Ντριιίν!!! Ξαφνικά το αφημένο πάνω στο γραφείο μου τηλέφωνο
αρχίζει να δονείται. Σπάει την ηρεμία του δωματίου, όπου σημειώσεις και βιβλία
κάνουν παρέλαση πάνω στο τραπέζι και του φλιτζάνι του καφέ συντονίζει την
κίνηση. Η αφόρητη ζέστη συνεργάζεται με τη φασαρία της πόλης, προσπαθώντας να
με αποσυντονίσουν. Όλα σημάδια εξεταστικής. Η ύλη ατελείωτη, οι ατσαλάκωτες
σελίδες πολλές, το πρόγραμμα των μαθημάτων πιεστικά πυκνό. Τέτοιες στιγμές ένα
τηλεφώνημα δεν είναι παρά το πιο ευχάριστο διάλειμμα.
Ντριιίν!!! Ο επίμονος ήχος με βγάζει από τις σκέψεις.
–Ναι! Απαντώ.
–Έλα, Λουκία μου! ακούγεται από την άλλη άκρη η γνώριμη φωνή
της μητέρας από την επαρχιακή πόλη. Κλασική μαμά, που δεν μπορεί να κρύψει το
ενδιαφέρον της για τα παιδιά της που είναι μακριά και σπουδάζουν. Ερωτήσεις του
τύπου: «Πώς είσαι; Κουράστηκες; Τρως καλά;» δεν έχουν τελειωμό και περιμένουν
ανυπόμονες, άμεσα την απάντηση. Κι έπειτα σειρά έχουν οι συμβουλές. Να μην
αγχώνεσαι, να μην ξενυχτάς, να προσέχεις και όλα όσα θέλει να πει η μητρική
καρδιά έχουν τόπο σ’ αυτόν τον «διάλογο».
Όμως δεν μπορεί να πει και πολλά, γιατί είναι και άλλοι που
περιμένουν να μιλήσουν. Η Σπυριδούλα έχει και αυτή τις εξετάσεις της στο
Λύκειο. Δεν λείπουν βέβαια και οι απορίες της για κάποιο μάθημα ή οι σκέψεις
και τα σχέδια για την κατασκήνωση που με λαχτάρα περιμένει.
Πάντως πιο πολύ γούστο έχουν τα μικρά, που ανυπομονούν πότε
θα κλείσουν τα σχολεία, θα αρχίσουν οι καλοκαιρινές διακοπές και θα
εγκατασταθεί όλη η οικογένεια στο σπίτι, στο χωριό.
–Λουκία, πήραμε, φέτος, και παπάκια. Κι ο μπαμπάς ξέρεις τι
είπε; Θα κάνουμε λιμνούλα στην αυλή! Τέλεια, ε; ακούγεται χαρούμενος ο Γιώργος,
ο ζωόφιλος του σπιτιού. Αχ! Χίλιες, μύριες εικόνες έρχονται αστραπιαία στο
μυαλό. Η ξεγνοιασιά του καλοκαιριού, το σμίξιμο της οικογένειας, οι
διασκεδαστικές ιστορίες του παππού ή του πατέρα στο κιόσκι με το μυρωδάτο
γιασεμί, τα δροσερά γλυκά της μαμάς, οι πεντανόστιμες πίτες της γιαγιάς, οι
εκδρομές στην εξοχή και στη θάλασσα, τα παιχνίδια των μικρών, που κάποιες φορές
οργανώνει ο μεγάλος μας αδελφός και θυμίζουν κατασκήνωση, τα ζουμερά φρούτα των
δέντρων, οι φωνούλες των ζωντανών στην αυλή, οι εξερευνήσεις στο ποτάμι, τα
Κυριακάτικα πρωϊνά που πολλές γειτόνισσες και κυρίες του χωριού έρχονται μετά
τον Εκκλησιασμό για τον καφέ, το πανηγύρι του χωριού το Δεκαπενταύγουστο και
τόσα άλλα…
–Ξέρεις, Λουκία, η Ασπρούλα (η κουνέλα μας που ταλαιπωρείται
το χειμώνα σ’ ένα κλουβί στην πόλη) θα γεννήσει και θα ‘χουμε πάλι μικρά το
καλοκαίρι! Φωνάζει θριαμβευτικά ο Κυριάκος. Αυτά τα κουνελάκια έχουν γεμίσει
τρύπες την αυλή και δεν ξέρει που να πατήσει κανείς! Θυμάμαι, και ξεκαρδίζομαι
στα γέλια, την εικόνα που το μικρό μας γατάκι (ορφανό που το μάζεψε από κάποια
γωνιά ο Γιωργάκης) σκαρφάλωνε στη ράχη της Ασπρούλας και βολτάριζε καμαρωτό
στην αυλή, τραβώντας την προσοχή όλων. Απίστευτη εκδήλωση αγάπης και φιλίας!
–Πότε θα ‘ρθεις, Λουκία; Έλα να πάμε στη θάλασσα! Σε
παρακαλώ, έλα τώρα! Αυτή είναι η μικρότερη, η χαϊδεμένη Βαγγελίτσα, που κάθε
φορά μου υπενθυμίζει ότι με περιμένει! Ξετρελαίνεται για παιχνίδια στην άμμο
δίπλα στη θάλασσα, φορώντας το χαριτωμένο της καπελάκι. Η αδυναμία της είναι τα
βότσαλα, γι’ αυτό και κάθε φορά φεύγει φορτωμένη, με το μικρό κόκκινο κουβαδάκι
της γεμάτο, προσπαθώντας να το κουβαλήσει μέχρι το αυτοκίνητο.
–Γεια σου, παιδί μου, ακούγεται τώρα η βαθιά φωνή του
πατέρα. Είναι, πάντα, ο τελευταίος συνομιλητής, όσοι δεν πρόλαβαν κάποια άλλη
μέρα. Ξέρει πάντα να ακούει και με διάκριση να συμβουλεύει. Μα, πάνω απ’ όλα,
τονίζει ιδιαίτερα ότι δεν αρκούν οι καλές βαθμολογίες στους καταλόγους των
καθηγητών μας, αλλά στους καταλόγους του Θεού.
Τουτ, τουτ… Το τηλέφωνο έκλεισε.
Πρέπει να γυρίσω κι εγώ στον Piaget και στις θεωρίες του. Το
καλοκαίρι έφτασε κι εγώ αγκομαχώ να φτάσω στο τέρμα της εξεταστικής. Πάντως το
τηλεφώνημα, η δήλωση για τη φοιτητική κατασκήνωση, που κατέχει κεντρική θέση
στο γραφείο μου, το νυχτερινό κατασκηνιώτικο παιχνίδι που περιμένει
μισοτελειωμένο στο κάθισμα, δηλώνουν αναμφίβολα ένα μοναδικό, αξέχαστο και
ευλογημένο καλοκαίρι.
Μακάρι να μας αξιώνει πάντοτε ο Θεός να ζούμε κάτω από τη
χάρη Του και να απολαμβάνουμε, δοξολογώντας και ευχαριστώντας τις ευλογίες Του.
