Δύο φίλοι, νεαρά παιδιά, αποφάσισαν να πάνε για κυνήγι.
Ξεκίνησαν λοιπόν, με τα όπλα τους, χαρούμενοι και αισιόδοξοι για επιτυχίες
μεγάλες! Προχώρησαν βαθιά στο δάσος. Αμέριμνοι φθάνουν σε ένα μικρό ξέφωτο. Και
εκεί, αντικρίζουν μια πελώρια αρκούδα να στέκεται όρθια απέναντι τους. Φόβος
και τρόμος κατέλαβε τους νεαρούς. Ο ένας, ως πιο ευκίνητος έτρεξε και
σκαρφάλωσε σε ένα δένδρο. Ο άλλος, απελπισμένος, κοίταξε δεξιά-αριστερά και
ώρμησε στην είσοδο μιας σπηλιάς απέναντι από το δένδρο. Η αρκούδα
«στρατοπέδευσε» μεταξύ δένδρου και σπηλιάς. Μα, πολύ σύντομα, ο νέος βγήκε
τρέχοντας από την σπηλιά! Είδε την αρκούδα και ξαναμπήκε στη σπηλιά!
Αυτό έγινε δυο-τρεις φορές. Από το δένδρο ο φίλος του φώναξε
ανήσυχος:
-Μα τι κάνεις; Μείνε στη σπηλιά. Θα βαρεθεί και θα φύγει το
θηρίο.
Απαντά, κατάχλωμος, ο φίλος του:
-Υπάρχει μια δεύτερη αρκούδα στην σπηλιά!!
*
* *
Πόσα μας διδάσκει αυτή η ιστορία-παραβολή ! Κυνήγι είναι η
ζωή του καθενός μας. Πρώτη αρκούδα, εχθρός πνευματικός, είναι η απιστία, ίσως
και η αμφιβολία μας για τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Δένδρο υψηλό που μας
παρέχει ασφάλεια είναι η Εκκλησία του Χριστού. Όντας ενωμένοι με την Εκκλησία
βλέπουμε με καθαρό βλέμμα τη ψευτιά των ειδώλων του κόσμου τούτου και
καταλαβαίνουμε ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός και αληθινός Θεός.
Σπηλιά είναι η συνείδηση και γενικότερα η ψυχή του κάθε
ανθρώπου. Η συνείδηση μας δεν είναι φανερή στους άλλου ανθρώπους. Οι σπηλιές
είναι συνήθως σκοτεινές. Έτσι και η συνείδηση μας. Αν θέλουμε να δούμε τι έχει
μέσα, πρέπει να ανάψουμε φως για να βλέπουμε. Μέσα λοιπόν στην ψυχή μας
κρύβεται η δεύτερη αρκούδα: τα πάθη μας, οι χρόνιες αμαρτωλές μας αδυναμίες, οι
αμαρτωλοί μας λογισμοί. Όταν τα δούμε, κάπως καθαρά, μας πιάνει τρόμος! Γι’
αυτό δεν θέλουμε να τα βλέπουμε. Τρέχουμε έξω από τη «σπηλιά» της συνείδησης
μας, γινόμαστε εξωστρεφείς. Και τότε πέφτουμε στην πρώτη αρκούδα, την απιστία.
Και γίνεται η ζωή μας κόλαση! Κόλαση, ενώ βρισκόμαστε ακόμη σε αυτή τη ζωή!
Χρειαζόμαστε επειγόντως «φως» και «όπλα». Φως πνευματικό για
να δούμε τι κουβαλάμε μέσα μας και όπλα πνευματικά για να εξοντώσουμε τα θηρία
των παθών μας.
Κάθε ημέρα, όλη τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, στο τέλος του όρθρου
(=πρωινή προσευχή) ψάλλουμε ένα τροπάριο που λέγεται «φωταγωγικόν», δηλ.
τροπάριο που «φέρνει φως»! Όλα τα φωταγωγικά έχουν σχεδόν το ίδιο περιεχόμενο.
Να, το φωταγωγικό του τρίτου ήχου:
-Εξαπόστειλε, Χριστέ ο Θεός, το φως σου το αϊδιο και φώτισε
τα μάτια τα κρυφά της καρδιάς μου, με τις πρεσβείες της Θεοτόκου και σώσε με
(Τριώδιον).
Είναι ακριβώς το πνευματικό φως που χρειαζόμαστε. Όμως, για
να στείλει αυτό το Φως ο Χριστός, απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις, που είναι:
-Νηστεία και προσευχή.
-Ιδιαιτέρως ερευνά της συνείδησης μας για να «δούμε» τις
«αρκούδες» των παθών μας, με την βοήθεια κατάλληλου οδηγού, του
ιερέα-πνευματικού μας πατέρα.
Ας αγωνιστούμε, λοιπόν, για να λάμψει το πνευματικό φως του
Χριστού και στην δική μας καρδιά.
