Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφής: «Ὅ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει· δηλαδή, ὅ,τι σπείρει ὁ ἄνθρωπος, αὐτὸ καὶ θὰ θερίσει» [1]. Ὅ,τι θά σπείρουν οἱ γονεῖς στίς ψυχές τῶν παιδιῶν τους, αὐτό καί θά θερίσουν. Λέγοντας «σπορά», ἐννοοῦμε πρωτίστως τί παράδειγμα ζωῆς θά δώσουν καί δευτερευόντως τί συμβουλές καί διδασκαλία θά τούς προσφέρουν.
Μέσα στό πλαίσιο τῆς ἀληθινά χριστιανικῆς οἰκογένειας εὔκολα καί φυσιολογικά μεταφέρεται ἡ ὀρθή χριστιανική στάση ζωῆς τῶν γονέων στά παιδιά τους. Τά παιδιά μιμοῦνται τούς γονεῖς ἀλλά καί ὑπακούουν στίς θεοφώτιστες συμβουλές τους. Ὅσο περνοῦν τά χρόνια, οἱ εὐσυνείδητοι γονεῖς, πού κοπίασαν σάν καλοί ἱεραπόστολοι, γιά νά γαλουχηθοῦν τά παιδιά τους «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου», θά βλέπουν οἱ κόποι τους νά ἀνταμείβονται.
Θά παρακολουθοῡν τήν πολύ καλή πνευματική πρόοδο τῶν παιδιῶν τους καί θά χαίρονται ἀφάνταστα. Σάν καλοί γεωργοί ψυχῶν κοπίασαν καλλιεργώντας, βοτανίζοντας, ὀργώνοντας, σπέρνοντας καί ποτίζοντας τίς ψυχές τῶν παιδιῶν τους μέ τόν Θεῖο Λόγο. Εἶναι πράγματι δίκαιο πρῶτοι νά ἀπολαύσουν καί τούς καρπούς τῶν καμάτων τους.«Στὴ γῆ ποὺ εἶναι καλλιεργημένη», διδάσκει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, «θὰ θερίσει κανεὶς ὄ,τι σπείρει. Ἂν φυτέψει δέντρα ἢ σπείρει σιτάρι, θὰ αὐξηθοῦν καὶ θὰ δώσουν καρπούς. Ἂν ἡ γῆ παραμείνει ἀόργωτη καὶ ἄσπαρτη, θὰ φυτρώσουν ὄχι μονάχα ἄχρηστα χόρτα ἀλλὰ ἀγκάθια καὶ τριβόλια. Στὴν περίπτωση τῆς ψυχῆς συμβαίνει τὸ ἴδιο ἀκριβῶς. Ὅποιες διαθέσεις βάλει κανεὶς μέσα σ’ αὐτὴν, αὐτὲς θὰ ἀπολαμβάνει καὶ ἀνάλογους καρποὺς θὰ ἔχει»[2].
Ὅ,τι διαθέσεις θά σπείρουν-φυτεύσουν στίς ψυχές τῶν νεαρῶν τους βλαστῶν, αὐτές καί θά «εἰσπράξουν» , καθώς καί τούς ἀνάλογους καρπούς.
Πράγματι, οἱ πρῶτοι πού ἀπολαμβάνουν τίς συνέπειες τῆς ἐπιμελημένης ὀρθόδοξης χριστιανικῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς τους. Μετά καί ὁ εὐρύτερος κοινωνικός περίγυρος.
Μοῦ ἔλεγαν γιά ἕνα παιδάκι- Τρίτη γυμνασίου πάει-τό ὁποῖο κάνει ἀκολουθίες στό σπίτι του. Μόνο του κάνει ὄρθρο, ἐσπερινό κ.λ.π.
-Πῶς ἐμπνεύσθηκε αὐτό τό παιδί;
-Ἀπό τούς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶναι φιλακόλουθοι, εἶναι φιλαγιορεῖτες, ἔχουνε Πνευματικό ὁδηγό, ἐξομολογοῦνται συχνά καί κοινωνοῦν.
Ἀποτέλεσμα: Μπῆκαν στό ὀρθόδοξο πνεῦμα καί τά παιδιά τους, ἀπό μόνα τους, μέ τήν θέλησή τους.
-Τί εὐλογία νά ἔχει ἡ οἰκογένεια ἕνα τέτοιο παιδί, πού νά κάνει τίς ἀκολουθίες μόνο του! Ὑπάρχουν τέτοια παιδιά σήμερα. Κι αὐτό, διότι λειτουργοῦν σωστά οἱ γονεῖς, ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα. Τό παιδί δέν περιμένει τόν μπαμπά νά τοῦ πεῖ:
-Ἔλα νά κάνουμε προσευχή...
Πάει μόνο του καί κάνει. Κάνει προσευχή τήν ὥρα, πού ὁ πατέρας του κάνει ἄλλα πράγματα, διότι δέν προλαβαίνει ἐκείνη τήν ὥρα νά προσευχηθεῖ.
Πόσο ὄμορφη καί ἅγια θά εἶναι ἡ ζωή στήν οἰκογένεια, ὅταν ὑπάρχει αὐτή ἡ προσπάθεια γιά προσευχή ἀπό ὅλους καί μάλιστα ἀπό τά παιδιά! Πόσο θά χαίρονται καί οἱ γονεῖς αὐτῶν τῶν παιδιῶν! Πῶς εἶναι δυνατόν νά τούς δημιουργήσουν προβλήματα τέτοια παιδιά;
Ὅμως, δέν πρέπει νά λησμονεῖται, ὅτι, γιά νά ὑπάρχουν τέτοια παιδιά, πρέπει νά ὑπάρχουν καί ἀνάλογοι ἅγιοι γονεῖς, πού εἰρηνεύουν καί εἰρηνοποιοῦν τόν ἑαυτό τους καί τούς ἄλλους μέ τήν Χάρη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοί θά λειτουργήσουν ὡς πρότυπο, τό ὁποῖο τά παιδιά θά ἀντιγράψουν καθώς καί ὡς ὁδοδεῖκτες γιά τούς μακράν τῆς ὀρθῆς πίστεως καί ζωῆς νέους καί μεγαλύτερους, οἰκείους καί ξένους.
