Σας  ενημερώνουμε  ότι  η  ιστοσελίδα  μας  ξανά  είναι   κοντά  σας  μετά  από  τρίμηνη  διακοπή  λόγο  τεχνικών  προβλημάτων  και   ζητούμε  συγνώμη  για  την  απουσία  μας.  

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΟΛΓΑΣ

Γιορτάζουμε σήμερα 11 Ιουλίου, ημέρα μνήμης της Αγίας και Ισαποστόλου Όλγας, της μετονομασθείσας Ελένης, της βασίλισσας, ας πούμε λίγα λόγια:

Η Αγία αυτή ήταν βασίλισσα της Ρωσίας και δια του αγίου Βαπτίσματος μετονομάσθηκε Ελένη, το έτος 957 μ.Χ. Δύσκολα μπορεί να περιγράψει κανείς τις άοκνες προσπάθειές της για τη χριστιανική διαφώτιση του Ρώσικου λαού. Έκανε τα πάντα για να γνωρίσουν οι Ρώσοι την αλήθεια του Ευαγγελίου του Χριστού.

Η Αγία αυτή, όταν ήλθε με την ακολουθία της κάποτε στο Βυζάντιο, έτυχε θερμής υποδοχής για τους αγώνες της υπέρ του Χριστιανισμού. Πάνω στον αγώνα αυτό, παρέδωσε την τελευταία της πνοή την 11η Ιουλίου 969 μ.Χ.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, αρχή αγία,αναδέδειξαι, εν τη Ρωσία, προσελθούσα του Σωτήρος τη χάριτι, και εν αυτή τον λαόν σου προσήγαγες, ως αληθής βασιλίς και θεόληπτος. Όλγα ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΑΓΙΑΣ ΕΥΦΗΜΙΑΣ

Κατά την ήμερα αυτή, γίνεται ανάμνηση του θαύματος που έγινε από την αγία Ευφημία, όταν, κατά την εποχή του Μαρκιανού και της Πουλχερίας, συντάχθηκαν δύο τόμοι που περιείχαν τον όρο της Συνόδου, που έγινε στη Χαλκηδόνα (451 μ.Χ.) και ήταν ένας των ορθοδόξων και ένας των Μονοφυσιτών.

Για να πάψει λοιπόν η έριδα μεταξύ των δύο πλευρών, αποφασίστηκε να τεθούν και οι δύο τόμοι μέσα στη λάρνακα της αγίας Ευφημίας, για να φανεί ποιόν από τους δύο θα δεχτεί η Αγία.

Μετά την αποσφράγιση της λάρνακας, βρέθηκε ο μεν των αιρετικών τόμος στα πόδια της Αγίας πεταμένος, ο δε των ορθοδόξων στο στήθος της.

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΩΦΡΟΝΙΟ ΣΑΧΑΡΩΦ (ΤΟΥ ΕΣΣΕΞ)

Ωφέλιμες πνευματικές συμβουλές

"Ο καθηγιασμένος γάμος, ο πειθαρχημένος, ο χωρίς διαστροφήν, διατηρεί τον άνθρωπον φυσικώς και ηθικώς, ενώ πάσα άλλη μορφή σαρκικής απολαύσεως, έστω και υπό ονειρώδη μόνον μορφήν, διαφθείρει ολόκληρον τον άνθρωπον ήτοι την ψυχήν και το σώμα"

"Όσο μεγαλύτερη η αγάπη τόσο μεγαλύτερη η οδύνη της ψυχής. Όσο πληρέστερη η αγάπη τόσο πληρέστερη η γνώση. Όσο πιο φλογερή η αγάπη τόσο πιο πύρινη η προσευχή. Όσο τελειότερη η αγάπη, τόσο αγιότερος ο βίος"

"Η Χριστιανική διακονία συνεπάγεται ευσπλαχνία αγάπης. Είναι αναγκαίο ή να δεχθούμε μέσα στην καρδιά μας τις δυσκολίες και τη θλίψη αυτών που προσέρχονται σε εμάς ή αλλιώς να εισέλθουμε εμείς στην καρδιά, στα βάσανά τους, να ταυτισθούμε μαζί τους."

***
"Κατά την διάρκεια της προσευχής υπέρ των ανθρώπων η καρδιά αισθάνεται μερικές φορές την πνευματική ή την ψυχική κατάσταση εκείνων για τους οποίους απευθύνει στο Θεό την προσευχή".

"Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, ανοίξτε την καρδιά σας, για να χαράξει εκεί το Αγιο Πνεύμα την εικόνα του Χριστού. Τότε θα γίνετε σιγά-σιγά ικανοί να έχετε μέσα σας τη χαρά και το πένθος, το θάνατο και την ανάσταση."

"Κοιτάξτε το μεγαλειώδες θέαμα που ο Θεός μας φανέρωσε στη δημιουργία του κόσμου, στην κατασκευή του ανθρώπου «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» Του."

"Εκείνο που αναζητούμε δεν περιορίζεται στη μικρή μας καθημερινή ζωή. Αναζητούμε να είμαστε με τον Θεό και να αποκτήσουμε μέσα μας τη ζωή σε όλο το πλάτος, το κοσμικό και το θείο."

"Για την Ορθόδοξη Εκκλησία η σωτηρία του ανθρώπου είναι η θέωσή του."

"Μην έχετε υπερβολική εμπιστοσύνη στην ανώτερη μόρφωση που αποκτήσατε στον κόσμο."

"Ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε είναι κουλτούρα της πτώσεως."

"Τι σημαίνει σωτηρία; Ο θάνατος του σώματος είναι άραγε η προϋπόθεση για την είσοδο στη Βασιλεία του Χριστού; Πως μπορούμε να αναπτύξουμε την ικανότητά μας να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού, σύμφωνα με το Αγιο Πνεύμα; Ενα μόνο έχει σημασία: να φυλάξουμε την ένταση της προσευχής και της μετάνοιας. Τότε ο θάνατος δε θα είναι ρήξη, αλλά μετάβαση στη Βασιλεία, για την οποία θα έχουμε ετοιμασθεί με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, με την προσευχή και την επίκληση του Ονόματός Του: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ο θεός ημών, ελέησον ημάς και τον κόσμον Σου»."

***
"Η απελπισία είναι η απώλεια της συνειδήσεως ότι ο θεός θέλει να μας δώσει την αιώνεια ζωή. Ο κόσμος ζει στην απελπισία. Οι άνθρωποι έχουν καταδικάσει οι ίδιοι τον εαυτό τους στο θάνατο. Πρέπει να παλέψουμε σώμα προς σώμα με την ακηδία.»
«Καταξίωσον, Κύριε, εν τη ημέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς». Πολλές φορές επανέλαβα αυτή την προσευχή της Εκκλησίας. "

"Η επί γης αναμάρτητη ζωή μας ανοίγει τις πύλες του Ουρανού. Δεν είναι ο πλούτος των γνώσεων που σώζει τον άνθρωπο. Είναι η αναμάρτητη ζωή που μας προετοιμάζει για τη ζωή με τον Θεό στο μέλλοντα αιώνα."

"Η χάρη του Αγίου Πνεύματος μας διδάσκει τις αιώνειες αλήθειες κατά το μέτρο που ζούμε σύμφωνα με τις εντολές: «Αγαπήσεις τον Θεό σου, τον Δημιουργό σου, με όλο το είναι σου και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Ναί, κρατείτε πάντοτε αυτές τις εντολές."

"Ποια στάση να κρατάμε στην εκκλησία; Πρέπει να στεκόμαστε με ένταση και αυτοσυγκέντρωση. Να έχουμε ένταση, δηλαδή μεγάλη προσοχή, ώστε να μην διαχέεται ο νους μας με επιφανειακά πράγματα και αλλότριες σκέψεις."

"Οι πιστεύοντες εις τον Χριστόν διά πίστεως ελευθέρας πάσης αμφιβολίας ως Θεόν δημιουργόν και Θεόν σωτήρα ημών, εν παραφορά μετανοίας, λαμβάνουν πείραν και του Αδου και της Αναστάσεως, πρίν ή γευθούν του σωματικού θανάτου".

Ο ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ ΠΑΤΗΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΩΝ ΜΟΔΕΣΤΟΣ ΟΙ ΣΑΒΒΑΙΤΕΣ

Το Μοναστήρι τού Αγίου Σάββα, όπως ξέρετε είναι Κοινόβιο.

Θέλω να σάς πω κάτι, αλλά δεν ξέρω πώς να το διατυπώσω. Δηλαδή θέλω να πω ότι μέσα στους κοινοβιάτες ΆγιοΣαββίτες πατέρες, υπάρχει και ένας αναχωρητής ή έγκλειστος μοναχός.

Ό εν λόγω πατήρ τα τελευταία 3-4 χρόνια παραμένει οικειοθελώς έγκλειστος στον πύργο της Μονής από την Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή. Ό μοναχός Ζωσιμάς, όστις είναι ό μοναχός πού ζυμώνει το ψωμί, μού είπε, ότι αργά το απόγευμα της Κυριακής, όταν αποχωρεί ό ανωτέρω πατήρ από το Κοινόβιο, παίρνει μαζί του - δηλαδή τού δίνει ό πατήρ Ζωσιμάς - δύο-τρία παξιμάδια, με τα όποια τρέφεται κατά το επόμενο πενθήμερο.

Επιστρέφει στο Κοινόβιο το απόγευμα της Παρασκευής και φυσικά δεν πηγαίνει στην Τράπεζα. Στην Τράπεζα πηγαίνει την επομένη, αφού πρώτα κοινωνήσει των Άχραντων Μυστηρίων, όμως όχι πρώτος, αλλά τελευταίος. Δηλαδή, μεταβαίνει στην Τράπεζα, κάμνει αυτός την ανάγνωση και κατόπιν τρώει.

Αυτή δε ή κίνηση του - δηλαδή να αναγιγνώσκει ό εν λόγω έγκλειστος Μοναχός, το ανάγνωσμα στην Τράπεζα και μετά να γεύεται τού φαγητού-, είδα, αφού έχω επισκεφθεί την Λαύρα τού Αγίου Σάββα αρκετές φορές, ότι έγινε και άλλα Σάββατα.

Στον Άγιο Σάββα ήτο ένας μοναχός ονόματι Αντώνιος, όστις ήτο εργάτης πολλών αρετών, αλλά πιο πολύ καλλιεργούσε την υπακοή, από την οποία έμεινε παράδειγμα προς μίμηση.

Τον πατέρα Αντώνιο τον έστειλε ό Πατριάρχης στο Ιερό Προσκύνημα των Ποιμένων και φυσικά κάνοντας υπακοή, όπως όλοι οι πατέρες, πήγε και διακόνησε για αρκετό χρονικό διάστημα το εν λόγω Προσκύνημα στο Μπετσαχούρ.
Την τελεία του υπακοή, την τυφλή του υπακοή προς τον Πατριάρχη Διόδωρο την έδειξε κάποια άλλη στιγμή, δηλαδή όταν έγινε το έξης:

Μία ήμερα πήγε στο Προσκύνημα των Ποιμένων ένας άγιοταφίτης μοναχός και τού είπε:
Πάτερ Αντώνιε, σε θέλει ό Πατριάρχης.

Εκείνη την στιγμή ό πατήρ Αντώνιος φορούσε παντόφλες και σκάλιζε τον κήπο. Μόλις ήκουσε την φράσι "σε θέλει ό Πατριάρχης" άφησε αμέσως το σκαλιστήρι και όπως ήτο, έπιβιβάσθη στο αυτοκίνητο πού είχε στείλει ό Πατριάρχης και πήγε στα Ιεροσόλυμα.

Δηλαδή ό πατήρ Αντώνιος πήγε στον Πατριάρχη με τις παντόφλες. Τουτέστιν, όταν εδέχθη το κάλεσμα του Πατριάρχη, δεν μπήκε στο κελί του να αλλάξει π.χ. το ράσο και να βάλει υποδήματα, αλλά όπως ήτο αναχώρησε κατ' ευθεία προς το Πατριαρχείο.

Όμως ή τελεία υπακοή του μακαριστού πατρός Αντωνίου έχει και συνέχεια.

Ό Πατριάρχης, όταν έφθασε εκεί ό πατήρ Αντώνιος του είπε:
Πάτερ Αντώνιε, επέλεξα εσένα για την Ιερά Μονή Χοτζεβά. Φυσικά, ό πατήρ Αντώνιος, όχι μόνο υπάκουσε, αλλά αμέσως αναχώρησε για το νέο διακόνημα όπως ήτο. Δηλαδή δεν επέστρεψε στο Μπετσαχούρ, αλλά πήγε εκείνη την στιγμή στην Ιερά Μονή Χοτζεβά. Οι πατέρες λένε ότι ό πατήρ Αντώνιος πήγε στην Ιερά Μονή Χοτζεβά με τις παντόφλες και δεν επέστρεψε ποτέ στο Μπετσαχούρ να πάρει τα προσωπικά του πράγματα.

Ακόμη έναν άλλον ενάρετο κληρικό πού ενθυμούνται οι αγιοταφίτες πατέρες, είναι ό αρχιμανδρίτης Μόδεστος, όστις άνεπαύθη την Μεγάλη Τρίτη τού έτους 1975 σε ηλικία 30 ετών.

Υπάρχει έθιμο, στο σημείο πού έγινε ή βάπτιση τού Χριστού να πηγαίνουν δύο φορές κάθε χρόνο. Την παραμονή των Θεοφανείων και την Μεγάλη Τρίτη.

Ό πατήρ Μόδεστος, εκείνη την Μεγάλη Τρίτη, βρέθηκε στον Ιορδάνη ποταμό. Εκεί μία γιαγιά εισήλθε στον Ιορδάνη και κάποια στιγμή ζήτησε βοήθεια. Τότε ό μακαριστός πατήρ Μόδεστος, "βούτηξε" στο ποτάμι για να την σώση. Όμως πριν είσέλθη στο ποτάμι, είπε στους παριστάμενους.

''Άν πνιγώ να δώσετε όλες τις οικονομίες μου για την ανακαίνιση της Ιεράς Μονής του Άγιου Μόδεστου".

Τελικά, ή μεν γιαγιά σώθηκε, ό δε πατήρ Μόδεστος κτύπησε το κεφάλι του σε μία πέτρα και πνίγηκε.

Εν τη Ιερά Λαύρα τού Αγίου Σάββα. Οι πατέρες όμως λένε το εξής:
Για να ειπεί ό μακαριστός πατήρ Μόδεστος την φράση "αν πνιγώ..." σημαίνει ότι ίσως είχε κάποιο σημάδι, ίσως είχε δεχθεί κάποιο θεϊκό μήνυμα ότι τις επόμενες ήμερες θα μεταβεί εκ της γης εις τον ουρανό. Για να έχει δε κάποια τέτοια θεϊκή είδηση, σημαίνει ότι ήτο ένας "άγιος" ιερομόναχος.

Νέο ιαματικό θαύμα του γέροντα Παϊσίου που έλαβε χώρα στην Ι.Μονή Σουρωτής

Νέο ιαματικό θαύμα του γέροντα Παϊσίου που έλαβε χώρα στην Ι.Μονή Σουρωτής

Πρεσβύτερος Διονύσιος Ταμπάκης- Ιερός Ναός Παναγίας Ναυπλίου. 9-7-2012

«Σε καιρούς πλέον που οι άνθρωποι, ακόμη και Χριστιανοί, αποψυχούν από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη, (Λουκ. 21,26) και μία βαθιά αγωνία και απελπισία συνταράσσει τις ψυχές τους, μόλις πριν δύο μέρες περνώντας από την Κόνιτσα και συζητώντας με συγγενείς του γέροντος Παϊσίου έμαθα για ένα πρόσφατο και συγκλονιστικό θαύμα που έλαβε χώρα στην Ι.Μονή Σουρωτής από τον γέροντα Παΐσιο.

