Ευλογείτε και μη καταράσθε (Ρωμ. 12, 14)
Η ποιότητα των λόγων μας μαρτυρεί, αδελφοί μου, την πνευματική κατάστασή μας· «εκ γαρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί» (Ματθ. 12, 34). Ο «εν χάριτι, άλατι ηρτυμένος» (Κολασ. 4, 6) λόγος, ο οποίος προδίδει άνθρωπο ευλαβή, συνετό και διακριτικό, αποβαίνει ωφέλιμος και σωτήριος· οικοδομεί τον πλησίον και υμνεί τα μεγαλεία του Θεού. Ο «σαπρός» λόγος, αντιθέτως, επιφέρει διχασμό και βλάβη· οξύνει τα πάθη, θέτει προσκόμματα και προκαλεί σκάνδαλα, περιπλέκει τις ανθρώπινες υποθέσεις και δεν προάγει την πνευματική ζωή.
Ως θεόσοφος διδάσκαλος, ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος προτρέπει στην Καθολική Επιστολή του (1, 19) κάθε άνθρωπο να είναι «βραδύς εις το λαλήσαι». Καί ο ψαλμωδός αναφωνεί: «Θού, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου» (Ψαλμ. 140, 3). Τα «εν λόγω» πταίσματα, αργολογία, ψευδολογία, κακολογία και τα όμοια, τα οποία ανήκουν στις συχνότερες και ευκολότερες παρεκτροπές μας από την οδό της σωτηρίας, είναι αλήθεια ότι μολύνουν καθημερινώς αμέτρητες ψυχές και όχι σπάνια γίνονται αιτία μεγάλων πτώσεων και απωλείας.
Με το στόμα ο Απόστολος Πέτρος αρνήθηκε τον Κύριο, «και εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς» (Ματθ. 26, 75). Με το στόμα οι ποικιλώνυμοι αιρετικοί αρνούνται τα σωτήρια δόγματα της Εκκλησίας του Χριστού, «πλανώντες και πλανώμενοι» (Β’ Τιμ. 3, 13). Με το στόμα δίνουμε υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις ψευδείς, συκοφαντούμε και αδικούμε συνανθρώπους, πολλές φορές μάλιστα στο όνομα της δικαιοσύνης! Ορθώς, λοιπόν, αποφθέγγεται ο λαός μας ότι η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει, και κόκκαλα τσακίζει!
Αν ο άνθρωπος δεν συγκρατεί την γλώσσα του, αλλά παραδίδεται στην πολυλογία, εύκολα παρασύρεται σε συζητήσεις ανώφελες και ψυχοβλαβείς. Διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ότι η πολυλογία οδηγεί στην αργολογία, και η αργολογία στην κατάκριση. Ο δε μακαριστός π. Παίσιος ο Αγιορείτης με πόνο έλεγε: «Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωποι πάνε στην κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις».
Ας μην υποτιμάται, αδελφοί μου, η σημασία των λόγων μας· «εκ γαρ των λόγων σου δικαιωθήση και εκ των λόγων σου καταδικασθήση» (Ματθ. 12, 37). Η αξία του αγαθού λόγου, του ψυχωφελούς και εποικοδομητικού, είναι μεγάλη. Ένας λόγος παραμυθητικός και αφυπνιστικός μπορεί να αποσοβήσει εγκλήματα, να αποτρέψει μεγάλα δεινά. Ο υγιής και ακατάγνωστος λόγος, ο γλυκύς και διακριτικός, πληροφορεί, εμπνέει και αναπαύει ψυχές, διορθώνει λογισμούς, επουλώνει τις πληγές των θλιβομένων και πενθούντων, συντηρεί και ενισχύει τον ζήλο των αγωνιζομένων.
Η συνειδητή συμμετοχή μας στην ζωή της Εκκλησίας θα μας βοηθήσει να αποκτήσουμε «νούν Χριστού», και να διακρίνουμε πότε είναι ο καιρός «του λαλείν» και πότε ο καιρός «του σιγάν», ώστε με τον λόγο μας και με την σιωπή μας να δοξάζεται ο Κύριος. Αμήν.
