«Εγώ πιστεύω, αλλά μην μου λες για Εκκλησίες, παπάδες και νηστείες. Εγώ πιστεύω με τον δικό μου τρόπο».
Χιλιοειπωμένες κοινοτυπίες, που δυστυχώς πολλοί τις λένε και θεωρούν ότι αποκαλύπτουν οξύτητα νοημοσύνης και βάθος σοφίας.
Φανταστείτε
έναν άρρωστο, να εγκωμιάζει με τα θερμότερα λόγια τον γιατρό του, να
εκφράζει τον θαυμασμό και την εκτίμησή του στις ικανότητές του και την
ειλικρίνεια των αισθημάτων αγάπης και εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του.
Και
ύστερα, αφού φεύγει ο γιατρός και ο ασθενής μένει με την συνταγή του
γιατρού, που επιβάλλεται να τηρηθεί προκειμένου να αποκατασταθεί η υγεία
του, να την πετάει στα σκουπίδια, χωρίς να εφαρμόζει απολύτως τίποτα
από ότι αυτή ορίζει.
Χωρίς
την συγκεκριμένη «αγωγή», που λέγεται μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και
χωρίς τα συγκεκριμένα «φάρμακα» που λέγονται προσευχή και νηστεία, ο
άνθρωπος δεν λυτρώνεται από τα πάθη του, η καρδιά του δεν αναγεννάται
και η ύπαρξή του δεν μεταμορφώνεται.
