Υπάρχει ένα
ερώτημα για τον κόσμο...
Ζούμε για να
τρώμε ή τρώμε για να ζούμε;
Η απάντηση
της εκκλησίας είναι ότι η ζωή μας, στην πραγματικότητα, δεν εξαρτάται από
την επάρκεια ή τη στέρηση τροφών αλλά απο το Θεό που μας έδωσε το δώρο
της ζωής.
Επομένως, η
τροφή δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, ούτε πάλι η αγωνιώδης εξασφάλιση του
επιούσιου άρτου εγγύηση μακροζωίας και ευτυχίας.
Πολύ δε
περισσότερο δε εξασφαλίζει τον αγιασμό μας και δεν παρέχει ζωή αιώνια. Απλά
καλύπτει βασική βιοτική ανάγκη.
Αν ρίξουμε
όμως μια ματιά στη δυστυχία που επικρατεί κυρίως στα εκατομμύρια λαών του
τρίτου κόσμου, που υποσιτίζονται στην εποχή των επιστημών και της
τεχνολογίας, θα αντιληφθούμε την αδικία και την αδιαφορία εκ μέρους των
ανεπτυγμένων χωρών και των διεθνών οργανισμών προς τους ανθρώπους αυτούς που
στερούνται τα αυτονόητα για μας είδη πρώτης ανάγκης.
Αδυνατούν ή
δεν θέλουν να καλύψουν τις βιοτικές ανάγκες των ασθενεστέρων; Ο Χριστός
χόρτασε «πεντακισχιλίους άνδρας» όταν ο ίδιος νήστεψε «ημέρας τεσσαράκοντα». Εάν
το δικό μας περίσσευμα τροφής και αγάπης γίνει αφορμή ανακούφισης σε εκείνους
που στερούνται και τα δύο, τότε η αρετή της νηστείας εμπνέει την προς τον
πλησίον αγάπη και επιβεβαιώνει τη φράση «οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ
ελλατωθήσονται παντός αγαθού»
