Χριστιανός, όπως και η λέξις το λέει, είναι ο άνθρωπος του Χριστού, αυτός που ανήκει στον Χριστό, που πιστεύει στον Χριστό, που ζει με τον Χριστό. Η σχέσις του πιστού με τον Χριστό είναι μία σχέσις ζωής.Πιστεύω στον Χριστό σημαίνει εμπιστεύομαι τον Χριστό. Εμπιστεύομαι τον Χριστό σημαίνει έχω μαζί του μία ζωντανή σχέση, εμπιστεύομαι το πρόσωπό Του, εμπιστεύομαι την αλήθειά Του, μετέχω στην ζωή Του. Αυτή η εν Χριστώ ζωή είναι η αληθινή και τον τρόπο συμμετοχής μας στην ζωή του Χριστού μάς τον εφανέρωσε ο Ίδιος.
Τον ίδιο τον Ιησού Χριστό τον ενδυόμεθα με το άγιον βάπτισμα. Χωρίς τον άγιον βάπτισμα ο άνθρωπος δεν σώζεται. Το είπε ο ίδιος ο Κύριος: «όποιος δεν γεννηθή εξ ύδατος και πνεύματος δεν θα ιδή και δεν θα ζήση στην Βασιλεία του Θεού».
Πηγή, λοιπόν, της χριστιανικής ζωής είναι η λειτουργική ζωή εν τη Εκκλησία. Ο άνθρωπος που δεν συμμετέχει στην λειτουργική και γενικότερα στην Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, καλός άνθρωπος μπορεί να είναι, καλός χριστιανός όμως όχι. Ορθόδοξος συνειδητός χριστιανός είναι μόνον αυτός που πραγματικά μετέχει στα Ιερά Μυστήρια και στην ζωή της Εκκλησίας.
Όπως χριστιανός αβάπτιστος δεν γίνεται, έτσι και χριστιανός χωρίς την συμμετοχή του στην ζωή της Εκκλησίας δεν γίνεται. Η ευσέβεια του ορθοδόξου χριστιανού είναι ευσέβεια λειτουργική και όχι ένας εξωτερικός τύπος. Αρχή και τέλος, κέντρο και πυρήν της χριστιανικής ζωής είναι η Θεία Λειτουργία και χριστιανός έξω από την αδιάλειπτον συμμετοχήν στην Θεία Λειτουργία δεν γίνεται.
Όπως δεν είναι αρκετό να γεννηθεί κανείς, αλλά πρέπει και να ζήσει, έτσι και δεν είναι αρκετό μόνον να βαπτισθεί κανείς, αλλά πρέπει και να ζήσει μέσα στο σώμα της Εκκλησίας.
Πολλοί χριστιανοί, μάλιστα και ορθόδοξοι, έχουν την γνώμην ότι χριστιανός είναι ένας άνθρωπος που κάνει καλές πράξεις στην ζωή του, που δεν αδικεί τους άλλους, που δεν σκέπτεται κακό για κανέναν. Θεωρούν μάλιστα το κριτήριο αυτό των καλών πράξεων και της ηθικότητας σαν το μοναδικό κριτήριο του χριστιανού –ας μη πηγαίνει λέγουν στην Εκκλησία. Είναι δε έτοιμοι να κατακεραυνώσουν όσους πηγαίνουν στην Εκκλησία αλλά δεν τους φθάνουν στις καλές πράξεις.
Όσο για την πίστη αρκούνται σε μια διανοητική παραδοχή του Θεού, να πιστεύει –λέγουν- ο άνθρωπος στον Θεό και ας μη πολυπηγαίνει στην Εκκλησία.
Δυστυχώς υπάρχουν και μερικοί που λένε: «ο κάθε ένας ας πιστεύει όποια θρησκεία και όποια δόγματα εκτός Εκκλησίας θέλει. Έτσι όμως αρνούνται τον Χριστό, την Θεότητά Του, την διδασκαλία Του, την ανάστασιν Του.
Όσο για χριστιανούς που στηρίζουν την σωτηρία τους μόνον σε καλές πράξεις, μπορεί να τις κάμει και ένας άθεος και ένας αλλόθρησκος. Όμως χωρίς συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας δεν σώζονται. Οι καλές πράξεις πρέπει να συνοδεύονται οπωσδήποτε από την ορθήν πίστιν.
Για να σωθεί ο άνθρωπος χρειάζεται την Ορθόδοξον Χριστιανικήν πίστιν, συγχρόνως όμως και έργα θεάρεστα, διότι η πίστις χωρίς έργα είναι νεκρή.
Όπως το πουλί για να πετάξει χρειάζεται δυο φτερούγες, έτσι και για την σωτηρία του χριστιανού χρειάζονται: ορθή πίστις και έργα θεάρεστα με αγάπη και ταπείνωση. Έτσι θα έλθουν οι ευλογίες και οι καρποί του Αγίου Πνεύματος.
Και πρέπει ο χριστιανός να εκκλησιάζεται τακτικά, διότι όποιος αδικαιολογήτως δεν εκκλησιάζεται επί τρεις συνεχείς Κυριακές αφορίζεται, δηλαδή αποκόπτεται από το σώμα της Εκκλησίας (Πηδάλιον).
Επίσης πρέπει ο χριστιανός να ομολογεί την εις Χριστόν πίστιν του και κυρίως με την εν γένει ζωήν του, διότι ζούμε σε χρόνια αποστασίας.
