Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Ἀναζητώντας τὸ ἀληθινὸ φῶς (Μιὰ ἀληθινὴ ἱστορία)

. Ἕνας λαϊκὸς ἱεροκήρυκας, θεολόγος, ταξίδεψε κάποτε ἀπὸ τὸν Πειραιᾶ γιὰ ἕνα νησάκι τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ. Θὰ μιλοῦσε στὸν κεντρικὸ ἱερὸ Ναὸ τῆς πόλεως τὸ βράδυ στὸν Ἑσπερινὸ καὶ τὸ πρωὶ στὴν θεία Λειτουργία.

. Ὁ Ναὸς ἦταν φροντισμένος, περικαλλὴς ἐξωτερικὰ καὶ ἐσωτερικά, εἶχε πολὺ ὡραῖες βυζαντινὲς εἰκόνες, τέμπλο, ὅλα ὅλα ὡραῖα. Τὴν ὥρα τοῦ Ἑσπερινοῦ ὁ ἱεροκήρυκας ἀφοῦ προσκύνησε τὶς εἰκόνες, χαιρέτησε τὸν χορὸ τῶν ἱεροψαλτῶν καὶ πρόσεξε ὅτι κάποιος ἦταν τυφλὸς στὸ χορό. Προχώρησε πρὸς τὸ Ἱερό, ὁ κόσμος ἦταν λίγος. Ὁ ἱερέας τὸν ἀνέμενε, τὸν καλοδέχτηκε, κι ἐκεῖνος ἀφοῦ ἀσπάστηκε τὸ χέρι του, ἀσπάστηκε καὶ τὸν Ἐσταυρωμένο πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ κάθισε σὲ μιὰ ἄκρη τοῦ Ἱεροῦ.

. Ὁ Ἑσπερινὸς ἔχει ἀρχίσει. Ὅλα εἶναι σεβαστικά, ὁ ἱερέας ψάλλει μὲ τὴν ἁπαλὴ καὶ φυσικὴ φωνή του, οἱ ψάλτες σὲ χαμηλοὺς τόνους, τὸ θυμιατὸ γλυκά-γλυκὰ ἀντιφωνεῖ στοὺς ἱεροψάλτες. Ὅλα μοιάζουν μὲ τὸν ὕμνο τοῦ Ἑσπερινοῦ, «Φῶς ἱλαρόν». Ὁ ἥλιος στὴν δύση του χύνει τὸ γλυκό του φῶς, σὲ λίγο θὰ δώσει τόπο στὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ καὶ τῶν ἄστρων. Ὁ βασιλεύων ἥλιος εἶναι σὰν νὰ ἀγκαλιάζει τὸ μεσοπέλαγο νησάκι.

. Ὁ Ἑσπερινὸς προχωρεῖ, καὶ στὴν ὥρα του ὁ ἱεροκήρυκας κάνει τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ ἀρχίζει τὸ κήρυγμα: «Θὰ δοῦμε ἀπόψε ἕνα στίχο τοῦ Ψαλτηρίου», λέει ἀρχίζοντας. «“Ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς”. Μὲ τὸ δικό σου δηλαδὴ Φῶς, Θεέ μου, θὰ βλέπουμε. Βλέπουμε μὲ τὸ φυσικὸ φῶς τῆς ἡμέρας. Βλέπουμε μὲ τὸ φῶς τῶν κεριῶν, τῶν λυχναριῶν, τῶν καντηλιῶν. Βλέπουμε καὶ μὲ τὸ ἠλεκτρικὸ φῶς.

. Μὴν ἀμφιβάλλετε ὅτι τὸ παλάτι τοῦ Δαβὶδ εἶχε τὸν τελειότερο φωτισμὸ γιὰ τὴν ἐποχή του. Ὅμως γιατί ζητᾶ τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ; Ὁ Δαβὶδ ζητοῦσε πάντοτε τὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ τί νὰ κάνει, πῶς νὰ διοικεῖ τὸν στρατό, πῶς νὰ φροντίζει γιὰ τὸν λαό του, πῶς νὰ καθοδηγεῖ τὸ σπίτι του. Αὐτὰ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Τώρα νὰ ἔλθουμε στὴν Καινὴ Διαθήκη, στὴν ἐποχή μας. Ἕνας ἀπὸ τοὺς Τρεῖς μεγάλους Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, γράφει: Ὁ Δαβὶδ ἦταν καὶ προφήτης· μὲ τὸν στίχο αὐτὸ προανήγγειλε ἀπὸ τότε ὅτι ὁ Θεὸς θὰ στείλει ὡς φῶς πνευματικὸ τὴν δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὸ πήραμε ὅλοι μας μὲ τὸ Χρῖσμα μετὰ τὴν Βάπτισή μας καί σὲ κάθε Λειτουργία μετὰ τὴν θεία Κοινωνία ψάλλουν οἱ ψάλτες «Εἴδομεν τὸ Φῶς τὸ ἀληθινόν», δηλαδὴ τὸν Χριστό, «ἐλάβομεν πνεῦμα ἐπουράνιον».

. Τελείωσε τὸ κήρυγμα καὶ ὁ ἱεροκήρυκας μπῆκε στὸ ἱερό. Μπῆκε καὶ ἕνας ἐπίτροπος καὶ εἶπε στὸν ἱερέα κάτι. Ὁ Ἑσπερινὸς τελείωσε καὶ ὁ ἱερέας λέει στὸν ἱεροκήρυκα: «Θὰ ἔλθει ἕνας κύριος τυφλός, ποὺ θέλει νὰ σᾶς μιλήσει· σᾶς παρακαλῶ νὰ τὸν ἀκούσετε. Ἐγὼ θὰ πάω στὸ γραφεῖο· ὅταν τελειώσετε, θὰ σᾶς δῶ».

