"Η ΕΠΙΦΟΙΤΗΣΑΣΑ ΙΣΧΥΣ"

. Του Μητροπολίτου Καστορίας κ.Σεραφείμ

"Την μεθέορτον πιστοί και τελευταίαν εορτήν εορτάσωμεν φαιδρώς αύτη εστί Πεντηκοστή, επαγγελίας συμπλήρωσις και προθεσμία".

Ψάλλει, γιορτάζει και πανηγυρίζει η Εκκλησία μας, λουσμένη μέσα στο φως του Παρακλήτου, την τελευταία γιορτή της Θείας Οικονομίας. Η επιφοιτήσασα ισχύς του Παρακλήτου, όπως γράφει και ψάλλει ο Άγιος Κοσμάς ο Ποιητής στον περίφημο Κανόνα του στην μεγάλη αυτή δεσποτική εορτή, γίνεται η ψυχή της και η ζωογόνος πνοή που την οδηγεί αλάνθαστα στη θριαμβευτική πορεία της.

Γιά να σωθεί το ανθρώπινο γένος, για να φθάσει ο άνθρωπος στο πρωτόκτιστο κάλλος και στην κατάσταση της θεώσεως, έρχεται ο Χριστός στον κόσμο, τον ανακαινίζει και τον αναπλάθει, διά του Σταυρού και της Αναστάσεως του χαρίζει την ελευθερία από τα δεσμά του θανάτου και της αμαρτίας και ως επιστέγασμα αυτού του λυτρωτικού έργου, με την επιδημία του Παναγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, καθιστά τους ανθρώπους μέλη του Σώματός Του.

Τι είναι το Άγιο Πνεύμα;

Είναι Θεός.
Είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Ζωή και Ζωοποιούν.
Φως και φωτός χορηγόν.
Αυτάγαθον και πηγή αγαθότητος.
Δι’ ου Πατήρ γνωρίζεται και Υιός δοξάζεται.
Δεν είναι μία ενέργεια, θα γράψει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, ή μία αναπνοή ή μία ομιλία από τα χείλη του Πατρός ή του Υιού που σκορπίζεται στον αέρα, αλλά ένα Πρόσωπο με ιδιαίτερη υπόσταση, με ξεχωριστή ύπαρξη. Αυτό το ίδιο λαλεί και ενεργεί και οικονομεί και αγιάζει. Αυτό φωτίζει τις ψυχές των Δικαίων, αυτό και τους Προφήτες και τους Αποστόλους(1).
Παράκλητος ονομάζεται από τον ίδιο τον Χριστό.
Πνεύμα Θεού και Πνεύμα Πατρός.
Πνεύμα Χριστού, το ονομάζει ο Απόστολος Πέτρος.
Πνεύμα Θεού και Πνεύμα Κυρίου, ο Απόστολος Παύλος.
Πνεύμα αγιοσύνης και Πνεύμα υιοθεσίας, σε άλλες επιστολές του Αποστόλου των Εθνών.
Πνεύμα αποκαλύψεως, Πνεύμα επαγγελίας και Πνεύμα χάριτος.
Το συναντάμε αγαθόν και ηγεμονικόν στους Ψαλμούς του Δαβίδ.

Το ονομάζει Πνεύμα σοφίας και συνέσεως, Πνεύμα βουλής και ισχύος, Πνεύμα γνώσεως και ευσεβείας, Πνεύμα φόβου Θεού, ο Προφήτης Ησαίας.
Το έργο του.

Ο Άγιος Ιννοκέντιος Επίσκοπος Μόσχας(2), μεταφέροντας την εμπειρία των θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας, τονίζει τα εξής χαρακτηριστικά:
Όταν κατοικήσει μέσα στον άνθρωπο, του χαρίζει πίστη και φωτισμό. Χωρίς Αυτό κανείς δεν μπορεί να έχει αληθινή και ζωντανή πίστη.
Γεννά στην καρδιά του ανθρώπου στην αληθινή αγάπη, που σαν μία ρίζα βλαστάνει μέσα στην καρδιά του όλα τα καλά έργα.
Χαρίζει στον άνθρωπο σοφία, όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στις πράξεις.
Δίνει στον άνθρωπο δύναμη να αντιστέκεται στους πειρασμούς του κόσμου, να χρησιμοποιεί τα επίγεια αγαθά σαν ένας περαστικός ταξιδιώτης χωρίς να κολλάει σ’ αυτά την καρδιά του.

