Αν θέλουμε να αποκτήσουμε τέλεια πραότητα οφείλουμε να πετάξουμε από πάνω μας όχι μόνον την εξωτερική ενέργεια της οργής αλλά και την ταραχή της διανοίας.
Διότι δεν ωφελεί μόνο το να συγκρατούμε το στόμα μας κατά την ώρα του θυμού, όσο το να καθαρίζωμεν την καρδία μας από τη μνησικακία και να μην στριφογυρίζωμεν στη σκέψη μας πονηρούς λογισμούς εναντίον του αδελφού μας. Διότι όταν κοπεί από την καρδιά η ρίζα του θυμού τότε ούτε το μίσος ούτε ο φθόνος θα μπορέσουν να γίνουν πράξεις.
Εκείνος που μισεί τον αδελφό του έχει ήδη χαρακτηρισθεί ανθρωποκτόνος επειδή τον σκοτώνει με την διάθεση του μίσους που διατηρεί στη σκέψη του. Το αίμα του θύματος αυτού δεν το βλέπουν οι άνθρωποι επειδή δεν χύθηκε με ξίφος, αλλά την εσωτερική όμως ορμή της καρδίας, η οποία νοερά τον φόνευσε βλέπει ο Θεός.
Ο Θεός άλλωστε ανταποδίδει εις τους ανθρώπους στέφανους ή τιμωρίας όχι μόνο δια τας πράξεις τους αλλά και δια τους λογισμούς και τις προαιρέσεις των όπως ο Ίδιος μας λέει με το στόμα του προφήτου «Εγώ έρχομαι να συγκεντρώσω τα έργα, τους λογισμούς και τας ενθυμήσεις αυτών.»
Γι' αυτό ο Απόστολος Παύλος μας λέει ότι: «Μεταξύ των οι λογισμοί θα κατηγορούν ή και θα απολογούνται κατά την ημέρα που θα κρίνει ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων.
