ΤΟΥΡΚΟΙ, ΤΣΕΤΣΕΝΟΙ ΚΑΙ ΣΑΛΑΦΙΣΤΕΣ ΕΣΦΑΞΑΝ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΧΩΡΙΟ EΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ

Ένα ολόκληρο χριστιανικό χωριό έπεσε θύμα της εκδικητικής μανίας των ισλαμιστών ανταρτών και των μισθοφόρων που τους συνεπικουρούν, οι οποίοι ήθελαν να "ξεπλύνουν" την ήττα που υπέστησαν στην Κουσέιρ.

Εκατοντάδες Χριστιανοί, μεταξύ των οποίων γυναίκες, ηλικιωμένοι και νεογέννητα σφαγιάστηκαν από τους εγκληματίες της «επανάστασης» σήμερα στο χωριό al-Duvair, στα σύνορα της Συρίας με το Λίβανο κοντά στην πόλη Χομς.

Οι ένοπλοι αντάρτες που συνεργάζονται με τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (FSA) εισέβαλαν στο χωριό και το πλημμύρισαν στο αίμα, πριν προλάβει να επέμβει ο συριακός Στρατός.

Περίπου 350 μισθοφόροι αντάρτες μπήκαν στο χωριό και άρχισαν να σπάνε τις πόρτες, πολυβολώντας μέσα στα σπίτια των χριστιανών. Όσους γλίτωσαν από το πρώτο κύμα δολοφονιών τους συγκέντρωσαν στην κεντρική πλατεία και τους εκτέλεσαν.
Πηγές του συριακού Στρατού αναφέρουν ότι μεταξύ των επιτιθέμενων ήταν και ένα μεγάλο τμήμα σουνιτών ισλαμιστών Τούρκων μισθοφόρων και Τσετσένων.

Mία μονάδα του συριακού Στρατού πρόλαβε τους μισθοφόρους και τους αντάρτες κατά την αποχώρησή τους και πρόλαβε και εξόντωσε δέκα από αυτούς.

Ο αριθμός των θυμάτων παραμένει άγνωστος καθώς οι αρχές δεν έχουν προλάβει να αρχίσουν την θλιβερή καταμέτρηση.

Η νέα θηριωδία των ανταρτών ήρθε σε απάντηση των συντριπτικών χτυπημάτων που έχουν υποστεί τις τελευταίες ημέρες στην πόλη Κουσέιρ, η οποία έχει περάσει έπειτα από σφοδρές συγκρούσεις υπό τον έλεγχο του συριακού στρατού. Το νέο αιματοκύλισμα ήταν τα αντίποινα στις ήττες τους...

Από το Μάρτιο του 2011, οπότε και ξέσπασε η κρίση στη Συρία, χιλιάδες Χριστιανοί έχουν σκοτωθεί με απάνθρωπο τρόπο από τους ισλαμιστές αντάρτες, αποδεικνύοντας πως δεν πρόκειται για εμφύλιο ή απελευθερωτικό πόλεμο, αλλά για σχέδιο εξόντωσης του χριστιανικού πληθυσμού από τη χώρα αλλά και γενικότερα από τη Μέση Ανατολή.

Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που επιθυμούν διακαώς την πτώση του Σύρου προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ. Επειδή ο Άσαντ ως Αλεβίτης δεν είναι φανατικός μουσουλμάνος και είναι ανεκτικός προς τους Χριστιανούς, θεωρείται από τους Ισλαμιστές «εμπόδιο» στα σχέδια τους για την εγκαθίδρυση ενός ακόμη θρησκευτικού κράτους στην περιοχή. 

ΘΕΟΣ ΕΙΣΑΙ, Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΝΕΙΣ!

Κάποιος ιερεύς, προ του 1940, καθώς μου διηγείτο ένας εγγονός του, πήγε ένα πρωινό, πού ήταν γιορτή, στην Εκκλησία, για να λειτουργήσει. Τα καντήλια ήταν όλα σβηστά, γιατί από κάποιο σπασμένο τζάμι έμπαινε αέρας. Τα είχε σβήσει όλα, ακόμα και το ακοίμητο καντήλι. Στενοχωρήθηκε ο παππούλης, γιατί ήταν ευλαβής. Ψάχνεται για σπίρτα, δεν είχε. Κοιτάζει στο παγκάρι, κοιτάζει στα ντουλάπια, ψάχνει από δω, ψάχνει από κει, δεν βρίσκει τίποτα. Του ‘ρθαν δάκρυα στα μάτια, γιατί έπρεπε να πάει πάλι πίσω στο σπίτι. Ήταν όμως χειμώνας, έβρεχε, φυσούσε δυνατός αέρας, παγωμένος βοριάς, επικρατούσε μεγάλη κακοκαιρία…

