.jpg)
Γιατί είπε, «τόν σταυρό του»; Επειδή είναι σταυρός προσωπικός. Κάθε άνθρωπος, δηλαδή, έχει νά σηκώσει τόν δικό του σταυρό, ο οποίος, όμως, ονομάζεται συνάμα καί Σταυρός τού Χριστού.
Γιά κάθε άνθρωπο «ο σταυρός του» είναι οι θλίψεις καί οι οδύνες τής επίγειας ζωής, θλίψεις καί οδύνες προσωπικές.
Γιά κάθε άνθρωπο «ο σταυρός του» είναι η νηστεία, η αγρυπνία καί οι άλλες ασκήσεις τής ευσέβειας, μέ τίς οποίες ταπεινώνεται η σάρκα καί υποτάσσεται τό πνεύμα. Είναι κι αυτές προσωπικές, καθώς πρέπει νά αναλογούν στίς δυνάμεις τού καθενός.
Γιά κάθε άνθρωπο «ο σταυρός του» είναι οι αμαρτωλές αδυναμίες καί τά πάθη, προσωπικά επίσης. Μέ ορισμένα απ’ αυτά γεννιέται, ενώ άλλα τά αποκτά στήν πορεία τής επίγειας ζωής του.
Ο Σταυρός τού Χριστού είναι η διδασκαλία τού Χριστού.
Μάταιος καί ατελέσφορος ο σταυρός -όσο βαρύς κι άν είναι- πού σηκώνουμε, ακολουθώντας τόν Χριστό, άν δέν μεταβληθεί σέ Σταυρό τού Χριστού.
Γιά τόν μαθητή τού Χριστού «ο σταυρός του» γίνεται Σταυρός τού Χριστού. Γιατί ο μαθητής τού Χριστού έχει τήν ακλόνητη πεποίθηση ότι Εκείνος πάντοτε αγρυπνεί γι’ αυτόν, ότι Εκείνος είναι πού παραχωρεί όλες τίς θλίψεις, ως απαραίτητο καί αναπόφευκτο όρο τής χριστιανικής ιδιότητας, καί ότι μ’ αυτές μιμείται καί οικειώνεται τόν Χριστό, γίνεται μέτοχος τών παθημάτων Του στή γή, γιά νά γίνει μέτοχος καί τής δόξας Του στόν ουρανό.
Γιά τόν μαθητή τού Χριστού «ο σταυρός του» γίνεται Σταυρός τού Χριστού. Γιατί ο αληθινός μαθητής τού Χριστού μοναδικό σκοπό τής ζωής του έχει τήν εκπλήρωση τών εντολών Εκείνου. Οι πανάγιες εντολές τού Χριστού γίνονται γιά τόν μαθητή Του σταυρός, πού πάνω του διαρκώς σταυρώνει τόν παλαιό αμαρτωλό εαυτό του «μαζί μέ τά πάθη καί τίς επιθυμίες του».
Έτσι γίνεται φανερό ότι, γιά νά σηκώσει κανείς τόν σταυρό του καί ν’ ακολουθήσει τόν Χριστό, πρέπει ν’ απαρνηθεί τόν εαυτό του νά τόν απαρνηθεί ως τόν αφανισμό τής ψυχής του! Ναί, γιατί τόσο βαθιά, τόσο πληθωρικά διαπότισε η αμαρτία τή φθαρμένη φύση μας, ώστε η ψυχή μας πρέπει ν’ αφανιστεί καί νά γεννηθεί πάλι από τό Άγιο Πνεύμα.
Γιά νά σηκώσεις τόν σταυρό σου, πρέπει, πρώτον, νά αρνηθείς στό σώμα τήν ικανοποίηση τών ιδιότροπων επιθυμιών του, προσφέροντας του μόνο τά απαραίτητα γιά τή συντήρηση του• δεύτερον, νά παραδεχθείς ότι τό δίκαιό σου είναι απάνθρωπη αδικία καί η λογική σου τέλειος παραλογισμός ενώπιον τού Θεού καί, τρίτον, νά παραδοθείς στόν Κύριο μέ ακλόνητη πίστη καί νά επιδοθείς στήν επιμελή σπουδή τού Ευαγγελίου, αποστεργώντας τό θέλημά σου.
