Aγιος νικάνωρ ο διάκονος
Αυτές τις μέρες ξαναδιαβάζω τις Πράξεις των Αποστόλων. Στέκομαι σε δύο σημεία: Ο Πέτρος και ο Ιωάννης συναντούν τον παράλυτο ζητιάνο στο Ναό και τους ζητά ελεημοσύνη.
Αυτοί του απαντάνε πώς δεν έχουν αργύρια αλλά αυτό πού τους έδωσε ο Χριστός και τον θεραπεύουν. Στο δεύτερο σημείο οι ελληνιστές χριστιανοί παραπονιούνται πώς οι χήρες και τα ορφανά τους παραθεωρούνται στις τράπεζες και τις ελεημοσύνες και οι Απόστολοι θεωρούν πώς δεν είναι πρέπον να αφήσουν το ευαγγέλιο για να γίνουν σερβιτόροι. Έτσι χειροτονούν γι αυτό το σκοπό εφτα νέους, τους διακόνους.
Στο μυαλό μου έρχονται ανακατεμένες σκέψεις άλλων πού διάβασα ή άκουσα, πρόσφατα ή παλαιότερα και τώρα αρχίζω να τις κατανοώ σαν κάποιες σκληρές πραγματικότητες.
Στην σημερινή κρίση η Εκκλησία καλείται να προσφέρει και το κάνει και εννοείται πώς πολύ καλά κάνει. Αλλά και πριν την κρίση ακόμα και πιστεύω και μετά την κρίση, αυτός ο κόσμος θα την θεωρεί ακτιβιστική οργάνωση και μόνον.
Ακόμα και αυτοί πού θέλουν να την κατηγορήσουν , από τον πιό δόλιο πολέμιο ώς τον πιό αγνό Ρομπέν, ξεκινάνε πάντα με την περιουσία των παπάδων και την περιουσία της Εκκλησίας και τις κοινωνικές της υποχρεώσεις. Και αυτοί οι φίλοι της Εκκλησίας και αυτοί ακόμα οι εκκλησιαστικοί άνδρες, από μητροπόλεων έως μοναστηρίων, νιώθουν περήφανοι για τα συσίτια τους, την κοινωνική τους προσφορά, τα συνεδριακά κέντρα τους, τις υψηλές διασυνδέσεις, τα ιδρύματα τους, τον κοινωνικό τους ρόλο και τη ευελιξία- ευαισθησία.
Σκέφτομαι πώς η Εκκλησία θεωρείται ένα επιτυχημένο ή ένα ανεπιτυχές ΠΙΚΠΑ. Η μια όψη του νομίσματος, η κοινωνική της διάσταση απολυτοποιείται.Θεός του ανθρώπου: αυτού που πεινάει ή αυτού πού κατέχει είναι το ΧΡΗΜΑ. Και από αυτό αξιολογούνται όλα. Με τον φόβο να μην μας πούν άσπλαχνους, παλαιολιθικούς ή μανιχαϊστές ποντάρουμε πολύ στο περιτύλιγμα και δεχόμαστε πυρά για το περιτύλιγμα. Η πνευματική κατάθεση της Εκκλησίας "πάει περίπατο". Πάνω απ όλα είμαστε ΔΙΑΚΟΝΟΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ,ΔΙΑΚΟΝΟΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ. Αυτό δίνει ουσία και πραγματικότητα και σκοπό στα πάντα.
Αυτές τις μέρες ξαναδιαβάζω τις Πράξεις των Αποστόλων. Στέκομαι σε δύο σημεία: Ο Πέτρος και ο Ιωάννης συναντούν τον παράλυτο ζητιάνο στο Ναό και τους ζητά ελεημοσύνη.
Αυτοί του απαντάνε πώς δεν έχουν αργύρια αλλά αυτό πού τους έδωσε ο Χριστός και τον θεραπεύουν. Στο δεύτερο σημείο οι ελληνιστές χριστιανοί παραπονιούνται πώς οι χήρες και τα ορφανά τους παραθεωρούνται στις τράπεζες και τις ελεημοσύνες και οι Απόστολοι θεωρούν πώς δεν είναι πρέπον να αφήσουν το ευαγγέλιο για να γίνουν σερβιτόροι. Έτσι χειροτονούν γι αυτό το σκοπό εφτα νέους, τους διακόνους.
Στο μυαλό μου έρχονται ανακατεμένες σκέψεις άλλων πού διάβασα ή άκουσα, πρόσφατα ή παλαιότερα και τώρα αρχίζω να τις κατανοώ σαν κάποιες σκληρές πραγματικότητες.
Στην σημερινή κρίση η Εκκλησία καλείται να προσφέρει και το κάνει και εννοείται πώς πολύ καλά κάνει. Αλλά και πριν την κρίση ακόμα και πιστεύω και μετά την κρίση, αυτός ο κόσμος θα την θεωρεί ακτιβιστική οργάνωση και μόνον.
Ακόμα και αυτοί πού θέλουν να την κατηγορήσουν , από τον πιό δόλιο πολέμιο ώς τον πιό αγνό Ρομπέν, ξεκινάνε πάντα με την περιουσία των παπάδων και την περιουσία της Εκκλησίας και τις κοινωνικές της υποχρεώσεις. Και αυτοί οι φίλοι της Εκκλησίας και αυτοί ακόμα οι εκκλησιαστικοί άνδρες, από μητροπόλεων έως μοναστηρίων, νιώθουν περήφανοι για τα συσίτια τους, την κοινωνική τους προσφορά, τα συνεδριακά κέντρα τους, τις υψηλές διασυνδέσεις, τα ιδρύματα τους, τον κοινωνικό τους ρόλο και τη ευελιξία- ευαισθησία.
Σκέφτομαι πώς η Εκκλησία θεωρείται ένα επιτυχημένο ή ένα ανεπιτυχές ΠΙΚΠΑ. Η μια όψη του νομίσματος, η κοινωνική της διάσταση απολυτοποιείται.Θεός του ανθρώπου: αυτού που πεινάει ή αυτού πού κατέχει είναι το ΧΡΗΜΑ. Και από αυτό αξιολογούνται όλα. Με τον φόβο να μην μας πούν άσπλαχνους, παλαιολιθικούς ή μανιχαϊστές ποντάρουμε πολύ στο περιτύλιγμα και δεχόμαστε πυρά για το περιτύλιγμα. Η πνευματική κατάθεση της Εκκλησίας "πάει περίπατο". Πάνω απ όλα είμαστε ΔΙΑΚΟΝΟΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ,ΔΙΑΚΟΝΟΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ. Αυτό δίνει ουσία και πραγματικότητα και σκοπό στα πάντα.
