βλέποντας τους γιατρούς να τρέχουν και να προσπαθούν ξανά και ξανά να επαναφέρουν τον ρυθμό της καρδιάς της. Το κατάφεραν μετά από αρκετές προσπάθειες ηλεκτρικής διέγερσης (απινίδωσης) και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην εντατική κλινική του νοσοκομείου, όπου και διασωληνώθηκε. Η γιατρός με ενημέρωσε ότι είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση και ότι παίζονται όλα τα ενδεχόμενα: μπορεί να συμβεί το μοιραίο ή να παραμείνει σε κωματώδη κατάσταση. Αν ποτέ συνερχόταν, δεν ξέραμε σε τι κατάσταση θα ήταν. Ήταν πολύ πιθανό να έχει υποστεί βλάβη ο εγκέφαλος και να μην είναι σε θέση να επικοινωνεί με το περιβάλλον. Ελάχιστες οι πιθανότητες για αίσια έκβαση. Το σημαντικό για τη στιγμή εκείνη ήταν να σταθεροποιηθεί η κατάστασή της και να μην υπάρξει περαιτέρω επιδείνωση. Το χειρότερο που θα μπορούσε να της συμβεί, θα ήταν να πέσει σε ηλεκτρική θύελλα (μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση κατά την οποία η καρδιά πλήττεται από έντονη και χαοτική ηλεκτρική δραστηριότητα). Έπρεπε να ενημερώσουμε τους συγγενείς και γενικά να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο.

Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις τον άνθρωπό σου σε αυτή την κατάσταση. Διασωληνωμένο, να μην επικοινωνεί, να μην νιώθεις ζεστασιά στο σώμα του και τις ιατρικές προβλέψεις να είναι δυσοίωνες. Μόνη μου ελπίδα ο Θεός… Ζήτησα άδεια από το προσωπικό της εντατικής να μου επιτρέψουν να βάλω το εικονάκι του πατρός Πορφυρίου στο προσκέφαλο της μητέρας μου. Η αντίδρασή τους ήταν… « Και δεν το βάζεις… ό,τι και να βάλεις τώρα…». Με τη σκέψη πως θα είναι δίπλα της, γαλήνευε κάπως η ψυχή μου. Δίπλα στο κρύο σώμα της μητέρας μου ήταν τώρα η ζεστή ματιά του γέροντα Πορφυρίου.

Παρά τις ιατρικές προσπάθειες και τις αγωνιώδεις προσευχές συγγενών και φίλων, η υγεία της μητέρας μου δεν παρουσίαζε καμμία βελτίωση. Παρέμεινε διασωληνωμένη για 5 ολόκληρες ημέρες. Καμία επικοινωνία με το περιβάλλον, καμμία θετική ανταπόκριση. Καμμία δυνατότητα αποσωλήνωσης. Στις 7/1/11 πέφτει σε ηλεκτρική θύελλα… ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί. Οι γιατροί της εντατικής μας πληροφόρησαν ότι πρέπει να ενημερώσουμε τους συγγενείς. Ουσιαστικά πια δεν έβλεπαν στην περίπτωσή της «φως».

Στο άκουσμα των δυσάρεστων νέων δεν είχα που αλλού να στραφώ. Να είχα μια φωτογραφία, μια εικόνα του Γέροντα εκείνη τη στιγμή! Να τον κοιτώ και να ανοίγει η καρδιά μου, να λυγίσει ο εγωισμός μου, να παραγκωνισθούν τα «γιατί», να μπορέσω να προσευχηθώ…

Πήγα στην εκκλησία του νοσοκομείου. Εκεί συνάντησα τη διακόνισσα, τη γλυκειά Δήμητρα. Της εξήγησα ότι είναι πολύ σημαντικό για μένα να προσευχηθώ κι ότι χρειάζομαι κάποια εικόνα του πατρός Πορφυρίου. Καθώς όμως δεν είναι επίσημα άγιος, δεν υπήρχε εικόνα του. Αίφνης θυμήθηκα ότι στο συγκεκριμένο εκκλησάκι υπάρχει βιβλιοθήκη, στην οποία παλαιότερα είχα δει ένα βιβλίο για τον γέροντα Πορφύριο. Της ζήτησα να μου ανοίξει τη βιβλιοθήκη. Άρπαξα με λαχτάρα το βιβλίο. Άφησα το βλέμμα μου να καρφωθεί σε μια φωτογραφία του. Η ψυχή μου λυγισμένη από την αγωνία και τον πόνο ικέτευσε για την μητέρα μου. Να αντέξει η καρδιά της, να της δοθεί κι άλλος χρόνος ζωής. Εναπέθεσα όλη μου την ελπίδα στο θέλημα του Θεού και ικέτευσα για το έλεός Του.

Ήταν 1.30 το μεσημέρι και μέχρι τις 5.30 το απόγευμα ‐όπου είναι το επισκεπτήριο για τους συγγενείς, δεν είχα κάτι άλλο να κάνω.

Κοντά στο Νοσοκομείο αυτό βρισκόταν ένα σπίτι για ενοικίαση, του οποίου οι ιδιοκτήτες είναι γνωστοί μου. Είχαν από καιρό ζητήσει να βγάλω φωτογραφίες του σπιτιού για να αναρτηθεί αγγελία ενοικίασης στο διαδίκτυο. Πήγα λοιπόν εκεί να ξεχαστώ για λίγο. Δεν ανέφερα σε κανέναν τη σκηνή αυτή στην εκκλησία και ούτε γνώριζαν τη σχέση μου με τον γέροντα Πορφύριο. Στο σπίτι μόλις είχε ολοκληρωθεί η ανακαίνιση του χώρου και τα δωμάτια ήταν έτοιμα για τη φωτογράφηση και άδεια, εκτός από 2-3 εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για μικροεπισκευές. Τα μάζεψα για να μη φαίνονται στη φωτογράφηση και άνοιξα την ντουλάπα του δωματίου για να τα κρύψω εκεί. Στην τελείως άδεια αυτή ντουλάπα και στο ράφι που πήγα να ακουμπήσω τα εργαλεία, με περίμενε μια έκπληξη:

Μια χάρτινη εικόνα του γέροντα Πορφυρίου

Την πήρα στα χέρια μου και την κοίταζα σαν χαμένη. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή χτυπά το κινητό μου. Ήταν η αδελφή μου που είχε παραμείνει στο νοσοκομείο. Μόλις είχε βγει ο γιατρός της εντατικής και την ενημέρωσε ότι η μητέρα μου είχε συνέλθει, είχε βγει από την κατάσταση της ηλεκτρικής θύελλας!

Δεν υπάρχουν λόγια να χωρέσουν το δέος, την ευγνωμοσύνη και την παρουσία του Θεού εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού απόρησαν. Πρώτη φορά έβλεπαν αυτή την εικόνα.

Από εκείνη την ώρα η μητέρα μου άρχισε να παρουσιάζει βελτίωση. Τις αμέσως επόμενες μέρες έγινε η αποσωλήνωση και εν συνεχεία βγήκε από την εντατική. Επικοινωνούσε κανονικά με το περιβάλλον, ο εγκέφαλος δεν υπέστη βλάβη παρά τα παραπάνω έντονα επεισόδια.

Ο υπεύθυνος της εντατικής χαρακτήρισε «πολύ θαύμα» τόσο το γεγονός ότι έζησε, καθώς και την ξαφνική βελτίωση της υγείας της μητέρας μου. Χαρακτηριστικά – αναφερόμενος στο ιατρικό προσωπικό – είπε «Εμείς, την είχαμε ξεγράψει!».

Λίγες μέρες μετά επισκέφθηκα το Ησυχαστήριο Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μήλεσι για να προσκυνήσω στο κελλί του Γέροντα Πορφυρίου. Πλησίασα τη γερόντισσα που εκείνη την ώρα συνομιλούσε με μια κυρία. Της είπα με δυο λόγια τι συνέβη και πως με το θαύμα του γέροντα Πορφυρίου η μητέρα μου ζει. Έκπληκτη η κυρία που ήταν δίπλα στη γερόντισσα είπε «Είμαι γιατρός σε αυτό το νοσοκομείο»!
Επίλογος

Έχουν περάσει από τότε 7 μήνες. Η μητέρα μου ζει και βασιλεύει…

Όσο για μένα, φέρνοντας ξανά στο μυαλό μου όλη αυτή την εμπειρία, στην προσπάθειά μου να σας τη μεταφέρω προς δόξα και τιμή του πατρός Πορφυρίου, ελπίζω και εύχομαι αυτό το θαύμα να μην «θαφτεί» μέσα μου. Να μου θυμίζει διαρκώς πόσο ζωντανή είναι η Ορθοδοξία μας και πόσο δυνατή είναι η παρουσία Χριστού στη ζωή μας. Ελπίζω να συντελεστεί ένα ακόμα μεγαλύτερο θαύμα στη ζωή μου: αυτό της μετάνοιάς μου και της ενεργούς συμμετοχής μου στην θρησκευτική και μυστηριακή ζωή της Πίστης μας.

Γέροντα Πορφύριε, σε ευχαριστώ!

Γιώτα Κ.

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΖΗΝΟΒΙΟΥ ΚΑΙ ΖΗΝΟΒΙΑΣ, ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ

Γιορτάζουμε σήμερα 30 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης των Αγίων Ζηνοβίου και Ζηνοβίας, των αδελφών, ας πούμε λίγα λόγια:

Τα Άγια αδέλφια, Ζηνόβιος και Ζηνοβία, έζησαν και μαρτύρησαν επί αυτοκρατορίας Διοκλητιανού. Τα δύο αδέλφια κατάγονταν από τις Αίγες της Κιλικίας και προέρχονταν από πλούσια και ευσεβή οικογένεια. Ο Άγιος Ζηνόβιος ήταν ιατρός και εξασκούσε την επιστήμη του αφιλοκερδώς, και οι δύο Άγιοι, ασκούσαν μεγάλο φιλανθρωπικό έργο και αυτό προκάλεσε την οργή των ειδωλολατρών και συγκεκριμένα του ηγεμόνα Λυσία, ο οποίος διέταξε τη σύλληψη του Αγίου. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του προσήλθε οικειοθελώς στις αρχές και η αδελφή του η Αγία Ζηνοβία με την επιθυμία να συμμαρτυρήσει με τον αδελφό της. Το 285 μ.Χ. και οι δύο, παρέδωσαν μαρτυρικά την ψυχή τους στον Κύριο με τον βάναυσο τρόπο του αποκεφαλισμού, αφού πρώτα βασανίστηκαν φρικτά.

Μία άλλη εκδοχή για τον βίο του Αγίου Ζηνοβίου λέει, ότι, ο Άγιος Ζηνόβιος μαρτύρησε επί Διοκλητιανού. Γεννήθηκε από γονείς ευσεβείς ονόματι Ζηνόδοτος και Θέκλα, και πως, όταν μεγάλωσε έγινε Επίσκοπος Αιγών, επιτελώντας πολλά Θαύματα.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς θεῖοι αὐτάδελφοι ὁμονοοῦντες καλῶς, Ζηνόβιε ἔνδοξε καὶ Ζηνοβία σεμνή, συμφώνως αθλήσατε ὅθεν καὶ τῶν στεφανῶν τῶν ἀφθάρτων τυχόντες, δόξης ἀκαταλύτου ἠξιώθητε, ἅμα ἐκλάμποντες τοῖς ἐν κόσμῳ χάριν ἰάσεων.