Όποιος μ’ αυτόν τόν τρόπο απαρνείται τόν εαυτό του, είναι ικανός νά σηκώσει τόν σταυρό του. Μέ πνεύμα υποταγής στόν Θεό καί μέ τήν επίκληση τής βοήθειας Του, η οποία έρχεται νά τόν ενισχύσει, κοιτάζει άφοβα καί ατάραχα τή θλίψη νά τόν πλησιάζει καί ετοιμάζεται μεγαλόψυχα νά τήν υπομείνει. Ελπίζει ότι έτσι θά γίνει μέτοχος τών παθημάτων τού Χριστού καί θά φτάσει στήν ομολογία Του, ομολογία μυστική, μέ τόν νού καί τήν καρδιά, αλλά καί φανερή, μέ τίς πράξεις καί ολόκληρη τή ζωή.
Όσο ο σταυρός παραμένει μόνο δικός μας, είναι πολύ βαρύς. Όταν μεταβληθεί σέ Σταυρό τού Χριστού, γίνεται εξαιρετικά ελαφρός. «Γιατί ο ζυγός μου είναι χρηστός καί τό φορτίο μου ελαφρό», είπε ο Κύριος.
Ο σταυρός τοποθετείται στούς ώμους τού μαθητή τού Χριστού, όταν αυτός αναγνωρίσει πώς είναι άξιος τών θλίψεων πού τού έστειλε η πρόνοια τού Θεού.
Ο μαθητής τού Χριστού σηκώνει ορθά τόν σταυρό του, όταν παραδέχεται ότι οι θλίψεις είναι απαραίτητες γιά τή μεταμόρφωση του, τήν ομοίωση του μέ τόν Χριστό καί τή σωτηρία του.
Η καρτερική άρση τού σταυρού σου είναι η καθαρή θέαση καί επίγνωση τής αμαρτωλότητάς σου. Σ’ αυτή τήν επίγνωση δέν υπάρχει αυταπάτη. Απεναντίας, άν ομολογείς πώς είσαι αμαρτωλός αλλά βαρυγκωμάς γιά τόν σταυρό σου, αποδεικνύεις πώς έχεις επιφανειακή γνώση τής αμαρτωλότητάς σου καί βρίσκεσαι μέσα στήν αυταπάτη.
Η καρτερική άρση τού σταυρού σου είναι η πραγματική μετάνοια.
Καρφωμένος στόν σταυρό, ομολόγησε μπροστά στόν Κύριο πώς οι αποφάσεις Του είναι αλάθητες. Κατηγόρησε τόν εαυτό σου, δικαίωσε τήν κρίση τού Θεού, καί θά λάβεις τήν άφεση τών αμαρτιών σου.
Καρφωμένος στόν σταυρό, γνώρισε τόν Χριστό, καί θ’ ανοιχθούν γιά σένα οι πύλες τού παραδείσου.
Καρφωμένος στόν σταυρό σου, δόξασε τόν Κύριο, αποδιώχνοντας ως άνομο καί βλάσφημο κάθε λογισμό παραπόνου καί γογγυσμού.
Καρφωμένος στόν σταυρό σου, ευχαρίστησε τόν Κύριο γι’ αυτό τό ανεκτίμητο δώρο Του τή δυνατότητα, δηλαδή, πού σού δίνει νά Τόν μιμηθείς μέ τίς οδύνες σου.
Καρφωμένος στόν σταυρό σου, νά θεολογείς- γιατί ο σταυρός είναι τό αληθινό σχολείο, τό μοναδικό θησαυροφυλάκιο καί ο ύψιστος θρόνος τής αυθεντικής θεολογίας. Δίχως σταυρό δέν υπάρχει ζωντανή γνώση τού Θεού.
«Μή ζητάς τήν τελειότητα τού νόμου τής ελευθερίας (δηλ. τού Ευαγγελίου) σέ ανθρώπινες αρετές, γιατί τέλειος άνθρωπος μ’ αυτές τίς αρετές δέν υπάρχει, η τελειότητα του είναι κρυμμένη στόν Σταυρό τού Χριστού».
