Για την επιτυχία των ονείρων μας

Γιατί κάνουμε όνειρα; Τι θέλουμε να πετύχουμε; Ασφαλώς την ευτυχία μας. Συμβάλλουν κι αυτά με το δικό τους τρόπο στο να κάνουν ομορφότερη τη ζωή μας. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές, [...] πρέπει να χαράξουμε τον ορθό δρόμο που θα μας οδηγήσει στην πραγμάτωση του ονείρου. Για να επιτύχουμε στην προσπάθειά μας χρειάζονται τέσσερις βασικές προϋποθέσεις.

1. Τα όνειρά μας πρέπει να συμφωνούν με την κλήση του Θεού. Δηλαδή, να είναι όνειρα και πόθοι, που βρίσκονται σ’ αρμονία με ό,τι νομοθετεί Εκείνος. Πρέπει ν’ αποβλέπουν στη δόξα του, οπότε θα ‘χουν την επιδοκιμασία και την ευλογία του. Αλλοιώτικα τα… κρημνίζει, όπως έκανε στην περίπτωση του πύργου της Βαβέλ! (βλ. Γένεσις ια’ [11] 1-9). Αλλά κι αν ακόμη δεν τα διαλύσει, και τα όνειρα πραγματοποιηθούν κάποτε, εφ’ όσον δεν συμφωνούν με τους νόμους του, δε θα μας προσφέρουν την ευτυχία.
   Τα όνειρα που έχουν σαν στόχο ικανοποίηση της κενοδοξίας μας, τα όνειρα που στοχεύουν σε ματαιότητες, εφήμερες κοσμικές δόξες, χολλυγουντισμούς και κάτι αμαρτωλούς πρωταγωνιστισμούς με μεγαλόστομους τίτλους, αλλά τόσο ταπεινωτικούς για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, κι αν κάποτε εκπληρωθούν, εξευτελίζουν το σώμα και προσφέρουν μια στυφή χαρά. Αφήνουν στην ψυχή ένα γλυκύπικρο αίσθημα, που αυξάνει την εσωτερική δίψα, δημιουργεί ακατάσχετο πυρετό και βασανίζει την ψυχή. Τέτοια όνειρα είναι έξω από την κλήση του Θεού. Γι’ αυτό ούτε τον Θεό ευχαριστούν ούτε και την ψυχή, τον καθ’ αυτό άνθρωπο ικανοποιούν.
2. Πλάθοντας ο έφηβος όνειρα πρέπει να συμβουλεύεται ώριμους, σοβαρούς και πιστούςανθρώπους. Να τους ερωτά αν “ονειρεύεται” καλά, άξια του προορισμού του. Υπογραμμίζω τον χαρακτηρισμό ώριμους, σοβαρούς και πιστούς. Γιατί πολλές φορές οι νέοι κι οι νέες, άπειροι καθώς είναι, πλάθουν όνειρα παράλογα, έξαλλα, χιμαιρικά, παρακινούμενοι από το περιβάλλον, την άμυαλη συντροφιά ή από ανεύθυνους συγγραφείς και διεστραμμένους “καλλιτέχνες”, που κυριαρχούνται από το “κοσμικό” πνεύμα, την επίδειξη και τον σνομπισμό. Δεν ξέρω πόσες είν’ αυτές οι περιπτώσεις. Πάντως δεν είναι λίγες. Και ξεκινούν οι έφηβοι αυτοί με παραφουσκωμένα τα μυαλά -ξεμυαλισμένοι κυριολεκτικά- για ανώφελους, γελοίους ή και εξουθενωτικούς στόχους. Και γίνονται δυστυχισμένα και τραγικά θύματα της μωρίας των άλλων.
3. Τα όνειρά μας πρέπει να τα εντάσσουμε κάτω από το μοναδικό Όνειρο, το οποίο πρέπει να μας συνέχει. Το Όνειρό μας αυτό είναι η, κατά το δυνατόν στον άνθρωπο, εξομοίωσή μας με τον Θεό της αγάπης, είναι η “θέωσίς” μας αφού καλλιεργήσουμε τις άγιες αρετές του Χριστού και στολιστούμε μ’ αυτές. Ανεβαίνοντας και περιφρονώντας τα μικρά να ωριμάζουμε, ν’ αποκτούμε την πρόθυμη και ταπεινή υπηρεσία του διπλανού μας, την άσκηση της χριστιανικής αγάπης. Ποθείς να γίνεις -ας πούμε- βουλευτής, υπουργός; Πρέπει να ξέρεις πως όταν πραγματοποιήσεις τούτο τ’ όνειρά σου, δεν πρέπει ν’ αποβλέπεις στο να εισπράττεις χειροκροτήματα, να δέχεσαι υποκλίσεις, ν’ ακούς επαίνους, ν’ απομυζάς με πλάγιους τρόπους το δημόσιο ταμείο… Έχεις υποχρέωση ν’ αναλίσκεσαι για το σύνολο, χωρίς να νοιάζεσαι για τη μικροπολιτική και την ψηφοθηρία, ή για τον εύκολο πλουτισμό. Έχεις χρέος να “βουλεύεσαι” για τούτο το Έθνος, που λέγεται Ελλάς, κι όχι να “βολεύεσαι”, να καίγεσαι, να πάσχεις κυριολεκτικά για το σύνολο.
   Ωστόσο, κι αυτά ακόμη τα όνειρα, που αποβλέπουν στην υπηρεσία της κοινωνίας, δε θα παραμερίζουν ούτε θα επισκιάζουν το Όνειρο. Αυτά πρέπει να το εξυπηρετούν. Μικρός σωρός κονιορτού, καθώς είναι ο καθένας μας, πρέπει ν’ αποζητά την ακτινοβολία της αιωνιότητος. Τ’ Όνειρό μας πρέπει να παραμένει αναλλοίωτο: “Να πραγματοποιήσωμεν το θείον εντός μας, να κάμωμεν, ώστε ο θείος σπινθήρας που υπάρχει μέσα μας να μεταβληθεί σε φλόγα”, όπως έλεγε ο Γερμανός δραματικός ποιητής Γκαίτε. Αν έτσι προχωρούμε, τότε ας ξέρουμε πως κάτω απ’ το Όνειρο επιτυγχάνουν κι όλα τα άλλα όνειρα, παίρνουν κι αυτά αξία, αποκτούν κι αυτά περιεχόμενο.
4. Τα όνειρα, που “βυζαίνουν από την ψυχή το αίμα της”, για να δουν ανατολή χρειάζονται κάτι περισσότερο από την ωραία σύλληψη. Είναι ανώφελο κι επικίνδυνο να ονειροπολείς ατελείωτα, έστω κι αν τα όνειρά σου είναι άξια. Γίνεσαι δυσκίνητος, βυθίζεσαι στο στείρο ρεμβασμό. Για να μη μαδήσουν τα φτερά και των πιο ευγενικών ονείρων είναι απαραίτητη η αδιάκοπη προσπάθεια. Θα παρουσιαστούν στιγμές που θα χρειαστεί πολλή τόλμη.
   Έχω υπ’ όψη μου ένα παράδειγμα, που δεν είναι καθόλου αξιομίμητο, ωστόσο έτσι καθώς πραγματοποιήθηκε, κάτι έχει να μας πει. Πρόκειται για τον αμερικανό δημοσιογράφο Μάνρυ, που πριν λίγα χρόνια ρίχτηκε σε μια τρομερή περιπέτεια αποβλέποντας μονάχα στο θόρυβο γύρω από το όνομά του. Βάλθηκε να διασχίσει μόνος τον Ατλαντικό, από την Αμερική ως την Αγγλία, σε μια βάρκα μ’ ένα τόσο δα πανάκι!…Διακινδύνευσε στην απεραντοσύνη των νερών, τα ‘βαλε με άγριους ανέμους, με την τρικυμία και την ομίχλη. Είπε αποβιβαζόμενος στην Αγγλία: “Έρχεται μια ώρα που πρέπει να αποφασίσεις για τα όνειρά σου, είτε να διακινδυνεύσεις τα πάντα για να τα πραγματώσεις, είτε να μείνεις, για όσα χρόνια σου μένουν ακόμη, στο πίσω μέρος της ζωής”.
   Αλλά, αν εκείνος, για ένα τόσο ριψοκίνδυνο και εντελώς αδιάφορο όνειρο, πάλεψε τόσο σκληρά, πόσο πρέπει να κουραστεί άραγε ο νέος που πλάθει ωραία όνειρα, κι έχει βάλει στόχους αληθινά μεγάλους;
   Κάποτε ένας νέος μου ‘γραφε με πολλή θλίψη: “Κρημνίστηκαν τα όνειρά μου…”. Ήξερα πως είχε πράγματι ωραία όνειρα: αλλά δε μόχθησε γι’ αυτά. Βιάστηκε να τα δει να εκπληρώνονται γρήγορα-γρήγορα. Φαντάστηκε, ας πούμε, τον εαυτό του στρατάρχη, αλλά δεν κουράστηκε να γίνει εύελπις!…