Ίσως μου ξεφεύγουν πολλές λεπτομέρειες αλλά θα παραμείνω με λίγα λόγια στην ουσία των πραγμάτων ως εξής.

Πρίν λίγο καιρό ασθένησε σοβαρά ένα μικρό παιδί στην βόρεια Ελλάδα. Οι ειδήμονες γιατροί αμέσως έστειλαν την οικογένεια και το παιδί στο διαβαλκανικό κέντρο στην Θεσσαλονίκη για να γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις.

Φθάνοντας (πριν 15 ημέρες περίπου) λοιπόν απελπισμένοι οι γονείς στην Θεσσαλονίκη για να επισκεφθούν την επόμενη μέρα το αναφερόμενο κέντρο σκέφθηκαν να περάσουν την παραμονή το απόγευμα από την Ι.Μονή Σουρωτής προκειμένου να προσκυνήσουν τα Ιερά Λείψανα του Οσίου Αρσενίου και τον τάφο του π.Παϊσίου.

Όμως εκείνη την ημέρα, μάλλον Τετάρτη, το Μοναστήρι μένει πλέον κλειστό για περισσότερη προσευχή, και έτσι η δοκιμαζόμενη οικογένεια βρήκε κλειστή την θύρα. Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και ένας ηλικιωμένος μοναχός με την μαγκουρίτσα του κατέβαινε από πάνω από τα δέντρα του πάρκιν της Μονής.

- Για σας ευλογημένα! τους χαιρέτισε. Γιατί δεν μπαίνετε μέσα στο μοναστήρι;

- Μα είναι η πόρτα κλειστή.

- Όχι βρε παιδιά, ανοιχτά είναι! άντε ανοίχτε.

Και τούτη την φορά το πόμολο γύρισε και εισήλθαν έκπληκτοι και χαρούμενοι στην αυλή της Μονής.

Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα και αφού ανέβαιναν στα σκαλοπάτια κάτω από το κωδονοστάσι, τους συνάντησε με απορία μία Μοναχή όπου και τους ρώτησε με έκπληξη : καλά πως μπήκατε μέσα; Δεν είναι κλειστά;

- Όχι! Ένας μοναχός μας άνοιξε και μας είπε να έρθουμε εδώ!

- Ποιος Μοναχός; ρώτησε η καλόγρια.

- Ένας ηλικιωμένος.

Τότε δείχνοντάς τους η ευλαβής μοναχή την φωτογραφία του π.Παϊσίου έμειναν με το στόμα ανοικτό διαπιστώνοντας πως αυτός ο μοναχός ήταν που πριν λίγο τους προσήγαγε με βεβαιότητα μέσα στο ησυχαστήριο, όπως κάποιος βάζει τους καλεσμένους του στο δικό του σπίτι.

Την επομένη ημέρα και αφού έγιναν οι σχετικές εξετάσεις στο διαβαλκανικό διαβεβαίωσαν οι γιατροί πως το παιδάκι είναι τελείως καθαρό και υγιή από κάθε αρρώστια!!!

"ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ"»

Ο εγωισμός της δικαιολογίας

Είναι πολύ γνωστό από την πατερική παράδοση ότι ο εγωισμός συνιστά την ουσία της αμαρτίας. Κάθε πάθος και κακία, μάλιστα δε τα τρία βασικά πάθη της ψυχής, από τα οποία πηγάζουν και όλα
τα άλλα, η φιληδονία, η φιλοδοξία και η φιλαργυρία, στο έσχατο βάθος τους συναντούν τον εγωισμό ή αλλιώς τη φιλαυτία. Ο εγωισμός αποτελεί δηλαδή την πηγή κάθε κακού.
Βασικό σύμπτωμα του εγωισμού είναι η δικαιολογία: η προσπάθεια να δικαιώνουμε τον εαυτό μας, ειδικά στις περιπτώσεις που μας κατηγορούν ή που νιώθουμε ένοχοι για κάτι. Και τούτο γιατί έχουμε συνήθως μια ορισμένη εκτίμηση για τον εαυτό μας - μικρή ή μεγάλη, ανάλογα με το είδωλο που έχουμε κτίσει για τον εαυτό μας – που βλέπουμε ότι εξαιτίας κάποιας ενέργειας ή εν γένει της στάσης μας κινδυνεύει να χαθεί. Έτσι η δικαιολογία είναι η προσπάθεια, θα λέγαμε, να μη κλυδωνιστεί ή θρυμματιστεί αυτό το αυτοείδωλο. Είναι ο αγώνας να κρατήσουμε τον εγωισμό μας.
Η προσπάθεια αυτή φαίνεται να είναι συνέχεια της προσπάθειας των προπατόρων μας να μη δεχθούν την αμαρτία τους. Κι εκείνοι, όπως κάνουμε κι εμείς, θέλησαν να δικαιολογηθούν για την ανυπακοή τους. Δεν πήραν το σφάλμα επάνω τους, γι᾽ αυτό και ο καθένας έριχνε το βάρος στον άλλο και κατ᾽ επέκταση στον Θεό. Η έλλειψη αυτή αυτομεμψίας τους ήταν μάλιστα χειρότερη και από την ίδια την ανυπακοή τους. Αυτή τους οδήγησε και στην έξωσή τους από τον Παράδεισο.
Από την άποψη αυτή η δικαιολογία οδηγεί τον άνθρωπο σε απώλεια. Μπορεί να νομίζει κανείς ότι δι᾽ αυτής αποκαθιστά τα πράγματα, στην πραγματικότητα όμως τα καταστρέφει όλα: χάνει την ειρήνη του με τον Θεό, θέτει φράγμα στην επικοινωνία με το συνάνθρωπο, ο ίδιος νιώθει ταραγμένος. Κι είναι επόμενο, αφού η κατάσταση αυτή, καθώς είπαμε, είναι αγώνας για δικαίωση της αμαρτίας και της ειδωλολατρείας. Αλλά ο Χριστός ήλθε να γκρεμίσει όλα τα είδωλα, και πρώτα από όλα το είδωλο του εαυτού μας. Ήλθε να μας ενώσει όλους στη συναίσθηση της αμαρτίας μας, δεδομένου ότι δεν υπάρχει αναμάρτητος επί γης, που σημαίνει: Χριστός και δικαιολογία ως έκφραση αμαρτίας δεν συμβιβάζονται.
Θα πει κανείς: αυτό ισχύει, όταν πράγματι είμαι ένοχος και δεν θέλω να αναγνωρίσω το σφάλμα μου. Όταν όμως δεν φταίω; Δεν χρειάζεται τότε να δικαιολογηθώ; Αν αφήσει κανείς ένα πολύ μικρό ποσοστό για μια τέτοια περίπτωση – και σ᾽ αυτήν όμως χρειάζεται η δικαιολογία να γίνει με πολλή ταπείνωση και χωρίς επιμονή κι αφού ζητηθεί κάτι τέτοιο – η απάντηση είναι κι εδώ αρνητική. Διότι πέρα από το γεγονός ότι μπορεί να έχουμε φταίξει χωρίς να το αντιληφθούμε, όμως είμαστε ένοχοι γενικά ως άνθρωποι κι εμείς αμαρτωλοί, που με τις αμαρτίες μας επιδρούμε και στον υπόλοιπο κόσμο, έστω κι αν δεν το βλέπουμε αισθητά. Είναι δηλαδή βασική διδασκαλία της Εκκλησίας μας ότι ο κάθε άνθρωπος δεν είναι και δεν λειτουργεί ως άτομο, ξεκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο. Όλη η δημιουργία, έλλογη και άλογη, είναι ενοποιημένη, ως δημιούργημα του ενός Τριαδικού Θεού, και κρατείται στην ύπαρξη και οδηγείται στον τελικό της προορισμό από τις άκτιστες ενέργειες του Θεού. Έτσι όλοι είμαστε υπεύθυνοι για όλους και για όλα και όχι μόνο για τον εαυτό μας. Η εκκλησιολογική θεμελίωση της αλήθειας αυτής βρίσκεται μεταξύ των άλλων στην εικόνα της Εκκλησίας ως σώματος, όπου ο καθένας είναι μέλος αυτού του σώματος. Και Εκκλησία στη γενική της έννοια είναι ο κόσμος όλος. Συνεπώς σε κάθε περίπτωση είμαστε κι εμείς ένοχοι, έστω κι αν δεν νιώθουμε κάτι τέτοιο. Οπότε το να μεμφθεί και να μέμφεται κανείς τον εαυτό του για όλα είναι η πιο αληθινή και φυσιολογική γι᾽ αυτόν οδός.
Η ασκητική μας παράδοση έχει διασώσει πολλά λόγια και περιστατικά από τη ζωή των αγίων, που πείθουν για το θέμα αυτό. Ο άγιος Αντώνιος για παράδειγμα, όταν ρωτήθηκε για το ποιο είναι το μεγαλύτερο έργο που έχει να κάνει κανείς απάντησε: Αυτή είναι η πιο μεγάλη εργασία του ανθρώπου: να παίρνει επάνω του το σφάλμα του και να περιμένει πειρασμό μέχρι την τελευταία του πνοή.
Ο άγιος Μωυσής ο αιθίοπας, όταν μπαίνοντας κάποτε ως ιερέας που ήταν στο άγιο Βήμα αντιμετώπισε την περιφρόνηση των άλλων, δεν ταράχτηκε ούτε κατηγόρησε. Μέμφθηκε όμως τον εαυτό του λέγοντας: Καλά σου λένε, αράπη. Αφού δεν είσαι άνθρωπος, τι θέλεις μαζί με τους ανθρώπους;
Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος μας διασώζει στο ομώνυμό του έργο για κάποιο γέροντα, που έλεγξε ένα νεαρό μοναχό για τον εγωισμό του. Κι όταν εκείνος άρχισε να δικαιολογείται ότι δεν είναι εγωιστής, του είπε: Και ποια μεγαλύτερη απόδειξη του εγωισμού σου θα μου έδινες, παιδί μου, από το ότι λες ότι δεν είσαι εγωιστής;
Ο όσιος Ποιμήν συνήθιζε να λέγει συχνά ότι ο αυτομεμφόμενος βρίσκει σε όλα ανάπαυση, ενώ ο αββάς του όρους της Νιτρίας, καθώς μας λέει επίσης το Γεροντικό, όταν ρωτήθηκε, ῾τι βρήκες περισσότερο σ᾽ αυτόν τον τρόπο ζωής, πάτερ;᾽αποκρίθηκε, ῾Βρήκα το να κατηγορώ και να μέμφομαι τον εαυτό μου πάντοτε᾽, οπότε αυτός που ρώτησε πρόσθεσε, ῾άλλος δρόμος από αυτόν δεν υπάρχει᾽.
Ας μνημονεύσουμε τέλος περιληπτικά κι ένα συγκλονιστικό περιστατικό που μας αναφέρει ο αββάς Ζωσιμάς. Πρόκειται για έναν γέροντα, ο οποίος διατηρούσε στο μοναστήρι που βρισκόταν μια πολύ καλή φιλία μ᾽ έναν διάκονο. Ξαφνικά εκείνος, χωρίς λόγο, άρχισε να ψυχραίνεται μαζί του. Κι όταν τον ρώτησε τι συμβαίνει, ο διάκονος τον κατηγόρησε για κάτι. Εκείνος ψάχνοντας μέσα του διαπίστωσε ότι δεν είχε κάνει ή πει τίποτε, πράγμα που το διαβεβαίωσε στον διάκονο, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τελικά, μετά κι από άλλες τέτοιες προσπάθειες δικαιολογίας, φωτίστηκε από τον Θεό κι άρχισε να μέμφεται τον εαυτό του λέγοντας ότι κι αν ακόμη δεν νιώθει ένοχος, όμως είναι ένοχος, γιατί μπορεί να έφταιξε χωρίς να το καταλάβει. Μετανιωμένος λοιπόν και νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τον διάκονο, που γινόταν αφορμή να δει αθέατες πλευρές του χαρακτήρα του, τον επισκέφτηκε για να του ζητήσει συγγνώμη. Μα η αυτομεμψία του αυτή ήταν κι η αρχή της λύσης της παρεξήγησης. Γιατί πριν προλάβει να πει οτιδήποτε, ο διάκονος πρόσπεσε στα πόδια του λέγοντας ότι ο Θεός τον πληροφόρησε ότι εκείνος δεν φταίει για τίποτε.
Η αυτομεμψία λοιπόν και η αποφυγή της δικαιολογίας είναι η οδός της αγιότητας. Αυτή ειρηνεύει τον άνθρωπο και ανοίγει τον δρόμο για την εύρεση του Θεού και του συνανθρώπου. Η αυτομεμψία, θα μπορούσαμε να πούμε, είναι η οδός της συμμετοχής μας στον Σταυρό του Χριστού. Καθώς Εκείνος μας έσωσε ῾αίρων την αμαρτίαν του κόσμου᾽, έτσι κι εμείς σωζόμαστε και βοηθάμε στη σωτηρία και των άλλων, αίροντας τη δική μας την αμαρτία και σ᾽ ένα ποσοστό και των άλλων, με τη δύναμη βεβαίως του Σταυρωθέντος Κυρίου μας και ικανούμενοι από Αυτόν.

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΜΑΡΤΥΡΩΝ

Γιορτάζουμε σήμερα 10 Ιουλίου, ημερα μνήμης των Αγίων Σαράντα Πέντε Μαρτύρων, ας πούμε λίγα λόγια:

Οι Άγιοι Σαράντα Πέντε Μάρτυρες μαρτύρησαν στη Νικόπολη της Αρμενίας και μεταξύ αυτών ήταν και οι πρόκριτοι της πόλεως Δανιήλ, Μαυρίκιος, Αντώνιος και Λεόντιος.

Όταν το 315 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Λικίνιος εξέδωσε διάταγμα κατά των χριστιανών, οι Σαράντα Πέντε αυτοί Άγιοι, πήγαν μόνοι τους στο δούκα και φανέρωσαν ότι είναι χριστιανοί. Σε ερώτηση του Λυσία, ποιος τους έπεισε να μη θυσιάζουν στους θεούς, αυτοί απάντησαν: «Ο Χριστός είναι εκείνος που μας δίδαξε και μας έπεισε να μη λατρεύουμε θεούς ανύπαρκτους, και να μη προσκυνούμε τα είδωλα τους».

Οργισμένος ο δούκας, διέταξε και τους φυλάκισαν δεμένους χειροπόδαρα, χωρίς να τους δίδεται καθόλου ψωμί και νερό. Οι Άγιοι πέρασαν τη νύκτα προσευχόμενοι. Μεταξύ άλλων, έλεγαν: «Ευλογούμε, Κύριε, εσένα, το βασιλιά της δόξας. Διότι συ είσαι η αληθινή ζωή, που θυσιάστηκες για μας τους αμαρτωλούς, ο Υιός του αληθινού Θεού. Ένωσέ μας, Κύριε, ώστε όλοι μαζί με μια ψυχή να σε ομολογήσουμε και όλοι μαζί να πεθάνουμε».

Το πρωί ο Λυσίας, αφού τους έβγαλε από τη φυλακή, τους ρώτησε αν μετάνιωσαν και επανήλθαν στους θεούς του κράτους. Οι Άγιοι με ένα στόμα απάντησαν: «χριστιανοὶ ἐσμέν». Είμαστε χριστιανοί.