Καινή Ζωή Βίντεο

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΑΣ

Γιορτάζουμε σήμερα 29 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης της Οσίας Αναστασίας της Ρωμαίας, ας πούμε λίγα λόγια:

Η Οσία Αναστασία η Ρωμαία έζησε επί αυτοκρατορίας Δεκίου και Bαλλεριανού και καταγόταν από τη Ρώμη. Όταν πέθαναν οι πλούσιοι γονείς της, διαμοίρασε την περιουσία που κληρονόμησε στους φτωχούς και πήγε σε μοναστήρι. Όταν τη συνέλαβε ο ηγεμόνας Πρόβος περίπου το 256 μ.Χ., υπενθύμισε στην Οσία Αναστασία την ανθηρή νεότητά της, για την οποία θα έπρεπε να αρνηθεί το Χριστό. Τότε, δυναμική υπήρξε η απάντησή της: «Εγώ, είπε, μία ωραιότητα και νεότητα γνωρίζω, εκείνη που δίνει ο Χριστός στις πιστές και γενναίες ψυχές, που προτιμούν γι’Αυτόν το θάνατο αντί άλλων εγκόσμιων αγαθών, όταν αυτά προτείνονται για την προδοσία του Θεού τους. Πλούτη είχα άφθονα. Δεν τα θέλησα. Αλλά το Χριστό μου τον θέλω και απ'Αυτόν καμία δύναμη δε θα μπορέσει να με χωρίσει. Αν αμφιβάλλεις, δοκίμασε».

Εξαγριωμένος από την απάντηση ο Πρόβος, τη μαστίγωσε στο πρόσωπο και την ξάπλωσε σε αναμμένα κάρβουνα. Έπειτα, την κρέμασε και της έσκισε το σώμα. Μετά έκοψε τους μαστούς της, ξερίζωσε τα νύχια της και τελικά την αποκεφάλισε. Έτσι, η Οσία Αναστασία παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Ανάλυση ονόματος:
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: (από την λέξη ανάσταση) = ο αιώνιος, όπως ο αναστάς Ιησούς.

Απολυτίκιο:
Ἦχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε
Ἀσκήσει ἐκλάμψασα ὥσπερ παρθένος σεμνή ἀθλήσεως αἵμασι τὴν τῆς ἁγνείας στολὴν ἐνθέως ἐφοίνιξας ὅθεν, Ἀναστασία, ὡς ὁσία καὶ μάρτυς, χάριτας ἰαμάτων ἀποστράπτεις ἐν κόσμῳ πρεσβεύουσα τῷ Σωτῆρι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Το μεγαλύτερο αντίδωρο...

Και κάπως έτσι συνεχίζεται η ζωή… Με τις πτώσεις μας, την απαισιοδοξία μας, την αχαριστία μας, την «λογική» μας… Και μετά αναρωτιέσαι γιατί η ζωή είναι δύσκολη… Πώς να μην είναι... Όταν μέρα με τη μέρα απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από τον Πατέρα σου. Απ’ Αυτόν που σου υποσχέθηκε τη ζωή την αιώνιο. Απ’ Αυτόν που ήρθε στη γη και σταυρώθηκε για σένα… Τ’ ακούς, ναι, για σένα. Για να μπορείς να πεις με περηφάνια, «να ο πατέρας μου, ο ποιών μεγάλα και θαυμάσια, ο λυτρωτής του κόσμου, που υπέφερε όσο κανείς για το παιδί του». Και συ πως ανταποκρίνεσαι στην υπόσχεσή του, ποιο αντίδωρο του δίνεις για τη θυσία Του; Την αμαρτία σου; Τους λογισμούς σου; Την παράλογη λογική σου; Τον ανυπότακτο εγωισμό σου; Ποιο απ’ όλα; Ή μήπως όλα; Συγχώρα με… Κι εγώ στην ίδια θέση με σένα βρίσκομαι… Γι’ αυτό σε ξέρω τόσο καλά. Μάθε λοιπόν πως το μεγαλύτερο αντίδωρο για τον Πατέρα μας είναι η ταπείνωση και η μετάνοια που θα σε οδηγήσουν πίσω στην αγκαλιά Του που την άφησες σαν έφευγες ντροπιασμένος απ’ τον παράδεισο. Όταν τα κάνεις βίωμά σου και τα δύο, μη με ξεχάσεις. Το πιο πιθανό είναι ότι ακόμα θα προσπαθώ… Γι’ αυτό να εύχεσαι.

28ης Καστοριά Παρέλαση

Λάμπρή ήταν και η παρέλαση στη πόλη της Καστοριάς. Εκτός από τα σχολέια και της Ένοπλες Δυνάμεις το παρόν έδωσε και ο σύλλογος Κρητών Καστοριάς προκαλώντας δεος και συγκίνηση στο κόσμο που βρέθηκε εκεί για την εορτή της 28ης Οκτωβρίου.

28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΟΙΝΟΗ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Όπως κάθε χρόνο,έτσι και φέτος πραγματοποιήθηκε η παρέλαση των μαθητών των σχολείων στο χωριό της Οινόης.Τα σχολέια με τη συνοδεία των εκπαιδευτικών παρευρέθηκαν στην Ιερά Θεία Λειτουργία και με το τερματισμό της συγκεντρώθηκαν στο μνημείο των Ηρώων για τη καθιερωμένη δοξολογία.Σε πλήθος κόσμου το Νηπιαγωγείο, το Δημοτικό και το Γυμνάσιο παρέλασαν με καμάρι φανερώνοντας για άλλη μια φορά τον απεριόριστο σεβασμό και υπερηφάνεια για τους πεσόντες το 1940.

Η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου και η Επέτειος του "ΟΧΙ"

Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου πρέπει να αναφέρουμε ότι εκτός από τη μεγάλη Εθνική μας εορτή (Επέτειος του ΟΧΙ) γιορτάζουμε και την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου.Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές γιορτές του έθνους μας έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της Παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, ενώ σήμερα, την 28η Οκτωβρίου την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η γιορτή αυτή μετατέθηκε από την εκκλησία μας από την 1^η Οκτωβρίου την 28^η ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς την Παναγία μας για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στους Ιταλούς, αρχικά, και, αργότερα, σε όλη τη διάρκεια της εθνικής αντίστασης.

Στο μέ­τω­πο, σ' ό­λη τη γραμ­μή, α­πό τη γα­λα­νή θά­λασ­σα του Ι­ο­νί­ου μέ­χρι ψη­λά τις πα­γω­μέ­νες Πρέ­σπες, ο ελ­λη­νι­κός στρα­τός άρ­χι­ζε να βλέ­πει παν­τού το ί­διο ό­ρα­μα: Έ­βλε­πε τις νύ­χτες μια γυ­ναι­κεί­α μορ­φή να προ­βα­δί­ζει ψη­λό­λι­γνη, α­λα­φρο­περ­πά­τη­τη, με την κα­λύ­πτρα της α­να­ριγ­μέ­νη α­πό το κε­φά­λι στους ώ­μους. Την α­να­γνώ­ρι­ζε, την ή­ξε­ρε α­πό πα­λιά, του την εί­χαν τρα­γου­δή­σει ό­ταν ή­ταν μω­ρό κι ο­νει­ρευ­ό­ταν στην κού­νια. Ή­ταν η μά­να η με­γα­λό­ψυ­χη στον πό­νο και στην δό­ξα, η λα­βω­μέ­νη της Τή­νου, η υ­πέρ­μα­χος Στρα­τη­γός.

Γράμ­μα α­πό τη Μό­ρο­βα

Ο Τά­σος Ρη­γό­που­λος, στρα­τευ­μέ­νος στην Αλ­βα­νί­α το 1940, έ­στει­λε α­πό το μέ­τω­πο το πα­ρα­κά­τω γράμ­μα στον α­δελ­φό του.

«Α­δελ­φέ μου Νί­κο.

Σου γρά­φω α­πό μια α­ε­το­φω­λιά, τε­τρα­κό­σια μέ­τρα ψη­λό­τε­ρη α­πό την κο­ρυ­φή της Πάρ­νη­θας. Η φύ­ση τρι­γύ­ρω εί­ναι πάλ­λευ­κη. Σκο­πός μου ό­μως δεν εί­ναι να σου πε­ρι­γρά­ψω τα θέλ­γη­τρα μιας χι­ο­νι­σμέ­νης Μό­ρο­βας με ό­λο το ά­γριο με­γα­λεί­ο της. Σκο­πός μου εί­ναι να σου με­τα­δώ­σω αυ­τό που έ­ζη­σα, που το εί­δα με τα μά­τια μου και που φο­βά­μαι μή­πως, α­κού­γον­τάς το α­πό άλ­λους, δεν το πι­στέ­χεις.

Λί­γες στιγ­μές πριν ορ­μή­σου­με για τα ο­χυ­ρά της Μό­ρα­βας, εί­δα­με σε α­πό­στα­ση καμ­μιά δε­κα­ριά μέ­τρων μια ψη­λή μαυ­ρο­φό­ρα να στέ­κει α­κί­νη­τη.

-Τις ει;

Μι­λιά.­..

Ο σκο­πός θυ­μω­μέ­νος ξα­να­φώ­να­ξε:

-Τις ει;

Τό­τε, σαν να μας πέ­ρα­σε ό­λους η­λε­κτρι­κό ρεύ­μα, ψι­θυ­ρί­σα­με: Η ΠΑ­ΝΑ­ΓΙΑ!

Ε­κεί­νη όρ­μη­σε εμ­πρός σαν να εί­χε φτε­ρά α­ε­τού. Ε­μείς α­πό πί­σω της. Συ­νε­χώς την αι­σθα­νό­μα­σταν να μας με­ταγ­γί­ζει αν­τρει­ο­σύ­νη. Ο­λό­κλη­ρη ε­βδο­μά­δα πα­λαί­ψα­με σκλη­ρά, για να κα­τα­λά­βου­με τα ο­χυ­ρά Ι­βάν-Μό­ρο­βας.

Υ­πο­γραμ­μί­ζω πως η ε­πί­θε­σή μας πέ­τυ­χε τους Ι­τα­λούς στην αλ­λα­γή των μο­νά­δων τους. Τα πα­λιά τμή­μα­τα εί­χαν τρα­βη­χθεί πί­σω και τα και­νούρ­για.­.. κοι­μόν­ταν! Το τι έ­πα­θαν δεν πε­ρι­γρά­φε­ται. Ε­κεί­νη ορ­μού­σε πάν­τα μπρο­στά. Κι ό­ταν πια νι­κη­τές ρο­βο­λού­σα­με προς την α­νυ­πε­ρά­σπι­στη Κο­ρυ­τσά, τό­τε η Υ­πέρ­μα­χος έ­γι­νε α­τμός, νέ­φος α­πα­λό και χά­θη­κε».

Αξίζει να αναφέρουμε το όνομα του πρώτου νεκρού Έλληνα στρατιώτη:

Ήταν 28 Οκτωβρίου 1940. Ελληνοαλβανικά σύνορα. Ώρα 5η πρωινή. Η ιταλική σφαίρα βρίσκει τον στόχο της: Ο στρατιώτης Βασίλειος Τσαβαλιάρης ήταν ο πρώτος πεσών του Ελληνικού Έπους. Η σάλπιγγα έδινε το σύνθημα της μάχης ως ένα προσκλητήριο στον υπέρτατον αγώνα για την Ελευθερία. Πίσω από τά σκόπευτρα μέ τό δάκτυλο στήν σκανδάλη οι φρουροί τών προκεχωρη.

«Τιμή σ' εκείνους όπου στη ζωή τους ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες .... ».

