Στα πρώτα βήματα της προσπάθειάς μου να γνωρίσω το Χριστό,
έκανα κάποιες φορές πράγματα για το Χριστό που μου έφερναν κόπωση, κούραση.
Κάτι σαν σφίξιμο στην καρδιά. Πήγα τότε στον πνευματικό μου και του το είπα.
Και μου είπε: "Παιδί μου, ο Χριστός είναι ελευθερία. Να μην κάνεις
πράγματα για το Χριστό με το ζόρι". Και "έτυχε" να πέσει στα
χέρια μου την ίδια μέρα το υπέροχο βιβλίο του γέρ.Πορφυρίου "Βίος και
Λόγοι" και ξεφυλλίζοντας για πρώτη φορά τις σελίδες του, έπεσα στο
παρακάτω απόσπασμα:
Όταν αγαπάεις το Χριστό, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο.
Υποφέρεις, αλλά μεχαρά. Κάνεις μετάνοιες, προσεύχεσαι, διότι αυτά είναι
πόθος, θείος πόθος. Και πόνος και πόθος και έρωτας και λαχτάρα και αγαλλίαση
και χαρά και αγάπη. Οι μετάνοιες, η αγρυπνία, η νηστεία είναι κόπος που γίνεται
για τον Αγαπημένο. Κόπος για να ζεις το Χριστό. Αλλ'αυτός ο κόπος δε
γίνεται αναγκαστικά, δεν αγανακτείς. Ό,τι κάνεις αγγάρια, δημιουργεί
μεγάλο κακό και στο είναι σου και στην εργασία σου. Το σφίξιμο, το
σπρώξιμο φέρνει αντίδραση. Ο κόπος για το Χριστό, ο πόθος ο αληθινός είναι
Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυσις(...). Ο έρωτας θέλει
προσπάθεια;
