Καθώς οι μελλόνυμφοι προσέρχονται στο ναό του Θεού για το μυστήριο του γάμου τους, δύο λευκά στεφάνια του περιμένουν εκεί. Δεν είναι χωρίς νόημα τα στεφάνια αυτά. Είναι τα στεφάνια που προορίζονται για τους νικητές του αγώνα της αγνότητας. Η αγία μας Εκκλησία τους ενώνει επίσημα εκείνη την ώρα, στεφανώνοντας συγχρόνως τα παιδιά Της, που ως τότε αγωνίστηκαν και κράτησαν ψυχή και σώμα καθαρά από την αμαρτία. Το στεφάνι τους είναι βραβείο της αγνότητάς τους.
Δυστυχώς στην εποχή μας πολλοί νέοι δεν προσέχουν καθόλου και σπαταλούν τον θησαυρό της αγνότητάς τους ασυλλόγιστα. Όταν όμως αργότερα δημιουργούν οικογένεια, τότε καταλαβαίνουν το λάθος. Βλέπουν το έγκλημα που έκαναν κατά της οικογένειάς τους. Βλέπουν τα όνειρά τους γι’ αυτήν να είναι σκοτεινιασμένα. Την οικογενειακή τους ζωή να χωλαίνει εξ αιτίας του κακού νεανικού παρελθόντος. Τις ψυχές να ‘ναι σπασμένες απ’ την ζωή της αμαρτίας. Και τόσο συχνά βλέπουν την οικογένεια, που με πόθο έφτιαξαν, να διαλύεται, γιατί αυτοί που προσήλθαν σ’ αυτήν δεν ήταν τέτοιοι στην ψυχή, αγνοί και καθαροί, ώστε να ελκύσουν την θεία ευλογία επάνω τους.
Αν, νέοι μου, κοιτάξετε γύρω σας τις αποτυχημένες ή τις διαλυμένες οικογένεις, θα δείτε πως το σαράκι που τις έφαγε, τις πιο πολλές φορές, ήταν το ότι οι σύζυγοι πήγαν στο γάμο τους με πληγωμένη την αγνότητά τους. Και γι’ αυτό δεν μπόρεσαν να συμπήξουν οικογένεια ευτυχισμένη. Δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν αυτό που έφτιαξαν.
Και η αγνότητα των νέων πρέπει να είναι τέλεια. Αγνότητα σώματος. Αλλά και αγνότητα ψυχής. Τούτο το δεύτερο πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα. Γιατί νομίζουν πολλοί πως αρκεί η σωματική αγνότητα για να ‘ναι κανείς αγνός και για να δημιουργήσει ευλογημένη οικογένεια. Όμως όχι. Η αγνότητα είναι θησαυρός ψυχής. Κάτι που ξεκινά απ’ την ψυχή και αφορά κυρίως την ψυχή. Φαινόμενο περισσότερο ψυχικό. Και δεν μπορεί να ‘ναι το σώμα αγνό, αν δεν είναι η ψυχή. “Εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι”. Όταν αυτό είναι το περιεχόμενο της καρδιάς μας, τότε τα έργα σχετικά είναι πολύ κοντά και πολύ εύκολο να γίνουν. Και η σωματική αγνότητα είναι σχεδόν χαμένη.
Όλα δε αυτά έχουν τον αντίκτυπό τους στην οικογένεια: “Τα τραγούδια του συρμού, οι χοροί, τα πάρτι, με τον τρόπο και το νόημα που τ’ αντικρύζουμε, αργά αλλά σταθερά συντείνουν στην διάλυση του γάμου”.
Ναι, η πλήρης αγνότητα των νέων είναι το μεγάλο θεμέλιο που θα προσκομίσουν και θα τοποθετήσουν σαν βάση πολύτιμη για το χτίσιμο του σπιτιού τους, της οικογένειάς τους. Γιατί μόνο πάνω σ’ αυτή τη βάση της καθαρής ζωής στα νεανικά χρόνια, είναι δυνατόν να οικοδομούνται επιτυχημένες, ευτυχισμένες οικογένειες.
Γιατί έτσι τα δύο πρόσωπα συγκροτούν την ενότητα εκείνη για την οποία τα έχει προορίσει ο Θεός. Και την συγκροτούν με σεβασμό και ευλάβεια απέναντι σ’ Εκείνον, τον Δημιουργό τους, μέσα στα πλαίσια που Εκείνος έχει ορίσει από καταβολής κόσμου, από τα νεανικά τους χρόνια, χωρίς να σπαταλούν τις δυνάμεις που απαιτούνται γι’ αυτήν την ενότητα ανεύθυνα και αμαρτωλά. Αντίθετα φυλάττουν τις δυνάμεις αυτές για να τις δώσουν στον άνθρωπο που ο Θεός θα ορίσει. Να τις δώσουν στη δική τους οικογένεια και όχι να τις πετάξουν στο δρόμο.
Γιατί ακόμη με τη διαφύλαξη της ψυχικής και σωματικής καθαρότητας οι νέοι αποκτούν κόσμο ψυχής ευγενή, ανώτερο, πλούσιο σε αγνά αισθήματα, που θα γίνει ικανός να δημιουργήσει τον ψυχικό δεσμό μεταξύ των συζύγων. Το δεσμό που θα είναι ολοκληρωτική προσφορά αγάπης του ενός προς τον άλλον και ο οποίος θα έχει τις δυνατότητες να μείνει αδιάσειστος και αδιάσπαστος, οτιδήποτε και αν συμβεί στο μάκρος της ζωής. Έχει παρατηρηθεί, ότι όπου λείπει η αγνότητα “κανένα συναίσθημα υψηλού καθήκοντος και αυτοθυσίας” δεν μπορεί να υπάρξει (P. Sorokin). Και άρα ούτε αληθινός δεσμός οικογένειας.
Γιατί τελικά οικογένεια δεν είναι ένωση δύο συνεταίρων, αλλά ένωση δύο ψυχών. Και ένωση ψυχών γίνεται πραγματικά μόνο όταν και οι δύο χαρακτηρίζονται από καθαρότητα παρθενική.