Άγιος Νέστωρ (+27 Οκτωβρίου)

Ο Νέστορας ήταν πολύ νέος στην ηλικία, ωραίος στην όψη και γνώριμος του Αγίου και ενδόξου Δημητρίου
Ο Νέστορας, λοιπόν, βλέποντας ότι ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός χαιρόταν για τις νίκες κάποιου σωματώδους βαρβάρου, ονομαζόμενου Λυαίου, μίσησε την υπερηφάνεια του. Βλέποντας όμως και τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου, πήρε θάρρος. Πήγε λοιπόν στη φυλακή, όπου ήταν κλεισμένος ο Μεγαλομάρτυρας, και έπεσε στα πόδια του. Δούλε του Θεού Δημήτριε, είπε, εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω με το Λυαίο, γι' αυτό προσευχήσου για μένα στο όνομα του Χριστού.
Ο Άγιος, αφού τον σφράγισε με το σημείο του τιμίου Σταυρού, του είπε ότι και το Λυαίο θα νικήσει και για το Χριστό θα μαρτυρήσει. Τότε, λοιπόν, ο Νέστορας μπήκε στο στάδιο χωρίς φόβο και ανεφώνησε: «Θεὲ τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοί». Και αφού πολέμησε με το Λυαίο, του κατάφερε δυνατό χτύπημα με το μαχαίρι του στην καρδιά και τον θανάτωσε.Εξοργισμένος τότε ο Διοκλητιανός, διέταξε και σκότωσαν με λόγχη το Νέστορα, αλλά και το Δημήτριο. Έτσι, μ' αυτή του την ενέργεια ο Νέστορας δίδαξε ότι σε κάθε ανθρώπινη πρόκληση πρέπει να αναφωνούμε: «Κύριος ἐμοὶ βοηθός, καὶ οὐ φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος;» (Ψαλμός νε' 5). Ο Κύριος είναι βοηθός μου και δε θα φοβηθώ. Τι θα μου κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος;


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀθλητὴς εὐσεβείας ἀκαταγώνιστος, ὡς κοινωνὸς καὶ συνήθης τοῦ Δημητρίου ὀφθεῖς, ἠγωνίσω ἀνδρικῶς Νέστωρ μακάριε, τὴ θεϊκὴ γὰρ ἀρωγή, τὸν Λυαῖον καθελῶν, ὡς ἄμωμον ἱερεῖον, σφαγιασθεὶς προσηνέχθης, τῷ Ἀθλοθέτῃ καὶ Θεῶ ἠμῶν.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΥΤΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 26 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτου, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περίπου το 280 - 284 μ.Χ. και Μαρτύρησε επί αυτοκρατορίας Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 - 306 μ.Χ.. Ο Άγιος Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανέβηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε δημιουργήσει μία ομάδα νέων για την μελέτη της Αγίας Γραφής.
Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας, ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφτηκε τον Άγιο Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχτηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Νέστορας και Δημήτριος.
Οι συγγραφείς των εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, και ο τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ'ου και η προσωνυμία του Μυροβλύτου.
Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο να πατά τον άπιστο Λυαίο.
Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.
Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το εξής:
Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν οχυρομένοι στην Ακρόπολη, στην Αθήνα, ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρισκόντουσαν στον Ναό του Αγίου Δημητρίου, μα ο Άγιος Δημήτριος έκανε το Θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί και η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου. Για να θυμόμαστε αυτό το Θαύμα, ο Ναός λέγεται από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Ανάλυση ονόματος:
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ: (από το Δημήτηρ, εκ του γη + μήτηρ) = ο καλλιεργητής, παραγωγός και δημιουργός υλικών αγαθών

Απολυτίκιο:
Ἦχος γ'.
Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Δε νιώθεις τον Ουρανό,γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό.

-Γέροντα, στενοχωριέμαι γιατί έχω πολλά προβλήματα υγείας.

- Όλα να τα δέχεσαι σαν μεγάλα δώρα του Θεού. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Στον ουρανό θα έχης πολλά να απολαύσης θα έχης σύνταξη μεγάλη, εάν δεν την μειώσης μόνη σου με τον γογγυσμό.
- Πώς, Γέροντα, αφού τώρα δεν νιώθω μέσα μου τον ουρανό;
- Δε νιώθεις τον Ουρανό,γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος κινήται στον χώρο της δοξολογίας,... χαίρεται με όλα. Υπάρχουν κοσμικοί άνθρωποι που θα μας κρίνουν εμάς τους μοναχούς. Να δήτε οι Βεδουίνοι τι ταλαιπωριά περνούν, αλλά ευχαριστούν τον Θεό και είναι χαρούμενοι! Το σιτάρι δεν το καθαρίζουν, για να βγάλουν την πέτρα, αλλά το αλέθουν όπως είναι, και το ψωμί τους είναι όλο πέτρα!

Και οι τροφές τους, φαίνεται, δεν έχουν τα απαραίτητα συστατικά, ασβέστιο κ.λπ., οπότε τα δόντια τους καταστρέφονται τελείως. Και βλέπεις Βεδουίνους να έχουν μόνον ένα δόντι και να χαίρωνται σαν να είναι το δόντι μαργαριταρένιο. Και άλλος του λείπει ένα δόντι και αισθάνεται μειονεκτικά. Με όλα αυτά που ακούτε, να κινήσθε συνέχεια στην δοξολογία να δοξάζετε μέρα-νύχτα τον Θεό για τις ευεργεσίες Του.
Μου έλεγε κάποιος επίσκοπος ότι σε έναν ναό, την ώρα που ο διάκος διάβαζε το Ευαγγέλιο της θεραπείας των δαιμονισμένων των Γεργεσηνών, ένας άνθρωπος πολύ απλός στεκόταν πίσω από το δεσποτικό και έλεγε συνέχεια «δόξα σοι ο Θεός».

Αρχίζει ο διάκος : «Τω καιρώ εκείνω ελθόντι τω Ιησού εις την χώραν των Γεργεσηνών, «δόξα σοι ο θεός» λέει εκείνος, «υπήντησαν αυτώ δύο δαιμονιζόμενοι», «δόξα σοι ο Θεός» «χαλεποί λίαν», «δόξα σοι ο Θεός » «και ιδού ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων ...εις την θάλασσαν», «δόξα σοι ο Θεός». «Κατάλαβα, μου είπε ύστερα ο επίσκοπος ,ότι είχε δίκαιο αυτός ο απλός άνθρωπος που έλεγε «δόξα σοι ο Θεός» γιατί το «δόξα σοι ο Θεός» ρίχνει τους δαίμονες στην θάλασσα» . Και εσείς πάντα να λέτε «δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός», μέχρι να ορμήσει η αγέλη στην θάλασσα .
Η δοξολογία αγιάζει τα πάντα. Με την δοξολογία διαλύεται ο άνθρωπος από ευγνωμοσύνη ,παλαβώνει με την καλή έννοια, πανηγυρίζει τα πάντα. Και όταν ο άνθρωπος ευχαριστή τον Θεό ακόμη και για τα λίγα, έρχεται μετά τόσο πλούσια η ευλογία του Θεού, που δεν μπορεί να την αντέξη και τότε ο διάβολος δεν μπορεί πια να σταθή και φεύγει

ΠΑΙΣΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ

Η ελπίδα στον Θεό είναι ο μοχλός που αναποδογυρίζει την απελπισία

Και όταν, Γέροντα, ξέρω ότι θα ξαναπέσω στο ίδιο σφάλμα;

- Δεν ξέρεις από φοβία σκέφτεσαι έτσι. Μην έχετε φοβία μήπως ξανακάνετε το ίδιο σφάλμα, γιατί έτσι κλονίζεται η πίστη σας στον Θεό. Μη τα σκαλίζετε τόσο πολύ.

Όταν σας λέη ο λογισμός ότι δεν πρόκειται να διορθωθήτε και διαλύεσθε από την λύπη, χρειάζεται να δώσετε ένα ψεύτικο κουράγιο στον εαυτό σας. «Δόξα σοι ο θεός, να πήτε, σήμερα είμαι καλύτερα από χθες. Δόξα σοι ο Θεός χίλιες φορές ...;».

Αν και φαίνεται ψεύτικο αυτό το κουράγιο, μέσα του όμως κρύβει μια μεγάλη δύναμη, την ελπίδα στον Θεό.

Η ελπίδα στον Θεό είναι ο μοχλός που αναποδογυρίζει την απελπισία, ελευθερώνει την ψυχή από την λύπη και το άγχος και τονώνει σιγά-σιγά τις πνευματικές δυνάμεις με την θεία ζωντάνια που δίνει.

γέροντας Παϊσιος

Ποιός εἶναι ὁ Χριστιανός;

Ὁ Χριστιανός εἶναι ἕνας μικρός Χριστός ἐπάνω στήν γῆ. Ναί!

Ὁ Χριστιανός πρέπει νά εἶναι μιά σμικρογραφία τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως, ὅταν ἀποσπάσουμε μιά σταγόνα νεροῦ ἀπό τήν θάλασσα, ἔχουμε στά χέρια μας μία σμικρογραφία τῆς θαλάσσης, ἔτσι καί ὅταν ἀποσπάσουμε ἕναν Χριστιανό ἀπό τό μυστικό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἔχουμε μία σμικρογραφία Χριστοῦ.
Γιά νά εἶναι κάθε Χριστιανός ἕνας μικρός Χριστός, ὀφείλει νά ἀποκτήση νοῦ Χριστοῦ, μάτια Χριστοῦ, γλῶσσα Χριστοῦ, χέρια Χριστοῦ, καρδιά Χριστοῦ.
Νοῦ Χριστοῦ, πού νά εἶναι πάντα φωτεινός, πού νά μήν φιλοξενῆ σκέψι κακή, νά μήν σκέπτεται καί νά μήν σχεδιάζη τό κακό.
Μάτια Χριστοῦ, πού νά μήν βλέπουν τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου, ἀλλά τήν αἰωνιότητα τοῦ οὐρανοῦ. Μάτια καθαρά, βλέμμα ἁγνό, γεμᾶτο συμπόνια καί καλωσύνη.
Γλῶσσα Χριστοῦ, πού νά ὑπηρετῆ τήν ἀλήθεια, νά ὑπερασπίζεται τήν δικαιοσύνη καί νά εἶναι ἄγρυπνος φρουρός τῶν δικαιωμάτων τοῦ Θεοῦ.
Χέρια Χριστοῦ, πού νά μήν διαπράττουν κλοπή, πού νά μήν παλαμίζουν τό Εὐαγγέλιο, νά μή χειροδικοῦν καί καθίστανται δολοφονικά.
Καρδιά Χριστοῦ, πού νά ἀγαπᾶ χωρίς ὑπολογισμούς. Μιά καρδιά πού νά χωροῦν ἀκόμη καί οἱ πλέον ἄσπονδοι ἐχθροί. Μιά καρδιά, πού νά μή σείεται ἀπ’ τό κακό, πού νά μήν πληγώνεται ἀπό τόν πονηρό· μιά καρδιά γεμάτη ἀπό θεϊκή ἀγάπη.

Αὐτός εἶναι ὁ Χριστιανός. Ναί, αὐτό θά πῆ Χριστιανός.

Να γυρνούσαμε το χρόνο πίσω...

Πόσες φορές έχουμε θελήσει άραγε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω;
Με αυτό τον τρόπο θα κατορθώναμε να επηρεάσουμε θετικά τη ζωή μας αναιρώντας κάποιες λανθασμένες επιολογές του παρελθόντος.
Μπορούν όμως αποφάσεις του παρόντος να αλλάξουν συντελεσμένες καταστάσεις του παρελθόντος;
Ναι!
Διότι αυτός που δε γνωρίζει τη φθορά του χρόνου, αυτός για τον οποίο παρελθόν,παρόν και μέλλον είναι ενιαία και αδιαίρετα, μάς έχει επιτρέψει να μετανοούμε για τα λάθη μας και να καθαρίζουμε τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος που λάβαμε με το Άγιο Βάπτισμα.