Η ποιότητα των λόγων μας μαρτυρεί, αδελφοί μου, την πνευματική κατάστασή μας· «εκ γαρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί» (Ματθ. 12, 34). Ο «εν χάριτι, άλατι ηρτυμένος» (Κολασ. 4, 6) λόγος, ο οποίος προδίδει άνθρωπο ευλαβή, συνετό και διακριτικό, αποβαίνει ωφέλιμος και σωτήριος· οικοδομεί τον πλησίον και υμνεί τα μεγαλεία του Θεού. Ο «σαπρός» λόγος, αντιθέτως, επιφέρει διχασμό και βλάβη· οξύνει τα πάθη, θέτει προσκόμματα και προκαλεί σκάνδαλα, περιπλέκει τις ανθρώπινες υποθέσεις και δεν προάγει την πνευματική ζωή.
Ως θεόσοφος διδάσκαλος, ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος προτρέπει στην Καθολική Επιστολή του (1, 19) κάθε άνθρωπο να είναι «βραδύς εις το λαλήσαι». Καί ο ψαλμωδός αναφωνεί: «Θού, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου» (Ψαλμ. 140, 3). Τα «εν λόγω» πταίσματα, αργολογία, ψευδολογία, κακολογία και τα όμοια, τα οποία ανήκουν στις συχνότερες και ευκολότερες παρεκτροπές μας από την οδό της σωτηρίας, είναι αλήθεια ότι μολύνουν καθημερινώς αμέτρητες ψυχές και όχι σπάνια γίνονται αιτία μεγάλων πτώσεων και απωλείας.
Με το στόμα ο Απόστολος Πέτρος αρνήθηκε τον Κύριο, «και εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς» (Ματθ. 26, 75). Με το στόμα οι ποικιλώνυμοι αιρετικοί αρνούνται τα σωτήρια δόγματα της Εκκλησίας του Χριστού, «πλανώντες και πλανώμενοι» (Β’ Τιμ. 3, 13). Με το στόμα δίνουμε υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις ψευδείς, συκοφαντούμε και αδικούμε συνανθρώπους, πολλές φορές μάλιστα στο όνομα της δικαιοσύνης! Ορθώς, λοιπόν, αποφθέγγεται ο λαός μας ότι η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει, και κόκκαλα τσακίζει!
Αν ο άνθρωπος δεν συγκρατεί την γλώσσα του, αλλά παραδίδεται στην πολυλογία, εύκολα παρασύρεται σε συζητήσεις ανώφελες και ψυχοβλαβείς. Διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ότι η πολυλογία οδηγεί στην αργολογία, και η αργολογία στην κατάκριση. Ο δε μακαριστός π. Παίσιος ο Αγιορείτης με πόνο έλεγε: «Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωποι πάνε στην κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις».
Ας μην υποτιμάται, αδελφοί μου, η σημασία των λόγων μας· «εκ γαρ των λόγων σου δικαιωθήση και εκ των λόγων σου καταδικασθήση» (Ματθ. 12, 37). Η αξία του αγαθού λόγου, του ψυχωφελούς και εποικοδομητικού, είναι μεγάλη. Ένας λόγος παραμυθητικός και αφυπνιστικός μπορεί να αποσοβήσει εγκλήματα, να αποτρέψει μεγάλα δεινά. Ο υγιής και ακατάγνωστος λόγος, ο γλυκύς και διακριτικός, πληροφορεί, εμπνέει και αναπαύει ψυχές, διορθώνει λογισμούς, επουλώνει τις πληγές των θλιβομένων και πενθούντων, συντηρεί και ενισχύει τον ζήλο των αγωνιζομένων.
Η συνειδητή συμμετοχή μας στην ζωή της Εκκλησίας θα μας βοηθήσει να αποκτήσουμε «νούν Χριστού», και να διακρίνουμε πότε είναι ο καιρός «του λαλείν» και πότε ο καιρός «του σιγάν», ώστε με τον λόγο μας και με την σιωπή μας να δοξάζεται ο Κύριος. Αμήν.