Με μανία τότε ο Λυσίας διέταξε και τους έκοψαν χέρια και πόδια, και έπειτα τους έριξαν στη φωτιά. Έτσι, όλοι μαζί αξιώθηκαν να πάρουν το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Στρατὸς θεοσύλεκτος, παρεμβολὴ ἱερά, νομίμως ἀθλήσαντες ὑπὲρ τῆς δόξης Χριστοῦ, ἐν Πνεύματι ὤφθητε, Μάρτυρες τοῦ Κυρίου, Τεσσαράκοντα πέντε, λύσαντες δι' ἀγώνων, τὴν πολύθεον πλάνην διὸ ἠμῶν τοὺς ἀγῶνας, πάντες δοξάζομεν.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ:Η ΚΑΡΔΙΑ ΔΕΝ ΓΕΡΝΑΕΙ ΠΟΤΕ

- Γέροντα, ο Αββάς Παμβώ λέει: «Ει έχεις καρδίαν, δύνασαι σωθήναι».

Τι εννοεί με το «ει έχεις καρδίαν»;
- Πολλά μπορεί να εννοή.

∙ Πρώτον αν έχης καρδιά, ίσον αν αγαπάς τον Θεό.

∙ Δεύτερον αν έχης καρδιά, ίσον αν έχης ευαισθησία και δεν είσαι αναίσθητος.

∙Τρίτον αν έχης καρδιά, ίσον αν έχης καλωσύνη.

∙ Τέταρτον αν έχης καρδιά ίσον αν έχης ανεκτικότητα.

∙ Πέμπτον αν έχης καρδιά, ίσον αν έχης παλληκαριά. Όταν λέμε «καρδιά» δεν εννοούμε ένα κομμάτι σάρκα, αλλά την διάθεση για θυσία, την αρχοντική αγάπη. Μεγάλο πράγμα η δύναμη της καρδιάς! Η καρδιά είναι σαν μια μπαταρία που συνέχεια φορτίζεται. Ούτε κουράζεται, ούτε γερνάει

∙ η δύναμή της δεν εξαντλείται ποτέ. Αλλά πρέπει να δουλεύουμε την καρδιά. Γιατί κι εγώ έχω καρδιά κι εσύ έχεις καρδιά, αλλά τί το θέλεις ,αν δεν την δουλεύουμε; Αν δεν δουλεύη κανείς την καρδιά, μπορεί να είναι γίγαντας και να μην έχη κουράγιο να κάνη τίποτε. Και άλλος μπορεί να είναι τόσος δα, αλλά επειδή ό,τι κάνει το κάνει με την καρδιά του, δεν κουράζεται καθόλου. Να, βλέπω κι εδώ μια αδελφή που δεν έχει αντοχή, αλλά, επειδή βάζει καρδιά σε ό,τι κάνει, δεν νιώθει κούραση. Δεν κοιτάζει να ξεφύγη την δουλειά∙ κοιτάζει πώς θα αναπαύση τον άλλον. Το καθετί το κάνει με αγάπη, γιατί το πονάει και όχι για να την δουν οι άλλοι και να της πουν «μπράβο». Δεν έχει φιλαυτία, ανθρωπαρέσκεια, κινείται στην αφάνεια, οπότε δέχεται την θεία Χάρη και βοηθιέται από τον Θεό.


Όταν ένας άνθρωπος είναι ασθενικός ή έχη γεράσει και το σώμα του δεν μπορεί να κοπιάση, αν έχη μάθει να δουλεύη την καρδιά, η καρδιά ζορίζει το σώμα, για να δουλεύη. Είναι σαν ένα παλιό αυτοκίνητο με ρόδες ξεφουσκωμένες, με άξονες χαλασμένους, που η μηχανή του όμως είναι γερή και το σπρώχνει και τρέχει. Ενώ ένας άνθρωπος νέος και γερός, αν δεν δουλεύη την καρδιά, είναι σαν ένα καινούριο αυτοκίνητο που δεν έχει γερή μηχανή και δεν μπορεί να προχωρήση.

Του φαίνεται βουνό να κάνη και τον πιο μικρό κόπο. Καμμιά φορά στο Καλύβι τυχαίνει να ξεχάση κανένα γεροντάκι την ομπρέλα του ή μια τσάντα και λέω σε κανένα νέο παιδί: «Άντε, παλληκάρι, τρέχα λιγάκι να προλάβης το γεροντάκι». Μόλις τ’ ακούη, αναστενάζει. «Δεν θα γυρίσει πίσω, Πάτερ;», λέει. «Άντε, βρε παλληκάρι, ξαναλέω, κάνε αγάπη». Πάλι αναστενάζει. Ε, αυτός μόνον που άκουσε: «τρέχα λιγάκι», κουράστηκε, πόσο μάλλον να πήγαινε!
Αν ο άνθρωπος δεν δουλεύη την καρδιά, δεν είναι ούτε σαν ζώο∙ άγαλμα γίνεται. Είναι άχρηστη η καρδιά του.

9 ΙΟΥΛΙΟΥ 1771: ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΤΗΚΕ Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΑΚΝΑΝΑΣ ΦΩΝΑΖΟΝΤΑΣ «ΔΕΝ ΤΟΥΡΚΕΥΩ»

Mιχαήλ Μπακνανάς ή Πακνανάς (1753-1771): Κηπουρός από την Αθήνα, που έπεσε θύμα των Τούρκων κατακτητών και αναγορεύτηκε σε νεομάρτυρα από την Εκκλησία.

Γεννήθηκε στην Αθήνα (περιοχή Θησείου) το 1753 από φτωχούς γονείς.

Έμεινε αγράμματος κι έγινε κηπουρός, πουλώντας τα προϊόντα του στα χωριά της Αττικής. Κάποια ημέρα, ενώ επέστρεφε στην Αθήνα, συνελήφθη από τους Τούρκους με την κατηγορία ότι προμήθευε με μπαρούτι του Κλέφτες των ορεινών της Αττικής, σε μια περίοδο που υπήρχε επαναστατικός αναβρασμός λόγω των Ορλοφικών. Οδηγήθηκε ενώπιον του καδή και διαμαρτυρήθηκε ότι είχε πέσει θύμα συκοφαντίας. Ο δικαστής δεν τον πίστεψε και τον καταδίκασε σε θάνατο, εκτός και αν δεχόταν να αρνηθεί την πίστη του και να ασπασθεί το Ισλάμ.

Ο νεαρός Αθηναίος απάντησε με ύφος αγέρωχο: «Δεν τουρκεύω!»

Περιφερόμενος και εξευτελιζόμενος στους δρόμους της Αθήνας, οδηγήθηκε στον τόπο του μαρτυρίου του. Στην αρχή ο δήμιος του έδωσε μια ευκαιρία. Τον χτύπησε με αντεστραμμένο το ξίφος στο λαιμό για να τον εκφοβίσει, προσδοκώντας τη μεταστροφή του. Όμως, ο γενναίος Μιχαήλ τον παρότρυνε με θάρρος, λέγοντάς του: «Χτύπα για την πίστη».

Τελικά, ο δήμιος τον αποκεφάλισε στις 9 Ιουλίου 1771, ημέρα που η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του. Στον πρώτο νοτιοανατολικό στύλο του Ολυμπιείου (Στύλοι του Ολυμπίου Διός) υπάρχει χαραγμένη η φράση: «1771 Ιουλίου 9 Αποκεφαλίσθη ο Πακνανάς Μιχάλης».

Το 2003 ο νεομάρτυρας Μιχαήλ ο Αθηναίος (Μπακνανάς ή Πακνανάς) ανακηρύχθηκε προστάτης των διαιτολόγων και διατροφολόγων. Προς τιμήν του, ένας από τους κεντρικότερους δρόμος στη συνοικία της Αθήνας “Νέος Κόσμος” φέρει το όνομά του (Οδός Μπακνανά), καθώς και η παρακείμενη στάση του τραμ.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ

του Οσίου Αμμωνά

Αγαπητοί αδελφοί, ας κλάψουμε θερμά ενώπιον του Θεού, μήπως η αγάπη Του μας χαρίσει την θεία δύναμη, η οποία θα μας περιφρουρεί, έως ότου νικήσουμε τους πονηρούς δαίμονες πού συναντούμε ενώπιόν μας και με τους οποίους συνεργασθήκαμε στο παρελθόν.

Ας αγαπήσουμε την ειρήνη με όλους, μικρούς και μεγάλους. Αυτή η ειρήνη θα μας προφυλάξει από το μίσος, μόλις τούτο μας επιτεθεί. Όποιος ασθένησε, αυτός γνώρισε την αξία της υγείας.

Όποιος στεφανώνεται, δοξάζεται γιατί νίκησε τους εχθρούς του βασιλέως του.

Υπάρχουν πάθη, υπάρχουν και αρετές. Εάν αμελούμε, θα φανούμε σαν προδότες.

Μετά την θεία χάρη η ανδρεία βοηθεί την ψυχή στον αγώνα της, ενώ η ακηδία συμμαχεί με την αμαρτία...

Όσοι θέλουν ν' αποκτήσουν τις αρετές, δεν ολιγοψυχούν στις πτώσεις, αλλά συνεχίζουν τον αγώνα με ζήλο.

Οι αρετές αποκτώνται με σωματικούς κόπους, πού γίνονται με σύνεση.

Τα πάθη γεννούν τις αμαρτίες με την αμέλεια.

Όσοι αγωνίζονται συνετά, περιτειχίζονται με την αποφυγή της κατακρίσεις του πλησίον. Όσοι όμως κατακρίνουν, καταστρέφουν ασυλλόγιστα το τείχος αυτό.

Ο έλεγχος στην γλώσσα φανερώνει τον αγωνιστή, ενώ η φλυαρία φανερώνει έλλειψη αρετής.

Η συνετή ελεημοσύνη γεννά το προορατικό χάρισμα και οδηγεί στην αγάπη, ενώ η ανελεημοσύνη φανερώνει έλλειψη αρετής.

Η αγαθοσύνη γεννά την αγνεία, ενώ οι περισπασμοί γεννούν τα πάθη.

Η σκληροκαρδία γεννά την οργή.

Η ψυχή ασκείται με την αποφυγή των περισπασμών, ενώ το σώμα ασκείται με την στέρηση.

Καταστροφή της ψυχής είναι η αγάπη των περισπασμών, ενώ διόρθωσίς της η συνετή ησυχία.

Ο πολύς ύπνος εξάπτει τα σωματικά πάθη, ενώ η μετρημένη αγρυπνία σώζει την ψυχή.

Ο πολύς ύπνος παχύνει την καρδιά, ενώ η συνετή αγρυπνία την λεπτύνει.

Ο πολύς ύπνος σκοτίζει την ψυχή, ενώ η μετρημένη αγρυπνία την φωτίζει.

Είναι καλύτερο να κοιμάσαι με σιωπή καί τάξη, παρά να αγρυπνείς με φλυαρίες.

Το πένθος απομακρύνει ήρεμα όλα τα πάθη.

Η προσοχή στο να μη πληγώσεις την συνείδηση του πλησίον, γεννά την ταπεινοφροσύνη.

Η δόξα των ανθρώπων γεννά σιγά - σιγά την υπερηφάνεια και η επιθυμία των συναναστροφών εμποδίζει την αυτογνωσία.

Η εγκράτεια στην τροφή ταπεινώνει τα πάθη, ενώ η επιθυμία των φαγητών εύκολα τα διεγείρει.

Ο στολισμός του σώματος είναι καταστροφή της ψυχής, ενώ η επιμέλεια του με φόβο Θεού είναι ωφέλιμη.

Η προσοχή στα λόγια του Θεού γεννά στην ψυχή τον θείο φόβο, ενώ η περιφρόνησις της φωνής της συνειδήσεως διώχνει μακρυά από την καρδιά τις αρετές.

Η αγάπη προς τον Θεό ελευθερώνει την ψυχή, ενώ η έλλειψις θείου φόβου την υποδουλώνει.

Η προσοχή στα λόγια και η συνετή σιωπή υψώνει τον νου προς τον Θεό, ενώ η πολυλογία γεννά την ακηδία και την μανία.

Η θυσία του θελήματός σου χάριν του πλησίον σημαίνει ότι ο νους σου γνωρίζει τις αρετές, ενώ η επιμονή σ’ αυτό κατά του πλησίον σημαίνει ότι τις αγνοεί.

Η μελέτη που γίνεται με φόβο Θεού προφυλάσσει την ψυχή από τα πάθη, ενώ τα κοσμικά λόγια την σκοτίζουν από το φως των αρετών.

Η προσκόλλησις στα υλικά ταράσσει τον νου και την καρδιά, ενώ η περιφρόνησίς τους ανακαινίζει καί τον νου και την καρδιά.

Η απόκρυψις των κακών λογισμών φανερώνει ότι επιδιώκεις την τιμή του κόσμου και την μάταιη δόξα του, ενώ η πρόθυμη εξομολόγησίς των στους πνευματικούς πατέρες τους απομακρύνει.

Σέ σπίτι χωρίς πόρτα και παράθυρο, μπαίνει όποιο ερπετό θέλει. Έτσι μοιάζει εκείνος πού κοπιάζει, αλλά δεν ασφαλίζει τους κόπους του.

Όπως η σκουριά κατατρώγει το σίδερο, έτσι καί η τιμή των ανθρώπων φθείρει την ψυχή πού θα την αποδεχθεί.

Πρώτη από όλες τις αρετές είναι η ταπεινοφροσύνη, ενώ πρώτη από όλες τις κακίες είναι η γαστριμαργία.

Αποκορύφωμα των αρετών είναι η αγάπη, ενώ αποκορύφωμα των κακιών είναι η αυτοδικαίωσις.

Όπως το σκουλήκι κατατρώγει και αφανίζει το ξύλο, έτσι και η κακία σκοτίζει την ψυχή από το φως των αρετών.

Η τελεία παράδοσις της ψυχής στα χέρια του Θεού προξενεί την ατάραχη υπομονή των ύβρεων και προφυλάσσει τα δάκρυα από την φθορά των ανθρωπίνων τιμών.

Η έλλειψις της αυτομεμψίας μας κάνει να μην έχουμε υπομονή την ώρα της οργής.

Η απασχόλησις του νου με κοσμικούς λογισμούς ταράζει την καρδιά και προξενεί ντροπή την ώρα της προσευχής, γιατί λείπει η παρρησία.

Η αγάπη των κοσμικών υποθέσεων σκοτίζει την ψυχή, ενώ η τελεία περιφρόνησίς των την φωτίζει.

Η αγάπη των κόπων φανερώνει μίσος προς τα πάθη, ενώ η οκνηρία εύκολα τα προκαλεί.

Μη προσκολληθείς σε κανένα τρόπο ζωής ή συνήθεια και ο λογισμός σου θα ηρεμήσει.

Μη στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις και θα έχεις σύμμαχο την θεία χάρη.

Μην εχθρεύεσαι κανένα, για να είναι η προσευχή σου ευπρόσδεκτη.

Να είσαι ειρηνικός με όλους, για να έχεις παρρησία στην προσευχή.

Φύλαγε τα μάτια σου και η καρδιά σον δεν θα στραφεί στα πονηρά.

Όποιος παρατηρεί οτιδήποτε ηδονικά, μοιχεύει.

Μη θελήσεις ν' ακούσεις κακό γι' αυτόν πού σε λύπησε, για να μη τον εκδικηθείς μέσα στην καρδιά σου.

Φύλαγε την ακοή σου, για να μη γεμίσεις με ταραχή την καρδιά σου.

Να εργάζεσαι το εργόχειρό σου, για να μπορείς να ελεείς τους φτωχούς.

Η αργία είναι καταστροφή και θάνατος της ψυχής.

Η αδιάλειπτη προσευχή ελευθερώνει, ενώ η αμέλεια που παρατείνεται, προξενεί την λήθη.

Όποιος περιμένει σύντομο θάνατο, δεν θα πέσει σε πολλές αμαρτίες, ενώ όποιος περιμένει μακροζωία, θα πέσει.