Συνεπώς, ας μη διστάζουμε αλλά, εξομολογούμενοι, να απαλλάξουμε την ψυχή μας από τα λάθη του παρελθόντος βαδίζοντας προς ένα καθαρότερο και χριστιανικότερο μέλλον, με τη σκέψη μας στραμμένη προς τη θεία αιωνιότητα.

Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που το έστειλε!

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 23 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Ιακώβου του Αποστόλου και Αδελφοθέου, ας πούμε λίγα λόγια:

Η παράδοση αναφέρει ότι ήταν ένας από τους γιους του Ιωσήφ από άλλη γυναίκα, γι' αυτό ονομαζόταν αδελφός του Κυρίου. Η συγγενική του, όμως, σχέση με τον Κύριο δεν είναι ομόφωνα καθορισμένη. Αλλά το γεγονός είναι ότι ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος έγινε πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων και είναι αυτός που έγραψε την πρώτη Θεία Λειτουργία της χριστιανικής Εκκλησίας.
Ο Ιάκωβος, λοιπόν, ποίμανε την Εκκλησία των Ιεροσολύμων με δικαιοσύνη, με γενναία στοργή και στερεότητα στην πίστη. Αυτό όμως, εξήγειρε τη μοχθηρία και την κακουργία των Ιουδαίων. Αφού τον έπιασαν, τον έριξαν πάνω από το πτερύγιο του Ναού, και ενώ ακόμα ήταν ζωντανός, τον αποτελείωσαν με άγριο κτύπημα ροπάλου στο κεφάλι.
Έργο του Ιακώβου είναι και η Καθολική Επιστολή του στην Καινή Διαθήκη, στην οποία να τι μας συμβουλεύει, σχετικά με το πως πρέπει να χειριζόμαστε το λόγο του Θεού: «Γίνεσθε ποιηταὶ λόγου καὶ μὴ μόνον ἀκροαταί, παραλογιζόμενοι ἑαυτούς» (Επιστολή Ιακώβου, α' 22). Δηλαδή να γίνεσθε εκτελεστές και τηρητές του λόγου του Θεού και όχι μόνο ακροατές. Και να μη ξεγελάτε τον εαυτό σας, με την ιδέα ότι είναι αρκετό και μόνον να ακούει κανείς το λόγο.
Τέλος, η μνήμη του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, φέρεται και την Κυριακή μετά την Γέννηση του Χριστού, μαζί με τη μνήμη του Δαβίδ του Προφήτου και Ιωσήφ του μνήστορος, συνοδευόμενη με το ακόλουθο δίστοιχο:«Σὺ τέκτονος παῖς, ἀλλ᾿ ἀδελφὸς Κυρίου, τοῦ πάντα τεκτήναντος, ἐν λόγῳ, μάκαρ». Τελείται δε αύτω η Σύναξις εν τω σεπτώ αυτού Ναώ το όντι ένδοθεν της Υπεραγίας Θεοτόκου εν τοις Χαλκοπρατείοις.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος δ’.
Ὡς τοῦ Κυρίου Μαθητής, ἀνεδέξω δίκαιε τὸ Εὐαγγέλιον ὡς Μάρτυς ἔχεις τὸ ἀπαράτρεπτον τὴν παρρησίαν ὡς Ἀδελφόθεος τὸ πρεσβεύειν ὡς Ἱεράρχης. Ἱκέτευε Χριστὸν τὸν Θεόν, σωθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜ. ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΟΙΝΟΗΣ

Ξεκίνησαν από αυτήν την εβδομάδα τα Εσπερινά Κηρύγματα που πραγματοποιεί ο Ιερέας της Ενορίας στην νέα αίθουσα του κατηχητικού σχολείου κάθε Κυριακή στης 4:00μ. μ.

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ (Δημοτικό Οινόης)

Με την βοήθεια του Θεού ξεκίνησε το κατηχητικό στην νέα αίθουσα που διαμόρφωσε η Εκκλησιαστική Επιτροπή για της ανάγκες της ενορίας και πλέον τα παιδιά θα μπορέσουν να συμμετέχουν σε περισσότερες δραστηριότητες μια από αυτές είναι η προβολή διάφορων θρησκευτικών ταινιών, η ζωγραφική,η χειροτεχνίες και πολλά παιχνίδια .

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΧΕΙΜΩΝΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ»

Σάββατο, 22 Οκτώβριος 2011 14:23

Σέ κάθε πνευματική χειμωνιά νά περιμένουμε με υπομονή καί ελπίδα τήν πνευματική άνοιξη.
Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι καί, εάν εκείνη τήν στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει καί φεύγει ή φάλαγγα τών δαιμόνων καί γλυτώνουμε.
Όταν ένωθή ό άνθρωπος μέ τόν Θεό, δέν έχει πιά πειρασμούς.
Μπορεί ό διάβολος νά κάνη κακό στον Άγγελο; Όχι, καίγεται.
Ή πνευματική ζωή είναι πολύ απλή καί εύκολη εμείς τήν κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά. Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον
Θεό, μπορεί κανείς να προχώρηση πολύ.

ΡΩΤΗΣΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ... (Δίδαγμα)

Ο Θεός πήρε το χέρι μου στο δικό του, μείναμε για λίγο σιωπηλοί και μετά ρώτησα...
- «Σαν γονιός, ποια είναι τα μαθήματα ζωής που θα θέλατε να μάθουν τα παιδιά σας;»
Ο Θεός απάντησε χαμογελώντας:
-«Να μάθουν ότι δεν μπορούν να αναγκάσουν τους άλλους να τους αγαπήσουν. Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να γίνουν άξιοι να αγαπηθούν.
-Να μάθουν ότι δεν μετράνε περισσότερο τα πράγματα που έχουμε στη ζωή... μας,
αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας.
- Να μάθουν ότι δεν ωφελεί να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους.
- Να μάθουν ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά
αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.
Να μάθουν ότι μέσα σε ελάχιστες στιγμές μπορείς ν’ ανοίξεις στον άλλο πληγές που μετά παίρνει χρόνια πολλά να τις γιατρέψεις.
-Να μάθουν τη συγχώρεση συγχωρώντας.
- Να μάθουν πως υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν πραγματικά, που όμως δεν ξέρουν πώς να δείξουν ή να εκφράσουν τα αισθήματά τους.
- Να μάθουν ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν τα πάντα …ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!
- Να μάθουν ότι δύο άνθρωποι μπορεί να κοιτούν το ίδιο πράγμα και να βλέπουν δύο διαφορετικά πράγματα.
- Να μάθουν ότι δεν φτάνει πάντα να σε συγχωρούν οι άλλοι! Πρέπει να μπορείς να συγχωρήσεις κι ο ίδιος τον εαυτό σου.
Τέλος, να μάθουν ότι για τα παιδιά μου εγώ θα είμαι πάντα εδώ...

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Ο σεβαστός λόγιος μοναχός γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης μου διηγήθηκε ότι πήγε κάποτε να συναντήσει τον θαυμάσιο στην ψυχή και την βιβλική όψη Pώσσο ερημίτη παπα Τύχωνα. Πλησίασε το ασκητήριο του άκουσε θεσπέσιες ψαλμωδίες. Νόμιζε ότι γινόταν Θεία Λειτουργία και για αυτό περίμενε έξω από την καλύβα μέχρι να τελείωση. Τέλος, αφού μπήκε βρήκε μόνο τον παπα Τύχωνα στην εκκλησία, ο οποίος εκείνη την στιγμή μεταλάμβανε τον Άγιον Άρτον. Διατηρούσε Άγιον Άρτον όλο το χρόνο και μεταλάμβανε συχνά μόνος του. Ο πατέρας Θεόκλητος έμεινε κατάπληκτος και απορούσε τι να ήταν οι ψαλμωδίες που άκουσε προηγουμένως. Λίγο πριν την μακάρια κοίμηση του ερημίτου τον υπηρετούσε ο μαθητής και υποτακτικός του, σεβάσμιος γέρων Παίσιος. Εσύ είσαι ο άγιος Σεραφείμ; Ρώτησε κατάκοιτος και ετοιμοθάνατος παπα Τύχων. Τι λέτε γέροντα, δεν σας καταλαβαίνω. Να - είπε τότε – προ ολίγου ήταν εδώ ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ μαζί με την Παναγία και μιλούσαμε. Τι σου είπε η Παναγία; Ρώτησε ο πατέρας Παίσιος. Μου είπε ότι θα με πάρει μετά την γιορτή μου. Πράγματι στις 10 Σεπτεμβρίου μετά την γιορτή της γεννήσεως της Θεοτόκου 8 Σεπτεμβρίου, κοιμήθη ο παπα – Τύχων με ειρήνη κρατώντας στα χέρια του ένα σταυρό. Πριν πεθάνει ο πατέρας Παίσιος του έβαλε στην μύτη να μυρίσει βασιλικό. Μυρίζει ωραία γέροντα; Του είπε. Ναι, παιδί μου αλλά ο παράδεισος μυρίζει πολύ πιο ωραία!...

Ο 15ΧΡΟΝΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Σε μια εποχή που αναζητούμε τις χαμένες μας αξίες και ψάχνουμε πρότυπα για τους σημερινούς εφήβους, το παράδειγμα του σημερινού εορταζόμενου αγίου μάς μεταδίδει πολλά για το ήθος των προγόνων μας. Οι νέοι της εποχής της Τουρκοκρατίας και οι Νεομάρτυρες της Ορθοδοξίας με την αγάπη τους για το Θεό και την πατρίδα αποτελούν την πυξίδα για όλους μας σήμερα και ιδιαίτερα για τους νέους, που ψάχνουν πλέον, το αυθεντικό και το αληθινό, που δαψιλώς παρέχει η πίστη μας και η ορθόδοξη παράδοση. Ο εορταζόμενος σήμερα Νεομάρτυρας της Εκκλησίας μας είναι ο Άγιος Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης, που μαρτύρησε στη πόλη της Λάρισας το 1773 σε ηλικία 15 ετών.

Ο Άγιος Νεομάρτυρας Ιωάννης καταγόταν από τα μέρη της Μονεμβασίας. Ο Ιερέας πατέρας του καταγόταν από το χωριό Γεράκι, αλλ' ως Εφημέριος τοποθετήθηκε στο γειτονικό χωριό Γούβες, από οπού καταγόταν η πρεσβυτέρα του και εκεί γεννήθηκε το 1758 και μεγάλωσε ό Ιωάννης. Από μικρός ό Ιωάννης προσπαθούσε να μιμείται τον Ιερέα - πατέρα στη ζωή του, τον βοηθούσε στις Ακολουθίες της Εκκλησίας και πάντα θυμόταν ότι αυτός ήταν «παπά γιος» και έπρεπε να προσέχει τη συμπεριφορά του, ώστε να είναι παράδειγμα για τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του.

Το 1770 όμως, οι ορδές του Τουρκαλβανού Χατζή Οσμάν, αφού κατέπνιξαν κάθε σημείο ελληνικής αντιστάσεως, έφθασαν και στις Γούβες. Μεταξύ άλλων φόνευσαν και τον πατέρα του Ιωάννη (πού δεν διασώθηκε το όνομα του) και στη συνέχεια αιχμαλώτισαν τον ίδιο και τη μητέρα του και τους μετέφεραν στη Λάρισα. Εκεί τους πώλησαν δύο και τρείς φορές τον καθένα ξεχωριστά και υστέρα από δύο χρόνια τους ξαναπώλησαν και τελικά αγοράσθηκαν και οι δύο από έναν Τούρκο από τη Θεσσαλονίκη, πού διέμενε στη Λάρισα. Μάλιστα ό Τούρκος δεν είχε παιδιά και βλέποντας τα χαρίσματα του Ιωάννη, ο όποιος ήταν πολύ έξυπνος για την ηλικία του, πρόθυμος, πειθαρχικός και σβέλτος στη δουλειά, σκέφθηκε μαζί με τη γυναίκα του να τον υιοθετήσουν.