Ξαφνικά λοιπόν, γυρίζει πίσω του, κοιτάζει… το θυμιατό ήταν αναμμένο! ‘ Υπήρχαν μέσα κάρβουνα ολοκόκκινα!(Την παλαιά εποχή είχαν κάρβουνα. Τα πρόλαβα κι εγώ βέβαια. Είχαμε ένα μικρό μαγκάλι, άναβε ο καντηλανάφτης από πολύ πρωί τα κάρβουνα, κοκκίνιζαν αυτά και παίρναμε έπειτα με τη μασιά, βάζαμε στο θυμιατό και πάνω σ’ αυτό ρίχναμε το θυμίαμα.)Αφού είδε λοιπόν το θυμιατό αναμμένο και το κοίταζε με έκπληξη, έβαλε ένα χαρτάκι, το άναψε, μ’ αυτό άναψε ένα κερί και με το κερί άναψε πρώτα το ακοίμητο καντηλάκι και υστέρα όλα τ’ άλλα καντήλια. Κάθε τόσο γύριζε και κοίταζε το θυμιατό. και έλεγε:

— Μπρε, μπρε, μπρε, τι θαύματα κάνει ο Θεός! Όταν θέλει, κάνει θαύματα!… τι θαύμα ήταν πάλι τούτο! Ήρθε κατόπιν ο ψάλτης, άρχισε ο Όρθρος, το θυμιατό παρέμενε ολοκόκκινο! Στην ενάτη ωδή, την «Τιμιωτέραν», το παίρνει για να θυμιάση και βλέπει μέσα από το θυμιατό να βγαίνουν ευώδεις στήλες καπνού, σαν να είχε ρίξει μέσα θυμίαμα!

- Μα, εγώ, λέει, δεν έβαλα θυμίαμα! Κύριε, ελέησον! Τέλος πάντων, είπε, και, γυρνώντας προς την Αγία Τράπεζα, πρόσθεσε:

- Θεός είσαι, ό,τι θέλεις κάνεις! Σε λίγο ήρθε ο εγγονός του.

- Μην το πειράξεις, του λέει, καθόλου το θυμιατό. Άφησέ το έτσι, γιατί ο Θεός ό,τι θέλει κάνει, αγοράκι μου, ό,τι θέλει κάνει!…

— Καλά, παππού, είπε το παιδάκι. Όσες φορές λοιπόν χρειάστηκε να θυμιατίσει από την Πρόθεση μέχρι το τέλος της Θείας Λειτουργίας, το θυμιατό ήταν ολοκόκκινο, με αναμμένα τα κάρβουνα και πάντοτε έτοιμο για θυμιάτισμα, έβγαζε από μόνο του και μπροστά στα μάτια του εγγονού θυμίαμα ευώδες! Μόλις το έπαιρνε, έβγαιναν ευωδέστατοι καπνοί μυρίων αρωμάτων, οι όποιοι απλώνονταν σε ολόκληρο τον Ναό. Όλος ο Ναός ευωδίαζε! Έκανε εντύπωση και στους χριστιανούς και, όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, του έλεγαν:

- «Ε, παπά μου, πού το βρήκες αυτό το καλό θυμίαμα; Στον εγγονό του είπε τα εξής:

- Μην το πεις πουθενά, μόνο όταν πεθάνω. Θεός είναι, ό,τι θέλει κάνει. Θεός είναι, ό,τι θέλει κάνει!… Αυτά έλεγε ο παπα Γιάννης από τον Τσεσμέ…

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ-ΣΟΚ: TO ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΒΑΠΤΙΣΗ!

Έναs Σέρβος σπουδαστής, ονόματι Πέτρος Ρέστοβιτς από το Βελιγράδι, άθεος και αβάπτιστος μεχρι τα 19 του χρόνια, βρήκε την πίστη και ζήτησε να βαπτιστεί στο μοναστήρι του Χιλανδαρίου.

