Προσμένοντας τα Χριστούγεννα

Επειδή ο Θεός μάς προσέφερε το ύψιστο και δεν το διαφυλάξαμε, μεταλαμβάνει το χείριστο -δηλαδή την δική μας ξεπεσμένη φύση- ώστε να ανακαινίσει, προσφέροντας και ενεργώντας ο ίδιος, το κατ' εικόνα και το καθ' ομοίωσιν, να μας διδάξει το ενάρετο ήθος της αρετής, αυτό το ήθος που ο ίδιος με την επίγεια ζωή του κατέστησε συγκεκριμένο και ευκολοκατόρθωτο, να μας ελευθερώσει από την φθορά φέρνοντάς μας πάλι σε κοινωνία με την ζωή, με το να ανοίξει ο ίδιος το δρόμο της δικής μας ανάστασης, να ξανακάνει καινούργιο το θρυμματισμένο και άχρηστο σκεύος της ύπαρξής μας, να λύσει τα δεσμά της κυριαρχίας του διαβόλου πάνω μας προσκαλώντας μας στην θεογνωσία, να μας γεμίσει κουράγιο και να μας εκπαιδεύσει με την υπομονή και την ταπείνωση να πολεμούμε τον τύραννο. [...]

Δόξα σε Σένα Χριστέ Λόγε του Θεού και Σοφία και Δύναμη και Θεέ Παντοκράτορα. Τί να σου αντιδωρίσουμε εμείς οι φτωχοί για όλα όσα μας χάρισες; Όλα μας τά 'χεις δώσει Συ και τίποτε άλλο δεν ζητάς από εμάς παρά μόνο την σωτηρία μας, χαρίζοντας ο ίδιος και αυτήν, και αισθανόμενος ευχαριστία από ανέκφραστη αγαθότητα για αυτούς που την δέχονται. Σε ευχαριστούμε Εσένα, ο οποίος μας έχεις δώσει την ύπαρξη και μας χάρισες την αληθινή ύπαρξη και όταν απομακρυνθήκαμε από αυτήν μας επανέφερες σε αυτήν με την ανέκφραστη συγκατάβασή σου.

 Αγ. Ιωάννου Δαμασκηνού, Ἔκδοσις Ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, κεφ. 77