Έτσι από τη στιγμή εκείνη καθημερινά το αφεντικό του προσπαθούσε να διαστρέψει τον Ιωάννη από την Πίστη των Χριστιανών και να τον κάνει Οθωμανό. Αρχικά προσπάθησε με κολακείες και υποσχέσεις και κατόπιν με φοβέρες και βασανισμούς, ώστε να κάμψει την αντίσταση του Ιωάννη, ο όποιος όμως έμενε στερεός και ακλόνητος στη Χριστιανική Πίστη του. Παράλληλα και ή γυναίκα του αφεντικού του προσπαθούσε καθημερινά με μαγείες και σατανικά γητεύματα να ξεμυαλίσει τον Ιωάννη, ώστε να τουρκέψει. Αλλ' ό Ιωάννης, έχοντας το Θεό μέσα του, έμεινε καθαρός απ' όλα. Η θεία Χάρη τον φύλαξε απ' όλα τα διαβολικά τεχνάσματα της γυναίκας του Αγαρηνού.

Αφού κουράστηκε ό Τούρκος να παρακαλεί και να πιέζει τον Ιωάννη να αλλαξοπιστήσει θυμωμένος τον οδήγησε στην αυλή του Τζαμιού. Εκεί μαζεύτηκαν πολλοί Αγαρηνοί, πού προσπαθούσαν με χτυπήματα, φοβέρες και σπαθισμούς να τον κάνουν να τουρκέψει. Η απάντηση του όμως ήταν ξεκάθαρη: «Εγώ Τούρκος δεν γίνομαι. Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θέλω να πεθάνω»!

Έφτασε όμως και η νηστεία της Παναγίας, το Δεκαπενταύγουστο. Μόλις ό Τούρκος κατάλαβε ότι ο Ιωάννης δεν ήθελε νά χαλάσει τη νηστεία και να αρτυθεί, αποφάσισε νά τον κλείσει σ' ένα στάβλο. Εκεί τον κλειδαμπάρωσε για όλο το διάστημα των 15 ημερών και πότε τον κρεμούσε και πότε τον χτυπούσε με το σπαθί του προσπαθώντας να τον κάνει να φάει και να χαλάσει τη νηστεία. Αλλ' ο Ιωάννης όχι μόνο δεν έφαγε αρτυμένα φαγητά, αλλά ούτε καν τα δοκίμασε. Προσευχόταν και παρακαλούσε την Παναγία να τον βοηθήσει να μην αρτυθεί. Προτιμούσε καλύτερα να θανατωθεί παρά να χαλάσει τη Νηστεία.

Βλέποντας ο αφέντης του ότι δεν πείθεται, τον άφηνε νηστικό 2 και 3 ήμερες, χωρίς να του δίνει τίποτε να φάει. Από την άλλη μεριά, η μητέρα του Ιωάννη, ίσως πιεζόμενη από τον Τούρκο αφέντη, στεκόταν κοντά στο γιο της και βλέποντας τον αποκαμωμένο από τα βασανιστήρια και από τη νηστεία, τον παρακινούσε να φάει λέγοντας του: «Φάε, γιε μου, από αυτά τα φαγητά, για να μην πεθάνεις, και ο Θεός και η Παναγία σε συγχωρούν, γιατί δεν το κάνεις με το θέλημα σου, αλλά από ανάγκη. Λυπήσου και εμένα τη φτωχή και στενοχωρημένη μητέρα σου και μη θελήσεις να πεθάνεις παράκαιρα και με αφήσεις έρημη σ' αυτή τη σκλαβιά και ξενιτειά».

Στις παρακλήσεις αυτές της μητέρας του ό Ιωάννης απάντησε: «Γιατί κάνεις έτσι, μητέρα, και κλαις; Γιατί δεν μιμείσαι τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο όποιος για την πίστη και την αγάπη του στο Θεό θέλησε να θυσιάσει το μοναδικό γιο του, τον Ισαάκ, που όμως ο Θεός τον διέσωσε με θαύμα; Εσύ είσαι πρεσβυτέρα κι εγώ γιος Ιερέα και Μάρτυρα και πρέπει να είμαστε όχι μόνο πιστοί, αλλά και υποδείγματα στους αδελφούς μας Χριστιανούς. Γιατί, αν δεν φυλάμε και τα θεωρούμενα μικρά από τους Νόμους και τα έθιμα της Εκκλησίας μας, πώς θα φυλάξουμε τα μεγάλα...;».

Ύστερα από αυτή την ακλόνητη στάση και απάντηση του Ιωάννη, εξαγριωμένος πια ο Τούρκος του έδωσε μια θανατηφόρα μαχαιριά στην καρδιά και μετά από δύο ημέρες ο Ιωάννης έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, στις 21 Οκτωβρίου 1773, ως Άγιος Νεομάρτυρας Ιωάννης σε ηλικία 15 χρονών. Γιατί αμέσως ο Θεός τίμησε το μαρτυρικό του σώμα με ευωδία και θείο φως, όπως και με πολλά θαύματα αργότερα.

Αφού ο Τούρκος αφέντης του τον φόνευσε, πέταξε το μαρτυρικό του σώμα στο διπλανό κήπο, για να τον φάνε οι σκύλοι. Και όχι μόνο οι σκύλοι δεν έφαγαν το ιερό Λείψανο, αλλά και έμεινε φωτεινό και αναλλοίωτο, ενώ Χριστιανοί Λαρισαίοι είδαν φως ουράνιο να κατέρχεται σαν αστέρι επάνω του. Τότε ο μητροπολίτης Λάρισας που πληροφορήθηκε αυτά, ζήτησε την άδεια και ενταφίασε το ιερό Λείψανο χριστιανοπρεπώς. Στις μέρες μας ο Άγιος εορτάζεται ιδιαίτερα στη Λακωνία και τη Λάρισα. Ας έχουμε τις πρεσβείες του.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Ο Μητροπολίτης Καστοριάς κ.κ. Σεραφείμ διόρισε ως νέες κατηχήτριες τις Σιδηροπούλου δέσποινα και Κοσετσίδου Ιωάννα για το τμήμα του Δημοτικού, ενώ για το γυμνάσιο - Λύκειο τον Ιερέα Χ.Π.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 20 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Αρτεμίου, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Άγιος Αρτέμιος ήταν διακεκριμένος πολιτικός του Βυζαντίου και ευσεβέστατος χριστιανός. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, εκτιμώντας τα ηθικά και πολιτικά του χαρίσματα, του έδωσε το αξίωμα του πατρικίου και τον διόρισε Δούκα και Αυγουστάλιο της Αλεξανδρείας.
Το 357 μ.Χ. πηγαίνει στην Πάτρα, κατ' εντολή του Αυτοκράτορα Κωνσταντίου, γιου του Μεγάλου Κωνσταντίνου, για να παραλάβει τα σεπτά λείψανα του Αγίου Ανδρέα και να τα ανακομίσει στον νεόκτιστο Ναό των Αγίων αποστόλων στην Κωνσταντινούπολη (3 Μαρτίου 357 μ.Χ.).
Κατά την διαμονή του στην Πάτρα και με την επίβλεψη του κατασκεύασε υδραγωγείο. Στρατοπεδευμένος στην περιοχή της Μονής Γηροκομείου ελεούσε και βοηθούσε πλήθος αναξιοπαθούντων και κυρίως γερόντων, γεγονός που δικαιολογεί την τοπωνυμία Γηροκομείο.
Όταν, το 363 μ.Χ., ο Αρτέμιος άκουσε ότι ο Ιουλιανός ο Παραβάτης βασάνιζε τους χριστιανούς στην Αντιόχεια, ήλθαν στα χείλη του τα λόγια του ψαλμωδού Δαβίδ προς το Θεό: «Κύριε, πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με» (Ψαλμός Ν' (50), στ. 14). Κύριε, στήριξε με με σκέψεις σταθερές και θέληση ισχυρή, που να κυριαρχεί μέσα μου και να με κατευθύνει στην υπεράσπιση του αγαθού με θάρρος.
Πράγματι, ο Αρτέμιος, με τη δύναμη που του έδωσε ο Θεός, πήγε αμέσως στην Αντιόχεια και με παρρησία ήλεγξε ευθέως τον Ιουλιανό για τις παρανομίες του κατά των χριστιανών. Ο Ιουλιανός, που δεν περίμενε τέτοια στάση από αξιωματούχο, τον συνέλαβε και τον μαστίγωσε αλύπητα. Έπειτα του έσπασε τα κόκαλα με πέτρες, και τελικά τον αποκεφάλισε. Το Ιερό λείψανο του Αρτεμίου παρέλαβε κάποια διακόνισσα, η Αρίστη, που το μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό του προφήτου Προδρόμου.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος πλ. α'. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Εὐσέβειας τοῖς τρόποις καλλωπιζόμενος, ἀθλητικῆς ἀγλαΐας ὤφθης σοφὲ κοινωνός, πρὸς ἀγῶνας ἀνδρικοὺς παραταξάμενος· ὅθεν ὡς λύχνος φωταυγής, τῶν θαυμάτων τὰς βολάς, ἐκλάμπεις τῇ οἰκουμένῃ, Ἀρτέμιε Ἀθλοφόρε, πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΙΩΗΛ

Γιορτάζουμε σήμερα 19 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Προφήτου Ιωήλ, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Άγιος Προφήτης Ιωήλ είναι ένας από τους δώδεκα μικρούς λεγόμενους Προφήτες. Ήταν γιος του Βαθουήλ, από τη φυλή Ρουβήμ, και προφήτευσε όταν βασιλιάς στη φυλή του Ιούδα ήταν ο Ιωάς 878 - 838 π.Χ.
Το προφητικό του βιβλίο, έχει ειπωθεί ότι το διακρίνει ύφος ποιητικό, περίκομψο, και αποτελεί κόσμημα της εβραϊκής φιλολογίας. Ο Προφήτης Ιωήλ λέει περί μετανοίας: «Και νυν λέγει Κύριος ο Θεός υμών επιστράφητε προς με εξ'όλης της καρδίας υμών και εν νηστεία και εν κλαυθμώ και εν κοπετώ και διαρρήξατε τας καρδίας ημών και μη τα ιμάτια υμών και επιστράφητε προς Κύριον τον Θεόν υμών, ότι ελεήμων και οικτίρμων έστι, μακρόθυμος και πολυέλεος» (Ιωήλ, Β' 12-13).
Δηλαδή, και τώρα, λέει ο Κύριος και Θεός σας: Επιστρέψτε με μετάνοια σ'εμένα με όλη σας την καρδιά, με νηστεία και με δάκρυα μετανοίας. Σχίστε τις καρδιές σας από πόνο μετανοίας και συναίσθηση της ενοχής σας, και όχι τα ενδύματά σας. Επιστρέψτε στον Κύριο και Θεό σας, διότι αυτός είναι ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος.
Μπορούμε να πούμε ότι το προφητικό βιβλίο του Αγίου Προφήτου Ιωήλ, αποτελείται από τρία κεφάλαια, που εκεί μέσα προφητεύει τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος (Πράξ. στ’ 17) στη χριστιανική εκκλησία, καθώς επίσης και τα σημεία, που θα προηγηθούν της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου.
Ο Άγιος και Προφήτης Ιωήλ απεβίωσε ειρηνικά.

Χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς ἔμπνουν κειμήλιον, τῶν ἱερῶν ἀρετῶν, Προφήτης θεόληπτος, ὤφθης σοφέ, Ἰωήλ, ἑλλάμψει τοῦ Πνεύματος, ὅθεν τῆς εὐσέβειας, ἡ πηγὴ ὡς προέφης, ἔβλυσε τοὶς ἐν κόσμῳ, ἐκ τοῦ οἴκου Κυρίου ἧς νῦν καταπολαύοντες, πόθω τιμῶμεν σε.