Καθώς γινόταν το μυστήριο του βαπτίσματος, κάποιος φίλος του τράβηξε μια φωτογραφία. Την ώρα που φωτογράφιζε, επέτρεψε ο Θεός να φανεί κάτι από την αόρατη χάρη του μυστηρίου του βαπτίσματος. Αυτό φάνηκε όταν εκτυπώθηκαν οι φωτογραφίες. 

Όλοι παρετήρησαν με κατάπληξη και ιερό δέος ότι στο κεφάλι του νεοφωτίστου καθόταν ένα λευκό περιστέρι!!! Η συγκίνηση του ίδιου μόλις είδε τη φωτογραφία ήταν απερίγραπτη.

Το γεγονός αυτό συνέβη το 1980 στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου, του Αγίου  Ορους.

ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΚΟ Η ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑ

Σε μια από τις ησυχαστικές Καλύβες των Κατουνακίων, ένας υποτακτικός, ο Μοναχός Χερουβείμ, πολλά χρόνια στην υπακοή, από φθόνο κι συνεργεία του εχθρού της αρετής και εφευρέτη της κακίας Σατανά, διαφώνησε με τον Γέροντα του Μοναχό Ακάκιο, και έτσι όπως ήταν σκανδαλισμένοι έτυχε ο Γέροντας Ακάκιος να πεθάνει.
Ύστερα από αρκετά χρόνια αρρώστησε και ο υποτακτικός Μοναχός Χερουβείμ και πέθανε κι αυτός, χωρίς να ζητήσει συγχώρεση, ο υποτακτικός από τον Γέροντά του.
Έτσι έφυγαν και οι δυο, από τον κόσμο τούτο και την ψεύτικη αυτή ζωή, με την αδιαλλαξία και δεν είχε συγχωρέσει ο ένας τον άλλο. Μετά τρία χρόνια, από το θάνατο του Γέροντα Ακάκιου, κατά την τάξη των Μοναχών και γενικά των χριστιανών, οι άλλοι Μοναχοί και γείτονες μετά του υποτακτικού Χερουβείμ είχαν κάνει ανακομιδή του Γέροντα και βρέθηκαν τα οστά του καθαρά.

Ένα χρόνο μετά την ανακομιδή του Γέροντα Ακάκιου, όπως είπαμε, κοιμήθηκε και ο υποτακτικός του Μοναχός Χερουβείμ.
Όταν όμως ήρθε ο καιρός να κάνουν την εκταφή, βρήκαν το σώμα του υποτακτικού Χερουβείμ τελείως αδιάλυτο και ακέραιο όπως ήταν πριν από τρία χρόνια που τον είχαν ενταφιάσει, τόσο, που και αυτά τα ρούχα δεν είχαν λειώσει.
Οι γειτονικοί ασκηταί και ερημίτες έκαμαν θερμή προσευχή στον πανάγαθο Θεό να συγχώρεσει τον αδελφό αυτόν.
Ένας γείτονας, από τους στενότερους φίλους του Μοναχού Χερουβείμ, θυμήθηκε την διαφωνία που είχε αυτός με τον Γέροντα του Ακάκιο, έτρεξε το είπε στον, εφησυχάζοντα τότε στο Άγιον Όρος, Αρχιερέα Φώτιο.

Ο Αρχιερέας μαζί με όλους τους γειτονικούς Μοναχούς και ερημίτες, πήρε το οστά του Γέροντα του Ακάκιου, τα εναπόθεσε επάνω στο αδιάλυτο σώμα του υποτακτικού του Μονάχου Χερουβείμ και γονατίσας έκαμε μαζί με όλους τους Πατέρες θερμή προσευχή, και αφού ανέγνωσε επί του νεκρού την συγχωρετική ευχή, αμέσως διελύθη το σώμα και τα ρούχα και έγιναν σκόνη.

Ο ιερός Αυγουστίνος λέγει: «Ουδέν του θανάτου βεβαιώτερον, καί ουδέν της ώρας αδηλότερον» και επειδή είμαστε όλοι θνητοί και κανείς δεν γνωρίζει την ώρα ή την στιγμή που θα αποδήμησει από την μάταιη αυτή ζωή, το πάθημα αυτό του αδελφού Χερουβείμ, ας γίνη μάθημα σε μας και να είμαστε πάντα έτοιμοι, κατά το λόγο του Κυρίου «γίνεσθε έτοιμοι, ότι ο θάνατος ως κλέπτης έρχεται» (Ματθ. ΚΔ' 44) και πρέπει να δίνουμε και να παίρνουμε συγχώρεση από όλους τους ανθρώπους είτε εχθροί είτε φίλοι είναι αυτοί και επειδή τούτο είναι εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χρίστου «αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τους επηρεάζοντας υμάς», και «εάν γαρ αφήτε τοίς ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει καί υμίν ό πατήρ υμών τα παραπτώματα υμών» (Ματθ. ΣΤ' 14 -15). «άφετε καί άφεθήσεται ύμίν κλπ».