Το Άγιο Πνεύμα χαρίζει την αληθινή χαρά, την καρδιακή ευτυχία και την ασάλευτή ειρήνη. Όποιοι δεν έχουν την παρουσία του Παρακλήτου, δεν μπορούν να έχουν χαρά ούτε αληθινή ευτυχία και ιδιαιτέρως ειρήνη, διότι οι πιο πάνω αρετές είναι καρποί του Αγίου Πνεύματος, κατά τον Απόστολο Παύλο(3).

Το Άγιο Πνεύμα χαρίζει στον άνθρωπο την αληθινή ταπείνωση. Όταν κατοικήσει μέσα μας, μας αποκαλύπτει όλη την εσωτερική μας φτώχεια και αδυναμία. Από τότε αρχίζουμε να χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στις δικές μας δυνάμεις . . . να θεωρούμε τον εαυτό μας χειρότερο από τους άλλους και να αρχίζουμε να μετανοούμε ειλικρινά και να ελπίζουμε μόνον σ’ Εκείνον.

Το Άγιο Πνεύμα μας διδάσκει, θα πει και πάλι ο Άγιος Ιννοκέντιος Επίσκοπος Μόσχας, την αληθινή προσευχή. Κανένας δεν μπορεί να κάνει προσευχή πραγματικά ευάρεστη στο Θεό πριν λάβει το Άγιο Πνεύμα, γιατί, αν αρχίσει να προσεύχεται χωρίς να έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα, ο νους του δεν θα μπορεί να προσευχηθεί.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας αρχίζει τις προσευχές της και τις Ακολουθίες της με την επίκληση του Παρακλήτου: «Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας ...».

Γι’ αυτό και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, που είχαν σαν στόχο στη ζωή τους την παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα στο χώρο της ψυχής τους, εύχονταν καθημερινά επαναλαμβάνοντας με εναγώνια κραυγή:
«Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν».

«Ελθέ η ευφρόσυνος ζωή και αιώνιος και παντοκρατορική δεξιά, το πανάγιον και ζωοποιόν και δημιουργόν Πνεύμα ...
Ελθέ η διηνεκής μου χαρά και τρυφή και δόξα.
Ελθέ η πνοή μου, η ζωή μου, η παραμυθία της εμής ψυχής.
Γενού μετ’ εμού εν πνεύμα, υπεράγαθε Δέσποτα, ασυγχύτως, ατρέπτως, αναλλοιώτως, ο επί πάντων Θεός.

Γενού μοι αυτός τα πάντα εν πάσι,
τροφή ανεκλάλητος, και εισάπαν αδάπανος αενάως υπερεκχεομένη τοις εμής ψυχής χείλεσι, και υπερεκβλύζουσα εν τη πηγή της καρδίας μου,
ένδυμα απαστράπτον και καταφλέγον τους δαίμονας,
κάθαρσις εκπλύνουσά με δι’ αφθάρτων και αγίων δακρύων, ων η ση παρουσία προς ούς παραγίνη χαρίζεται».

Είθε να βρεθούμε κι εμείς σ΄ αυτή την προσευχητική κατάσταση των Πατέρων της Εκκλησίας μας, για να ζητήσουμε κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, την παρουσία Του στη δική μας ζωή, χαρίζοντάς μας την αγιότητα, που είναι η φυσική Του ιδιότητα, κατά τον Άγιο Κοσμά τον Ποιητή: «μεταδοτικόν, εν οις κατοικίζεται φύσει, της εν η κατοπτεύεται αγιότητος». ΑΜΗΝ.