Σέ Σταυρό τού Χριστού μεταβάλλεται ο σταυρός τού μαθητή τού Χριστού, όταν αυτός τόν σηκώνει μέ ειλικρινή συναίσθηση τής αμαρτωλότητα του ευχαριστώντας καί δοξολογώντας τόν Κύριο. Από τήν ευχαριστία καί τή δοξολογία έρχεται η πνευματική παρηγοριά. Η ευχαριστία καί η δοξολογία γίνονται πλούσιες πηγές ασύλληπτης καί άφθαρτης χαράς, πού κοχλάζει ευεργετικά μέσα στήν καρδιά, ξεχύνεται στήν ψυχή, απλώνεται στό σώμα, κυριεύει όλη τήν ύπαρξη τού ανθρώπου.
Ο Σταυρός τού Χριστού είναι γιά τούς σαρκικούς ανθρώπους ασήκωτος. Γιά τόν μαθητή καί ακόλουθο τού Χριστού, όμως, είναι αστείρευτη πηγή ανέκφραστης πνευματικής ευφροσύνης. Τόσο μεγάλη είναι αυτή η ευφροσύνη, πού εξουδετερώνει εντελώς τή θλίψη καί τόν πόνο.
Η νεαρή Μαύρα είπε στόν σύζυγό της Τιμόθεο, όταν εκείνος, υπομένοντας μέ καρτερία φοβερά βασανιστήρια γιά τήν πίστη του στόν Χριστό, τήν καλούσε στό μαρτύριο: “Φοβάμαι, αδελφέ μου, νά μή δειλιάσω, όταν δώ τά βασανιστικά όργανα καί τόν οργισμένο ηγεμόνα φοβάμαι μήπως λυγίσω, επειδή είμαι νέα”. Καί ο Τιμόθεος τής απάντησε: “Νά στηρίξεις τήν ελπίδα σου στόν Κύριό μας Ιησού Χριστό, καί τά βασανιστήρια θά γίνουν λάδι, πού θά χυθεί πάνω στό σώμα σου, θά γίνουν πνοή δροσιάς, πού θά σέ ανακουφίσει από τούς πόνους σου”.
Ο Σταυρός είναι η δύναμη καί η δόξα τών Αγίων όλων τών αιώνων.
Ο Σταυρός είναι ο θεραπευτής τών παθών καί ο εξολοθρευτής τών δαιμόνων.
Θανατηφόρος είναι ο σταυρός τους γιά όσους δέν φρόντισαν νά τόν μεταβάλουν σέ Σταυρό τού Χριστού, γιά όσους βαρυγκωμούν ενάντια στή θεία πρόνοια, γιά όσους παραδίνονται στήν απελπισία καί τήν απόγνωση. Οι αμαρτωλοί πού δέν έχουν επίγνωση τής αμαρτωλότητάς τους, επομένως ούτε καί μετάνοια, πεθαίνουν γιά πάντα πάνω στόν σταυρό τους καί στερούνται, από έλλειψη αυτογνωσίας καί καρτερίας, τήν αληθινή ζωή, τή ζωή μαζί μέ τόν Θεό. Οι ψυχές τους κατεβαίνουν από τόν σταυρό τών θλίψεων μόνο νεκρές, γιά νά ριχθούν στόν αιώνιο τάφο, στή φυλακή τού άδη.
Ο Σταυρός τού Χριστού ανυψώνει πάνω από τή γή τόν σταυρωμένο σ’ αυτόν μαθητή τού Χριστού. Ο μαθητής τού Χριστού, καρφωμένος στόν σταυρό του καί Σταυρό τού Χριστού, έχει τίς σκέψεις του στραμμένες στά αιώνια καί άφθαρτα αγαθά, μέ τόν νού καί τήν καρδιά του ζεί στόν ουρανό καί θεωρεί τά μυστήρια τού Πνεύματος.
«Όποιος θέλει νά μέ ακολουθήσει», είπε ο Κύριος, «άς απαρνηθεί τόν εαυτό του, άς σηκώσει τόν σταυρό του καί άς μέ ακολουθήσει». Αμήν.