. Σὲ λίγο μπαίνει μέσα ὁ τυφλός, συνοδεύεται ἀπὸ ἕνα ἀγόρι τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου, ἀνεψιό του ἀπὸ ἀδελφή. «Θεῖε», τοῦ λέει, «θὰ περιμένω ἔξω». «Ναί», τοῦ λέει, «νὰ περιμένεις νὰ πᾶμε σπίτι». Ἄρχισε ὁ τυφλός:

. «Θὰ σᾶς πῶ κοντολογὶς τὴν ἱστορία μου. Ἐδῶ γεννήθηκα, ἐδῶ βαπτίστηκα, ἐδῶ πῆρα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως εἴπατε. Ὅταν τελείωσα τὸ σχολεῖο καὶ μπῆκα στὸ Πολυτεχνεῖο, μὲ ἔπιασε κάτι. Ἡ γνώση ἡ γνώση, ἔλεγα, τί ἄλλο ὑπάρχει; Ἄρχισα δειλὰ στὴν ἀρχὴ νὰ νυχτοπερπατῶ στοὺς δρόμους τῆς ἁμαρτίας. Ἔφυγα γιὰ τὴν Ἀγγλία καὶ Γερμανία, ἐκεῖ περπατοῦσα ἄφοβα αὐτοὺς τοὺς δρόμους.

. Μιὰ μέρα πῆγα ἀπὸ περιέργεια στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας τοῦ Λονδίνου. Ἦταν Κυριακή, ἦταν ἡ στιγμὴ τοῦ κηρύγματος. Μιλοῦσε στὸν ἄμβωνα τοῦ Ναοῦ ἕνας κήρυκας ἱερέας, σεμνός. Ὁ λόγος του ἦταν σὰν τὴν ψιλὴ σιγανὴ βροχούλα, ἔπεφτε εἰρηνική, σταθερή. Τὰ λόγια του μὲ συντάραξαν. Μιλοῦσε γιὰ τὸν Ἄσωτο, ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι του καὶ τελικὰ ζοῦσε μὲ τοὺς χοίρους, ἔτρωγε τὰ ξυλοκέρατα τῆς ἁμαρτίας. Ὁ ἄ… σωτος, τί σημαίνει αὐτό; ὅτι ὁ ἄσωτος δὲν ἔχει σωτηρία, δὲν ἔχει τόπο στὸν Παράδεισο. Ὅμως ὁ νέος ἄφησε τοὺς χοίρους, γύρισε στὸ σπίτι του, τὸν καλοδέχτηκε ὁ πατέρας του. Τὸν ἔβαλε πάλι στὸ σπίτι, δηλαδὴ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπὸ κεῖ στὸν Παράδεισο.

. Δὲν ἄντεξα νὰ καθίσω στό Ναὸ περισσότερο, πῆρα δρόμο καὶ ἔφυγα κλαίγοντας. Γύρισα στὴν Ἑλλάδα, ἀγκάλιασα τὴ μάννα μου, τῆς λέω «μάννα, πήγαινέ με στὸν Πνευματικὸ τῶν παιδικῶν μου χρόνων. Γύρισα, σοῦ λέω, δὲν εἶμαι ἄσωτος!» Μὲ πῆγε κλαίγοντας καὶ αὐτὴ καὶ ἐγώ. Ὁ Πνευματικὸς μὲ ἄκουσε, ἔκλαψε κι αὐτός. Κάποτε μὲ ἄφησε καὶ κοινώνησα, τώρα κοινωνῶ καὶ ψάλλω.

. Ἔπιασα δουλειά. Κάποια στιγμὴ ἔπεσε, λές, κεραυνὸς στὸ κεφάλι μου, πονοκέφαλος φοβερός, πῆγα παντοῦ, Ἑλλάδα ἐξωτερικό. Διαπίστωσαν ὅτι ἔχω ὄγκο στὸ κεφάλι. Ἄρχισα νὰ χάνω τὸ φῶς μου, τέλος τὸ ἔχασα. Κανεὶς ἀπ’ τοὺς γιατροὺς δὲν ἤθελε νὰ ἀναλάβει τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν θεραπεία μου». Ἔκλαιγε ὁ τυφλὸς καὶ ὁ ἱεροκήρυκας. «Ἀκοῦστε», μοῦ λέει, «πήγαινα μὲ τὰ δυό μου μάτια στὸν γκρεμὸ καὶ εἶπε ὁ Θεὸς νὰ τοῦ πάρω τὰ μάτια μήπως ἀρχίσει νὰ βλέπει. Ναί, τώρα βλέπω, δὲν εἶμαι ἄσωτος, βλέπω, βλέπει ἡ ψυχή μου».

. Πέρασαν χρόνια. Πόσα; Ὁ ἱεροκήρυκας βρέθηκε σὲ ἕνα νησὶ στὸ Ἰόνιο Πέλαγος. Τώρα ἔχει λίγες ψιχάλες ἄσπρες στὸ κεφάλι του. Θὰ μιλήσει στὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ τῆς πρωτεύουσας τοῦ νησιοῦ τὸ βράδυ. Εἶπε τὰ ἴδια ποὺ εἶχε πεῖ κάποιο Σάββατο στὸν Ἀργοσαρωνικό, μὲ προσθήκη τὴν συζήτηση μὲ τὸν τυφλό. Δὲν εἶπε τὸ ὄνομα τοῦ τυφλοῦ στὸ κήρυγμα. Τὸ κήρυγμα τελείωσε. Ὁ κόσμος φεύγει χαιρετώντας. Ἕνα ζευγάρι περιμένει διακριτικὰ νὰ φύγει ὁ κόσμος, πλησιάζουν τὸν ἱεροκήρυκα.

. «Καλησπέρα σας», λέει ὁ σύζυγος, «ἡ σύζυγός μου σᾶς γνωρίζει. Εἶναι ἀπὸ τὸ νησάκι τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ ὅπου πήγατε κάποιο Σάββατο καὶ μιλήσατε. Εἶναι τὸ μικρότερο παιδὶ τοῦ ξενοδόχου ποὺ σᾶς φιλοξένησε, καὶ τὸ μεσημέρι σᾶς πῆρε ὁ πατέρας γιὰ φαγητὸ στὸ σπίτι τους.