Γιατί προσευχόμαστε προς την Ανατολή;

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός
Α. Ἐπειδὴ ἔχουμε διπλὴ φύση, προσφέρουμε διπλὴ προσκύνηση
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός (1) μᾶς διδάσκει, ὅτι δὲν προσκυνοῦμε πρὸς ἀνατολὰς ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχε, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἡ φύσις μας εἶναι σύνθετος, δηλαδὴ ὁρατὴ καὶ ἀόρατος, νοητὴ καὶ αἰσθητή, προσφέρουμε στὸν Δημιουργὸ διπλὴ καὶ τὴν προσκύνησι: ἡ ψυχὴ εἶναι στραμμένη νοερὰ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ταυτόχρονα τὸ σῶμα προσκυνεῖ πρὸς ἀνατολάς.
Αὐτὸς ὁ διπλὸς τρόπος, νοητὸς καὶ αἰσθητός, τῆς ἀναφορᾶς μας πρὸς τὸν Κύριο φαίνεται καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις: ψάλλουμε μὲ τὸν νοῦ μας, ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ μὲ τὰ σωματικὰ χείλη μας• βαπτιζόμεθα καὶ στὸ ὕδωρ καὶ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, δηλαδὴ ἐνούμεθα μὲ τὸν Κύριό μας μὲ δύο τρόπους: .....Μετέχοντες στὰ Ἱερὰ Μυστήρια καὶ στὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Β. Ὁ Χριστὸς μας ὀνομάζεται «Ἀνατολὴ»
Ὁ Κύριός μας καὶ Θεὸς μας εἶναι τὸ νοητὸ Φῶς: «ὁ Θεὸς φῶς ἐστιν» (2)• ἐπίσης εἶναι ὁ «ἥλιος τῆς δικαιοσύνης» (3)• εἶναι τὸ «φῶς τοῦ κόσμου» (4), τὸ «μέγα φῶς» (5) καὶ ἡ «Ἀνατολὴ» (6), ἡ ὁποία «ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους» (6) καὶ μὲ τὴν Χάρι καὶ τὴν Ἀλήθειά Του ἐφώτισε τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἦσαν καθήμενοι «ἐν σκότει» ἀγνωσίας, «ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου» (5) τῆς ἁμαρτίας.
Ἀκριβῶς γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν πρέπει νὰ ἀφιερώνουμε στὸν Χριστό μας τὴν ἀνατολὴ γιὰ τὴν προσκύνησι, διότι τὸ κάθε τί ὡραῖο πρέπει νὰ τὸ ἀποδίδουμε στὸν Θεό, ἀπὸ τὸν Ὁποῖο προέρχεται κάθε ἀγαθό.
Καὶ ὁ θεῖος Δαβὶδ λέγει: «Αἱ Βασιλεῖαι τῆς γῆς, ἄσατε τῷ Θεῷ, ψάλατε τῷ Κυρίῳ τῷ ἐπιβεβηκότι ἐπὶ τὸν οὐρανὸν τοῦ οὐρανοῦ κατὰ ἀνατολάς» (7), διότι ὁ Κύριος ἄρχισε τὰ ἔργα Του ἀπὸ δυσμῶν ἡλίου καὶ τελειώνει αὐτὰ «κατὰ ἀνατολάς», στὴν πηγὴν τοῦ φωτός• ἐπίσης ἡ Ἁγία Γραφὴ λέγει: «ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον ἐν Ἐδὲμ κατὰ ἀνατολάς, ἔνθα τὸν ἄνθρωπον, ὅν ἐπλασεν, ἔθετο» (8) καὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος παρέβη τὴν ἐντολή, ἐξωρίσθη «ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς» (9), δηλαδὴ στὰ δυτικά.

