Η εγκράτεια από τα
σαρκικά πάθη είναι η φυσική κατάσταση, ενώ αντίθετα η πτώση στις σαρκικές
αμαρτίες είναι στην πραγματικότητα κάτι το αφύσικο. Σήμερα όμως έχει τόσο πολύ
παραπλανηθεί ο κόσμος ώστε θεωρεί το φως σαν σκότος και το σκότος σαν φως.
Χαρακτηρίζει τους εγκρατείς και σώφρονες «καθυστερημένους» και
«οπισθοδρομικούς», ενώ αυτούς που κυλίονται στο βούρκο των σαρκικών ηδονών,
τους θεωρεί… προοδευτικούς! Τους θαυμάζει και τους εκθειάζει! Ήλθε η εποχή, που
αναφέρει ο Μέγας Αντώνιος, ότι θα βλέπουν αυτοί που είναι άφρονες εκείνους που
σωφρονούν και θα τους θεωρούν σαν παράφρονες, μη μπορώντας να διακρίνουν ότι
στην πραγματικότητα παράφρονες είναι οι ίδιοι!
Κανένας άνθρωπος, είτε άνδρας,
είτε γυναίκα, ποτέ του δεν μετάνιωσε που, τηρώντας την εντολή του Χριστού,
διατήρησε τον εαυτό του σε σωφροσύνη και παρθενία μέχρι την ημέρα του γάμου
του, και στη συνέχεια, σε σωφροσύνη και πιστότητα στον (ή στη) νόμιμο σύζυγό
του μέσα στον γάμο του. Έχουν οπωσδήποτε πλούσια την ευλογία του Θεού όσοι
τηρούν αυτά! Αντίθετα, εκείνοι,που δεν τα τηρούν αυτά, πολύ ζημιώνονται.Αυτό,
που λέγεται «γενετήσιο ένστικτο», δόθηκε από τον Θεό για ένα σπουδαίο σκοπό,
και είναι συνδεδεμένο με ένα «δόλωμα». Ο σπουδαίος αυτός σκοπός είναι η
διαιώνιση του ανθρωπίνου γένους, πράγμα που κάνει τον άνθρωπο συνδημιουργό του
Θεού, και το «δόλωμα» είναι η ηδονή.
Όταν αυτά βαδίζουν μαζί μέσα στον
ευλογημένο από την Εκκλησία Γάμο, τότε ο Γάμος προχωρεί μέσα στο θέλημα του
Θεού. Αντίθετα, όταν σκόπιμα και εγωιστικά αυτά διαχωρίζονται, τότε η ηδονή
καταντά αυτοσκοπός, κι ο αληθινός σκοπός ακυρώνεται. Αυτό αποτελεί μία αφύσικη
κατάσταση! Είναι ανατροπή της ζωής, που ο Θεός έθεσε, και συνιστά θανάσιμο
αμάρτημα. Για ένα τέτοιο αμάρτημα τιμώρησε ο Θεός παραδειγματικά και τον Αυνάν
(βλ. Γέν. λη’[38] 1-10).
Το σώμα μας είναι
«ναός του Θεού» (πβ. Α’ Κορ. στ’ 19). Γι’ αυτό, όταν το παραδίδουμε στις
σαρκικές αμαρτίες, βεβηλώνουμε αυτό τον ζωντανό ναό. Και είναι γραμμένο ότι «εἴ τις τὸν ναὸν
τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ
ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς»
(Α’ Κορ. γ’ 17).
Αυτός που αγωνίζεται
να είναι αγνός, αποφεύγοντας κάθε είδους πορνεία και ασέλγεια, προγεύεται ήδη
από τώρα την αφθαρσία της μέλλουσας Ανάστασης! Γι’ αυτό τον λόγο και τα λείψανα
των οσίων ευωδιάζουν!Παλαιότερα οι άνθρωποι αισθάνονταν ντροπή, όταν έπεφταν σε
σαρκικά αμαρτήματα. Σήμερα δυστυχώς τα αμαρτήματα αυτά διαπράττονται
αδιάντροπα. Και, με τον κατήφορο που πήραμε, θα έλθει καιρός, που όχι μόνο δεν
θα θεωρούνται πια αμαρτήματα, αλλά και θα… επαινούνται! Ουαί και αλίμονον, όταν
θα φθάσει η κοινωνία μας σ’ εκείνο το σημείο!
Ουσιαστικό θεμέλιο
για τον κατά Χριστόν Γάμο αποτελεί η παρθενία και των δύο συζύγων μέχρι και την
ημέρα του Γάμου τους. Κατά το Μυστήριο του Γάμου η Εκκλησία στεφανώνει τους
νυμφευομένους, για να επιβραβεύσει την αγνότητα και παρθενία, που προϋποτίθεται
ότι διαφύλαξαν και οι δύο μέχρι εκείνη την ιερή στιγμή, που τελείται το
Μυστήριο.Η συνήθεια, που δυσχερέστερα επικρατεί στις μέρες μας, να συζούν
δηλαδή οι αρραβωνιασμένοι, σαν να ‘ναι παντρεμένοι, είναι χριστιανικώς τελείως
απαράδεκτη. Τεράστια ευθύνη φέρουν γι’ αυτό το αμάρτημα και οι γονείς όταν, όχι
δεν διαπαιδαγώγησαν, καθώς θα έπρεπε, τα παιδιά τους από νωρίς, αλλά και
δυστυχώς ανέχονται, ή και προτρέπουν σ’ αυτή την ανίερη συμβίωση κάτω από τη
στέγη του δικού τους σπιτιού. Έτσι όμως γίνονται και αυτοί συνυπεύθυνοι και
συμμέτοχοι στο αμάρτημα της πορνείας.