. Πῆρε ἀμέσως τὸ λόγο ἡ σύζυγος: «Ἤμουν κι ἐγὼ στὴν ὁμιλία τοῦ Σαββάτου καὶ τῆς Κυριακῆς. Χαρήκαμε τότε ποὺ ὁ πατέρας μου σᾶς ἔφερε στὸ τραπέζι. Τώρα ὅλοι φύγαμε ἀπὸ τὸ σπίτι, ἔχουμε παντρευτεῖ. Ἔμεινε μόνο ὁ μικρὸς ἀδελφός μου καὶ ἀνέλαβε τὰ ξενοδοχεῖα. Αὔριο φεύγω μὲ τὸν σύζυγό μου γιὰ τὸ νησάκι μας. Στὸν Ναὸ ποὺ μιλήσατε τότε, θὰ γίνει τὸ τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο τοῦ Σωτήρη. Πέθανε κοινωνημένος καὶ λέγοντας: “Πήγαινα μὲ τὰ δυό μου μάτια στὸ χοιροστάσιο τῆς ἁμαρτίας. Εἶπε ὁ Θεός, θὰ τοῦ πάρω τὰ μάτια μήπως ἀρχίσει νὰ βλέπει. Ναί, τώρα δὲν εἶμαι ἄσωτος. Τώρα βλέπω. Βλέπω! Ὁ Θεὸς μὲ παίρνει στὸ σπίτι του, στὴν Βασιλεία του”».

. Ἔκλαιγε τὸ ζευγάρι καὶ ὁ ἱεροκήρυκας. Χρόνια, χρόνια στὴν θύμησή του ἦταν ἡ ἱστορία αύτή. «Κύριε», λέει ἡ σύζυγος, «μᾶς ἄφησε ὁ Σωτήρης ἕνα ἴχνος ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὸν οὐρανό. Νὰ μᾶς φωτίσει ὁ Θεὸς νὰ τὸ ἀκολουθήσουμε». «Ναί», εἶπε ὁ ἱεροκήρυκας, «νὰ τὸ ἀκολουθήσουμε».

Ἕνα μεγάλο σύγχρονο θαῦμα στήν Ἀφρική

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ (Μαρτυρία)

Πρὶν μερικὰ χρόνια συνέβη τὸ ἑξῆς θαυμαστό περιστατικὸ σὲ μία γυναίκα ἀπὸ τὸ Γιοχάννεσμπουργκ Ν. Ἀφρικῆς.
Η Carol Αἰκατερίνη, ἐγγλεζοαφρικανα τὴν καταγωγή, οὐδεμία σχέση εἶχε στὸν πρότερο βίο της μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Ἑλληνισμό. Πολὺ εὐκατάστατη, καταξιωμένη ἐπαγγελματίας στὸν χῶρο τῆς διαφημησης, μητέρα δύο μικρῶν κοριτσιῶν, εἶχε μείνει χήρα καθὼς ὁ ἀρχιτέκτων σύζυγος της Anthony εἶχε πεθάνει ἀπὸ καρκίνο.

Τρεῖς μῆνες μετὰ τὸν θάνατό του, ὁ Anthony ἄρχισε νὰ ἐμφανίζεται στὰ ὄνειρα τῆς γυναίκας του, μιλώντας της γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, γιὰ τὸ πόσο ἄτυχος ἦταν ποὺ δὲν Τὴν ἐβίωσε στὴν ἐπίγεια ζωή του καὶ πὼς θὰ ἤθελε ἐκείνη καὶ τὰ κοριτσάκια τους νὰ βαπτισθοῦν γιὰ νὰ μὴ στερηθοῦν τὴ Χάρη ὅπως ἐκεῖνος.
Γιὰ πολλὰ βραδιὰ ἐμφανιζόταν στὸν ὕπνο τῆς γυναίκας του, δίνοντας της πολὺ συγκεκριμένες ὁδηγίες γιὰ νὰ κτίσει στὸ ἀπέραντο κτῆμα τους στὸ Kyalami ἐκκλησία ἀφιερωμένη στὸν Ἅγιο Ἀντώνιο. Τῆς μιλοῦσε γιὰ τοὺς Ἁγίους μας καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τὸν Ἅγιό του.
Τῆς ἔδωσε τὸ ὄνομα τοῦ ἐργολάβου ποὺ θὰ ἀναλάμβανε τὸ ἔργο. Τῆς ἐξήγησε ἀναλυτικὰ τὸ ἀρχιτεκτονικὸ σχέδιο μέσω τοῦ ἐνυπνίου.
Ἡ γυναίκα ὅταν βρῆκε στὸν τηλεφωνικὸ κατάλογο τὸ ὄνομα τοῦ ἐργολάβου καὶ ἐπικοινώνησε μαζί του, κόντεψε νὰ σαλέψει.
Κάνοντας ὑπακοὴ στὸν ἄνδρα της, ἄρχισε τὴν ἀνέγερση τοῦ ναϊδρίου, ὅπως ἐκεῖνος τῆς τὸ εἶχε περιγράψει στὸν ὕπνο της. Ὅταν παρουσιαζόντουσαν δυσκολίες, ὁ Anthony ἐφανιζοταν στὸν ὕπνο τοῦ ἐργολάβου καὶ τὶς ἔλυνε.
Σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα τὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου ἀποπερατώθηκε, ἐγκαινιάστηκε, λειτουργήθηκε καὶ ἡ Carol μὲ τὰ κοριτσάκια της βαπτίστηκαν ὀρθόδοξες.
Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπό τά πολλά μεγάλα θαύματα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μας πρός ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους. Μᾶς διηγήθηκε ἡ ἴδια τὴν ἱστορία της ὅταν τὴν ἐπισκεφτήκαμε στὸ κτῆμα της καὶ ἀνάψαμε κεράκι στὸ ἐκκλησάκι της ἔχοντας μείνει ἄφωνοι.
Μαρτύρια Ἀντωνιας Μποτονάκη ἀπὸ Ν. Ἀφρικὴ

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Αγιος Νεκτάριος- θαύμα -μέρος 1ο





