ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΑΝ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ, ΤΙ ΘΑ ΗΤΑΝ Η ΖΩΗ ΜΑΣ;

    

Αν ν ήσουν Εσύ, τι θα ήταν αλήθεια η ζωή μας ; Εσύ ! Η πιο μεγάλη μας χαρά, η πρώτη χαρά του κόσμου όλου. Η πρώτη!

Αν δεν ήσουν Εσύ, Παναγία μας, ποια θα είχαμε Μάνα τέτοιας αγάπης εμείς; Ποια χαρά θα μπορούσε να νιώσει η καρδιά μας ;

Ποια αγκαλιά θα μας έκλεινε στοργική στις μεγάλες και κρίσιμες ώρες των πόνων; Και ποιο χέρι απαλό με γλυκύτατο χάδι θα σκούπιζε ανάλαφρο των ματιών μας το δάκρυ;

Αν δεν ήσουν Εσύ, Παναγία, αν δεν ήσουν Εσύ, η χαρά των αγγέλων, η γλυκειά χαρμονή, η στοργή και η ελπίδα και το φως στην ασέληνη νύχτα, στο πυκνότατο σκότος των πολλών πειρασμών της θλιμμένης ζωής μας;

Αν δεν ήσουν Εσύ, οδηγός των βημάτων μας, ασταθών και τρεμάμενων, οδηγός προς Εκείνον που είναι η ζωή και η μόνη ατελείωτη κι αιώνια χαρά μας, τον Υιό και Θεό σου, και δικό μας Σωτήρα;

Αν δεν ήσουν Εσύ…
Αλλά είσαι! Είσαι Εσύ! Η γλυκειά μας Μητέρα!
Καθημερινά στη ζωή μας.

Εσύ! Η χαρά μας!

Έλα πάλι, σκύψε με την τόση σου αγάπη σου, ζέστανε τη ψυχή μας,
και κάνε μας έτοιμους, κράτησέ μας κοντά σου, στη ζεστή αγκαλιά σου.

Αλλά και τότε, στον καιρό της εξόδου μας, κράτησέ μας κοντά Σου,
για να ‘μαστε πάντα μες στο φως και τη δόξα του δικού σου Υιού,
του απείρου Θεού μας, Του Πλάστη και Του Δημιουργού μας.

Ας είμαστε όλοι υπό την σκέπη και την προστασία Της.