Ο Θεός φροντίζει να εξαγνίσει από κάθε αμαρτία αυτόν πού προετοιμάζεται ν' απολογηθεί για όλα τα έργα του, ενώ εκείνος πού αδιαφορεί καί λέει ότι θα προφθάσει να ετοιμασθεί, ζει με τις αμαρτίες του.

Πριν από κάθε έργο σου να σκέπτεσαι καθημερινά που βρίσκεσαι και πού πρόκειται να πάς μετά τον θάνατο. Έτσι δεν θα αμελήσεις για την ψυχή σου καμιά ημέρα.

Να σκέπτεσαι την δόξα πού απέκτησαν όλοι οι άγιοι, καί ο ζήλος τους σιγά - σιγά θα σε ελκύσει.

Να σκέπτεσαι επίσης την καταισχύνη πού δοκίμασαν οι αμαρτωλοί και θα προφυλαχθείς από τα πονηρά τους έργα.

Να συμβουλεύεσαι πάντοτε τους πνευματικούς σου πατέρες και θα έχεις ανάπαυση σε όλη σου την ζωή.

"Εάν καταλάβεις ότι ο αδελφός είναι λυπημένος μαζί σου, πρόσεξε να μη τον περιφρονήσεις, αλλά βάλε του μετάνοια με ικετευτική φωνή, μέχρις ότου τον καθησυχάσεις .

Πρόσεχε να μην είσαι σκληρόκαρδος στις σχέσεις με τον αδελφό σου, διότι όλους μας πολεμά η έχθρα.

Εάν συγκατοικείς με αδελφούς, μη τους διατάζεις τίποτε, αλλά κακοπάθησε μαζί τους, για να μη χάσεις τον μισθό σου.

Εάν οι δαίμονες σε κάνουν ν' ανησυχείς για τροφές και σκεπάσματα, και σου προβάλλουν την ντροπή πού έχει η μεγάλη φτώχεια, μη τους δώσεις καμμιά απάντηση, αλλά παραδόσου ολόψυχα στον Θεό και θα έχεις ανάπαυση.
Πρόσεχε μην αμελής τις ακολουθίες, γιατί αυτές φωτίζουν την ψυχή.

Εάν έκανες καλές πράξεις, μη καυχιέσαι γι' αυτές. Εάν πάλι έκανες πολλές αμαρτίες, μη λυπηθείς υπερβολικά, άλλα φύλαγε την ψυχή σου για να μη ξαναπέσεις. Εάν συμπεριφέρεσαι μ' αυτόν τον συνετό τρόπο, θα σωθείς από την υπερηφάνεια.

Εάν η πορνεία σε ενοχλεί, να ταλαιπωρείς πάντοτε το σώμα σου με ταπείνωση ενώπιον του Θεού και να μην αφήνεις την καρδιά σου να πιστέψει ότι συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες σου. Έτσι θα ησυχάσεις.
Εάν η γαστριμαργία σε πολεμά με την επιθυμία φαγητών, σκέψου την δυσωδία, στην οποία καταλήγουν. "Έτσι θα ησυχάσεις.
Εάν η καταλαλιά εναντίον του αδελφού σου σε πολεμά, σκέψου ότι θα λυπηθεί εάν το μάθει, και θα ντρέπεσαι να τον συναντήσεις. Έτσι θα ησυχάσεις.
Εάν η υπερηφάνεια σε κυριεύει, σκέψου ότι σου σκορπίζει όλους τους κόπους σου και ότι δεν υπάρχει μετάνοια, για όσους υπακούουν σ' αυτή. Έτσι θα ησυχάσεις.
Εάν η περιφρόνησις του πλησίον πολεμά την καρδιά σου, σκέψου ότι γι' αυτήν ο Θεός θα σε παραδώσει στους εχθρούς σου. Έτσι θα ησυχάσεις.
Εάν το κάλλος του σώματος ελκύει την καρδιά σου, σκέψου την δυσωδία του όταν νεκρωθεί. Έτσι θα ησυχάσεις.
Εάν η ηδονή των γυναικών, σαν πολύ ευχάριστη, σε πολεμά, σκέψου που βρίσκονται όσες πέθαναν. Έτσι θα ησυχάσεις.

Ο διακριτικός άνθρωπος, αφού συγκεντρώσει και εκτιμήσει όλα αυτά, προσπαθεί να κατορθώσει τα ωφέλιμα και να αποφύγει τα βλαβερά. Είναι όμως αδύνατον ν' αποκτήσει κανείς την διάκριση, εάν δεν ακολουθήσει την σωστή μέθοδο. Πρώτα να καλλιεργήσει την ησυχία. Η ησυχία γεννά την άσκηση και τον κλαυθμό. Ο κλαυθμός γεννά τον φόβο. Ο φόβος γεννά την ταπείνωση και την προόραση. Η προόραση γεννά την αγάπη. Η αγάπη χαρίζει στην ψυχή ανοσία και απάθεια.

Όποιος λοιπόν θέλει να τιμηθεί με τις αρετές αυτές, πρέπει να παύση να ασχολείται καί να κατακρίνει οποιονδήποτε άνθρωπο, και να ετοιμάσει τον εαυτό του για θάνατο. Και όσες φορές προσεύχεται, ας εξετάζει τί τον χωρίζει από τον Θεό και ας το απομακρύνει. Ας μισήσει τον κόσμο αυτό και η αγαθότης του Θεού σύντομα θα του χαρίσει τις αρετές. Μάθε και τούτο: Κάθε άνθρωπος πού τρώγει και πίνει χωρίς μέτρο ή πού αγαπά κάτι το κοσμικό, δεν πρόκειται ούτε να φθάσει ούτε καν να πλησίαση τις αρετές. Ζει απατώντας τον εαυτό του.

Παρακαλώ καθένα πού θέλει να μετανοήσει ενώπιον του Θεού, να προφυλαχθεί από την μέθη. Αυτή ξυπνά όλα τα πάθη και διώχνει από την ψυχή τον φόβο του Θεού. Εσύ όμως με όλη σου την δύναμη παρακάλεσε τον Θεό να σου χαρίσει τον φόβο Του, οπότε η σφοδρή επιθυμία σου προς Αυτόν θα αφανίσει όλα τα πάθη πού πολεμούν την ταλαίπωρη ψυχή σου και θέλουν να την απομακρύνουν απ’ Αυτόν, για να την καταλάβουν. Ίσως γι' αυτό οι εχθροί πολεμούν με όλη τους την δύναμη, όταν κάνουν επίθεση στον άνθρωπο.

Μην αποβλέπεις, αδελφέ, σε αναπαύσεις, ενόσω βρίσκεσαι σωματικά σ' αυτόν τον κόσμο. Ούτε ποτέ να εμπιστευθείς τον εαυτό σου, όταν τον βλέπεις να ησυχάζει από τον πόλεμο των παθών, διότι οι δόλιοι εχθροί κρύβονται προσωρινά με πανουργία, μέχρις ότου ο άνθρωπος νομίζοντας ότι σταμάτησε ο πόλεμος, χαλαρώσει την εσωτερική επαγρύπνηση.

Τότε ορμούν ξαφνικά στην ταλαίπωρη ψυχή, την αρπάζουν «ως στρουθίον» και αφού την κυριεύσουν, την εξευτελίζουν χωρίς έλεος με κάθε αμαρτία. Την εξευτελίζουν με αμαρτίες χειρότερες απ’ όσες έκανε προηγουμένως και παρακαλούσε να συγχωρηθεί.

Ας σταθούμε λοιπόν με φόβο Θεού και ας αγωνισθούμε ν' αποκτήσουμε όλες τις αρετές, πού εμποδίζουν την κακία των εχθρών. Οι κόποι και οι μόχθοι της πρόσκαιρης αυτής ζωής όχι μόνο μας σώζουν από την αμαρτία, αλλά και ετοιμάζουν στεφάνια για την ψυχή, πριν εγκαταλείψει το σώμα.

Ας αποφύγομε, αδελφοί, τον κόσμο και τα κοσμικά αγαθά, για να κληρονομήσουμε τα επουράνια. Τα αγαθά του κόσμου αυτού είναι ο χρυσός, ο άργυρος, τα σπίτια, τα ενδύματα, πράγματα πού όχι μόνο μας οδηγούν σε αμαρτίες, αλλά και πού πεθαίνοντας τα εγκαταλείπουμε.

Ενώ τα αγαθά του Θεού είναι αμέτρητα. Είναι όσα «οφθαλμός ουκ είδε, και ους ουκ ήκουσε, και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη» (πρβλ. Ή σ. ξδ' 3 και Α' Κορ. β' 9). Αυτά χαρίζει ο Θεός σε όσους Τον υπακούουν στην πρόσκαιρη αύτη ζωή. Και δεν τα χαρίζει δωρεάν, αλλά σαν αμοιβή για τον άρτο και το νερό και το ένδυμα πού προσέφεραν στους φτωχούς, για την φιλανθρωπία και την αγνότητα του σώματος, για την αποφυγή της βλάβης του πλησίον, την ακακία της καρδιάς και την τήρηση των υπολοίπων εντολών.

Όσοι φυλάγουν αυτά, θα βρουν ανάπαυση. Στον κόσμο αυτό θα τους σεβαστούν οι άνθρωποι, και στην άλλη ζωή θ’ απολαύσουν αιώνια χαρά. Ενώ όσοι ζουν με τα αμαρτωλά τους θελήματα και δεν θέλουν να μετανοήσουν, αλλά μέσα στην ταραχή των ηδονών και στην αυταπάτη αμαρτάνουν, λένε λόγια ευτράπελα, λογομαχούν, δεν φοβούνται την κρίση του Θεού, δεν ελεούν τους φτωχούς και κάνουν και τα υπόλοιπα αμαρτήματα, θα είναι γεμάτοι με ντροπή και θα τους περιφρονούν οι άνθρωποι στον κόσμο αυτό, και στην άλλη ζωή το όνειδος και η αισχύνη θα τους οδηγήσουν στην γέεννα του πυρός.

Ο Θεός έχει την δύναμη να μας ενισχύσει και να μας αξιώσει να προκόψουμε στις εντολές Του, να προφυλαχθούμε από κάθε αμαρτία, για να μπορέσουμε να σωθούμε την ώρα του πειρασμού, πού πρόκειται να έλθει σε όλο τον κόσμο. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός δεν θα αργήσει, αλλά θα έλθει για να αμείψει τον καθένα. Τους ασεβείς θα τους στείλει στο αιώνιο πυρ, ενώ στους δικούς Του θα δώσει τον δίκαιο μισθό, θα εισέλθουν μαζί Του και θ' αναπαυθούν αιώνια στην βασιλεία Του. Αμήν.

Μη κουρασθείς, αδελφέ, να διαβάζεις καθημερινά αυτά. Ίσως έτσι να ελεηθούμε κι εμείς μαζί μ' εκείνους πού έκρινε άξιους ο Χριστός. Φρόντισε, αγαπητέ, να τηρήσεις τις εντολές πού αναφέραμε, για να μπορέσεις να σωθείς μαζί με τους αγίους πού φύλαξαν τις εντολές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Όποιος διαβάζει αυτά και δεν τα εφαρμόζει, μοιάζει μ' εκείνον πού κοίταξε το πρόσωπό του στον καθρέπτη και αμέσως ξέχασε πώς ήταν (πρβλ. Ιακ. α'23 - 24), Όποιος όμως διαβάζει αυτά και τα εφαρμόζει, μοιάζει με σπόρο που έπεσε σε εύφορη γη και καρποφόρησε (πρβλ. Ματθ. ιγ' 8).

Ο Θεός έχει την δύναμη να μας συναριθμήσει μ' εκείνους πού ακούουν και εφαρμόζουν τις εντολές Του, για να δεχθεί και από μας ακέραιο τον καρπό με την βοήθεια της χάριτός Του, διότι σ' Αυτόν ανήκει πάντοτε η δύναμις και η δόξα και η εξουσία. Αμήν.

O άθεος

Ένας άθεος έκανε τη βόλτα του στο δάσος, θαυμάζοντας όλα αυτά που εκείνο το «ατύχημα της εξέλιξης" είχε δημιουργήσει.

-Τι καταπληκτικά δέντρα!

-Τι όμορφα ποτάμια!

-Τι απίστευτα ζώα!

...;αναφωνούσε συνέχεια.

Ενώ περπατούσε κατά μήκος του ποταμού άκουγε ένα θόρυβο στους θάμνους πίσω του.

Γύρισε για να κοιτάξει.

Τότε είδε μία τεράστια αρκούδα να πηγαίνει προς την κατεύθυνσή του.

Τρομοκρατημένος, βάλθηκε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Κοίταξε πάνω από τον ώμο του και είδε ότι η αρκούδα ήταν πολύ κοντά.

Άρχισε να τρέχει πιο γρήγορα!

Ήταν τόσος ο φόβος του, που του ήρθαν δάκρυα στα μάτια.

Εκείνη τη στιγμή σκόνταψε κι έπεσε κάτω αβοήθητος.

Κύλησε στο έδαφος και προσπάθησε να σηκωθεί.

...;Μόνο που η αρκούδα ήταν ήδη από πάνω του, προσπαθώντας να τον ακινητοποιήσει με το ένα πόδι ενώ με το άλλο προσπαθούσε να τον χτυπήσει με δύναμη.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο άθεος φώναξε:

- Θεέ μου!

Τότε ο χρόνος σταμάτησε.

Η αρκούδα δεν αντιδρούσε.

Το δάσος έπεσε σε σιωπή.

Μέχρι και το ποτάμι σταμάτησε να κυλά.

Ένα καθαρό φως εμφανίστηκε, στον ουρανό και μια φωνή ακούστηκε να λέει:

"Εσύ για χρόνια αρνιόσουν την ύπαρξή μου,

Έλεγες στους άλλους ότι Εγώ δεν υπήρχα, και απέδιδες τη δημιουργία σε "κάποιο κοσμικό ατύχημα".

Περιμένεις τώρα να σε βοηθήσω εγώ να βγεις από αυτή την κατάσταση;

Πρέπει να περιμένω ότι θα μου έχεις πίστη;

O άθεος κοίταξε κατευθείαν στο φως και είπε:

Θα ήταν, πράγματι, υποκρισία από μέρους μου να ζητήσω, ξαφνικά, να μου συμπεριφερθείς σα να ήμουν χριστιανός.

Ίσως, όμως ...; να μπορούσες να κάνεις χριστιανή την αρκούδα ...;

Πολύ καλά!

είπε η φωνή.

Το φως εξαφανίστηκε.

Το ποτάμι άρχισε πάλι να κυλάει κι επέστρεψαν όλοι οι ήχοι του δάσους.

Και, τότε, η αρκούδα σήκωσε τα πόδια της, έκανε μια παύση, κατέβασε το κεφάλι και μίλησε:

Κύριε, ευλόγησε

Αυτό το γεύμα που πρόκειται τώρα να φάω.

Αμήν.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 9 Ιουλίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Ιερομάρτυρος Παγκρατίου, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Άγιος ιερομάρτυς Παγκράτιος καταγόταν από την Αντιόχεια. Διδάχτηκε την πίστη στον Χριστό από τον απόστολο Πέτρο και χειροτονήθηκε από τον ίδιο επίσκοπος Ταυρομενίου .

Ο Παγκράτιος, μετά την χειροτονία του, έπρεπε να μεταβεί στην επισκοπική του επαρχία, στο Ταυρομένιο της Σικελίας. Κατά θεία λοιπόν οικονομία συνάντησε δύο ναυτικούς, τον Ρωμύλο και το Λυκαονίδη. Αυτοί ήταν καλοπροαίρετοι άνθρωποι και μόλις άκουσαν από τον Άγιο για τον Χριστό, ασπάσθηκαν την χριστιανική θρησκεία. Οι ναυτικοί δε αυτοί ήταν από την Σικελία και επρόκειτο να επιστρέψουν εκεί με τα πλοία τους. Έτσι ο Παγκράτιος επιβιβάστηκε σε ένα από αυτά και πήγε στη Σικελία.