Ο Άγιος Νεκτάριος το 1908 παραιτήθηκε από διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής για λόγους υγείας και γήρατος και εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδος στην Αίγινα।
Δύο γεγονότα που έλαβαν χώρα τότε είχαν σαν αποτέλεσμα να γίνει άμεσα λαοφιλής. Θεράπευσε έναν δαιμονισμένο νεαρό κάτι που μαθεύτηκε πολύ γρήγορα και οι χωρικοί τότε τον επισκέφτηκαν ζητώντας του να κάνει λειτουργία και δέηση στον Θεό να βρέξει, γιατί είχε 3 χρόνια να βρέξει στο νησί με αποτέλεσμα να έχει προκληθεί εκτεταμένη ανομβρία και οικονομική ζημία. Πράγματι λειτούργησε με σύσσωμη την παρουσία των νησιωτών, και την ίδια μέρα άρχισε να βρέχει. Αυτά, οι Αιγινίτες τα έλαβαν ως θεϊκά σημάδια με αποτέλεσμα να θεωρούν Άγιο τον Νεκτάριο, ακόμα και εν ζωή.
Επι 13 χρόνια αφοσιώθηκε στην καθοδήγηση των μοναχών, στην ανοικοδόμηση της μονής, στη συγγραφή και στην πνευματική και οικονομική στήριξη των αδυνάτων κατοίκων του νησιού. Ο Άγιος συνέθεσε τον ύμνο "Αγνή Παρθένε Δέσποινα", ο οποίος θεωρείται απο τους πιο κατανυκτικούς της ορθοδοξίας. Η παράδοση θέλει την Παναγία να εμφανίζεται ενώπιον του Αγίου Νεκταρίου στο μοναστήρι της Αίγινας, και να του ζητάει να καταγράψει σε χαρτί τον ύμνο.

Οι χτύποι που ακούγονται ακόμη και σήμερα...
Μετά την Κοίμησή του (8 Νοεμβρίου 1920) ετάφη εκεί, κάτω από την σκιά ενός πεύκου που είχε φυτέψει ο ίδιος και που υπάρχει μέχρι σήμερα. Καθημερινά, δεκάδες πιστοί προσέρχονται στον τάφο του και πολλοί υποστηρίζουν ότι έχουν ακούσει τον Θαυματουργό Άγιο, να μετακινεί ή να χτυπάει από μέσα με τη Ράβδο του, υποδηλώνοντας με τον τρόπο αυτόν τη ζωντανή Παρουσία του ανάμεσά μας, ενώ το ίδιο Θαύμα συμβαίνει και στη Μεγάλη Εκκλησία του Αγίου όπου φυλάσσεται το χέρι του.
Δεν είναι λίγοι πάντως εκείνοι που μιλούν για αυθυποβολή των πιστών, αφού όσοι επισκέπτονται το Μοναστήρι γνωρίζουν την ιστορία με τους χτύπους και πηγαίνουν προετοιμασμένοι να τους ακούσουν και οι ίδιοι!

Μία προσωπική μαρτυρία...
Τα θαύματα του Αγίου είναι πολλά και δεν είναι λίγοι αυτοί που περνούν καθημερινά από το δωμάτιο που άφησε την τελευταία του πνοή στο Αρεταίειο για να προσευχηθούν και να ζητήσουν την βοήθειά του εκεί που καίει διαρκώς ένα καντήλι μπροστά στην εικόνα του.

Γνωστό είναι επίσης το προσκύνημα στην εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου στην Καμάριζα του Λαυρίου όπου οι πιστοί κάνουν λόγο για αμέτρητα θαύματα. Δείτε το βίντεο όπου ο Γέροντας Νεκτάριος -ηγούμενος του προσκυνήματος- διηγείται το θαύμα της ιάσεώς του.

Ο παπαγάλος προσεύχεται με το "Κύριε ελέησον"!

ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

The Hagia Sophia's church - La chiesa della Santa Sapienza

Η βραδυνή προσευχή ύστερα από μια κουραστική μέρα...Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου .


Το βράδυ, κατάκοπος καθώς είμαι από το μόχθο της ημέρας, δεν έχω όρεξη για προσευχή.
Άλλωστε, γιατί να προσευχηθώ;...
Μα πως είναι δυνατό!

Να μην έχει κανείς διάθεση επικοινωνίας με τον Κύριο, έστω και εξουθενωμένος σωματικά;
Μήπως οι οποιεσδήποτε διασκεδάσεις ξεκουράζουν τον άνθρωπο;
Όχι, αυτές τον καταπονούν περισσότερο, ενώ η προσευχή έλκει τη θεία χάρη, που αναπαύει σώμα και ψυχή.

Δεν προσεύχεστε, λοιπόν…
Ή είστε θυμωμένοι με το Θεό ή πιστεύετε ότι δεν Τον έχετε ανάγκη.
Γιατί να προσευχηθώ;
Αναρωτιέστε.
Νιώθετε αυτάρκεια και αυτοϊκανοποίηση.
Είστε χορτάτοι!
Και δεν θέλετε να ζητάτε…

Κάθε βράδυ, όσο κουρασμένοι κι αν είστε, μην παραλείπετε να καταφεύγετε σ’ Εκείνον.
Να προσεύχεστε γονατιστοί ή καθισμένοι.
Και όταν μπορείτε, να σηκώνεστε όρθιοι.
Δεν έχει τόση σημασία ή στάση, φτάνει να προσεύχεστε.
Να ευχαριστείτε τον Κύριο για την ημέρα που πέρασε, όσο δύσκολη κι αν ήταν.
Να Τον παρακαλάτε για μια καλή νύχτα και να ζητάτε συγχώρηση
Με βαθειά μετάνοια για τα σφάλματά σας.

Προσευχή τη νύχτα στο κρεβάτι.
Στη διάρκεια της νύχτας, όποτε ξυπνάτε για λίγο και πριν σας ξαναπάρει ό ύπνος.
Να προσεύχεστε έτσι όπως είστε ξαπλωμένοι.
Αυτό δεν είναι κακό.
Απεναντίας μάλιστα, αν συνηθίσετε να λέτε την ευχή ή κάποιον ψαλμό στα μεσοδιαστήματα του ύπνου θα διώχνετε όλους τους κακούς λογισμούς, που σας πολεμούν εκείνη την ώρα.

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
Χειραγωγία στην πνευματική ζωή, Ι. Μ. Παρακλήτου.

Να του χαλάς τον λογισμό και αυτός να φτιάχνει καλύτερο λογισμό...


