Ο φόβος του πόνου, ο φόβος της δοκιμασίας, ο φόβος του πειρασμού μάς καθηλώνει στην νέκρωσή μας, στην ανωριμότητά μας και στην ανικανότητά μας να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε και εν τέλει να ζήσουμε. Αυτό ο κόσμος το θεωρεί ιδανικό: δηλαδή την άρνηση του πόνου. Και νομίζει έτσι ότι θα βρει την χαρά. Και θεωρείται ευλογημένος ο άνθρωπος που δεν έχει πόνο.
Ο άνθρωπος που δεν έχει πόνο μπορεί να ορίζεται ευτυχισμένος, αλλά δεν είναι χαρούμενος και δεν έχει ζωή μέσα του. Γιατί ο ευτυχισμένος γίνεται υπερήφανος και ο υπερήφανος δεν μπορεί να αγαπά ούτε να αγαπηθεί. Ο υπερήφανος -δηλαδή ο εγωιστής- δε μπορεί να έχει σχέση.