Όταν ο Άγιος έφτασε εκεί, εξαφάνισε τα αγάλματα και τους ναούς του Φάλκωνα, του Λύσσωνα και των άλλων δαιμόνων. Επίσης κατόρθωσε να προσελκύσει στην πίστη του Χριστού τον ηγεμόνα του τόπου Βονιφάτιο. Και όχι μόνον αυτό· αλλά τον έκαμε επιπλέον να χτίσει και εκκλησία για τις ανάγκες των χριστιανών της περιοχής.

Ο Άγιος Παγκράτιος είχε προικιστεί από το Θεό και με το χάρισμα της θαυματουργίας. Έτσι, θεράπευε κάθε ασθένεια, με αποτέλεσμα να προσέρχονται καθημερινώς στην πίστη του Χριστού πολλά πλήθη ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί δε βαφτίζονταν από τον ίδιο τον θαυματουργό Άγιο και με τον τρόπο αυτό, εισέρχονταν επίσημα στους κόλπους της Εκκλησίας.

Ο άγιος ιερομάρτυς Παγκράτιος θανατώθηκε με πέτρες και μαχαίρια από οπαδούς της αιρέσεως του Μοντανισμού, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν την απουσία του ηγεμόνα Βονιφάτιου, ο οποίος τιμούσε ξεχωριστά και προστάτευε τον Άγιο.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Κράτος ἔνθεον ἠμφιεσμένος ἐκ τῆς χάριτος τοῦ κορυφαίου ἀποστόλων ζηλωτὴς ἐχρημάτισας, καὶ ταῖς ῥοαῖς τῶν αἱμάτων, Παγκράτιε, τὴν ἱερὰν διπλοῒδα ἐφοίνιξας. Πάτερ ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρίσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

"Τα τρία ερωτήματα", Λέων Τολστόυ

Μία φορὰ καὶ ἕναν καιρό, ἕνας βασιλιὰς σκέφτηκε ὅτι ἂν ἤξερε πάντοτε τὴν κατάλληλη στιγμὴ γιὰ ν᾿ ἀρχίζει κάτι, ἂν ἤξερε ποιοὶ εἶναι οἱ κατάλληλοι ἄνθρωποι γιὰ ν᾿ ἀκούει καὶ ποιοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θάπρεπε ν᾿ ἀποφεύγει καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα ἂν ἤξερε πάντοτε ποιὸ εἶναι τὸ σημαντικότερο πράγμα νὰ κάνει, δὲ θὰ ἀποτύχαινε σὲ ὅ,τι ἐπιχειροῦσε.
Καὶ ὅταν τοῦ ἦρθε αὐτὴ ἡ σκέψη, φρόντισε νὰ διακηρυχθεῖ σὲ ὁλόκληρο τὸ βασίλειό του ὅτι θὰ ἔδινε σπουδαία ἀμοιβὴ σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ θὰ τοῦ μάθαινε ποιὰ εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμὴ γιὰ κάθε ἐνέργεια, ποιοὶ εἶναι οἱ πιὸ ἀναγκαῖοι ἄνθρωποι καὶ πὼς θὰ μποροῦσε νὰ ξέρει ποιὸ εἶναι τὸ πιὸ σπουδαῖο πράγμα νὰ κάνει.
Καὶ ἦλθαν σοφοὶ ἄνθρωποι στὸ βασιλιά, ἀλλὰ ὅλοι ἔδωσαν διαφορετικὲς ἀπαντήσεις στὰ ἐρωτήματα.
Σ᾿ ἀπάντηση τοῦ πρώτου ἐρωτήματος, μερικοὶ εἶπαν ὅτι γιὰ νὰ ξέρει κανεὶς τὴν κατάλληλη στιγμὴ γιὰ κάθε ἐνέργεια, πρέπει νὰ φτιάξει προκαταβολικὰ ἕνα πρόγραμμα ἡμερῶν, μηνῶν καὶ ἐτῶν καὶ νὰ τὸ ἀκολουθήσει πιστά. Μόνον ἔτσι, εἶπαν αὐτοί, θὰ μποροῦσε νὰ γίνει τὸ κάθε τί στὴν κατάλληλη στιγμή. Ἄλλοι δήλωσαν ὅτι θὰ ἦταν ἀδύνατο ν᾿ ἀποφασίσει κανεὶς ἐκ τῶν προτέρω τὴν κατάλληλη στιγμὴ γιὰ κάθε ἐνέργεια, ἀλλὰ ἂν δὲν ἀφήσει τὸν ἑαυτό του νὰ ἀπορροφηθεῖ σὲ μάταιες ἐνασχολήσεις, θὰ μποροῦσε πάντοτε νὰ προσέχει τί συμβαίνει καὶ τότε νὰ κάνει ὅ,τι θὰ ἦταν ἀναγκαῖο. Ἄλλοι πάλι εἶπαν, ὅτι ὅσο κι ἂν πρόσεχε ὁ βασιλιὰς ὅ,τι συνέβαινε, θὰ ἦταν ἀδύνατο σὲ ἕναν ἄνθρωπο νὰ ἀποφασίζει σωστὰ ποιὰ εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμὴ γιὰ κάθε ἐνέργεια, γι᾿ αὐτὸ θἄπρεπε νὰ ἔχει ἕνα συμβούλιο ἀπὸ σοφοὺς ἀνθρώπους, ποὺ θὰ τὸν βοηθοῦσαν νὰ καθορίσει τὴν κατάλληλη στιγμὴ γιὰ κάθε τί.
Ἀλλὰ πάλι, ἄλλοι τοῦ εἶπαν ὅτι ὑπάρχουν ὁρισμένα πράγματα ποὺ δὲ θὰ μποροῦσαν νὰ περιμένουν νὰ ἐξεταστοῦν ἀπὸ ἕνα συμβούλιο καὶ γιὰ τὰ ὁποῖα πρέπει κανεὶς νὰ ἀποφασίσει ἀμέσως ἂν θὰ τὰ ἐπιχειρίσει ἢ ὄχι. Γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ὅμως κανεὶς νὰ τὸ ἀποφασίσει αὐτό, πρέπει νὰ ἐκ τῶν προτέρων νὰ γνωρίζει τί πρόκειται νὰ συμβεῖ. Μόνο μάγοι μποροῦν νὰ τὸ κάνουν αὐτὸ καὶ γι᾿ αὐτό, γιὰ νὰ ξέρει κανεὶς τὴν κατάλληλη στιγμὴ γιὰ κάθε ἐνέργεια, πρέπει νὰ συμβουλεύεται μάγους.
Ἐξ ἴσου ποικίλες ἦταν οἱ ἀπαντήσεις καὶ στὸ δεύτερο ἐρώτημα. Μερικοὶ εἶπαν ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ χρειάζεται περισσότερο ὁ βασιλιὰς εἶναι οἱ σύμβουλοί του, ἄλλοι οἱ ἱερεῖς, ἄλλοι οἱ γιατροί, ἐνῶ ἄλλοι εἶπαν ὅτι πιὸ ἀναγκαῖοι εἶναι οἱ πολεμιστές.
Στὸ τρίτο ἐρώτημα γιὰ τὸ ποιὰ εἶναι πιὸ σπουδαία ἐνασχόληση, μερικοὶ ἀπάντησαν ὅτι πιὸ σπουδαῖο πράγμα στὸ κόσμο εἶναι οἱ ἐπιστῆμες. Ἄλλοι εἶπαν ὅτι εἶναι ἡ πολεμικὴ ἐπιδεξιότητα, καὶ ἄλλοι πάλι ὅτι εἶναι ἡ θρησκευτικὴ λατρεία.
Ὅλες οἱ ἀπαντήσεις ἦταν διαφορετικὲς καὶ ὁ βασιλιὰς δὲ συμφώνησε σὲ καμιὰ ἀπ᾿ αὐτὲς καὶ σὲ καμιὰ δὲν ἔδωσε σημασία. Ἀλλὰ θέλοντας ἀκόμη νὰ βρεῖ τὶς σωστὲς ἀπαντήσεις, ἀποφάσισε νὰ συμβουλευτεῖ ἕναν ἐρημίτη πολὺ γνωστὸ γιὰ τὴν σοφία του.
Ὁ ἐρημίτης ζοῦσε σ᾿ ἕνα δάσος ἀπ᾿ τὸ ὁποῖο δὲν ἀπομακρυνόταν ποτὲ καὶ δὲ δεχόταν παρὰ τοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους. Ἔτσι ὁ βασιλιὰς ντύθηκε ἁπλὰ ροῦχα καὶ πρὶν φτάσει στὸ κελὶ τοῦ ἐρημίτη, κατέβηκε ἀπ᾿ τ᾿ ἄλογό του, ἄφησε πίσω τὴ φρουρά του καὶ πῆγε μόνος του.
Ὅταν πλησίασε ὁ βασιλιάς, ὁ ἐρημίτης ἔσκαβε τὴ γῆ μπροστὰ στὴν καλύβα του. Ὅταν εἶδε τὸ βασιλιά, τὸν χαιρέτησε καὶ συνέχισε νὰ σκάβει. Ὁ ἐρημίτης ἦταν ἄνθρωπος ἀσθενικὸς καὶ ἀδύνατος καὶ κάθε φορὰ ποὺ σφήνωνε τὴν ἀξίνα του στὴν γῆ γιὰ νὰ σηκώσει λίγο χῶμα, ἀνάπνεε βαριά.
Ὁ βασιλιὰς τὸν πλησίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Ἦρθα σὲ σένα σοφὲ ἐρημίτη γιὰ νὰ σὲ ρωτήσω τρία πράγματα: Πῶς θὰ μάθω νὰ κάνω τὸ κατάλληλο πράγμα στὴν κατάλληλη στιγμή, ποιοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ χρειάζομαι περισσότερο καὶ ἑπομένως ποιοὺς θὰ πρέπει νὰ προσέχω περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ ποιὲς ὑποθέσεις εἶναι πιὸ σπουδαῖες καὶ χρειάζονται περισσότερο προσοχή»;
Ὁ ἐρημίτης ἄκουσε τὸ βασιλιά, ἀλλὰ δὲν ἔδωσε καμιὰ ἀπάντηση. Μόνο ἔφτυσε στὶς παλάμες του καὶ ξανάρχισε τὸ σκάψιμο.
«Εἶσαι κουρασμένος», εἶπε ὁ βασιλιάς, «ἄσε μὲ νὰ πάρω τὴν ἀξίνα καὶ νὰ δουλέψω ἐγὼ λίγο γιὰ σένα».
«Εὐχαριστῶ», εἶπε ὁ ἐρημίτης καὶ δίνοντας τὴν ἀξίνα στὸ βασιλιὰ κάθησε κάτω στὸ χῶμα.
Ὅταν ἔσκαψε ὁ βασιλιὰς δύο αὐλάκια, σταμάτησε καὶ ἐπανέλαβε τὰ ἐρωτήματά του. Ὁ ἐρημίτης καὶ πάλι δὲν ἀπάντησε, ἀλλὰ σηκώθηκε, ἅπλωσε τὸ χέρι του νὰ πάρει τὴν ἀξίνα καὶ εἶπε: «Ξεκουράσου τώρα λίγο καὶ ἄσε μένα νὰ δουλέψω λιγάκι».
Ὁ βασιλιὰς ὅμως δὲν τοῦ ἔδωσε τὴν ἀξίνα καὶ συνέχισε νὰ σκάβει. Πέρασε μία ὥρα καὶ ἄλλη μία. Ὁ ἥλιος ἄρχισε νὰ δύει πίσω ἀπ᾿ τὰ δέντρα καὶ ὁ βασιλιὰς στὸ τέλος σφήνωσε τὴν ἀξίνα στὸ χῶμα καὶ ἔιπε: «Ἦρθα σὲ σένα σοφὲ ἄνθρωπε γιὰ μία ἀπάντηση στὰ ἐρωτήματά μου. Ἂν δὲν μπορεῖς νὰ μοῦ δώσεις καμιά, πές το μου νὰ γυρίσω στὸ σπίτι μου».
«Νά, κάποιος ἔρχεται τρέχοντας», εἶπε ὁ ἐρημίτης. «Ἂς δοῦμε ποιὸς εἶναι».
Ὁ βασιλιὰς γύρισε καὶ εἶδε ἕνα γενειοφόρο ἄνδρα νὰ ἔρχεται τρέχοντας ἀπὸ τὸ δάσος, σφίγγοντας μὲ τὰ χέρια του τὸ στομάχι του, ἀπ᾿ τὸ ὁποῖο ἔτρεχε ποτάμι τὸ αἷμα. Ὅταν πλησίασε τὸ βασιλιά, ἔπεσε λιπόθυμος στὸ χῶμα βγάζοντας ἕναν ἐλαφρὺ ἀναστεναγμό. Ὁ βασιλιὰς καὶ ὁ ἐρημίτης ξεκούμπωσαν τὰ ροῦχα του. Ὑπῆρξε ἕνα μεγάλο τραῦμα στὸ στομάχι του. Ὁ βασιλιὰς τὸ ἔπλυνε ὅσο καλλίτερα μποροῦσε καὶ τὸ ἔδεσε μὲ τὸ μαντήλι του καὶ μὲ μία πετσέτα ποὺ τοὔδωσε ὁ ἐρημίτης. Ἀλλὰ τὸ αἷμα δὲ σταματοῦσε νὰ τρέχει καὶ ὁ βασιλιὰς ξανὰ καὶ ξανὰ ἄλλαζε τὸν ἐπίδεσμο, μουσκεμένο ἀπὸ καυτὸ αἷμα, τὸν ἔπλενε καὶ ξανάδενε τὸ τράυμα. Ὅταν σταμάτησε νὰ τρέχει τὸ αἷμα, ὁ πληγωμένος συνῆλθε καὶ ζήτησε κάτι νὰ πιεῖ. Ὁ βασιλιὰς ἔφερε φρέσκο νερὸ καὶ τοῦ τὸ ἔδωσε. Στὸ μεταξὺ ὁ ἥλιος ἔδυσε καὶ ἄρχισε νὰ κρυώνουν. Ἔτσι ὁ βασιλιὰς μὲ τὴ βοήθεια τοῦ ἐρημίτη μετέφερε τὸν πληγωμένο στὴν καλύβα καὶ τὸν ξάπλωσε στὸ κρεβάτι. Ὅταν ξάπλωσεστο κρεβάτι ὁ πληγωμένος, ἔκλεισε τὰ μάτια του καὶ ἡσύχασε, ἀλλὰ ὁ βασιλιὰς ἦταν τόσο κουρασμένος ἀπ᾿ τὸ περπάτημα καὶ τὴ δουλειὰ ποὺ εἶχε κάνε, ποὺ κάθησε στὸ κατώφλι καὶ τὸν πῆρε καὶ αὐτὸν ὁ ὕπνος τόσο βαθιά, ὥστε κοιμήθηκε συνέχεια ὅλη τὴν καλοκαιριάτικη νύχτα. Ὅταν ξύπνησε τὸ πρωί, πέρασε πολλὴ ὥρα πρὶν μπορέσει νὰ θυμηθεῖ ποὺ ἦταν, ἢ ποιὸς ἦταν ὁ ἄγνωστος γενειαφόρος ἄνδρας ποὺ ἦταν ξαπλωμένος στὸ κρεβάτι καὶ τὸν κοίταζε ἔντονα καὶ μὲ φλογισμένα μάτια.
«Συγχώρεσέ με», εἶπε ὁ γενειαφόρος ἄνδρας μὲ μία ἀσθενικὴ φωνή, ὅταν εἶδε ὅτι ὁ βασιλιὰς εἶχε ξυπνήσει καὶ τὸν κοίταζε.
«Δὲ σὲ ξέρω καὶ δὲν ἔχω τίποτε νὰ σοῦ συγχωρήσω», εἶπε ὁ βασιλιάς.
«Ἐσὺ δὲ μὲ ξέρεις, ἀλλὰ ἐγὼ σὲ ξέρω. Εἶμαι αὐτὸς ὁ ἐχθρός σου ποὺ ὁρκίστηκε νὰ πάρει ἐκδίκηση ἀπὸ σένα, γιατὶ ἐκτέλεσες τὸν ἀδελφό του καὶ κατάσχεσες τὴν περιουσία του. Ἤξερα πὼς εἶχες πάει μόνος σου νὰ δεῖς τὸν ἐρημίτη καὶ ἀποφάσισα νὰ σὲ σκοτώσω στὴν ἐπιστροφή. Ἀλλὰ πέρασε ἡ ἡμέρα καὶ δὲν γύρισες. Ἔτσι βγῆκα ἀπ᾿ τὴν ἐνέδρα μου καὶ ἔπεσα στοὺς φρουρούς σου καὶ αὐτοὶ μὲ ἀναγνώρισαν καὶ μὲ τραυμάτισαν. Τοὺς ξέφυγα, ἀλλὰ θὰ εἶχα πεθάνει ἀπ᾿ τὴν αἱμορραγία, ἂν ἐσὺ δὲν εἶχες φροντίσει τὸ τραῦμα μου. Ἐγὼ ἤθελα νὰ σὲ σκοτώσω κι ἐσὺ μοῦ ἔσωσες τὴν ζωή. Τώρα, ἂν ζήσω, κι ἂν τὸ θέλεις κι ἐσύ, θὰ σὲ ὑπηρετήσω σὰν ὁ πιὸ πιστός σου σκλάβος καὶ θὰ ζητήσω ἀπ᾿ τοὺς γιούς μου νὰ κάνουν τὸ ἴδιο. Συγχώρεσέ με».
Ὁ βασιλιὰς ἦταν πολὺ εὐχαριστημένος ποὺ εἶχε συμφιλιωθεῖ τόσο εὔκολα μὲ τὸν ἐχθρό του καὶ ποὺ εἶχε κάνει ἕνα φίλο καὶ ὄχι μόνο τὸν συγχώρεσε, ἀλλὰ εἶπε ὅτι θὰ ἔστελνε τοὺς ὑπηρέτες του καὶ τὸ προσωπικό του γιατρὸ νὰ τὸν φροντίσουν καὶ ὑποσχέθηκε νὰ τοῦ ξαναδώσει τὴν περιουσία του.
Ἀφοῦ ἔφυγε ἀπ᾿ τὸν πληγωμένο ὁ βασιλιάς, πῆγε ἔξω στὸν ἐξώστη καὶ κοίταξε τριγύρω νὰ βρεῖ τὸν ἐρημίτη. Ἤθελε πρὶν φύγει, νὰ τὸν παρακαλέσει ἀκόμη μία φορὰ νὰ ἀπαντήσει στὰ ἐρωτήματα ποὺ τοῦ εἶχε κάνει. Ὁ ἐρημίτης ἦταν ἔξω γονατισμένος καὶ φύτευε σπόρους στ᾿ αὐλάκια πού ῾χαν σκαφτεῖ τὴν προηγούμενη μέρα.
Ὁ βασιλιὰς τὸν πλησίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Γιὰ τελευταία φορὰ σὲ παρακαλῶ ἀπάντησε στὰ ἐρωτήματά μου, σοφὲ ἄνθρωπε». «Μὰ ἔχουν ἤδη ἀπαντηθεῖ», εἶπε ὁ ἐρημίτης, σκύβοντας ἀκόμα στ᾿ ἀδύνατα πόδια του καὶ κοιτάζοντας πρὸς τὸ βασιλιὰ ποὺ στεκόταν μπροστά του.
«Πῶς ἀπαντήθηκαν; Τί ἐννοεῖς;», εἶπε ὁ βασιλιάς.
«Δὲ βλέπεις;», ἀπάντησε ὁ ἐρημίτης. «Ἂν δὲν εἶχες λυπηθεῖ χθὲς τὴν ἀδυναμία μου καὶ δὲν εἶχες σκάψει γιὰ μένα τ᾿ αὐλάκια, ἀλλὰ εἶχες φύγει, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος θὰ σοῦ εἶχε ἐπιτεθεῖ καὶ θὰ εἶχες μετανοιώσει ποὺ δὲν ἔμεινες μαζί μου. Ἔτσι ἡ πιὸ σπουδαία στιγμὴ ἦταν ὅταν ἔσκαβες τ᾿ αὐλάκια, κι ἐγὼ ἤμουν ὁ πιὸ σπουδαῖος ἄνθρωπος καὶ τὸ νὰ μοῦ κάνεις καλὸ ἦταν ἡ πιὸ σπουδαία δουλειά. Ὕστερα, ὅταν αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦρθε σὲ μᾶς, ἡ πιὸ σπουδαία στιγμὴ ἦταν ὅταν τὸν φρόντιζες, γιατὶ ἂν δὲν εἶχες δέσει τὸ τραῦμα του, θὰ πέθαινε χωρὶς νὰ συμφιλιωθεῖ μαζί σου. Ἔτσι αὐτὸς ἦταν ὁ πιὸ σπουδαῖος ἄνθρωπος καὶ αὐτὸ ποὺ ἔκανες γι᾿ αὐτὸν ἦταν ἡ πιὸ σπουδαία δουλειά. Νὰ θυμᾶσαι λοιπόν: Ὑπάρχει μόνο μία στιγμὴ ποὺ εἶναι ἡ πιὸ σπουδαία, τὸ παρόν. Εἶναι ἡ πιὸ σπουδαία στιγμή, γιατὶ εἶναι ἡ μόνη πάνω στὴν ὁποία ἔχεις κάποια δύναμη. Ὁ πιὸ ἀναγκαῖος ἄνθρωπος εἶναι αὐτὸς μαζὶ μὲ τὸν ὁποῖο βρίσκεσαι, γιατὶ κανένας ἄνθρωπος δὲν ξέρει ἂν θὰ ἔχει ποτὲ πάρε-δῶσε μὲ κάποιον ἄλλο. Καὶ τὸ πιὸ σπουδαῖο πράγμα εἶναι νὰ τοῦ κάνεις καλό, γιατὶ μόνο γι᾿ αὐτὸ τὸ σκοπὸ ἔχεις ἔλθει σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!».
Τώρα λοιπὸν βλέπεις ὅτι πρέπει νὰ τρέχεις συνεχῶς γιὰ νὰ παραμένεις στὴν ἴδια θέση. Ἂν θέλεις νὰ πᾶς κάπου ἀλλοῦ θὰ πρέπει νὰ τρέχεις τουλάχιστον δύο φορὲς περισσότερο...