- Μια φορά ένα παιδί δευτέρας γυμνασίου ήρθε στο καλύβι και χτύπησε το σιδεράκι στην πόρτα . Είχα ένα τσουβάλι γράμματα να διαβάσω , αλλά είπα , ας βγω να δω τι θέλει .

-Τι είναι , παλληκάρι ;"' του λέω.

-Αυτό είναι το καλύβι του πατρός Παϊσίου ; με ρωτάει . Θέλω τον πάτερ Παϊσιο.

-Αυτό είναι , αλλά αυτός δεν είναι εδώ΄ πήγε να αγοράση τσιγάρα , του λέω .

-Φαίνεται κάποιον πήγε να εξυπηρετήση"', μου λέει με καλό λογισμό.

-Για τον εαυτό του πήγε να τα αγοράση , του λέω . Του είχαν τελειώσει και έκανε σαν τρελλός για τα τσιγάρα . Εμένα με άφησε εδώ μόνον μου και ούτε ξέρω πότε θα γυρίση . Αν δω ότι αργεί , θα σηκωθώ να φύγω . Βούρκωσαν τα μάτια του και με καλό πάλι λογισμό είπε:

-Τον κουράζουμε τον Γέροντα.

-Τι τον θέλεις , τον ρωτάω.

-Την ευχή του θέλω να πάρω, μου λέει.

'Τι ευχή να πάρης , μωρέ ! Αυτός είναι πλανεμένος΄δεν έχει χαϊρι΄εγώ τον ξέρω καλά . Μην περιμένεις άδικα , γιατί , κι όταν γυρίση , θα είναι νευριασμένος , ίσως είναι και μεθυσμένος , επειδή πίνει κιόλας '". Αλλά εκείνο έβαζε συνέχεια καλό λογισμό.''Τέλος πάντων , του λέω , εγώ θα περιμένω λίγο ακόμη , τι θέλεις να του πω; '".

-΄Εχω ένα γράμμα να του δώσω , μου λέει , αλλά θα περιμένω να πάρω και την ευχή του. Είδατε ;΄Ο,τι του έλεγα , το έπαιρνε με καλό λογισμό . Του είπα: '"σαν τρελλός έκανε για τα τσιγάρα'" και το καημένο αναστέναξε , βούρκωσαν τα μάτια του.'" Ποιός ξέρει , είπε , κάποιον θα ήθελε να εξυπηρετήση '".

΄Αλλοι τόσα διαβάζουν , κι εκείνο , παιδάκι δευτέρας γυμνασίου, και να έχη τόσο καλούς λογισμούς ! Να του χαλάς τον λογισμό και αυτό να φτιάχνη καλύτερο λογισμό και να βγάζη πιο καλό συμπέρασμα.Το θαύμασα ! Πρώτη φορά είδα τέτοιο πράγμα !

{ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΊΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ΄}

Ένας ταπεινός λογισμός κάνει αμέσως την Χάρη του Θεού να ενεργή

Μου έκανε εντύπωση πώς ένας ταπεινός λογισμός κάνει αμέσως την Χάρη του Θεού να ενεργή. Είχε έρθει στο Καλύβι ένα ξένο γατάκι. Το καημένο, φαίνεται , κάτι είχε φάει που το πείραξε και ζητούσε βοήθεια. Χτυπιόταν από τον πόνο και πεταγόταν σαν το χταπόδι, όταν το χτυπούν… Το λυπόμουν που το έβλεπα σ’ αυτήν την κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Το σταύρωνα, το ξανασταύρωνα, τίποτε! «Βρε ταλαίπωρε, λέω τότε στον εαυτό μου, βλέπεις τα χάλια σου; Τόσα χρόνια καλόγερος, ούτε ένα γατί δεν μπορείς να βοηθήσης!». Μόλις ελεεινολόγησα τον εαυτό μου, εκεί που το γατάκι κόντευε να ψοφήση , αμέσως συνήλθε. Ήρθε κοντά μου, μου έγλειφε τα πόδια και έκανε χαρούμενο όμορφες τούμπες… Τι δύναμη έχει η ταπείνωση! Γι’ αυτό λέει: «Εν τη ταπεινώσει ημών εμνήσθη ημών ο Κύριος».
Έχω προσέξει ότι ένας ταπεινός λογισμός κάνει τον άνθρωπο να λάμπη, να ακτινοβολή.
Όταν ο άνθρωπος παίρνη όλο το σφάλμα πάνω του , τον λούζει η Χάρις του Θεού. Ήρθε προχτές ένας γιατρός που έχει πολλά παιδιά και μου είπε: «Πάτερ μου, έχω πολλή υπερηφάνεια και γίνεται αιτία η δική μου υπερηφάνεια να κάνουν αταξίες τα παιδιά». Και το έλεγε αυτό μπροστά στα παιδιά του και τα μάτια του ήταν βουρκωμένα , αλλά το πρόσωπό του έλαμπε! Το ίδιο πρόσεξα προ ημερών και εδώ. Ήρθαν μερικές αδελφές να συζητήσουμε. Είπαμε διάφορα˙ αναγκάστηκα να τις μαλώσω πολύ. Μία από αυτές δεν βοηθήθηκε καθόλου˙ κρύα ήρθε, κρύα έφυγε˙ μόνον εκεί πέρα έλεγε τα κουσούρια των άλλων χαρτί και καλαμάρι- βλέπεις , όποιος δεν κάνει δουλειά στον εαυτό του, έχει αυτό το ..χάρισμα! Μία άλλη στρυμώχθηκε, μέχρι που έκλαψε . Ταπεινώθηκε , αλλά μετά έλαμπε το πρόσωπό της. Βλέπετε τι κάνει ένας ταπεινός λογισμός με συντριβή! Αμέσως πάνε όλα τα κουσούρια στην άκρη, τακτοποιείται ο άνθρωπος και ακτινοβολεί το πρόσωπό του˙ ενώ με έναν λογισμό υπερήφανο ή βλάσφημο σκοτεινιάζει.
Όσο ανεβάζει πνευματικά την ψυχή μας ένας πολύ ταπεινός λογισμός που θα φέρη για μια στιγμή ο άνθρωπος, δεν την ανεβάζουν χρόνια ολόκληρα αγώνες υπερφυσικοί.
- Γέροντα, αν κάποιος είναι υπερήφανος και βάλη έναν ταπεινό λογισμό , θα τον βοηθήση ο Θεός;
- Εμ, αν βάλη έναν ταπεινό λογισμό δεν θα είναι υπερήφανος˙ θα είναι ταπεινός και θα τον βοηθήση ο Θεός. Ο άνθρωπος είναι τρεπτός˙ πάει μία από ‘δω- μια από ‘κει, ανάλογα με το τι λογισμό έχει. Ο υπερήφανος , αν βάλη έναν ταπεινό λογισμό , βοηθιέται. Και ο ταπεινός , αν φέρη έναν υπερήφανο λογισμό , παύει να είναι ταπεινός. Είναι κανείς σε καλή πνευματική κατάσταση; Αν υπερηφανευθή , τον εγκαταλείπει η Χάρις του θεού και φθάνει σε άσχημη κατάσταση. Είναι σε άσχημη κατάσταση ,γιατί έκανε λ.χ. κάποιο σφάλμα; Αν συναισθανθή το σφάλμα του και μετανοήση ειλικρινά, έρχεται η ταπείνωση και φθάνει σε καλή κατάσταση, γιατί η ταπείνωση φέρνει την Χάρη του Θεού. Αλλά, για να γίνη η ταπείνωση μόνιμη κατάσταση στον άνθρωπο, ώστε να παραμείνη μέσα του η Χάρις του Θεού, χρειάζεται δουλειά πνευματική.


Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Με ποιούς πρέπει να κάνουμε παρέα;

μφάνιση εναι, θ λέγαμε, τ φύλλα, ν τ ργα ο καρποί. Μ δώσεις λοιπν σημασία στν ξωτερικ μφάνιση κα θελήσεις ν μιμηθες τέτοιους νθρώπους, μ τ δικαιολογία τι τάχα δν εσαι σ καλύτερος π᾿ ατος πο πέφτουν στ πάθη. Στοχάσου ατ πο λέει Γραφή, τι «ν μεγάλ οκί οκ στι μόνον σκεύη χρυσ κα ργυρά, λλ κα ξύλινα κα στράκινα, κα μν ες τιμήν, δ ες τιμίαν» (Β Τιμ. 2:20). ν λοιπν παρακούσεις τν Κύριο κα κτελέσεις τ ργα τς μαρτίας, θ εσαι σκεος χωρς ξία. ν μως κτελέσεις τ ργα το Κυρίου, θ εσαι κλεκτ σκεος «ες τιμήν, γιασμένον κα εχρηστον τ δεσπότ, ες πν ργον γαθν τοιμασμένον» (Β Τιμ. 2:21).


γάπα τν καλ συναναστροφ κα πόφευγε τν κακή. Γιατ οτε μάγος οτε λστς οτε τυμβωρύχος γεννήθηκαν τέτοιοι, λλ μαθαν τ γκλήματα π νθρώπους, πο διάβολος τος διέστρεψε τ διάνοια. Θες λα τ κανε πολ καλ (Γέν. 1:31).
Ν δέχεσαι χωρς δυσφορία τς ντολς το Θεο κα ν ποκρούεις ξυπνα τ τεχνάσματα το διαβόλου.
Ν κόβεις τς βλαβερς συναναστροφς γι ν χεις σωτερικ ρεμία.
χθρς φροντίζει ν πλίζει τος μελέστερους δελφος ναντίον τν γωνιστν.
Ο γωνιστς μως, ν προσέχουν, βρίσκουν φέλεια μέσ τν μελεστέρων, σηκώνοντας τς δυναμίες τους γι χάρη το Κυρίου.
κενος πο σπλαγχνίζεται τν πλησίον, θ βρε σπλαγχνικ τν Κύριο πέναντί του.
ντίθετα « κρίσις» θ εναι «νέλεος τ μ ποιήσαντι λεος» (ακ. 2:13).
Ν μ συνεργήσεις μ κανέναν δελφό σου στ διάπραξη μαρτίας.
Φρόντισε μάλιστα, ν μπορες, ν λυτρώσεις κι κενον π᾿ ατή, γι ν ζήσει (αώνια) ψυχή σας μαζ μ τν Κύριο.
ς εναι φόβος το Θεο συνεχς μπροστ στ μάτια σου, κα μαρτία δν θ σ νικήσει.
δελφοί, πρέπει ν προσέχουμε π κακ συμβουλή. Γιατ σήμερα μ τος περισσότερους νθρώπους συμβαίνει ,τι μ δυ λαμπροφορεμένους, πο βαδίζουν μαζ στν γορά, κα πο π᾿ ατος νας σκοντάφτει π προσεξία, πέφτει στ λάσπη, καταλερώνει τν πέροχη στολή του, κι πειτα, κινημένος π τ φθόνο, πιδιώκει ν ρίξει κα τν λλο στ βορκο, στε ν μν χει μόνο ατς σχημη μφάνιση. τσι κα σοι πεσαν π τν ρετή, γωνίζονται ν ρίξουν κα τος λλους, γι ν μ ζον μόνο ατο μέσα στ βορκο. Μιλον μάλιστα ταπειν κα παντον γλυκά, γι ν᾿ πομακρύνουν σιγ-σιγ π τ σωφροσύνη ατος πο τος κονε, κα ν τος ρίξουν σ μοιο μ τν δικό τους βόθρο. Κα χι μόνο δν διστάζουν ν κάνουν ο διοι ασχρ ργα, λλ κα τν πλησίον τους προτρέπουν σ᾿ ατά, λέγοντας: «Γιατί μς ποφεύγεις; πειδ εμαστε μαρτωλοί; Δν ξέρεις, τι ζω ατ εναι να «πέσε-σήκω;» Κα δν ντρέπονται ν λένε τέτοια λόγια κα λλα παρόμοια. Γιατί; πειδ ατο χουν πέσει πι στν μαρτία κα δν θέλουν ν σηκωθον, πως επα. λλ κα σκάνδαλο γίνονται στος πολλος κα ατία πτώσεως κα διαφθορς κα χρησιμοποιονται σν δόλωμα στ γκίστρι το διαβόλου. πιδιώκουν ν ξαπατήσουν τς στήρικτες ψυχς κα ν τς παρασύρουν στν δια καταστροφή. Γι᾿ ατ ν φυλάγεσαι π κάτι τέτοιους τύπους, γαπητέ μου, μν τυχν σ λκύσουν μ τ γλυκά τους λόγια κα σ στείλουν στν αώνια κόλαση, που θ πνε κα ο διοι.

