Τό νά ἔχει κάποιος πειρασμούς δέν εἶναι ἁμαρτία. Οἱ πειρασμοί δέν εἶναι δικοί μας. Ἔρχονται ἀπό ἔξω, προέρχονται ἀπό τόν πονηρό διάβολο. Μή ξεχνοῦμε, ὅτι καί ὁ Χριστός, ὁ μόνος ἀναμάρτητος, πειράσθηκε ἀπό τόν διάβολο. Τό θέμα εἶναι νά μή συγκατατεθοῦμε στόν πειραμό, νά μή ποῦμε ναί στόν πειρασμό. Μέ τήν συγκατάθεσή μας, τήν συμφωνία μας ἀρχίζει ἡ ἁμαρτία.
Ο Θεός επιτρέπει τους πειρασμούς ανάλογα με την πνευματική μας κατάσταση. Άλλοτε επιτρέπει να κάνουμε ένα σφάλμα, λ.χ. μια μικρή απροσεξία, για να είμαστε άλλη φορά προσεκτικοί και να αποφύγουμε ή μάλλον να προλάβουμε ένα μεγαλύτερο κακό που θα μας έκανε το ταγκαλάκι. Άλλοτε αφήνει τον διάβολο να μας πειράζει, για να μας δοκιμάσει. Δίνουμε δηλαδή εξετάσεις και αντί κακό ο διάβολος μάς κάνει καλό.
Ο,,Γερο-Φιλάρετος έλεγε: Τέκνον, εγκατάλειψις Θεού, ουδένα πειρασμόν σήμερα. Ήθελε να παλεύει κάθε μέρα με τους πειρασμούς, για να στεφανώνεται από τον Χριστό.Ένας δυνατός, όπως ο Γερο-Φιλάρετος, δεν αποφεύγει τους πειρασμούς, αλλά λέει στον Χριστό: Στείλε μου, Χριστέ μου, πειρασμούς και δώσε μου κουράγιο να παλέψω.
Ένας αδύνατος όμως θα πει: Μην επιτρέπης, Χριστέ μου, να πειρασθώ. Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν...
Εμείς όμως πολλές φορές, όταν έχουμε έναν πειρασμό, λέμε: ε, μα είμαι άνθρωπος κι εγώ δεναντέχω άλλο!, ενώ θα έπρεπε να πούμε:
Δεν είμαι άνθρωπος, είμαι παλιάνθρωπος, Θεέ μου, βοήθησέ με να γίνω άνθρωπος.Δεν λέω να επιδιώκουμε εμείς τους πειρασμούς, αλλά, όταν έρχονται, να τους αντιμετωπίζουμε με καρτερία και προσευχή.Σε κάθε πνευματική χειμωνιά να περιμένουμε με υπομονή και ελπίδα την πνευματική άνοιξη.
Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι και, εάν εκείνη τη στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει και φεύγει η φάλαγγα των δαιμόνων και γλιτώνουμε.Όταν ενωθή ο άνθρωπος με τον Θεό, δεν έχει πια πειρασμούς. Μπορεί ο διάβολος να κάνει κακό στον Άγγελο; Όχι, καίγεται.
Η πνευματική ζωή είναι πολύ απλή και εύκολη, εμείς την κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά. Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον Θεό, μπορεί κανείς να προχωρήσει πολύ. Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ο διάβολος και όπου δεν υπάρχει διάβολος επόμενο είναι να μην υπάρχουν και πειρασμοί.
- Γέροντα, η πτώση σε μια αμαρτία μπορεί να γίνει κατά παραχώρηση του Θεού;
- Όχι, είναι βαρύ να πούμε ότι παραχωρεί ο Θεός νά αμαρτήσουμε। Ο Θεός ποτέ δεν παραχωρεί να αμαρτήσουμε.
Εμείς κάνουμε παραχωρήσεις και έρχεται ο διάβολος και μας πειράζει। Όταν λ.χ. υπερηφανεύομαι, διώχνω τη θεία Χάρη, φεύγει ο Φύλακας Άγγελός μου, έρχεται ο άλλος... άγγελος, ο διάβολος, και σπάζω τα μούτρα μου. Αυτή είναι δική μου παραχώρηση, και όχι του Θεού.
- Είναι σωστό, Γέροντα, όταν έχουμε μια πτώση να λέμε: Ο πειρασμός με έρριξε;
- Πολλές φορές ακούω κι εγώ μερικούς ανθρώπους να λένε ότι φταίει ο πειρασμός, όταν ταλαιπωρούνται, ένω φταίνε οι ίδιοι που δεν αντιμετωπίζουν σωστά τα πράγματα. Έπειτα ο πειρασμός, πειρασμός είναι. Μπορεί να μας εμποδίσει από το κακό; Τη δουλειά του κάνει. Να μην τα φορτώνουμε και όλα στον πειρασμό.
Ένας υποτακτικός, που ζούσε σε μια καλύβη με τον Γέροντά του, μια φορά που έμεινε για λίγο μόνος του, πήρε ένα αβγό, το έβαλε πάνω σε ένα κλειδί - ήταν από εκείνα τα μεγάλα, τα παλιά κλειδιά - και άναψε από κάτω ένα κερί, για να το ψήσει!Μπαίνει ξαφνικά ο Γέροντας και τον βλέπει. Τι κάνεις εκεί; του λέει.Να, Γέροντα, ο πειρασμός με έβαλε να ψήσω εδώ ένα αβγό, του λέει ο υποτακτικός του. Και τότε ακούσθηκε μια άγρια φωνή: Αυτήν την τέχνη εγώ δεν την ήξερα - από αυτόν την έμαθα!Ο διάβολος μερικές φορές κοιμάται, και εμείς τον προκαλούμε.
Γέροντας Παϊσιος