Ὁ Λέων Τολστόυ (Лев Николаевич Толстой - Λεβ Νικολάιεβιτς Τολστόυ) ἦταν Ρῶσος συγγραφέας, δοκιμοιογράφος καὶ φιλόσοφος· ἔγραψε τὴν μικρὴ διήγηση «Τὰ τρία ἐρωτήματα» τὸ 1885

Η ανθρώπινη τύφλωση

Επιστολή 36

Το μυστήριο των διαπροσωπικών σχέσεων

και η ανθρώπινη τύφλωση.

7 Ιουλίου 1968

… Ναι, και εγώ επίσης το πήρα απόφαση ότι το μυστήριο των διαπροσωπικών σχέσεων θα παραμείνει για μένα άλυτο ως το τέλος των ημερών μου, τέλος που ήδη πλησιάζει. Έχει ενισχυθεί μέσα μου η συνείδηση ότι όλοι εμείς οι άνθρωποι στον ένα ή τον άλλο βαθμό είμαστε τυφλοί. Βλέπουμε κάποιο μέρος της παγκόσμιας ζωής και βασιζόμαστε στις κρίσεις μας από τη «μερική» αυτή θεώρηση. Η μερική, ατομική αυτή θεώρηση κυριεύει τον άνθρωπο τόσο ισχυρά, ώστε να μην μπορεί να κρίνει διαφορετικά, παρά βασιζόμενος στη δική του αντίληψη ή, όπως είπα, θεώρηση των πραγμάτων. Ως συνέπεια της χαρακτηριστικής σε όλους μας τυφλώσεως όλοι ανεξαιρέτως δεν κατανοούμε πότε πληγώνουμε τους άλλους, πότε καταστρέφουμε τη ζωή τους, πότε κρίνουμε γι’ αυτούς σύμφωνα με την αντίδραση εκείνη που αποδείχθηκε συνέπεια ίσως κάποιας δικής μας ενέργειας. Γνωρίζουμε ότι στη βάση της προσωπικής μας συνείδησης βρίσκεται η επιθυμία του αγαθού, η αναζήτηση της τελειότητος, και κινούμενοι από τη βεβαιότητα για το δίκαιο της αναζητήσεώς μας τείνουμε αθεράπευτα να δικαιώνουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας. Και αυτό αποτελεί κοινή αρρώστια όλων μας. Από αυτό προέρχονται οι άλυτες συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο. Άλυτες, γιατί ο καθένας δικαιώνει τον εαυτό του απορρίπτοντας τη δικαιοσύνη του άλλου που στέκεται απέναντί του.

Δεν τα γράφω αυτά με σκοπό να σου καταλογίσω εκ νέου οτιδήποτε. Δεν γνωρίζω ποιος πρώτος με κάποια ορατή ή αόρατη κίνηση της ψυχής του προξένησε πληγή στην άλλη ψυχή. Γνωρίζω μόνο ότι δεν είναι δυνατό να σωθεί ο κόσμος διαφορετικά, παρά μόνο με το «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Η δύναμη λοιπόν αυτή της συγχωρήσεως για τις πληγές που μας προξένησαν εκπορεύεται από το Πνεύμα το Άγιο. Αυτή ήταν φυσική στον άνθρωπο πριν από την πτώση του, αλλά τώρα είναι για μας υπερφυσική. Εμείς δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε με δική μας δύναμη για τον πόνο που ζήσαμε.

Σου έγραψα ήδη, μου φαίνεται, ότι από πολύ παλιά άρχισα να βλέπω όλα όσα «συμβαίνουν» σε μένα, όχι μόνο ως προσωπικό μου δράμα ή ακόμη και τραγωδία, αλλά ως αποκάλυψη εκείνων που διαδραματίζονται στον ανθρώπινο ωκεανό, στην απεραντοσύνη της ζωής του κόσμου, που περνάει από μένα σαν θάλασσα από κάποιον «πορθμό». Ο πορθμός αυτός δεν είναι η ίδια η θάλασσα, αλλά το νερό μέσα σε αυτόν είναι το ίδιο με το νερό της θάλασσας. Και αυτό αποτελεί τον δρόμο για τη βαθύτερη κατανόηση των λόγων του Χριστού: «Πάντα ούν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτε και υμείς ποιείτε αυτοίς». Συνεπώς αυτό είναι η μάθηση μας, το σχολείο μας· αυτό αποτελεί τον δρόμο προς την παγκόσμια γνώση, την οδό για την αφομοίωση της διδαχής του Χριστού, ως τότε ακατανόητης, παραμορφωμένης από τα πάθη και την «τύφλωση» μας.

Λοιπόν, αγαπητή μου Μαρία, ειρήνη σε σένα και χάρη Άνωθεν. Και μην φοβάσαι, δεν θα σε ανησυχήσω άλλο με τίποτε που θα μπορούσε να σου θυμίσει την πληγή σου. Εγώ ο ίδιος είμαι τυφλός και δεν θυμάμαι καθόλου την πρώτη εκείνη χειρονομία μου, που εσύ κατανόησες με τον τρόπο που γράφεις γι’ αυτή. Συγχώρησέ με και δώσε μου την αγάπη σου …


Αρχιμανδρίτη Σωφρονίου Σαχάρωφ, Γράμματα στη Ρωσία, εκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ, Αγγλίας, 2009, σ. 114-115.

Ίχνοι στην άμμο

Ένα βράδυ ονειρεύτηκα πως περπατούσα στην παραλία με τον Κύριο. Πολλές σκηνές από την ζωή μου περνάγανε αστραπιαία στον ουρανό.

Σε κάθε σκηνή παρατήρησα … ίχνοι(πατημασίες) στην άμμο. Μερικές φορές υπήρχαν δύο ζευγάρια από ίχνοι και άλλες φορές μόνο ένα ζευγάρι.

Αυτό με ενόχλησε γιατί πρόσεξα πως κατά την διάρκεια των άσχημων περιόδων της ζωής μου , όταν υπέφερα, από αγωνία, λύπη ή ήττα έβλεπα μόνο ένα ζευγάρι ίχνοι.

Και για αυτό είπα στον Κύριο «Μου υποσχέθηκες Κύριε πως αν σε ακολουθούσα θα περπάταγες πάντα δίπλα μου. Αλλά έχω παρατηρήσει πως όταν περνούσα δοκιμασίες στην ζωή, υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι ίχνοι. Γιατί όταν σε είχα ανάγκη πιο πολύ δεν ήσουν δίπλα μου;»

Και ο Κύριος απάντησε «Τα χρόνια που έχεις δει μόνο ένα ζευγάρι ίχνοι παιδί μου, είναι όταν σε κουβαλούσα.»

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΙΣΩΗ

Γιορτάζουμε σήμερα 6 Ιουλίου, ημέρα μνήμης του Οσίου και Μεγάλου Σισώη, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Όσιος Σισώης έλαμψε με την πνευματική του σύνεση, την ταπεινοφροσύνη, τη φιλαδελφία και το ενδιαφέρον του στο να επιστρέψει και ένα μόνο αμαρτωλό.

Μεταξύ των ασκητών αναδείχτηκε ονομαστός και μέγας, αθλητής της πρώτης γραμμής, τύπος εγκράτειας, αλλά και ψυχή πού προσευχόταν για δικαίους και αδίκους, πλούσιους και φτωχούς, άρχοντες και ιδιώτες, κληρικούς και λαϊκούς και γενικά για όλο τον κόσμο. Στη γη ήταν, αλλά η ζωή του ήταν ουράνια.

Υψωμένος πάνω από τη σάρκα, που χαλιναγωγούσε τέλεια με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τη θεία κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού.

Η μνήμη του μένει υπόδειγμα σ' όσους θέλουν την ασκητική ζωή, για να είναι γνήσιοι και πραγματικοί ασκητές, όχι μόνο με την αντοχή του σώματος, αλλά και με την πνευματική αναγέννηση και τη λάμψη της αρετής.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος πλ. α'. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἐκ παιδὸς γεωργήσας ζωὴν τὴν κρείττονα, τῶν κατ' αὐτῆς ἐνεπλήσθης θεουργικῶν ἀγαθῶν, τῶν Ἀγγέλων μιμητὰ Σισώη Ὅσιε, ὅθεν ὡς ἥλιος λαμπρός, ἀπαυγάζεις τηλαυγῶς, ἐν ὥρᾳ τῆς σῆς ἐξόδου, δηλοποιῶν τὴν σὴν δόξα, καὶ καταλάμπων τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Μπήκε στην Παιδαγωγική Σχολή μα… έμεινε έκθαμβη

Μεγάλωσε μέ τίς ἱστορίες τοῦ πατρο-Κοσμᾶ. Γαλουχήθηκε μέ τά νάματα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ποτίστηκε ἡ ψυχή της ἀπό τό δροσερό νερό τῆς ἱστορίας καί τῆς δόξας τοῦ Γένους. Κάθε φορά πού ἔβλεπε τή γαλανόλευκη νά κυματίζει ἀνασκίρτιζε ἡ καρδιά της καί μέ τόν ἐθνικό ὕμνο γέμιζε ἀπό ἐθνική περηφάνια. Μά πιό πολύ ἀπό ὅλα ζήλευε τόν κάθε δάσκαλο, πού σμίλευε μέ ἀγάπη καί ἀξίες τίς παιδικές ψυχές.

