Πρέπει να
είμαστε γενναιόδωροι κατά την ελεημοσύνη, ώστε, δίνοντας λίγα, να
αξιωθούμε να λάβουμε πολλά. Διότι, πες μου, πού υπάρχει ισότητα, όταν
δίνεις ένα νόμισμα και δέχεσαι την συγχώρεση των αμαρτημάτων;
Όταν
τρέφεις εκείνον, που πεινάει και αξιώνεσαι παρρησία την φοβερή εκείνη
ημέρα και ακούς τους λόγους εκείνους που σε κάνουν άξιο της βασιλείας·
«Πείνασα και μου δώσατε να φάω»; (Ματθ. 25,35).
Μήπως δεν
μπορούσε αυτός, που σου έδωσε την τόση αφθονία του πλούτου, να
θεραπεύσει και τη φτώχεια εκείνου; Αλλά γι' αυτό αφήνει εκείνον να
υποφέρει από την φτώχεια, ώστε και εκείνος να πάρει μεγάλο μισθό για την
υπομονή και συ να έχεις για τον εαυτό σου την παρρησία από την
ελεημοσύνη ...
Ας μη
κάνουμε, λοιπόν, την ελεημοσύνη, αποβλέποντας μόνο σ' εκείνον που
δέχεται την ελεημοσύνη· αλλά σκεπτόμενοι ποιός οικειοποιείται αυτά που
δίνονται στον φτωχό και υπόσχεται να εξοφλήσει αυτά, που δίνονται,
στρέφοντας, έτσι, τη σκέψη μας προς εκείνον, να προσφέρουμε με κάθε
προθυμία· και, όσο ακόμη είναι καιρός, ας σπείρουμε με αφθονία, ώστε και
να θερίσουμε με αφθονία. Διότι λέγει: « Εκείνος που σπέρνει με φειδώ,
με φειδώ και θα θερίσει» (Β΄ Κορ. 9,6).
Ας
δίνουμε, λοιπόν, τους καλούς αυτούς σπόρους με απλοχεριά, ώστε να
θερίσουμε με αφθονία, όταν έλθει ο καιρός. Διότι τώρα είναι ο καιρός της
σποράς, τον οποίο, παρακαλώ, να μην παραβλέψουμε, ώστε κατά την ημέρα
της ανταποδόσεως, να θερίσουμε τους καρπούς όσων σπείραμε εδώ, και να
αξιωθούμε της φιλανθρωπίας του Κυρίου. Διότι τίποτε, κανένα άλλο
κατόρθωμά μας, δεν θα μπορέσει να σβήσει τόσο τη φωτιά των αμαρτιών μας,
όπως η πλουσιοπάροχη ελεημοσύνη. Αυτή πετυχαίνει και την εξαφάνιση των
αμαρτιών μας και μας χαρίζει παρρησία και μας προετοιμάζει για να
απολαύσουμε εκείνα τα ανέκφραστα αγαθά ....
(Αγ. Ι. Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, ΛΔ' ΕΠΕ 3,432-436)