Γράφοντας για τα εφηβικά όνειρα μου ‘ρχεται στο νου η γενναία και αγωνιστική μορφή του αποστόλου Παύλου. Έφτιαξε κι ο δυναμικός εκείνος νέος της Ταρσού μετά την επιστροφή του στην Εκκλησία του Χριστό το Όνειρό του: Να μιμηθεί τον Χριστό και να κηρύξει το Ευαγγέλιο της σωτηρίας στα έθνη. Μεγάλος ο στόχος του. Και πάλεψε σκληρά για να τον φτάσει. Λίγες μονάχα φράσεις από τις επιστολές του είναι αρκετές να φωτίσουν το πρόβλημά μας.

Ήξερε καλά τι ζητούσε: Αγωνιζόμενος έγραφε “οὕτω τρέχω, ὡς οὐκ ἀδήλως, οὕτω πυκτεύω, ὡς οὐκ ἀέρα δέρων” (Α’ Κορ. θ’ [9] 26): Ξέρω καλά τι ζητώ, για ποιον σκοπό παλεύω και πώς θα φτάσω στο τέρμα. Δεν παρουσιάζομαι σαν να πυγμαχώ γρονθοκοπώντας τον αέρα και αγωνιζόμενος στα κούφια. “Κατά σκοπόν διώκω επί το βραβείον της άνω κλήσεως” (Φιλιπ. γ’ [3] 14). Προχωρώ κατ’ ευθείαν στον στόχο μου και τρέχω βιαστικά για να πάρω το βραβείο του ουρανού, εκεί όπου με καλεί ο Θεός. Γι’ αυτό δε λογαριάζω τίποτε, ούτε κι αυτή τη ζωή μου, προκειμένου να πραγματώσω το Όνειρό μου (Πράξ. κ’ [20] 24).

Τελειώνοντας θαρρώ πως από μόνοι μας λίγα μπορούμε να επιτύχουμε, όσο κι αν παλέψουμε για ν’ ανθίσουν τα όνειρά μας και να μη μαρανθεί ο αβρός κάλυκας προτού ν’ ανοίξει. Όσο μεγαλύτερα είναι τα όνειρά μας, τόσο περισσότερο πρέπει να τα εμπιστευθούμε στα χέρια του Θεού. Και ταυτόχρονα να ζητούμε τον φωτισμό και την καθοδήγησή Του με προσευχή και στενή επικοινωνία μαζί Του.

Ας ξέρουμε και τούτο: Εφ’ όσον προσπαθούμε να επιτύχουμε τα όνειρά μας με όσα είπαμε, κι αν ακόμη αποτύχουμε εδώ στη γη, είμαστε ουσιαστικά επιτυχημένοι. Ζούμε κιόλας μέσα στην όμορφη ατμόσφαιρα του μεγάλου Ονείρου. Γευόμαστε την άδολη και μόνιμη χαρά, που μάς προσφέρει ο αγώνας για την κατάκτηση της αρετής.

Όσοι προχωρείτε στη ζωή με όνειρα πραγματοποιήσιμα, άξια να δουν ανατολή, ο Θεός μαζί σας.

Απόσπασμα από το βιβλίο “Από τα προβλήματα των νέων μας”
του Νικ. Π. Βασιλειάδη