Μέ αὐτά τά ὄνειρα μπῆκε στήν Παιδαγωγική Σχολή ἕτοιμη νά μάθει πῶς νά ἀνοίγει τά φτερά της στόν κόσμο, μά… ἔμεινε ἔκθαμβη… Γύρω της ὁ κόσμος ζαλισμένος κλείνει τά μάτια του καί τρέχει μανιακός πρός διάφορες κατευθύνσεις. Κάθησε μονάχη της καί συλλογίζεται τήν κατάσταση γύρω της καί τά ζυγίζει ὅλα στήν ζυγαριά τῆς Ἀλήθειας.

Ἰδέες… χίλιες θεωρίες, χίλιοι ρήτορες, χίλιες ἀλήθειες… καί οἱ νέοι σέ μία ἀναζήτηση ἰδανικῶν νά διοχετεύσουν τή νεανική τους ὁρμή, τούς ἀκολουθοῦν σάν κοπάδι. Ἐκεῖνοι πού κηρύττουν περί ἐλευθερίας καί προοδευτικότητας εἶναι τίς περισσότερες φορές οἱ μεγαλύτεροι δυνάστες τοῦ νοῦ, οἱ δημιουργοί τῆς μάζας.

Προοδευτικότητα σκέφτεται τώρα… ἕνα ρεῦμα πού δημιουργεῖται ἀπό τούς ἑκάστοτε ἀνικανοποίητους στήν ἀναζήτηση τοῦ νέου καί ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἀπό αὐτή τήν ἀχαλίνωτη ἀναζήτηση, ὡς λάβαρο καί τρόπος ζωῆς. Στό βωμό αὐτοῦ τοῦ ρεύματος βέβαια θυσιάζονται μεταξύ τῶν ἄλλων ὅλες οἱ πατροπαράδοτες ἀξίες καί ὅ,τι ἔθρεψε τόν ἄνθρωπο ἐπί αἰῶνες, καθώς θεωροῦνται κατάλοιπα μιᾶς συντηρητικῆς ἐποχῆς, ἀφοῦ τώρα ἔχουμε τήν νανοτεχνολογία καί ἐλέγχουμε καί τό κλίμα τῆς Γῆς! «Ἡ Ἐκκλησία κράτησε τόν ἄνθρωπο στά σκοτάδια τοῦ Μεσαίωνα» τῆς λένε. «Ἡ διάκριση σέ ἐθνικότητες εἶναι ἀποτέλεσμα συμφερόντων καί συμφωνιῶν», κάτι πού ἀκυρώνει κατ’ ἐπέκταση κάθε ἔννοια ἐθνικῆς κυριαρχίας, γλώσσας κ.τ.λ. Ὅλα κομμένα καί ραμμένα σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τῆς Παγκοσμιοποίησης…

Ἕνας τέτοιος ἀέρας πνέει καί στή Σχολή της, τήν ὁποία ἐπιθύμησε μέ τόση λαχτάρα… Ἕνα ἰδεολογικό συνονθύλευμα… μιά περιφρόνηση τῆς ἱστορίας, ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καί ἐκείνη στέκεται σκεπτική, παρακολουθώντας τό θέατρο τοῦ παραλόγου. Νιώθει τό αἷμα της νά «βράζει», θυμώνει… θέλει νά τά βάλει μέ τούς πάντες, ἄν ἦταν δυνατό νά σταθεῖ ἀπέναντι σέ ὅλο αὐτό τό ρεῦμα πού γκρεμίζει τά πάντα στό πέρασμά του. Νά φωνάξει! Νά πεῖ… τί νά πεῖ;

«Οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι» εἶπε ὁ Κύριος πάνω στό σταυρό… Καί Ἐκεῖνος εἶναι ἡ ὄντως Ἀλήθεια. Τί νά πεῖ λοιπόν ἐκείνη ἀκούγοντας αὐτή τήν κραυγή Του; Αὐτή ἡ τόσο ἀδύναμη, ὅπως ὅλος ὁ κόσμος. Στρέφει λοιπόν τήν καρδιά της μέ πόνο πρός τόν Θεό. Δέν χάνεται ἡ ἐλπίδα ὅσο ἔχει τή ζωή της στά χέρια Του «ὅτι Αὐτός ἔγνω τό πλάσμα ἡμῶν, ἐμνήσθη ὅτι χοῦς ἐσμέν»… «τό δέ ἔλεος τοῦ Κυρίου μένει εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος».

Πελαγία
φοιτ. Παιδαγ.Τμήματος
Θεσσαλονίκης

Η φλογα της αγαπης του Θεου, Γεροντος Παϊσιου Αγιορειτου - Γέροντα, γιατί δεν αγαπώ τον Θεό όπως έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ και θέλω να είμαι κοντά τ

Η φλογα της αγαπης του Θεου, Γεροντος Παϊσιου Αγιορειτου
- Γέροντα, γιατί δεν αγαπώ τον Θεό όπως έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ και θέλω να είμαι κοντά του;
- Αυτό έρχεται σιγά-σιγά μετά από αγώνα∙ αλλιώς θα έπιαναν φωτιά οι άνθρωποι και θα καίγονταν από την αγάπη του Θεού. Ενώ θα είχε γύρω τους κρύο, θα νόμιζαν ότι φλογίζονται και πολλοί θα έπαιρναν τα βουνά. Ένας στρατιώτης, εν καιρώ πολέμου, άφησε την μονάδα του και έφυγε στο βουνό. Είχε ανάψει τέτοια φλόγα στην καρδιά του που δεν μπορούσε να συγκρατηθή∙ ήθελε να πάη να προσευχηθή. Δεν υπολόγισε τίποτε. Πήγε ,βρήκε μια σπηλιά, μπήκε μέσα και προσευχόταν! Όταν οι άλλοι στρατιώτες βγήκαν στις επιχειρήσεις , τον βρήκαν και τον έπιασαν. «Ανυπότακτος», είπαν. Τον κάλεσε μετά ο διοικητής σε ανάκριση. «Τί είναι αυτό που έκανες;» του λέει. «Καίγομαν ,κύριε διοικητά, καίγομαν για τον Χριστό. Ξέρεις τι θα πη καίγομαν;». «Καλά, κι εγώ δεν καίγομαι;», του λέει ο διοικητής. «Εγώ καίγομαι, κύριε διοικητά, καταλαβαίνετε;», επανέλαβε εκείνος, σαν να έλεγε: « Αν καίγεσαι, φύγε κι εσύ!»
Τον βοήθησε όμως ο Θεός και γλύτωσε το στρατοδικείο. Εδώ, εν καιρώ ειρήνης αν φύγη ένας στρατιώτης από τη θέση του, έχει στρατοδικείο, πόσο μάλλον εν καιρώ πολέμου!
- Γέροντα, όταν βρίσκεται κανείς σ’ αυτήν την κατάσταση, υπάρχη θέρμη σε όλο το σώμα;
- Ναι, αλλά περισσότερο στην περιοχή του στήθους. Όταν ανάψη η πνευματική αγάπη, φλογίζεται όλο το στήθος. Όλο το στήθος γίνεται μια φλόγα. Καίγεται ο άνθρωπος από την μεγάλη γλυκειά φλόγα της αγάπης του Θεού, πετάει, αγαπάει με αγάπη πραγματική, μητρική.
Αυτή η εσωτερική φλόγα, την οποία ανάβει ο Ίδιος ο Χριστός με την αγάπη Του, θερμαίνει το σώμα πολύ περισσότερο από την αισθητή φωτιά και έχει την δύναμη να καίη και κάθε σκουπίδι, κάθε κακό λογισμό που πετάει το ταγκαλάκι, καθώς και κάθε κακή επιθυμία και κάθε άσχημη εικόνα. Τότε η ψυχή αισθάνεται και τις θείες ηδονές που δεν συγκρίνονται με καμμιά άλλη ηδονή!
Αχ, αυτή η φλόγα δεν μπήκε ακόμη μέσα σας! Αν ανάψη και φουντώση στην καρδιά σας, δεν θα σας συγκινούν καθόλου πια τα μάταια πράγματα. Εύχομαι να κάψη ο Θεός με την αγάπη Του τις καρδιές σας!

Γέροντας Παΐσιος: Η Κυριακή είναι Ιερή Ημέρα!

Τι λέγει ο γέροντας Παίσιος για την ιερότητα της ημέρας
αυτής:

Κανονικά πριν από τον Εσπερινό της γιορτής ή της Κυριακής
σταματάει κάθε εργασία. Καλύτερα είναι να δουλέψη κανείς περισσότερο την προπαραμονή, όταν αυτό μπορή να ρυθμισθή, και να μη δουλέψη μετά τον Εσπερινό της παραμονής. Άλλο είναι να κάνη κανείς σε μια γιορτή ή την Κυριακή ένα ελαφρό πράγμα το απόγευμα, όταν είναι μεγάλη ανάγκη, αλλά και αυτό πάλι με τρόπο.
Παλιά και οι χωρικοί που ήταν έξω στα χωράφια, μόλις άκουγαν την καμπάνα του Εσπερινού, έκαναν τον σταυρό τους και σταματούσαν την δουλειά. Το ίδιο και οι γυναίκες που κάθονταν στην γειτονιά. Σηκώνονταν, έκαναν τον σταυρό τους και άφηναν το πλέξιμο ή ό,τι άλλο έκαναν.

Και ο Θεός τους ευλογούσε. Είχαν την υγεία τους και χαίρονταν... Τώρα κατήργησαν τις γιορτές, απομακρύνθηκαν από τον Θεό και την Εκκλησία και τελικά όσα βγάζουν από την δουλειά τους τα δίνουν στους γιατρούς και στα νοσοκομεία...
Μια φορά ήρθε ένας πατέρας στο Καλύβι και μου λέει: «Το παιδί μου αρρωσταίνει συχνά και οι γιατροί δεν μπορούν να βρουν τι έχει». «Να σταματήσης να δουλεύης Κυριακή και όλα θ’ αλλάξουν», του είπα. Πράγματι σταμάτησε, και το παιδάκι του έγινε καλά.
Πάντα λέω στους λαϊκούς να σταματήσουν να δουλεύουν Κυριακές και γιορτές, για να μην τους βρουν στην ζωή τους συμφορές. Όλοι μπορούν να ρυθμίσουν την δουλειά τους. Όλη η βάση είναι η πνευματική ευαισθησία. Αν υπάρχη ευαισθησία, βρίσκονται λύσεις για όλα.

Και αν λίγο ζημιωθούν από μια λύση, θα πάρουν ευλογία διπλή. Πολλοί όμως δεν το καταλαβαίνουν. Ούτε στην Θεία Λειτουργία πηγαίνουν. Η Θεία Λειτουργία αγιάζει. Αν δεν πάη ο Χριστιανός την Κυριακή στην Εκκλησία, πως θα αγιασθή; Δυστυχώς όμως πάνε σιγά-σιγά οι άνθρωποι να μην αφήσουν ούτε γιορτές ούτε τίποτε. Βλέπεις, ακόμη και τα ονόματα τα αλλάζουν, για να μη θυμούνται τους Αγίους τους.
Το Βασιλική το κάνουν Βίκυ· το Ζωή, Ζωζώ, και έτσι λέει δυο φορές... «ζώο»! Έβαλαν την γιορτή της Μάνας, του Μάη, του Απρίλη... Σε λίγο θα πουν: «Σήμερα είναι η γιορτή της αγκινάρας, την άλλη του κυπαρισσιού, την άλλη τα γενέθλια αυτού που βρήκε την ατομική βόμβα ή το ποδόσφαιρο». Δεν αφήνει όμως ο Θεός...

Η ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Κυριακή πρωί. Ώρα Θείας Λειτουργίας. Όμως στην νεοελληνική μας κοινωνία των... προχωρημένων αντιλήψεων η ζωή διοργανώνεται αγνοώντας χαρακτηριστικά, τι σημαίνει κάλεσμα της καμπάνας και σύναξη στην θεία λειτουργία.
- Φροντιστήρια κανονίζουν μαθήματα την iδια ώρα με την λειτουργία.
- Εκδρομεiς και ταξιδιώτες κανονίζουν ταξίδια Κυριακή πρωί-πρωί.
- Εργαζόμενοι ρυθμίζουν τις δουλειές τους ή τον ύπνο τους την ίδια ώρα, που στους ναούς γίνεται η λειτουργία.
Πόσο θλιβερή άγνοια έχουν! Τι χάνουν! Τι στερούνται προτιμώντας κάτι άλλο, ούτε καν το σκέπτονται!Ω αν καταλάβαιναν, σε τι προσφορά πλούτου χάριτος στρέφουν την πλάτη τους!Ω αν ήξεραν, τι «δικαιώματα» δίνουν στο διάβολο και πόσο πιο ευάλωτοι γίνονται στις παγίδες του, μένοντας γυμνοί από την «χάρη» της θείας λειτουργίας!Ω αν εiχαν επίγνωση, πόσο τραγικά λάθος αξιολογήσεις κάνουν, αδικώντας έτσι τον εαυτό τους!...

Κάποτε, ένας ψαράς επήγε σε έναν ευλαβέστατο και άγιο μοναχό στο Άγιο Όρος Κυριακή βράδυ φρέσκα ψάρια για την εορτή πού θα είχε την άλλη ήμέρα, την Δευτέρα. Ο Γέροντας παραξενεύτηκε, και τον ερώτησε:
-Ποτέ τα έπιασες; Εκείνος απάντησε:
-Σήμερα το πρωί. Εiναι φρέσκα-φρέσκα! Τότε ο άγιος έκεiνος τού λέει:
-Παιδί μου, δεν μπορώ να τα αγοράσω. Εiναι αφορισμένα. Γιατί τα έπιασες την Κυριακή.
Ο ψαράς δεν μπορούσε να το καταλάβει αυτό. Τότε του λέει ο Γέροντας:
Θέλεις να βεβαιωθείς γι' αυτό; Δώσε ένα ψάρι στο γάτο μου. Και θα το ιδεiς. Δεν θα το φάει.Και πράγματι. `Ο γάτος δεν το έφαγε. Βέβαια αυτό δεν ήταν φυσικό. Οι γάτες «τρελαίνονται» για ψάρια. Καί δεν γνωρίζουν, σαν ζώα, καταστάσεις χάριτος. Ο γάτος εκείνος δεν έφαγε το ψάρι, κατά ειδική υπερφυσική ενέργεια τoυ Θεού. Όχι για την ψυχή του. Αλλά για την ψυχή τού ψαρά. Πού από άγνοια δεν σεβόταν την αργία τής Κυριακής. Αυτό, φυσικά, συγκλόνισε τον ψαρά, και στο εξής σεβόταν τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές.
Εμείς τις σεβόμαστε;

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΘΩΝΙΤΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 5 Ιουλίου, ημέρα μνήμης του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου και των έξι μαθητών του, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Όσιος Αθανάσιος, ο οποίος καταγόταν από την Τραπεζούντα, προέρχονταν από πολύ ευσεβή και εύπορη οικογένεια. Η οικογένειά του, του προσέφερε όλα τα απαραίτητα εφόδια για τις σπουδές του, τις οποίες τις ολοκλήρωσε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί του γεννήθηκε μέσα στην ψυχή του η επιθυμία να γίνει μοναχός και να φθάσει στα άκρα της ασκητικής ζωής.

Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο, πήγε στο όρος Κυμινάς της Μικράς Ασίας, όπου βρισκόταν ένα μοναστήρι του οποίου ηγούμενος ήταν ο Μιχαήλ, ο επονομαζόμενος Μαλείνος. Έτσι ανάμεσα στους μοναχούς, συγκαταριθμήθηκε και ο Αθανάσιος. Στο λίγο χρονικό διάστημα που ήταν στο Μοναστήρι, διακρίθηκε για τις αρετές και για την ασκητική του ζωή. Επειδή όμως έφθασε σε ύψιστα σημεία αρετής και τον τιμούσαν όλοι, αποφάσισε να φύγει και πήγε στον Άθωνα κοντά σε ένα γέρο ασκητή υπακούοντας σ' αυτόν με μεγάλη ταπεινοφροσύνη.

Εν συνεχεία μετά από Θεία αποκάλυψη, έφυγε από εκεί και πήγε στα ενδότερα του Αγίου Όρους. Εκεί μετά από πολλές παρακλήσεις του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, με τον οποίο γνωρίζονταν, έχτισε έναν ναό προς τιμήν της Παναγίας. Επίσης έφτιαξε πολλά κελιά για τούς μοναχούς. Μετά λοιπόν από πολλούς κόπους και θυσίες, δημιούργησε την ιερά Μονή της Μεγίστης Λαύρας, η οποία είναι η αρχαιότερη μονή στο Όρος και τιμάται επ' ονόματι του Οσίου Αθανασίου (963 μ.Χ.).

Στην συνέχεια εξεδήμησε προς Κύριον και μάλιστα κατά τρόπο μαρτυρικό. Συγκεκριμένα υπήρχε ανάγκη να μετασκευαστεί η οροφή του Ναού της Μονής. Ο Όσιος, αν και σε μεγάλη ηλικία, ανέβηκε και αυτός μαζί με άλλους αδελφούς της μονής για να κάνουν το έργο. Η οροφή όμως κατέρρευσε και καταπλάκωσε τον Όσιο μαζί με τους υπόλοιπους αδελφούς.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος γ'. Τὴν ὡραιότητα.
Τὴν ἐν σαρκὶ ζωήν, σοῦ κατεπλάγησαν, Ἀγγέλων τάγματα, πῶς μετὰ σώματος, πρὸς ἀοράτους συμπλοκάς, ἐχώρησας πανεύφημε, καὶ κατετραυμάτισας, τῶν δαιμόνων, τὰς φάλαγγας· ὅθεν Ἀθανάσιε, ὁ Χριστὸς σὲ ἠμείψατο, πλουσίαις δωρεαῖς· διὸ Πάτερ, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

OΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ «ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ» ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ

Ας τους κοιτάξουν οι ιερείς και οι αρχιερείς της Εκκλησίας της Κύπρου και της Ελλάδος που εθελοτυφλούν και συμπεριφέρονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Κοιτάξτε τα μάτια, κοιτάξτε τα πρόσωπα αυτών των Ρωμιών της Συρίας, αυτών των Ελληνοσύρων, αυτών των Ορθοδόξων Ελλήνων της Αντιοχείας.
Κοιτάξτε τους γιατί είναι σαν τα αρνιά στο μαντρί που πάνε για σφάξιμο.
Κοιτάξετε αυτούς τους Ελληνορθόδοξους Χριστιανούς που σκοτώνονται από τους μουσουλμάνους χωρίς... να έχουν καμία βοήθεια από πουθενά.

Ας τους κοιτάξουμε όλοι μας. Εμείς που γράφουμε για τους αγίους, εμείς που γεμίσαμε το διαδίκτυο με Ορθόδοξα ιστολόγια για να γράφουμε για σταρετς, για Φιλοκαλίες και Γεροντικά κι άλλα διάφορα Πατερικά βιβλία, για αδιάλειπτες προσευχές με κομποσκοίνια, και πέστε μου τί όφελος έχουν όλα αυτά όταν οι ομόθρησκοι μας στη Συρία κάθε μέρα σφαγιάζονται και μαρτυρούν για το Χριστό και εμείς τους αγνοούμε;

Ας τους κοιτάξουν οι ιερείς και οι αρχιερείς της Εκκλησίας της Κύπρου και της Ελλάδος που εθελοτυφλούν και συμπεριφέρονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Ας τους κοιτάξουμε όλοι μας και ας προσπαθήσουμε να τους βοηθήσουμε, ο καθένας όπως μπορεί, για να φέρουμε στην επιφάνεια αυτή τη σύγχρονη γενοκτονία που συμβαίνει καθημερινά μπροστά στα μάτια μας, αλλά που για διάφορους λόγους τα δικά μας μέσα ενημέρωσης στην Κύπρο και στην Ελλάδα κρύβουν από το κόσμο.

Ας απαιτήσουμε από από την Εκκλησία της Κύπρου και της Ελλάδος να σταματήσει τους στρουθοκαμηλισμούς και να συμπεριφερθεί όπως αρμόζει.
Ας βάλουμε όλοι στη πράξη τα λόγια του Χριστού και όχι μόνο να τα γράφουμε ή να τα διαβάζουμε.

Ποιοι είναι λιπών αυτοί οι Ρωμιοί της Συρίας και του Λιβάνου που τόσοι λίγοι από εμάς γνωρίζουμε την ύπαρξη;
Κατ' αρχήν σε αντίθεση με αυτούς τους κοντόφθαλμους που νομίζουν ότι Έλληνες είναι αυτοί που ζουν μόνο μέσα στα σύνορα του Ελλαδικού Κράτους, θα πρέπει να γνωρίζουμε όλοι μας ότι ο Ελληνισμός ανθούσε πολύ πιο πέρα από τα σύγχρονα σύνορα της Ελλάδας.

Αυτοί οι Ρωμιοί που ανήκουν στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας είναι κοινότητα με μακρά ελληνική κληρονομιά που χρονολογείται από την ίδρυση της Αντιοχείας το 323 π.Χ. από το Σέλευκο Νικάτορα και από τη περίοδο της κατάκτησης της Ασίας από το Μέγα Αλέξανδρο.

Οι Ρωμιοί της Συρίας και του Λιβάνου είναι Έλληνες της Αντιόχειας και η πλειοψηφία από αυτούς κατάγονται από Έλληνες Μακεδόνες εποίκους και Έλληνες της βυζαντινής περιόδου.

Η Συρία αρχικά ήταν πολύ μεγαλύτερη από ότι είναι σήμερα και ονομαζόταν Μεγάλη Συρία. Η Μεγάλη Συρία συμπεριλάμβανε, εκτός από το Λίβανο, και την επαρχία της Αλεξανδρέττας. Καθώς η επαρχία της Αλεξανδρέττας ήταν τότε μέρος της Συρίας, οι Έλληνες δεν υπόκειντο στην ανταλλαγή πληθυσμών του 1923.

'Οταν η επαρχία της Αλεξανδρέττας προσαρτήθηκε από την Τουρκία το 1939, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες της Αντιοχείας μετανάστευσαν προς τη Συρία και το Λίβανο. Εκεί, βρήκαν άλλους Ρωμιούς της Εκκλησίας της Αντιοχείας που ζούσαν στην περιοχή από τα πανάρχαια χρόνια, που όμως είχαν χάσει την ελληνική γλώσσα και μιλούσαν πλέον μόνο αραβικά.

Και αφού τ' αραβικά είναι σήμερα η κοινή γλώσσα της Λεβαντίνης η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων της Αντιοχείας έγιναν μια αραβόφωνη χριστιανική κοινότητα αν και μερικοί μιλούν ακόμη και Ελληνικά αλλά και Τουρκικά.

Τί γίνεται όμως με το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας και πώς επέδρασε πάνω στους Ρωμιούς της περιοχής κατά την πρόσφατη ιστορία;
Κατ' αρχήν θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι μέχρι το 1897 ο Πατριάρχης Αντιοχείας ήταν Έλληνας στην καταγωγή και ελληνόφωνος. Με τη μεσολάβηση όμως της Ρωσίας η οποία ήθελε να έχει μια μεγαλύτερη επίδραση στη Μέση Ανατολή, ο Έλληνας Πατριάρχης (που ήταν Κύπριος στην καταγωγή) αναγκάστηκε να παραιτηθεί και στη θέση του εκλέχτηκε αραβόφωνος Πατριάρχης. Την περίοδο εκείνη ήταν σε έξαρση και ο αραβικός εθνικισμός ο οποίος φυσικά ως ιδέα εισήχθη από την Ευρώπη.

Όταν η Συρία έγινε ανεξάρτητη χώρα, οι εκάστοτε κυβερνήσεις και κυρίως το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Μπάαθ που κυβερνάει τη χώρα από το 1963, έθεσαν τον εθνικισμό και τον παναραβισμό ως προτεραιότητα για τη ενότητα της χώρας.

Η παρουσία, όμως, των Ρωμιών και του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου στη Δαμασκό (το οποίο είχε μετοικήσει εδώ και αιώνες από την Αντιοχεία) αποτελούσε μια ανωμαλία μέσα στο δόγμα του παναραβισμού αφού οι μουσουλμάνοι που ταύτισαν τον αραβισμό με το Ισλαμ τους θεωρούσαν ως ξένο στοιχείο . Έτσι, το Κόμμα Μπάαθ που κυβερνάει τη Συρία προθυμοποιήθηκε να προστατέψει τους Ρωμιούς από τους μουσουλμάνους, με αντάλλαγμα να ασπασθούν τον παναραβισμό.

Και ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί αυτός το στόχος; Η συνεργασία του Κόμματος Μπάαθ με τον Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη Αντιοχείας φυσικά! Έτσι, εδώ και δεκαετίες βλέπουμε το Πατριαρχείο Αντιοχείας να ασπάζεται τον παναραβισμό και να προωθεί την ιδέα στους Ρωμιούς ότι δεν είναι Έλληνες στην καταγωγή, αλλά Άραβες.

Η προπαγάνδα αυτή του Πατριαρχείου Αντιοχείας ήταν πολύπλευρη αφού ίδρυσε στο Λίβανο τη Θεολογική Σχολή του Μπαλαμάντ από όπου αποφοίτησαν ιερείς και ιεράρχες οι οποίοι προωθούσαν τον αραβισμό στους πιστούς στις ενορίες και στις επισκοπές τους.

Μάλιστα πολλοί Ρωμιοί διανοούμενοι συμμετείχαν ενεργά στην προώθηση του αραβισμού ανάμεσα στη κοινότητα των Ρωμιών με αντάλλαγμα την κυβερνητική εύνοια από τη Δαμασκό. Μάλιστα στο Λίβανο δημιουργήθηκε ανάμεσα στους Ρωμιούς και ένα κόμμα με το όνομα Συριακό Σοσιαλιστικό Εθνικιστικό Κόμμα το οποίο είχε ως στόχο την ένωση του Λιβάνου με τη Συριά που φυσικά πήρε σώμα και οστά από την Κυβέρνηση της Συρίας με την ευλογία του Πατριαρχείου Αντιοχείας.

Σε συνεργασία με τους προέδρους της Συρίας, ο Πατριάρχης Αντιοχείας, ο σημερινός και οι προκάτοχοί του, έπαιξαν ένα βρόμικο παιχνίδι ενάντια στους Ρωμιούς της Συρίας και του Λιβάνου ξεπουλώντας την ελληνική εθνική τους συνείδηση και προσπαθώντας να τους πέσει ότι είναι Άραβες.

Και επειδή η προπαγάνδα του αραβισμού ήταν μεθοδευμένη και μαζική, φαινομενικά, φαίνεται εκ των πραγμάτων ότι τα κατάφερε σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον στη Συρία. Ετσί, εδώ και πολλές δεκαετίες οι Ρωμιοί της Συρίας και του Λιβάνου αποκόπηκαν και απομονώθηκαν από τους υπόλοιπους Έλληνες συστηματικά και στοχευμένα από το ίδιο τους το Πατριαρχείο με στόχο να τους αραβοποιήσει.

Το Πατριαρχείο Αντιοχείας για δεκαετίες τώρα προπαγάνδιζε στο ποίμνιό του ότι ήταν άραβες. Και μπορεί όλα να φαίνονταν μια χαρά, και ότι η συνεργασία του Πατριαρχείου Αντιοχείας με το Κόμμα Μπάαθ να είχε φέρει τα ποθούμενα αποτελέσματα, όμως οι μουσουλμάνοι δεν πίστεψαν ποτέ ότι οι Ρωμιοί ήταν πραγματικά άραβες αφού τους μισούσαν και ήθελαν να τους εξοντωνόσουν από τη χώρα.

Μέχρι και πριν ένα χρόνο έβρισκαν εμπόδιο τη κυβέρνηση Άσαντ και το Κομμα Μπαάθ στην εξολόθρευση των Ρωμιών με αντάλλαγμα την υποστήριξή τους. Να, όμως που σήμερα το καθεστώς Άσαντ έχει χάσει τον έλεγχο της χώρας και απειλείται με κατάρρευση.

Οι μουσουλμάνοι έχουν βγάλει το μένος τους πάνω στους Ρωμιούς και τους Αλεβίτες οι οποίοι υποστήριζαν το κοσμικό καθεστώς του Άσαντ. Καθημερινά οι Ρωμιοί ομόθρησκοί μας εξοντώνονται από τους μουσουλμάνους, ενώ ο παναραβισμός του Πατρειαρχείου Αντιοχείας το μόνο που φαίνεται ότι κατάφερε τελικά είναι να απομονώσει το ποίμνιό του από τον υπόλοιπο ελληνισμό και να το οδηγήσει σαν σφαχτάρι στους Μουσουλμάνους.

Μέσα σε ένα χρόνο όπου ο Άσαντ έχασε τον έλεγχο της Συρίας, έχασε ταυτόχρονα και το Πατριαρχείο Αντιοχείας τον έλενχο πάνω στους πιστούς του. Ο αραβισμός είναι πλέον μια νεκρή ιδέα, αλλά μετά από αυτό, ήρθε στην επιφάνεια και μια απρόσμενη αλήθεια.

Και η αλήθεια αυτή είναι ότι παρ' όλες τις κοινές προσπάθειες Άσαντ και Εκκλησίας, η μάζα των Ρωμιών δεν ταυτίστηκε με τον αραβισμό, πρώτα -πρώτα επειδή η λέξη Ρουμ που σημαίνει Ρωμιός στ' αραβικά, είναι συνώνυμη με τη λέξη Έλληνας, και δεύτερον, επειδή ο αραβισμός είναι στενά συνδεδεμένους με τη θρησκεία του ισλάμ.

Σήμερα, που το Πατριαρχείο Αντιοχείας δεν μπορεί πλέον να τους ελέγξει, οι Ρωμιοί της Συρίας, αλλά πρωτίστως αυτοί του Λιβάνου, προσπαθούν να ξαναπάρουν πίσω τις ελληνικές τους ρίζες, δημιουργώντας κοινοποιήσεις με στόχο να αποβάλουν από πάνω τους τόσα χρόνια αραβικής προπαγάνδας και να ενσωματωθούν πνευματικά με τους Έλληνες της Ελλάδος και της Κύπρου.

Στο Λίβανο προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα Ελληνορθόδοξο Κόμμα, με στόχο την διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας και ελληνικής ταυτότητας των Ρωμιών, με προσπάθεια να αναβιώσουν την Ελληνική γλώσσα. Έγραψαν για βοήθεια προς αυτή την κατεύθυνση στο Κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και το ΛΑΟΣ του Καραντζαφέρη, αλλά δεν πήραν καμία απάντηση από αυτά τα δυο κόμματα που κατά τα άλλα «αγαπούν» τον ελληνισμό.

Εμείς σαν Έλληνες οφείλουμε να τους βοηθήσουμε όσο μπορούμε πρώτα-πρώτα για να μην σφαγιαστούν όλοι τους από τους μουσουλμάνους, και δεύτερον για να πάρουν πίσω την ελληνική τους ταυτότητα.