Κυριακὴ Δ΄ Νηστειῶν: Ἡ πίστη τῶν ὀρθοδόξων εἶναι ἀσκητική.

 Τὸν μεγάλο ἀσκητὴ καὶὅσιο Ἰωάννη, συγγραφέα τοῦ βιβλίου «Κλίμαξ», προβάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, γιὰ νὰ μᾶςὑπενθυμίσῃ ὅτι ἡπνευματικὴ ἀνάβαση διὰτῆς συνεχοῦς καὶ ἀόκνουἀσκήσεως ὁδηγεῖ τοὺς πιστοὺς στὴν ἁγιότητα.

Ἡ ἄσκηση, ἀδελφοί μου,ὁμοιάζει μὲ μία κλίμακα, μὲ μία σκάλα δηλαδή, ἡὁποία ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν γῆ καὶ φθάνει στὸν οὐρανό. Μὲ μεγάλη προσοχὴκαὶ σταθερά δρασκελίσματα, μὲ ἱερὴ βία καὶ πνευματικὴ βιάση, μὲταπείνωση, μετάνοια καὶ προσευχή, μὲ βλέμμα καρδίας συνεχὲς πρὸς τὰἄνω, δίχως χρονοτριβὲς καὶ καθυστερήσεις, πρέπει νὰ ἀνεβοῦμε ὅλοι αὐτὴν τὴν σκάλα  καὶ νὰ φθάσουμε στὸ τελευταῖο σκαλοπάτι, ὅπου μᾶς περιμένει ὁ Χριστὸς καὶ ὁ χριστοποιημένος ἑαυτός μας. 

 Αὐτὴν τὴν σκάλα τὴν ἀνεβαίνουμε ὁ καθένας μόνος του, δὲν προσπερνοῦμε τὸν ἀδελφό μας, δὲν εἶναι τὸ πρῶτο βραβεῖο γιὰ ἕνα, ἀλλὰγιὰ τὸν καθένα. Γιατὶ αὐτὴ ἡ σκάλα δὲν εἶναι ἕνα ἀγώνισμα κατὰ τῶν συνανθρώπων μας, ἀλλὰ κατὰ τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ μας, κατὰ τῶν παθῶν μας, κατὰ τῶν δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι φροντίζουν ἀκούραστα νὰἐμποδισουν τὴν ἀνάβασή μας, οἱ ὁποῖοι μὲ ἀνηλεῆ διάθεση, λύσσα καὶμίσος ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων, ἀγωνίζονται νὰ μᾶς στρέψουν τὸ βλέμμα πρὸς τὰ κάτω, ὥστε νὰ ζαλιστοῦμε καὶ νὰ γκρεμοτσακιστοῦμε στὰἀπύθμενα βάθη τοῦ ᾅδη καὶ νὰ πέσουμε κατευθεῖαν στὸ ἀνοιχτὸ στόμα τοῦ βύθιου δράκοντος τῆς ἀπωλείας.

Ὁ Χριστὸς μᾶς προσφέρει τὴν σωτηρία, ἀλλὰ ἡ ἀποδοχή της στηρίζεται στὴ δική μας θέληση καὶ συγκατάβαση, ποὺ ἀποδεικνύονται μέσα ἀπὸ τὴν πράξη μας. Δὲν ἐπαρκεῖ νὰ λέμε ὅτι ἀγαποῦμε τὸν Χριστό· χρειάζεται τὸ ἔργο τῆς ἀγάπης πρὸς Ἐκεῖνον. Καὶ ἔργο τῆς ἀγάπης εἶναιἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του, ὅπως κι ὁ Ἴδιος μᾶς βεβαιώνει. Ὅπως στὴν περίπτωση τῶν συζύγων ἡ ἀγάπη τεκμηριώνεται στὰ ἔργα καὶ ὄχι στα λόγια, ἔτσι καὶ στὴν πνευματικὴ ζωὴ ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστὸτεκμηριώνεται μέσα ἀπὸ τὴν ἄσκηση. Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Χριστό,ἀγωνίζεται νὰ ἀνεβῇ πρὸς τὸν Χριστό, προσπαθεῖ νὰ Τὸν φθάσῃ, δὲν μένει στὰ λόγια. Καὶ φθάνοντάς Τον, ὁλοκληρώνεται ὡς πρόσωπο, γιατὶὁ Χριστὸς θέλει νὰ ὁλοκληρωθοῦμε, νὰ γινουμε τέλειοι, ὅμοιοι μὲἘκεῖνον.

