To πρόσωπο του Αναδόχου είναι ιερό, συνάπτει δεσμούς
πνευματικής συγγένειας με τον Αναδεκτό και την οικογένειά του.Και λόγω της
φύσεώς του λειτουργήματός του επιβάλλεται να τυγχάνει εμπιστοσύνης και
εγκρίσεως της Εκκλησίας. Ο Ανάδοχος πρέπει να ξαναβρεί το ρόλο του, δηλ να
γίνει για τον Αναδεκτό«εγγυητής εις Χριστόν, ώστε τηρείν τα της πίστεως και
Χριστιανικώς ζην».
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι: «Αν οι
Ανάδοχοι ήξεραν το τι λένε, τι υπόσχονται κατά τις κατηχήσεις και το βάπτισμα
και τι μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνουν, δεν θα ήθελαν να βαπτίσουν, ούτε και αν με
θερμά παρακάλια τους παρότρυναν».
Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης αναφέρει σχετικά με τον Ανάδοχο:«Αναδόχους
ποιείσθαι φιλευσεβείς και διδασκάλους σχεδόν της πίστεως».
Ο σύγχρονος άγιος κοιμηθείς Γέροντας της Ρουμανίας π.
Κλεόπας Ήλιε έλεγε για τους Αναδόχους: «Αντιλαμβάνονται όσοι γίνονται
Ανάδοχοι, ότι θα δώσουν λόγο ενώπιον του Θεού για τα πνευματικά των
παιδιά; Μπορούμε να πούμε ότι πολλοί Ανάδοχοι σώζονται από τα πνευματικά
τους παιδιά, εάν τα αναθρέψουν με φόβο θεού. Αλλά οι περισσότεροι τιμωρούνται
για την οκνηρία και αδιαφορία των προς τα πνευματικά τους παιδιά».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Θέλεις να γίνεις ανάδοχος;»
