Και κάπως έτσι συνεχίζεται η ζωή… Με τις πτώσεις μας, την απαισιοδοξία μας, την αχαριστία μας, την «λογική» μας… Και μετά αναρωτιέσαι γιατί η ζωή είναι δύσκολη… Πώς να μην είναι... Όταν μέρα με τη μέρα απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από τον Πατέρα σου. Απ’ Αυτόν που σου υποσχέθηκε τη ζωή την αιώνιο. Απ’ Αυτόν που ήρθε στη γη και σταυρώθηκε για σένα… Τ’ ακούς, ναι, για σένα. Για να μπορείς να πεις με περηφάνια, «να ο πατέρας μου, ο ποιών μεγάλα και θαυμάσια, ο λυτρωτής του κόσμου, που υπέφερε όσο κανείς για το παιδί του». Και συ πως ανταποκρίνεσαι στην υπόσχεσή του, ποιο αντίδωρο του δίνεις για τη θυσία Του; Την αμαρτία σου; Τους λογισμούς σου; Την παράλογη λογική σου; Τον ανυπότακτο εγωισμό σου; Ποιο απ’ όλα; Ή μήπως όλα; Συγχώρα με… Κι εγώ στην ίδια θέση με σένα βρίσκομαι… Γι’ αυτό σε ξέρω τόσο καλά. Μάθε λοιπόν πως το μεγαλύτερο αντίδωρο για τον Πατέρα μας είναι η ταπείνωση και η μετάνοια που θα σε οδηγήσουν πίσω στην αγκαλιά Του που την άφησες σαν έφευγες ντροπιασμένος απ’ τον παράδεισο. Όταν τα κάνεις βίωμά σου και τα δύο, μη με ξεχάσεις. Το πιο πιθανό είναι ότι ακόμα θα προσπαθώ… Γι’ αυτό να εύχεσαι.
