Είναι φοβεροί οι τόποι της κολάσεως. Και μόνο να τους σκέπτεται κανείς φοβάται και διατίθεται να αποστραφεί την αμαρτία.Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας γράφει, ότι τότε στα μέρη της Αιγύπτου πέθαναν και ξανάζησαν τρεις άνθρωποι.
Έναν από αυτούς τον επεσκέφθη και τον ευρήκε, όλο να κλαίει και να μη μιλάει. Και όταν τον όρκισε να πει κάποιο λόγο προς ωφέλεια των παρόντων, απεκρίθη.
Αν ήξερες τις τιμωρίες του άδου, δεν θα μπορούσες να κρατήσεις το πένθος ουδέ κατά μικρόν. Είναι τόσο μεγάλες οι τιμωρίες των αμαρτωλών στην κόλαση ώστε, αν συγκεντρώσεις όλα τα μαρτύρια
του κόσμου τούτου και τα συγκρίνεις με το μικρότερο της κολάσεως, θα ευρεθούν αυτά ηδονές και παραμύθια.
Εκείνος, που θα δοκίμαζε την κόλαση, θα προτιμούσε να κολάζεται εδώ χωρίς άνεση έως το τέλος του κόσμου με όλες τις θλίψεις και τα βάσανα που έπαθαν όλοι οι άνθρωποι από του Αδάμ μέχρι σήμερα,
παρά να κάνει εκεί μια μόνο ημέρα.
Γι’ αυτό λοιπόν κλαίω, επειδή έπταισα και εγώ στον Θεόν, που είναι τόσον δίκαιος, ώστε ούτε στον δαίμονα κάμνει και την παραμικρή αδικοκρισία.Φρίττε λοιπόν και θαύμαζε, γιατί ενώ αυτά περιμένουν τους ανθρώπους μετά θάνατο, αυτοί αμελούν και δεν μεριμνούν δια να εξαλειφθούν οι αμαρτίες των με την μετάνοια!
Ο δε διάβολος επιδιώκει να μη ενθυμούνται οι άνθρωποι την κόλαση, ώστε μετά θάνατο να ρίπτωνται σ’ αυτήν ως «μωραί παρθένοι» (Ματθ. κε 1-13). Και τους κάμνει να μη θέλουν να μάθουν γι’ αυτήν,
με την ανθρωποκτόνο δικαιολογία, να μη φοβηθούν!
Αλλά «φόβος Κυρίου αρχή σοφίας», λέγει ο Θεός, η οποία σώζει από την κόλαση και οδηγεί εις τον παράδεισο (Παρ. α 7).
Επιβάλλεται λοιπόν ο άνθρωπος, να ενθυμάται και να μαθαίνει για την κόλαση, για να μη βρεθεί ποτέ εκεί με την αμαρτωλή και αμετανόητη ζωή του.