Η αποφυγή της απογνώσεως Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Το κείμενο πού ακολουθεί είναι τόσο γλαφυρό, τόσο αισιόδοξο, τόσο πατρικό. Γραμμένο από τον άγιο Πατέρα με περισσή αγάπη και πόνο, με λαχτάρα και φροντίδα για κάθε άνθρωπο πού αμαρτάνει και επαναλαμβάνει τα αμαρτήματα του από αδυναμία. Είναι πολύ ενισχυτικό και μπορεί να παρηγορήσει ακόμη και το μεγαλύτερο αμαρτωλό και να τον ενθαρρύνει να μετανοεί συνεχώς. Άλλωστε αφού αδιάκοπα αμαρτάνουμε όλοι μας, συνεχώς πρέπει και να μετανοούμε μέσα από τα έγκατα της καρδιάς μας.

Παραθέτουμε επίσης στη συνέχεια μία μικρή περικοπή από λόγο του Θεοδωρήτου, Επισκόπου Κύπρου, στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Η περικοπή διασώζεται στη Μυριόβιβλο του Μεγάλου Φωτίου.

Οι λόγοι της περικοπής εκφράζουν και παρουσιάζουν έντονα τον πλούτο της αληθινής αγάπης του μεγάλου πατέρα προς το ποίμνιό του. Ιδιαίτερα δε εκφράζουν την αγάπη του και την άοκνη φροντίδα του για τους πονεμένους, τους φτωχούς, τους άστεγους.
Κατά τον ιστορικό Παλλάδιο, η καθημερινή φροντίδα του ιερού Χρυσοστόμου ήταν, «η των χηρών κηδεμονία, η των παρθένων παραμυθία, η των αρρωστούντων νοσοκομία, η των πλανωμένων επιστροφή, η των συντετριμμένων φροντίς, η των εν φυλακαίς επίσκεψις».

Αποφυγή της απογνώσεως

«Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς, αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς, και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις, να μετανοείς καθημερινά. Γιατί η μετάνοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων είναι η προς τον Θεόν παρρησία, είναι όπλο κατά του διαβόλου, είναι η μάχαιρα πού του κόβει το κεφάλι, είναι η ελπίδα της σωτηρίας, είναι η αναίρεση της απογνώσεως. Η μετάνοια μάς ανοίγει τον ουρανό και μάς εισάγει στον Παράδεισο. Γι' αυτό (σου λέω), είσαι αμαρτωλός; μην απελπίζεσαι. Ίσως βέβαια αναλογιστείς. Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα ετήρησα. Πώς να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω; Μα γι' αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις επειδή, όσα άκουσες δεν τα ετήρησες. Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και να τα τηρήσεις. Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη ημέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι; Μη ντρέπεσαι, λοιπόν, να ξαναέλθεις στην Εκκλησία. Να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία. Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο. Αν, λοιπόν, έχεις παλιώσει σήμερα από την αμαρτία, να ανακαινίσεις τον εαυτό σου με τη μετάνοια. Και είναι δυνατό, μπορεί να πει κανείς να σωθώ, αφού μετανοήσω; Και βέβαια είναι. Μα, όλη τη ζωή μου την πέρασα μέσα στις αμαρτίες, και εάν μετανοήσω θα βρω τη σωτηρία; Και βέβαια. Από που γίνεται αυτό φανερό; Από τη φιλανθρωπία του Κυρίου σου... Γιατί η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει μέτρο. Και ούτε μπορεί να ερμηνευτεί με λόγια η πατρική Του αγαθότητα. Σκέψου μια σπίθα πού έπεσε μέσα στη θάλασσα, μήπως μπορεί να σταθεί εκεί ή να φανεί; Όση σχέση έχει, λοιπόν, μια σπίθα με το πέλαγος, τόση σχέση έχει η αμαρτία σου σε σύγκριση με τη φιλανθρωπία του Θεού. Και καλύτερα, θα έλεγα, όχι τόση, άλλα πιο πολλή. Γιατί το πέλαγος, ακόμη και αν είναι απέραντο, έχει όριο, μέτρο και σύνορα. Η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απεριόριστη. Γι' αυτό σου επαναλαμβάνω. Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι» (περικοπή από την 8η ομιλία για τη μετάνοια.

Το μεγαλείο της αγάπης του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

«Άλλος, λοιπόν, τον πατέρα, τον τραβά αρπάζοντας τον ως βοηθό. Άλλος, πού δικάζεται, τον προσκαλεί για συνήγορο. Άλλος, πού πεινά, τον παρακαλεί για τροφή, ο γυμνός τον παρακαλεί για ένδυμα. Άλλος, παρακαλώντας, του παίρνει ακόμη και τα ρούχα πού φορεί. Άλλος, πού πενθεί, τον έχει ανάγκη για παρηγοριά. Κάποιος άλλος τον τραβά να επισκεφθεί ασθενείς, ξένος του ζητεί καταφύγιο. Άλλος, πλησιάζοντας τον, κλαίει για κάποιο χρέος. Άλλος τον προσκαλεί για επόπτη και συμφιλιωτή μέσα στο σπίτι του, επειδή υπάρχουν διχόνοιες. Η χήρα φωνάζει δυνατά το «ελέησον» στον πατέρα. Άλλη θρηνεί για την ορφάνια. Ο δούλος καταφεύγει στην αγάπη του, όταν κλαίει από τη σκληρότητα του κυρίου του. Ο πατέρας έχει κάθε ημέρα αναρίθμητες φροντίδες για τα προβλήματα του καθενός. Συλλαμβάνεται κάποιος βίαια; τότε ο πατέρας γίνεται συνήγορος. Πείνα μεγάλη βασανίζει τους ανθρώπους; αμέσως τότε ο συνήγορος γίνεται τροφοδότης. Είναι κάποιος άρρωστος; τότε ο τροφοδότης γίνεται γιατρός. Έχει πέσει κάποιος σε πένθος; τότε ο γιατρός βρίσκει τον παρηγορητικό λόγο, για να καταπραΰνει τη θλίψη. Έφτασε η ώρα της φροντίδας για τους ξένους; τότε και ξενοδόχος γίνεται ο πατέρας, πού έχει γίνει τα πάντα, για όλους»

Η μικρή ζαχαροπώλισσα

H εφτάχρονη πιτσιρίκα που πουλάει τα γλυκά στο δρόμο της Δαμασκού και ταυτόχρονα γράφει τα μαθήματά της δεν άφηνε με τίποτε τον Wasim Kheir Beik να την φωτογραφήσει. Τελικά ο φωτογράφος του πρακτορείου SANA πήρε αυτό που ήθελε με φακό από 30 μέτρα απόσταση (μαζί και το πρώτο βραβείο για το 2007 από την Ένωση Αραβικών Πρακτορείων Ειδήσεων), χαρίζοντας και σε μας τη θαυμάσια αυτή εικόνα με τα συγκινητικά μηνύματα..

Μακάρι να το έβλεπαν οι μαθητές μας!

ΚΟΙΤΑ ΨΗΛΑ... (Δίδαγμα)

Κάπου είχα ακούσει πως καμία προσευχή δεν πάει χαμένη... Κάθε ικεσία που βγαίνει ειλικρινά, γεμάτη δάκρυα, ποτέ δεν χάνεται... Κατευθείαν πηγαίνει στον δικό Του θρόνο. Εκείνος, φίλε μου, πάντα σε κοιτάζει. Όχι βλοσυρά, όχι σαν κακός εκδικητής. Μα σαν στοργικός Πατέρας, έτοιμος να σε σηκώσει αν χτυπήσεις, έτοιμος αν στενοχωρηθείς να σε παρηγορήσει...

Όμως, έχεις και μια Μητέρα ακόμα. Την δική Του Μητέρα που και εσένα αγαπάει όσο δεν φαντάζεσαι... Είναι η πιο γλυκιά Μητέρα του κόσμου. Όποτε την χρειαστείς και Την ζητήσεις, αμέσως θα έρθει. Αν από την καρδιά σου Την φωνάξεις, Εκείνη στη στιγμή θα είναι δίπλα σου. Ξέρεις πώς; Με ένα χάδι. Ένα αθόρυβο, ουράνιο χάδι. Η αγκαλιά της Παναγίας είναι η πιο μεγάλη, η πιο σίγουρη, η πιο στοργική, η ωραιότερη... Περιμένει μονάχα από σένα να προσπαθείς. Να αγαπάς το Παιδί Της και να προσεύχεσαι. Όσα είναι τα άστρα τ'ουρανού, ας είναι και οι προσευχές σου.
Γι'αυτό, αδερφή και αδερφέ, σέ σένα που αυτη τη στιγμη διαβάζεις αυτό το κείμενο σου λέω: "Μην στενοχωριέσαι! Κοίτα ψηλά..."

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 18 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου και Ευαγγελιστού Λουκά, ας πουμε λίγα λόγια:

Ο Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας και η εθνικότητα του ήταν Ελληνική. Ήταν γιατρός στο επάγγελμα, όμως γνώριζε πολύ καλά την τέχνη της ζωγραφικής. Μάλιστα σε αυτόν αποδίδονται οι πρώτες εικόνες της Θεοτόκου με τον Ιησού Χριστό βρέφος στην αγκαλιά της (μία εικόνα υπάρχει μέχρι σήμερα στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου).
Στη χριστιανική πίστη κατηχήθηκε από τον Απόστολο Παύλο, τον οποίο συνάντησε στη Θήβα όπου και από εκεί και έπειτα αφοσιώθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Περιόδευσε στη Δαλματία, Ιταλία, Γαλλία, Αχαΐα, Βοιωτία και άλλες περιοχές.
Ο Άγιος Λουκάς μπορεί να μην υπήρξε ένας από τους δώδεκα Αποστόλους, έδρασε, όμως, σαν Απόστολος, όπως και οι δώδεκα. Διότι έλαμψε σαν άριστος συνεργάτης της διακονίας του Αποστόλου Παύλου. Αυτό φαίνεται κατά την δεύτερη φυλάκιση του Απόστολου Παύλου στη Ρώμη, όταν ο ίδιος στη δεύτερη προς Τιμόθεον επιστολή του (κεφ. δ΄, στιχ. 11) γράφει: «Λουκάς έστι μόνος μετ’ εμού», μόνος ο Λουκάς είναι μαζί μου. Δηλαδή τον προβάλλει σαν παράδειγμα τέλειας αφοσίωσης, στον αγώνα του για την διάδοση του Ευαγγελίου.
Επίσης, ο Άγιος Λουκάς έγραψε το τρίτο κατά σειρά Eυαγγέλιο στην Καινή Διαθήκη, καθώς και τις Πράξεις των Αποστόλων, που αποτελούν υπηρεσία ανυπολόγιστα μεγάλης αξίας.
Υπάρχουν δύο πιθανές εκδοχές για τον θάνατό του, η μία εκδοχή είναι ότι πέθανε με μαρτυρικό τρόπο, και η άλλη ότι πέθανε ειρηνικά σε ηλικία 80 ετών.
Το 357 μ.Χ., το Ιερό Λείψανό του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στο Ναό των Αγίων Αποστόλων.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, εύχομαι χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Ανάλυση ονόματος:
ΛΟΥΚΑΣ: (απο το λατινικό lux-cis = φως) = ο φωτισμένος, αυτός που λάμπει από ωραιότητα.