Γ. Ἀναζητοῦμε τὴν ἀρχαία Πατρίδα μας πρὸς ἀνατολάς
Προσκυνοῦμε λοιπὸν τὸν Θεό, ἀναζητώντας τὴν ἀρχαία Πατρίδα μας καὶ ἀτενίζοντας πρὸς Αὐτήν• αὐτὸ μᾶς ὑπενθυμίζει καὶ ἡ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ποὺ εἶχε στραμμένο τὸ «Καταπέτασμα» (10) καὶ τὸ «Ἰλαστήριον» (11) πρὸς τὴν ἀνατολή. Καὶ ἡ φυλὴ τοῦ Ἰούδα, ἐπειδὴ ἦταν τιμιωτέρα, ἦταν παρατεταγμένη «κατὰ ἀνατολάς» (12). Καὶ στὸν περιώνυμο Ναὸ τοῦ Σολομῶντος ἡ πύλη τοῦ Κυρίου εὑρίσκετο κατὰ ἀνατολάς (13).
Ἀλλ’ ὅμως καὶ ὁ Κύριός μας, ὅταν ἦταν ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, ἔβλεπε πρὸς τὰ δυτικά, καὶ ἔτσι ἐμεῖς ὅταν προσκυνοῦμε Αὐτόν, ἀτενίζουμε πρὸς Αὐτόν, δηλαδὴ στραμμένοι πρὸς τὰ ἀνατολικά. Καὶ ὅταν κατὰ τὴν Ἀνάληψί Του ἐφέρετο ἐπάνω πρὸς ἀνατολάς, καὶ ἔτσι προσεκύνησαν Αὐτὸν οἱ Ἀποστολοι (14)• καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο θὰ ἔλθη, ὅπως εἶδαν Αὐτὸν νὰ κατευθύνεται στὸν Οὐρανὸ (15), ὅπως εἶπε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος: «ὥσπερ ἡ ἀστραπὴ ἐξέρχεται ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ φαίνεται ἕως δυσμῶν, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (16).
Προσμένοντες λοιπὸν κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τὸν Σωτήρα μας, «ἐπὶ ἀνατολὰς προσκυνοῦμεν».

Δ. Ἄγραφος Παράδοσις
Αὐτὴ ἡ Παράδοσις εἶναι ἄγραφος καὶ προέρχεται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, διότι «πολλὰ ἀγράφως ἡμῖν παρέδωκαν».
Βάσει ἄλλωστε αὐτῆς τῆς ἀγράφου Παραδόσεως, οἱ Ναοὶ τῶν Ὀρθοδόξων ἔχουν τὸ Ἱερὸ Βῆμα πρὸς ἀνατολὰς οὕτως, ὥστε τόσον ὁ Ἱερεὺς ὅσο καὶ οἱ πιστοὶ προσευχόμενοι νὰ εἶναι στραμμένοι ἀνατολικά, εἰκονίζοντες τὸν νέο Λαὸ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐξερχόμενος ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο τῶν παθῶν καὶ τὸ κοσμικὸ σκότος, πορεύεται πρὸς τὴν κατὰ ἀνατολὰς Γῆν τῆς Ἐπαγγελίας, τὴν ἐπουράνια Πατρίδα, ἐνῶ προπορεύεται, ὡς ὁδηγός, ὁ νέος Μωυσῆς, ὁ Ἱερεὺς-Ποιμὴν δεόμενος ἐνώπιόν τοῦ Θυσιαστηρίου, τοῦ νοητοῦ αὐτοῦ Θρόνου τῆς Θείας Μεγαλωσύνης.
Γιὰ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς λόγο ἐπικρατεῖ ἡ καλὴ καὶ ὡραία καὶ συμβολικὴ συνήθεια νὰ τοποθετοῦμε τοὺς νεκροὺς καὶ κατὰ τὶς ἐπικήδειες Ἀκολουθίες στὸν Ἱερὸ Ναό, ἀλλὰ καὶ στὰ μνήματα οὕτως, ὥστε νὰ εἶναι στραμμένοι πρὸς ἀνατολάς.
Ἀλλὰ καὶ οἱ εὐλαβεῖς Ὀρθόδοξοι, τουλάχιστον ἔτσι ἔκαμαν οἱ παλαιότεροι, φροντίζουν, ὅταν κατακλίνωνται γιὰ νὰ κοιμηθοῦν, νὰ βλέπουν πρὸς ἀνατολάς: ἀναπολοῦντες τὸν «Παράδεισον ἐν Ἐδὲμ κατὰ ἀνατολάς» (8) καὶ προσευχόμενοι, παραδίδονται μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν Θεία Πρόνοια καὶ τὴν ἀνάπαυσι τοῦ ὕπνου

ΤΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ!

