Ο φυσικός ήλιος βέβαια δεν άγγιξε τη γη. Συνέβη όμως κάτι
ασύγκριτα πιο θαυμαστό. Ο πνευματικός Ήλιος όχι μόνο πλησίασε και άγγιξε τη γη,
αλλά ήρθε και περπάτησε και έζησε και δίδαξε και θαυματούργησε πάνω στη γη!Ο νοητός Ήλιος της Δικαιοσύνης άγγιξε τη γη και η γη δεν κάηκε. Περπάτησε στη γη και η γη δεν τον κατάλαβε. Ο άπειρος Θεός έζησε στη γη ως ταπεινός άνθρωπος και ο άνθρωπος τον περιφρόνησε!
Θα μπορούσε ως παντοδύναμος Θεός, να γεννηθεί με όλη την άπειρη δόξα Του. Είχε όλη τη δύναμη να καταπλήξει και να θαμπώσει τον κόσμο. Τότε όμως η πίστη σ’ Αυτόν δε θα ήταν καρπός ελεύθερης επιλογής, αλλά επιβολής. Τότε η προσέγγιση του Χριστού από μας δε θα γινόταν από αγάπη αλλά από φόβο και ανάγκη.
Ο Χριστός δεν ήθελε να καταπλήξει και να θαμπώσει. Ήθελε να ελκύσει ελεύθερα και να σώσει τον άνθρωπο. Ήθελε την ελεύθερη αγάπη του παιδιού Του και όχι την αναγκαστική υποταγή ενός δούλου. Γι’ αυτό προτίμησε το δρόμο της θυσιαστικής αγάπης και όχι την εκθαμβωτική επίδειξη της δύναμης. Σκέπασε τη μεγαλοσύνη Του με την ταπεινοφροσύνη, που έγινε στολή της θεότητας. Και μας έδειξε την αληθινή δύναμη που μπορεί να μεταμορφώσει τον άνθρωπο και τον κόσμο ολόκληρο.
Οι πιο πολλοί όμως δεν Τον κατάλαβαν, δεν μπόρεσαν να αποδεκτούν την ταπείνωσή Του, την ανεξικακία Του, αυτό που πρόσφερε σε όλους αδιακρίτως.
Πολλοί είναι αυτοί που ακόμα Τον αμφισβητούν, Τον κατηγορούν, Τον βλασφημούν μη μπορώντας να εννοήσουν την μεγαλωσύνη Του.
Ο Χριστός στέκεται εκεί μπροστά τους, γεμάτος ανεξικακία, γεμάτος αγάπη γι' αυτούς...αλλά αυτοί δυστυχώς δεν μπορούν να Τον δουν, δεν μπορούν να Τον βρουν, δεν μπορούν να γευτούν την ειρήνη που προσφέρει...μερικοί από αυτούς έχουν καλή προαίρεση αλλά φτάνει;
Μερικοί από εμάς ακόμη Τον ψάχνουμε.....ας ελπίσουμε ότι θα Τον βρούμε πριν το τέλος.