Απολυτίκιο:
Ἦχος γ'.
Ἀπόστολε Ἅγιε, καὶ Εὐαγγελιστὰ Λουκᾶ, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Εορτη Ωσηέ (Προφήτης) 17 Οκτωβρίου

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΩΣΗΕ

Ήταν γιος του Βεηρεί από τη Βελεμώθ της φυλής Ίσάχαρ και έζησε τον όγδοο αιώνα προ Χριστού, επί βασιλέων του Ιούδα, Όζίου, Ίωάθαμ, "Αχαζ, Έζεκία και του Ισραήλ Ίεροβοάμ Β'. Στήν Παλαιά Διαθήκη, είναι ό πρώτος από τους δώδεκα μικρούς λεγόμενους προφήτες. Ό Ώσηέ ήταν ψυχή γεμάτη από ζήλο για το θείο Νόμο, γι' αυτό και στο προφητικό του βιβλίο καταγγέλλει ευθέως το λαό του Ισραήλ, πού είχε μολυνθεί από την ειδωλολατρία. ΟΙ συμβολισμοί του θεωρούνται δυσεξήγητοι, αλλά σαφέστατα εκδηλώνει την πίστη του στο Σωτήρα Χριστό. Μάλιστα, ό 'ίδιος ό Κύριος μας χρησιμοποίησε μια σπουδαία φράση του Ώσηέ, προς τους Φαρισαίους (Ματθ. ΘΊ3), ή οποία λέει: "Έλεος θέλω και ου θυσίαν και έπίγνωσιν Θεού ή ολοκαυτώματα"1. Δηλαδή, λέει ό Θεός μέσω του Ώσηέ: "Προτιμώ την ειρηνική αγάπη σας προς εμένα και δχι τις τυπικές θυσίες, και θέλω να έχετε επίγνωση του θείου θελήματος περισσότερο, παρά τα χωρίς νόημα και ουσία ολοκαυτώματα πού προσφέρετε". Επίσης, φράσεις του Ώσηέ χρησιμοποίησαν και οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος στις επιστολές τους. Ό Ώσηέ λέγεται ότι έζησε 75 χρόνια, και μετά παρέδωσε στο Θεό τη δίκαια ψυχή του.
1. Ώσηέ, στ' 6.

Άπολυτίκιον. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείον έσοπτρον, του Παρακλήτου, έχρημάτισας, σοφέ Προφήτα, τας σεπτάς έκφαντορίας δεχόμενος· όθεν εν κόσμω μελλόντων την πρόγνωσιν, ώσπερ φωτός λαμπηδόνας έξήστραψας. Ώσηέ ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημιν το μέγα έλεος.

«Συνέχισέ το»

. Θά ‘θελα νὰ σᾶς μεταφέρω μία ἱστορία κάπως διαφορετική, ἴσως οὐτοπικὴ μὰ δυνατὴ καὶ μὲ νόημα μεγάλο. Κάτι ποὺ ἔχουμε ἀνάγκη πιά, σὲ ὅτι συμβαίνει δίπλα μας τοῦτες τὶς μέρες…

. Πρὶν ἀπὸ χρόνια ἕνας σπουδαῖος γιατρὸς ταξίδευε μὲ τὴν οἰκογένειά του στὴν ἔρημο μὲ ἕνα τροχόσπιτο. Ξαφνικά, μετὰ ἀπὸ ἕνα ἀπότομο τράνταγμα, τὸ αὐτοκίνητο στρίβει δεξιὰ στὸ πλάι τοῦ δρόμου. Λάστιχο στὸν μπροστινὸ δεξὶ τροχό. Τὰ δίδυμα ἔχουν τρομάξει, ἡ γυναίκα του προσπαθεῖ νὰ τὰ ἠρεμήσει. «Μὴν ἀνησυχεῖτε», τοὺς λέει, «θὰ βάλω τὴν ρεζέρβα καὶ θὰ συνεχίσουμε». Πράγματι, ἀλλάζει τὸ λάστιχο μὲ μεγάλο κόπο. Εἶχε 40 βαθμοὺς θερμοκρασία. Μπαίνει στὸ αὐτοκίνητο καὶ διαπιστώνει πὼς τὰ δίδυμα συνεχίζουν νὰ κλαῖνε. Ἡ γυναίκα του ἔχει ἀπελπιστεῖ. Ο γιατρὸς τῆς λέει: «Κάνε ὑπομονή, σὲ 50 χιλιόμετρα ἔχει βενζινάδικο καὶ θὰ σταματήσουμε». Ξαναβγαίνει στὸν δρόμο, δὲν προλαβαίνει ὅμως νὰ κάνει πάνω ἀπὸ 50 μέτρα καὶ ἕνας θόρυβος, ἴδιος μὲ πρίν, τὸν ἀναγκάζει νὰ φρενάρει ἀπότομα. Βγαίνει καὶ τί νὰ δεῖ; Καὶ τὸ ἄλλο λάστιχο σκασμένο. Τὰ δίδυμα ἔχουν τρομάξει πολὺ καὶ κλαῖνε πιὰ μὲ λυγμούς. Ὁ γιατρὸς εἶναι ἀπελπισμένος καὶ ἡ γυναίκα του ἀπὸ τὸν πανικό της βρίσκεται σὲ κατάσταση ὑστερίας.
. Ἐν τῷ μεταξύ, ἀρχίζει νὰ πέφτει τὸ σκοτάδι καὶ οὔτε ἕνα αὐτοκίνητο δὲν φαίνεται στὸν ὁρίζοντα. Ὁ γιατρός, ὅσο περνᾶ ἡ ὥρα, καταλαμβάνεται ἀπὸ ἕναν ἀπίστευτο φόβο, ὄχι τόσο γιὰ τὸν ἴδιο ὅσο γιὰ τὴν οἰκογένειά του. Ἔχουν περάσει δύο ὧρες, ὅταν στὸ βάθος φαίνονται τὰ φῶτα ἑνὸς αὐτοκινήτου. Ὁ γιατρὸς σὰν τρελὸς μὲ τὰ χέρια ψηλὰ τρέχει στὴν μέση τοῦ δρόμου νὰ σταματήσει τὸν περαστικὸ γιὰ νὰ ζητήσει βοήθεια. Τὸ αὐτοκίνητο πλησιάζει καὶ φρενάρει. Εἶναι ἕνα μεγάλο ἀγροτικὸ τὸ ὁποῖο στὴν καρότσα του ἔχει ἕνα λυκόσκυλο. Φαίνεται καλὸ σκυλί. Ὁ γιατρὸς πάει στὸ τζάμι τοῦ ὁδηγοῦ καὶ ἀντικρίζει ἕνα μεγαλόσωμο ἄνδρα μὲ ἀπεριποίητο μούσι. Στὸ δεξὶ κάθισμα βλέπει ἕνα ζευγάρι δεκανίκια.

-«Σὲ παρακαλῶ, ἔχω δύο μικρὰ παιδιά, ἔπαθα δύο φορὲς λάστιχο, βοήθησέ μας», λέει στὸν ἄγνωστο ὁδηγό.

-«Καὶ τί θὲς νὰ κάνω;», τοῦ ἀπαντάει ἐκεῖνος.

-«Εἶδα στὸν χάρτη ὅτι σὲ 50 χιλιόμετρα ἔχει ἕνα βενζινάδικο. Θὰ μὲ πᾶς νὰ φτιάξω τὸ λάστιχο;», τοῦ λέει ὁ γιατρός.

-«Θὲς νὰ σοῦ δώσω τὸ αὐτοκίνητο νὰ πᾶς ἐσύ, νὰ μείνω ἐγὼ μὲ τὴν οἰκογένειά σου, νὰ μὴ μείνουν μόνοι τους στὴν ἐρημιά;», ψιθυρίζει ἤρεμα ὁ ἄγνωστος.

Ὁ γιατρὸς κοιτάζει ἄφωνος τὸν ξένο γιὰ τὴν διάθεσή του νὰ τοῦ δώσει τὸ αὐτοκίνητο, ἀλλὰ καὶ ἀνήσυχος νὰ τὸν ἀφήσει μόνο μὲ τὴν οἰκογένειά του. Ὁ ξένος καταλαβαίνει τὸν προβληματισμό του καὶ τοῦ λέει:

-«Μὴν ἀνησυχεῖς, εἶμαι καλὴ παρέα γιὰ τὰ παιδιά. Ἐσὺ νὰ προσέξεις τὸν σκύλο μου ποὺ εἶναι στὴν καρότσα. Εἶναι καλὸ σκυλὶ ἀλλὰ ἄγριο καὶ ἔχει μάθει νὰ μὲ προστατεύει.»

Ὁ γιατρὸς ἀπὸ τὸν φόβο του, μήπως ὁ ἄγνωστος ἀλλάξει γνώμη, τοῦ λέει: -«Σύμφωνοι».

Ἐξηγεῖ τὴν κατάσταση στὴν γυναίκα του, ἐνῶ ὁ ἄγνωστος πηγαίνει στὸ τροχόσπιτο μὲ τὶς πατερίτσες. Ἔχει δύο ξύλινα πόδια. Ο γιατρὸς δὲν περιμένει τὴν ἀντίδραση τῆς γυναίκας του.
Εἶναι φοβισμένος καὶ ἀπελπισμένος. Φεύγει μὲ τὸ ἀγροτικὸ γεμάτος ἀγωνία καὶ ἐνοχές. Πηγαίνει στὸ βενζινάδικο, φτιάχνει τὸ λάστιχο καὶ παίρνει τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς μὲ τὸν ἱδρώτα νὰ στάζει ἀπὸ τὴν ἀγωνία γιὰ τὴν οἰκογένεια του. Μετὰ ἀπὸ μιάμιση ὥρα ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἔφυγε, φρενάρει ἀπότομα δίπλα στὸ τροχόσπιτο. Πλησιάζει καὶ ἀντὶ γιὰ κλάματα, ἀκούει γέλια. Ἀνοίγει τὴν πόρτα καὶ βρίσκεται μπροστὰ στὸ ἑξῆς θέαμα. Ὁ ἄγνωστος κάνει γκριμάτσες στὰ δίδυμα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ξεκαρδιστεῖ στὰ γέλια καὶ ἡ γυναίκα του φτιάχνει κάτι νὰ φᾶνε, σὰν νὰ μὴν ἔχει συμβεῖ τίποτα. Γυρνάει, τὸν κοιτάζει καὶ τοῦ λέει:

-«Γειά σου ἀγάπη μου».

Ὁ γιατρὸς τοὺς κοιτάζει ἄφωνος. Ὁ ἄλλος δὲν περιμένει τὴν ἀπάντησή του, πιάνει τὶς πατερίτσες του καὶ σηκώνεται μονολογώντας:

-«Νὰ πηγαίνω κι ἐγώ.»

Ὁ γιατρὸς τὸν συνοδεύει ἔξω καὶ φτάνοντας στὸ αὐτοκίνητό του, λέει:

-«Σὲ εὐχαριστῶ πολύ, μὲ ἔσωσες. Πῶς μπορῶ νὰ σοῦ ξεπληρώσω τὸ καλὸ ποὺ μοῦ ἔκανες;»

Ὁ ἄγνωστος μὲ τὰ ξύλινα πόδια τὸν κοιτάζει στὰ μάτια καὶ τοῦ λέει:

-«Θὰ σοῦ πῶ μιὰ μικρὴ ἱστορία. Ἤμουν στρατιώτης στὸ Βιετνάμ, ὅταν ἔπεσε δίπλα μου μία χειροβομβίδα. Ἕνας ἄνδρας, μὲ κουβάλησε στὴν πλάτη του 5 χιλιόμετρα . Νιώθω πολὺ εὐτυχισμένος ποὺ μοῦ λείπουν μόνο δύο πόδια. Μόνο μία χάρη θέλω νὰ μοῦ κάνεις. Συνέχισέ το.»

-«Ποιό;», τὸν ρωτάει ὁ γιατρός.