Αγίου Ισαάκ του Σϋρου

Οἱ γονεῖς πρῶτοι ἀπολαμβάνουν τούς καρπούς τῆς ὀρθόδοξης ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν τους.

ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΝΑΛΟΓΑ ΤΩΝ ΚΑΜΑΤΩΝ
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφής: «Ὅ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει· δηλαδή, ὅ,τι σπείρει ὁ ἄνθρωπος, αὐτὸ καὶ θὰ θερίσει» [1]. Ὅ,τι θά σπείρουν οἱ γονεῖς στίς ψυχές τῶν παιδιῶν τους, αὐτό καί θά θερίσουν. Λέγοντας «σπορά», ἐννοοῦμε πρωτίστως τί παράδειγμα ζωῆς θά δώσουν καί δευτερευόντως τί συμβουλές καί διδασκαλία θά τούς προσφέρουν.

Μέσα στό πλαίσιο τῆς ἀληθινά χριστιανικῆς οἰκογένειας εὔκολα καί φυσιολογικά μεταφέρεται ἡ ὀρθή χριστιανική στάση ζωῆς τῶν γονέων στά παιδιά τους. Τά παιδιά μιμοῦνται τούς γονεῖς ἀλλά καί ὑπακούουν στίς θεοφώτιστες συμβουλές τους. Ὅσο περνοῦν τά χρόνια, οἱ εὐσυνείδητοι γονεῖς, πού κοπίασαν σάν καλοί ἱεραπόστολοι, γιά νά γαλουχηθοῦν τά παιδιά τους «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου», θά βλέπουν οἱ κόποι τους νά ἀνταμείβονται.
Θά παρακολουθοῡν τήν πολύ καλή πνευματική πρόοδο τῶν παιδιῶν τους καί θά χαίρονται ἀφάνταστα. Σάν καλοί γεωργοί ψυχῶν κοπίασαν καλλιεργώντας, βοτανίζοντας, ὀργώνοντας, σπέρνοντας καί ποτίζοντας τίς ψυχές τῶν παιδιῶν τους μέ τόν Θεῖο Λόγο. Εἶναι πράγματι δίκαιο πρῶτοι νά ἀπολαύσουν καί τούς καρπούς τῶν καμάτων τους.
«Στὴ γῆ ποὺ εἶναι καλλιεργημένη», διδάσκει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, «θὰ θερίσει κανεὶς ὄ,τι σπείρει. Ἂν φυτέψει δέντρα ἢ σπείρει σιτάρι, θὰ αὐξηθοῦν καὶ θὰ δώσουν καρπούς. Ἂν ἡ γῆ παραμείνει ἀόργωτη καὶ ἄσπαρτη, θὰ φυτρώσουν ὄχι μονάχα ἄχρηστα χόρτα ἀλλὰ ἀγκάθια καὶ τριβόλια. Στὴν περίπτωση τῆς ψυχῆς συμβαίνει τὸ ἴδιο ἀκριβῶς. Ὅποιες διαθέσεις βάλει κανεὶς μέσα σ’ αὐτὴν, αὐτὲς θὰ ἀπολαμβάνει καὶ ἀνάλογους καρποὺς θὰ ἔχει»[2].
Ὅ,τι διαθέσεις θά σπείρουν-φυτεύσουν στίς ψυχές τῶν νεαρῶν τους βλαστῶν, αὐτές καί θά «εἰσπράξουν» , καθώς καί τούς ἀνάλογους καρπούς.

Πράγματι, οἱ πρῶτοι πού ἀπολαμβάνουν τίς συνέπειες τῆς ἐπιμελημένης ὀρθόδοξης χριστιανικῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς τους. Μετά καί ὁ εὐρύτερος κοινωνικός περίγυρος.
Μοῦ ἔλεγαν γιά ἕνα παιδάκι- Τρίτη γυμνασίου πάει-τό ὁποῖο κάνει ἀκολουθίες στό σπίτι του. Μόνο του κάνει ὄρθρο, ἐσπερινό κ.λ.π.
-Πῶς ἐμπνεύσθηκε αὐτό τό παιδί;
-Ἀπό τούς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶναι φιλακόλουθοι, εἶναι φιλαγιορεῖτες, ἔχουνε Πνευματικό ὁδηγό, ἐξομολογοῦνται συχνά καί κοινωνοῦν.
Ἀποτέλεσμα: Μπῆκαν στό ὀρθόδοξο πνεῦμα καί τά παιδιά τους, ἀπό μόνα τους, μέ τήν θέλησή τους.
-Τί εὐλογία νά ἔχει ἡ οἰκογένεια ἕνα τέτοιο παιδί, πού νά κάνει τίς ἀκολουθίες μόνο του! Ὑπάρχουν τέτοια παιδιά σήμερα. Κι αὐτό, διότι λειτουργοῦν σωστά οἱ γονεῖς, ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα. Τό παιδί δέν περιμένει τόν μπαμπά νά τοῦ πεῖ:
-Ἔλα νά κάνουμε προσευχή...
Πάει μόνο του καί κάνει. Κάνει προσευχή τήν ὥρα, πού ὁ πατέρας του κάνει ἄλλα πράγματα, διότι δέν προλαβαίνει ἐκείνη τήν ὥρα νά προσευχηθεῖ.
Πόσο ὄμορφη καί ἅγια θά εἶναι ἡ ζωή στήν οἰκογένεια, ὅταν ὑπάρχει αὐτή ἡ προσπάθεια γιά προσευχή ἀπό ὅλους καί μάλιστα ἀπό τά παιδιά! Πόσο θά χαίρονται καί οἱ γονεῖς αὐτῶν τῶν παιδιῶν! Πῶς εἶναι δυνατόν νά τούς δημιουργήσουν προβλήματα τέτοια παιδιά;
Ὅμως, δέν πρέπει νά λησμονεῖται, ὅτι, γιά νά ὑπάρχουν τέτοια παιδιά, πρέπει νά ὑπάρχουν καί ἀνάλογοι ἅγιοι γονεῖς, πού εἰρηνεύουν καί εἰρηνοποιοῦν τόν ἑαυτό τους καί τούς ἄλλους μέ τήν Χάρη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοί θά λειτουργήσουν ὡς πρότυπο, τό ὁποῖο τά παιδιά θά ἀντιγράψουν καθώς καί ὡς ὁδοδεῖκτες γιά τούς μακράν τῆς ὀρθῆς πίστεως καί ζωῆς νέους καί μεγαλύτερους, οἰκείους καί ξένους.


Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

« ΟΛΑ ΕΚΕΙ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΟΥΝ »



« ΟΛΑ ΕΚΕΙ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΟΥΝ »

Είχε δεχθεί πολλές ευλογίες από τον Θεό ο γερο-Δημήτρης. Παππούς τώρα με μεγάλη φαμελιά ζούσε ανάμεσα σ’ όλους με ειρήνη ψυχής. Ήταν υπόδειγμα αληθινής πίστεως και φλογερής αγάπης προς τον Θεό.
Δεν έλλειψαν όμως ποτέ από το σπιτικό τους και οι δυσκολίες. Οικονομικές δυσκολίες, συκοφαντίες, περιφρονήσεις, ασθένειες, θάνατοι…Κάποτε όλα μαζί τα θλιβερά έκαμναν την εμφάνισή τους, λες και ήθελαν με μίσος να κάψουν τη γρανιτένια ψυχή του, το βράχο της πίστεως του εκλεκτού φίλου του Χριστού μας,του ηλικιωμένου γερο-Δημήτρη.
Εκείνος τότε συνήθιζε να υψώνει το χέρι του και δείχνοντας τον ουρανό έλεγε με τη γλυκιά του φωνή :

« Όλα εκεί θα ξεχαστούν »

Οι δικοί του τον κοιτούσαν. Τον άκουγαν με προσοχή. Και τότε τα σύννεφα της απογνώσεως υποχωρούσαν. Και όλοι έπαιρναν δύναμη μεγάλη από το μικρό αυτό θυμόσοφο λόγο του παππού…
Πέρασαν από τότε πέντε χρόνια. Ό παππούς δεν ζει. Τα προβλήματα και οι δυσκολίες δεν έλλειψαν από τη μεγάλη φαμελιά του πιστού μας αυτού ανθρώπου.
Ήρθαν στιγμές που τα προβλήματα υψώθηκαν σαν τεράστια κύματα, που απειλούσαν να πνίξουν τις ψυχές και να αφαιρέσουν τη χαρά από όλους.
Τότε τα παιδιά του ευλογημένου αυτού ανθρώπου κοιτούσαν το ένα το άλλο και υπενθύμιζαν τη γνωστή του φράση :
« Όλα εκεί θα ξεχαστούν »!
Και τότε απλωνόταν πάλι ειρήνη γύρω , η ειρήνη του Θεού.

« Όλα εκεί θα ξεχαστούν »

Πόσο παρήγορος είναι ο λόγος τούτος και για εμάς! Τη δύσκολη ώρα που πολλά μας «πνίγουν» , όταν δεχόμαστε την αδικία του άλλου , τον πικρό η συκοφαντικό του λόγο , την περιφρόνηση η την εγκατάλειψη από δικούς μας ανθρώπους, τον σκληρό πόνο από κάποια ασθένεια η από απροσδόκητο , αιφνίδιο θάνατο προσφιλούς μας…τότε ας μη λυγίζουμε!!!
Γιατί τα θλιβερά του κόσμου δεν είναι αιώνια, κρατούν λίγο. Είναι «σκιάς ασθενέστερα και ονείρων απατηλότερα». Ας δεχόμαστε όλα τα θλιβερά με υπομονή των Αγίων, με αταραξία ψυχής, με την ειρήνη που εκπηγάζει από βαθιά πίστη πως όλα όσα συμβαίνουν στην ζωή μας, τα παρακολουθεί το άγρυπνο μάτι και τα κατευθύνει το στοργικό χέρι του Πανάγαθου Θεού και Πατέρα μας.
Όλα υπηρετούν το σχέδιο της σωτηρίας μας, της καθάρσεώς μας και του αγιασμού μας,με τελικό σκοπό να μας δοξάσει ο Κύριος και Θεός μας.

«Όλα εκεί θα ξεχαστούν »

Στον ουρανό!!!
Τη δύσκολη ώρα των πειρασμών ας υψώσουμε την καρδιά μας,ας βυθίσουμε τη σκέψη μας στον κόσμο της απέραντης ευφροσύνης του Παραδείσου.
Εκεί όπου, όπως μας βεβαίωσε ο Κύριος,θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια μας (Αποκ. κα΄ 4). Εκεί όπου «ουκ έστι πόνος,ου λύπη,ου στεναγμός».
Εκεί όπου μαζί με τον χορό των Αγίων Αγγέλων και Αρχαγγέλων και των στεφανωμένων Αγίων Μαρτύρων και Οσίων και Ασκητών και όλου του αγαπημένου λαού του Θεού,της Εκκλησίας,θα υμνούμε ακατάπαυστα με τους παναρμόνιους ύμνους, τα « Ωσαννά » και τα « Αλληλούϊα » τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας,τον Κύριο μας Ιησού Χριστό,τον Κύριο της δόξης.
Εκεί όπου θα αξιωθούμε να απολαμβάνουμε το κάλλος του προσώπου του λατρευτού μας Κυρίου,εφόσον παραμένουμε πιστοί δούλοι του στη γη αυτή,ακολουθώντας καθημερινά τα ίχνη του!
Εκεί, λοιπόν στον ουρανό να στρέφεται ο νους μας τις δύσκολες ώρες,για να πλημμυρίζει από ανεκλάλητη χαρά, και κάθε άλλη σκέψη να εξαφανίζεται.

« Όλα εκεί θα ξεχαστούν »

Χάρισέ μας Κύριε, να βαδίζουμε στην κοιλάδα του κλαυθμώνος της επίγειας ζωής μας με ουρανίους πόθους και προσδοκία του Παραδείσου!