Πέσαμε ἀπὸ τὸ ὕψος τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Θεό, τότε, στὸν παράδεισο, καὶ ἀκολουθήσαμε τὴν φθορὰ πρὸς τὰ κάτω, ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ καὶἀπὸ τὴ γῆ στὰ ὑποχθόνια, ὅμως μὲ τὴν λυτρωτική θυσία Του μᾶς καλεῖ ὁΧριστὸς καὶ πάλι πρὸς τὰ ἄνω, καὶ μάλιστα σὲ ὕψος ἀνώτερο ἀπὸ πρίν. Γιὰ νὰ ἀνεβοῦμε ψηλὰ χρειάζεται διάθεση καὶ πεῖσμα θεοπρεπές, προσπάθεια καὶ ἀγώνας, διότι κανεὶς δὲν κατακτᾶ τὸν οὐρανό, ἂν δέχεται νὰ μένῃ δεμένος στὰ γήϊνα, κανεὶς δὲν κατακτᾶ τὰ ἄφθαρτα καὶαἰώνια, ἂν ἀρέσκεται στὴν ἀπόλαυση τῶν φθαρτῶν καὶ προσκαίρων τοῦκόσμου τούτου.

      Ὁ ἅγιος Ἰωάννης περιγράφει τὴν πνευματικὴ ζωὴ ὡς μία σκάλαἀρετῶν. Ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἀποταγὴ τοῦ κόσμου, ἡ ταπείνωση, ἡ ὑπακοή, ἡμετάνοια, τὸ χαροποιὸ πένθος, ἡ ἀγάπη, εἶναι σκαλοπάτια ποὺ μᾶςὁδηγοῦν στὸν οὐρανό. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ τὰ ἀνεβοῦμε καὶ νὰφθάσουμε στὸ τέρμα· μᾶλλον δύσκολο εἶναι νὰ πάρουμε γενναῖεςἀποφάσεις καὶ νὰ ἐγκαταλείψουμε τὰ μάταια γήινα, ὅταν δυστυχῶς ἡψυχή μας ἔχει προσκολληθεῖ σὲ αὐτά.

Ἡ πίστη τῶν ὀρθοδόξων εἶναι ἀσκητική. Γι’ αὐτὸ καὶ πολεμᾶται ἀπὸτὸν κόσμο, ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα. Εἶναι πόλεμος ἀδυσώπητος καὶσκληρός ἀπὸ τὴν πλευρά του, ὅμως ἡ ὀρθόδοξη πρακτικὴ βλέπει τὰπράγματα μὲ διάθεση θεραπευτική· δὲν πολεμᾶ τὸν κόσμο, τάχα γιὰ νὰτὸν ἐξοντώσῃ, ἀλλ’ ἀγωνίζεται, γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσῃ, νὰ τὸν μεταβάλῃσὲ ὄμορφο κόσμο καὶ νὰ τοῦ δώσῃ τὴν δυνατότητα νὰ ζήσῃ τὴν ἀληθινὴζωή, ὅπου θάνατος καὶ λύπη καὶ φθορὰ παύουν νὰ ἔχουν ἰσχύ.

Εἴτε τὸ θέλουμε, εἴτε ὄχι, κάποτε ἡ ζωή μας θὰ τερματιστῇ. Τὸ ζήτημα εἶναι, ἀδελφοί μου, νὰ προλάβουμε νὰ τερματίσουμε στὴ σκάλα τῆς ζωῆς, νὰ ἀνεβοῦμε ὅλα τὰ σκαλοπάτια τῶν ἀρετῶν, ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἀληθινὴ ζωή κοντὰ στὸν Χριστό.