-«Τὸ καλὸ ποὺ σοῦ ἔκανα», τοῦ ἁπαντᾶ ἐκεῖνος.
Ὁ γιατρὸς εἶναι σήμερα διάσημος γιὰ δύο λόγους:

Ὁ πρῶτος εἶναι οἱ μοναδικὲς ἱκανότητές του ὡς χειρουργοῦ καὶ ὁ δεύτερος ἡ φράση «Συνέχισέ το», ποὺ ἔλεγε κάθε φορὰ ποὺ κάποιος χωρὶς οἰκονομικὴ δυνατότητα τὸν ρωτοῦσε: «Γιατρέ, τί σοῦ χρωστάω;»

Νὰ ‘ναι ἄραγε τόσο δύσκολο ἢ βαρὺ γιὰ τὸν καθένα μας νὰ συνεχίσουμε αὐτὸ ποὺ μόλις διαβάσαμε; Ναί, ἔχει σίγουρα κάποιο κόστος, μὰ ἐκεῖ δὲν εἶναι καὶ τὸ δυνατό του σημεῖο; Νὰ μπορεῖ ὁ κάτοχος ἑνὸς τέτοιου φρονήματος νὰ ὑποτάξει τὸ Ἐγώ του….

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Τὸ δυνατό του σημεῖο θὰ ἦταν ἂν μαζὶ μὲ τὴν «συνέχεια» ἀντλοῦσε περισσότερο νόημα, προοπτικὴ καὶ καταξίωση ἀπὸ τὸν Ἀληθινὸ Ἐγγυητὴ τῆς Ἀγάπης, ποὺ εἶναι ὁ Ἴδιος ἡ Αὐτοαγαθότης.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΓΓΙΝΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 16 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Λογγίνου του Εκατόνταρχου, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Άγιος Λογγίνος ήταν Εκατόνταρχος και εκτελούσε τις διαταγές του Ποντίου Πιλάτου, επί βασιλείας Τιβερίου Καίσαρος 14 - 37 μ.Χ. Υπηρετούσε μαζί με τους στρατιώτες του κατά τα Σωτήρια Πάθη του Κυρίου, όπου ήταν παρών στην Σταύρωση, την ταφή και τη σφράγιση του μνήματος. Όταν όμως αντελήφθη το σεισμό, είδε τις πέτρες να σχίζονται και να ανοίγονται τα μνήματα, πίστεψε ότι ο Σταυρωθείς ήταν ο πραγματικός Υιός του Θεού. Παραιτήθηκε από το αξίωμά του και μαζί με άλλους δύο στρατιώτες του αναχώρησε για την πατρίδα του, για να κηρύξει την Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου. Την λιποταξία του κατήγγειλε ο Πιλάτος στον Τιβέριο, ο οποίος έστειλε στρατιώτες για να τον θανατώσουν.
Όταν τον βρήκαν και του είπαν την απόφαση του αυτοκράτορα, τους φιλοξένησε στο σπίτι του, ετοίμασε τον τάφο γι'αυτόν και τους δυο πιστούς του στρατιώτες και αποκεφαλίστηκε την επόμενη μέρα.

Χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος α'. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τὸν Ἥλιον τῆς δόξης Σταυρῶ προσηλωθέντα, καὶ τοὶς ἐν σκιᾷ τοῦ θανάτου ἐκλάμποντα ὡς εἶδες, ηὐνάσθης αὐτοῦ ταὶς ἀστραπαίς, καὶ ἤθλησας Λογγίνε εὐσεβῶς, διὰ τοῦτο νοσημάτων παντοδαπῶν, λυτρούσαι τοὺς ἐκβοώντας, δόξα τῷ δεδωκότι σοὶ ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σου, πάσιν ἰάματα.

Πάντα ψίθυρος

Αυτό είναι η πίστη μας! Ένας ψίθυρος! Κάτι που δε φαίνεται, αλλά πηγάζει απ’την ψυχή μας. Και όταν η ψυχούλα μας διακριτικά μάς βρει έτοιμους να την ακούσουμε, μόνο τότε μιλά. Μόνο τότε εκφράζεται… Και τα λόγια της απλά μία θεϊκή λεπτή αντανάκλαση. Που δε θέλει να μας κλέψει την ελευθερία μας. Να πώς αποδεικνύεται η δυνατότητα θέωσής μας. Να πώς αποδεικνύεται ότι έχουμε ουράνιο προορισμό! Πως είμαστε πλασμένοι για να ενωθούμε μαζί του.Ζήσε όσο πιο ελεύθερα μπορείς. Ζήσε όσο πιο αληθινά μπορείς. Ζήσε όσο πιο αθόρυβα μπορείς. Όλα να γίνονται κρυφά, που έλεγε και ο γερ.Πορφύριος. Και έτσι, θ’ αφήνεις την ψυχή σου να αναπνέει. Θ’ ανοίγεις το παράθυρό της και θα βλέπεις την ατέλειωτη θέα… Την πανέμορφη θέα Του. Ήρεμα και μυστικά… “Και όταν η ψυχή σου μιλά, καλύτερα εσύ να σιωπάς. Και σκύψε όσο μπορείς να την ακούσεις, γιατί η φωνή της είναι πάντα ψίθυρος για να μην ενοχλεί την επιθυμία σου” θα έλεγε ο άγιος Σιλουανός.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 15 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Ιερομάρτυρος Λουκιανού, του Πρεσβυτέρου της Εκκλησίας της Αντιοχείας, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Άγιος Λουκιανός καταγόταν από τα Σαμόσατα της Συρίας και ήταν γόνος ευσεβούς οικογενείας. Αφού έλαβε την απαραίτητη μόρφωση και μετά το θάνατο των γονέων του, σε ηλικία 12 ετών, μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς. Ασχολήθηκε με την μελέτη της Αγίας Γραφής και όντας γνώστης της εβραϊκής, διόρθωσε και συμπλήρωσε τις μεταφράσεις των Ο΄, του Ακύλα, του Συμμάχου και του Διοκλητιανού επί τη βάσει του πρωτοτύπου, δωρίζοντας την μετάφρασή του στην Εκκλησία της Νικομηδείας. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στην Αντιόχεια και διακρίθηκε για το θερμό κήρυγμά του, με το οποίο παρακινούσε τους πιστούς στο μαρτύριο. Όταν πληροφορήθηκε ότι ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός καταδίωκε στη Νικομήδεια τους Χριστιανούς εγκατέλειψε την Αντιόχεια και πήγε εκεί για να τους συμπαρασταθεί. Συνελήφθη όμως από τον Διοκλητιανό, φυλακίσθηκε και πέθανε από ασιτία.
Έτσι ο Άγιος Λουκιανός παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείω Πνεύματι, λελαμπρυσμένος, γνῶσιν ἔνθεον, ἐταμιεύσω, καὶ τῆς πίστεως τὸν λόγον ἐτράνωσας, ὅθεν Μαρτύρων ἀλείπτης γενόμενος, Λουκιανὲ ἐν ἀθλήσει ἠρίστευσας. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ο αγώνας κατά των παθών

Γέροντα, όταν ο Προφήτης Δαβίδ έλεγε : «Πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με», το ζητούσε;

- Ο Δαβίδ ζητούσε από τον Θεό να του δώση διοικητικό χάρισμα, επειδή είχε να κυβερνήση ανθρώπους. Αλλά και ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται «πνεύμα ηγεμονικό», γιατί έχει να κυβερνήση τον εαυτό του ,για να μην τον κάνουν κουμάντο τα πάθη του.
- Γέροντα, τι είναι τα πάθη;
- Εγώ τα πάθη τα βλέπω σαν δυνάμεις της ψυχής. Ο Θεός δεν δίνει ελαττώματα αλλά δυνάμεις. Όταν όμως δεν αξιοποιούμε αυτές τις δυνάμεις για το καλό, έρχεται το ταγκαλάκι, τις εκμεταλλεύεται και γίνονται πάθη, και ύστερα γκρινιάζουμε και τα βάζουμε με τον Θεό. Ενώ, αν τις αξιοποιήσουμε στρέφοντάς τες εναντίον του κακού, μας βοηθούν στον πνευματικό αγώνα.

Ο θυμός λ.χ. δείχνει ότι η ψυχή έχει ανδρισμό, ο οποίος βοηθάει στην πνευματική ζωή. Κάποιος που δεν είναι θυμώδης και δεν έχει ανδρισμό δεν μπορεί να βάλη εύκολα τον εαυτό του στην θέση του.

Ο θυμώδης άνθρωπος ,αν αξιοποιήση στην πνευματική ζωή τη δύναμη που έχει , είναι σαν ένα γερό αυτοκίνητο που πιάνει την ευθεία και κανείς δεν το φθάνει. Αν όμως δεν την αξιοποιήση και αφήνη ανεξέλεγκτο τον εαυτό του, μοιάζει με αυτοκίνητο που τρέχει με υπερβολική ταχύτητα σε ανώμαλο δρόμο και κάθε τόσο εκτροχιάζεται.
Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίση τις δυνάμεις που έχει και να τις στρέψη στο καλό. Έτσι θα φθάση , με τη βοήθεια του Θεού, σε καλή πνευματική κατάσταση.

Τον εγωισμό λ.χ. να τον στρέψη εναντίον του διαβόλου και να μην το βάζη κάτω, όταν πάη και τον πειράζη. Την τάση για φλυαρία να την αγιάση καλλιεργώντας την ευχή. Δεν είναι καλύτερα να μιλάη με τον Χριστό και να αγιάζεται παρά να φλυαρή και να αμαρτάνη; Ανάλογα δηλαδή με το πώς θα χρησιμοποιήση ο άνθρωπος τις δυνάμεις της ψυχής, μπορεί να γίνη καλός ή κακός.

Από το βιβλίο: «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄

Ένα σύγχρονο θαύμα του γέροντος Παισΐου στην Αργολίδα

Μας έστειλε ο Σ.

Ο Βασίλειος Βάθης, από το Δρέπανο Ναυπλίας, ένα νέο παιδί 27 χρονών, έφεδρος των ειδικών δυνάμεων και μάχιμος στην δύναμη ΔΙΑΣ, είχε πριν λίγες ημέρες, την 3η Οκτωβρίου το πρωί, ένα ατύχημα με μηχανή μεγάλου κυβισμού στην περιοχή του Ναυπλίου (θέση Αγ.Ελεούσα) που προκλήθηκε από την κακοτεχνία του δρόμου.

Η μηχανή έγινε σμπαράλια, τα σίδερα λυγίσανε, μα ο Βασίλης σώθηκε με λίγο μόνο ελαφρύ τραυματισμό.
«Την στιγμή που έπεσα» όπως μας αναφέρει,

«έλεγα από μέσα μου τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου και μάλιστα βρισκόμουν απ’ ότι θυμάμαι στο σημείο «Σώσαι θέλων τον κόσμον»».

Το ακόμη όμως συγκλονιστικό είναι ότι, το βράδυ της παραμονής του ατυχήματος, είδε η μητέρα του σε όνειρο, ότι σκοτώθηκε ο Βασίλης με την μηχανή και ότι κατόπιν ήρθε ο Γέροντας Παίσιος και τον επανέφερε στην ζωή.

Μάλιστα ο Βασίλης έφερε την στιγμή του ατυχήματος μαζί με την
ευλάβειά του προς τον π.Παίσιο και ένα σταυρουδάκι δοσμένο από τα χέρια του, τρεις ημέρες πριν κοιμηθεί στην Ι.Μ. Σουρωτής.

Να που οι Αγίοι είναι οι καλύτεροι φίλοι μας, προνοητές και προστάτες, με την χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Την ευχή και την σκέπη του Γέροντος Παίσίου να έχουμε .