Πρώτα η ψυχή, μετά το χούι

Θυμάμαι μια ιστορία στο γεροντικό: ένας γέροντας ήθελε να διδάξει/να δείξει στον υποτακτικό του το πόσο δύσκολα ξεριζώνονται τα πάθη από μέσα μας αν τ'αφήσουμε να χρονίσουν. Τον έβαλε στην αρχή να ξεριζώσει ένα χορταράκι, μετά ένα λουλούδι, μετά ένα θάμνο, μετά ένα μικρό και στο τέλος ένα αιωνόβιο δέντρο. Έτσι, γίνεται και με τα πάθη μέσα μας.

Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λέει η σοφή λαϊκή παράδοση. Κι έχει δίκιο! Διότι χρειάζεται κόπος μεγάλος για ν'απαλλαχτείς . Επειδή γίνονται δεύτερη φύση μέσα μας τα πάθη. Και είναι σαν τα φίδια: μπορεί να νομίσεις ότι τα ξεπέρασες, όμως αυτά είναι σε χειμερία νάρκη. Με την πρώτη αφορμή μπορούν να ξυπνήσουν και να σε δηλητηριάσουν θανάσιμα. Το μόνο αντίδοτο είναι η προσευχή. Ίσως φανεί κοινοτοπία, αλλά μόνο η αληθινή προσευχή έχει αυτή τη δυνατότητα.

Λιγότερα πάθη, μεγαλύτερη αγάπη και πιο φωτεινή καρδιά. Κι όπως λέει ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: Τι ωραίο πράγμα να νικάει κανείς τα πάθη του! Μετά τη νίκη νιώθει στην καρδιά του φως, ειρήνη και δόξα.

Καλή προσπάθεια!