Μου έκανε εντύπωση μεγάλη σε κάποια παραλία ένα κλουβί
κρεμασμένο σ'ένα απ'τα δέντρα της ακρογιαλιάς. Μέσα, ένα μικρό καφετί πουλί με
κόκκινο λαιμό και πιο ανοιχτόχρωμα φτερά να κελαηδάει...
Γύρω του αμέτρητα άλλα πετούμενα και αυτά κελαηδούσαν
ελεύθερα. Τόσοι πολλοί οι τραγουδιστές της φύσης κι εκείνο μέσα στο κλουβί του
στο ελεύθερο δάσος της ελευθερίας της φύσης. Ίσως να μη γνώρισε τη γλυκιά γεύση
της ελευθερίας. Ίσως να γεννήθηκε σ'ένα κλουβί. Μάλλον η μέχρι τώρα πορεία του
τέλειωνε στους τέσσερις οριοθετημένους συρματένιους τοίχους του κλουβιού του...
Κάπως έτσι είμαστε κι εμείς. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με
τις ζωές μας, μόνο που αρκετές φορές οι ίδιοι φυλακιζόμαστε στις αιχμαλωτικές
οριοθετήσεις που οι ίδιοι τόσο ασυλλόγιστα θέτουμε! Η ζωή χρειάζεται ανοιχτό
μυαλό, πλατιά καρδιά, ψυχή που να πετάει ψηλά και πάνω από προλήψεις και
δεισιδαιμονίες. Ελεύθερη από πάθη που μας αλυσοδένουν και επιλογές που μας
αιχμαλωτίζουν.
Ναι, φίλε μου καλέ. Κάνε μια επισκόπηση της ζωής σου και θα
δεις πόσες φορές αυτοεξορίστηκες και διάλεξες να φυλακιστείς σε τόπους
μακρινούς. Ξανακοίτα πίσω σου. Μήπως το μονοπάτι που περπατάς δεν το διάλεξες
ώριμα; Μήπως φοράς χειροπέδες στα χέρια σου και στην καρδιά σου;
Κάνε μια νέα αρχή. Ποτέ δεν είναι αργά.
Απεγκλωβίσου απ'ότι σε κρατά δεμένο. Απογειώσου! Πέτα! Ζήσε!
