Πώς έχουμε αποξενωθεί έτσι σήμερα; Πόσο πραγματικά παρεξηγούμε την έννοια αυτή, όταν από τη μια νομίζουμε ότι αγαπάμε, αλλά από την άλλη απέχουμε πολύ από την διπλή και σημαντικότερη εντολή του Χριστού (Μάρκ. ιβ’ 30-31): «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν».
Η πιο σπουδαία μορφή αγάπης είναι αυτή προς τον Θεό. Είναι αυτή που οδήγησε τους άγιους μάρτυρες προς το μαρτύριο, αυτή που οδήγησε τους μοναχούς και ασκητές στην εγκατάλειψη του κόσμου. Ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης αναφέρει για τον θείο έρωτα: «Όταν δώσει κανείς την καρδιά του στον Θεό, όλα τα αγαπάει, όχι μόνο όλους τους ανθρώπους. Αλλά και τα πουλιά και τα δένδρα, ακόμη και τα φίδια». Είναι η αγάπη του Χριστού, που όποιος τη κατέχει, δέχεται ακόμα και τον πιο άσωτο και αμαρτωλό.
Γενικά εξαντλούμε την αγάπη στα συγγενικά μας πρόσωπα και λίγους φίλους και από εκεί και πέρα όλοι οι άλλοι είναι ξένοι για μας. Με πόση ευκολία βρίζουμε έναν συνάνθρωπο στο δρόμο επειδή μας καθυστέρησε μερικά δευτερόλεπτα; Ή πόσο εύκολα μπορούμε να πατήσουμε πάνω στον άλλο για να πετύχουμε το σκοπό μας; Η αλήθεια είναι επίσης ότι η καθημερινότητα, ο σύγχρονος τρόπος ζωής και ιδιαίτερα, η σημερινή κρίση μας έχει κάνει μουντούς και ψυχρούς, ακόμα και καχύποπτους για τον διπλανό μας. Δυσκολευόμαστε να χαμογελάσουμε και να δώσουμε έναν ειλικρινή και ευγενικό λόγο αγάπης και κατανόησης σ’ έναν άλλον άνθρωπο.
Κάποτε οι άνθρωποι είχαν πιο πολύ αγάπη. Για παράδειγμα παλιότερα που οι αποστάσεις ήταν μεγαλύτερες, ειδικά στα χωριά, φιλοξενούσαν σχετικά εύκολα έναν άγνωστο. Σήμερα, δεν βλέπουμε τον άλλον άνθρωπο ως «εικόνα Θεού». Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι το φιλότιμο δεν χάθηκε τελείως.
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και Αγιορείτης έλεγε: «Ο χριστιανός χρειάζεται δύο φτερούγες να πετάξει και να πάει στον παράδεισο, την ταπείνωση και την αγάπη». Και βέβαια να μην ξεχνούμε τον ωραιότατο ύμνο της αγάπης του Απ. Παύλου (Κορ. Α’ επιστ., ιγ’ 1-13): «…Η αγάπη μακροθυμεί, η αγάπη ου ζηλοί, ου ζητεί τα εαυτής, ου χαίρει επί τη αδικία, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει…». Η κρίση στο θεσμό της οικογένειας και τα πολλά διαζύγια δείχνει ότι λείπει η αληθινή αγάπη από τους συντρόφους. Αγαπάμε σήμερα όχι θυσιαστικά και σταυρικά, αλλά για να καλύψουμε τα προσωπικά μας «θέλω». Ο γέροντας Παΐσιος αναφέρει γι’ αυτό: «Οι άνθρωποι σήμερα χωρίζουν από τη φιληδονία και τον εγωισμό τους. Τους άλλους λόγους τους εμπνέονται για να δικαιολογούν τους εαυτούς τους». Απευθυνόμενος σ’ έναν προσκυνητή συμπληρώνει: «Για να δεις αν πραγματικά αγαπάς την κοπέλα σου, φαντάσου το πρόσωπο της καμένο και παραμορφωμένο σε μια άμορφη και άσχημη μάζα. Αν βλέποντας το άσχημο πρόσωπο συνεχίζεις να την αγαπάς το ίδιο, όπως πριν, τότε να είσαι σίγουρος ότι την αγαπάς αληθινά»…
Δυσκολευόμαστε ακόμη και τα φιλικά μας πρόσωπα να τα δούμε θυσιαστικά. Έχουμε μάθει να παίρνουμε και όχι να δίνουμε στους άλλους, θυσιάζοντας κάτι από τον εαυτό μας. Ας δούμε τι λέει γι’ αυτό ο γέροντας Παΐσιος: «Όσοι έχουν κοσμική αγάπη, μαλώνουν ποιος να αρπάξει περισσότερη αγάπη για τον εαυτό τους. Όσοι όμως έχουν την πνευματική, την ακριβή αγάπη, μαλώνουν ποιος θα δώσει περισσότερη αγάπη στον άλλον. Αγαπούν χωρίς να σκέπτονται αν τους αγαπούν ή όχι οι άλλοι». Αυτή είναι «η αληθινή, η αγνή, η αρχοντική αγάπη, που μένει στους αιώνες». Έχει επομένως αξία να αγωνιζόμαστε κάθε μέρα να αυξάνουμε την αγάπη που έχουμε. Σύμφωνα με τον γέροντα: «Για να αυξηθεί η αγάπη, πρέπει να την δώσεις».