Ευλογείτε και μη καταράσθε (Ρωμ. 12, 14)

Η ποιότητα των λόγων μας μαρτυρεί, αδελφοί μου, την πνευματική κατάστασή μας· «εκ γαρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί» (Ματθ. 12, 34). Ο «εν χάριτι, άλατι ηρτυμένος» (Κολασ. 4, 6) λόγος, ο οποίος προδίδει άνθρωπο ευλαβή, συνετό και διακριτικό, αποβαίνει ωφέλιμος και σωτήριος· οικοδομεί τον πλησίον και υμνεί τα μεγαλεία του Θεού. Ο «σαπρός» λόγος, αντιθέτως, επιφέρει διχασμό και βλάβη· οξύνει τα πάθη, θέτει προσκόμματα και προκαλεί σκάνδαλα, περιπλέκει τις ανθρώπινες υποθέσεις και δεν προάγει την πνευματική ζωή.
Ως θεόσοφος διδάσκαλος, ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος προτρέπει στην Καθολική Επιστολή του (1, 19) κάθε άνθρωπο να είναι «βραδύς εις το λαλήσαι». Καί ο ψαλμωδός αναφωνεί: «Θού, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου» (Ψαλμ. 140, 3). Τα «εν λόγω» πταίσματα, αργολογία, ψευδολογία, κακολογία και τα όμοια, τα οποία ανήκουν στις συχνότερες και ευκολότερες παρεκτροπές μας από την οδό της σωτηρίας, είναι αλήθεια ότι μολύνουν καθημερινώς αμέτρητες ψυχές και όχι σπάνια γίνονται αιτία μεγάλων πτώσεων και απωλείας.

Με το στόμα ο Απόστολος Πέτρος αρνήθηκε τον Κύριο, «και εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς» (Ματθ. 26, 75). Με το στόμα οι ποικιλώνυμοι αιρετικοί αρνούνται τα σωτήρια δόγματα της Εκκλησίας του Χριστού, «πλανώντες και πλανώμενοι» (Β’ Τιμ. 3, 13). Με το στόμα δίνουμε υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις ψευδείς, συκοφαντούμε και αδικούμε συνανθρώπους, πολλές φορές μάλιστα στο όνομα της δικαιοσύνης! Ορθώς, λοιπόν, αποφθέγγεται ο λαός μας ότι η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει, και κόκκαλα τσακίζει!

Αν ο άνθρωπος δεν συγκρατεί την γλώσσα του, αλλά παραδίδεται στην πολυλογία, εύκολα παρασύρεται σε συζητήσεις ανώφελες και ψυχοβλαβείς. Διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ότι η πολυλογία οδηγεί στην αργολογία, και η αργολογία στην κατάκριση. Ο δε μακαριστός π. Παίσιος ο Αγιορείτης με πόνο έλεγε: «Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωποι πάνε στην κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις».

Ας μην υποτιμάται, αδελφοί μου, η σημασία των λόγων μας· «εκ γαρ των λόγων σου δικαιωθήση και εκ των λόγων σου καταδικασθήση» (Ματθ. 12, 37). Η αξία του αγαθού λόγου, του ψυχωφελούς και εποικοδομητικού, είναι μεγάλη. Ένας λόγος παραμυθητικός και αφυπνιστικός μπορεί να αποσοβήσει εγκλήματα, να αποτρέψει μεγάλα δεινά. Ο υγιής και ακατάγνωστος λόγος, ο γλυκύς και διακριτικός, πληροφορεί, εμπνέει και αναπαύει ψυχές, διορθώνει λογισμούς, επουλώνει τις πληγές των θλιβομένων και πενθούντων, συντηρεί και ενισχύει τον ζήλο των αγωνιζομένων.
Η συνειδητή συμμετοχή μας στην ζωή της Εκκλησίας θα μας βοηθήσει να αποκτήσουμε «νούν Χριστού», και να διακρίνουμε πότε είναι ο καιρός «του λαλείν» και πότε ο καιρός «του σιγάν», ώστε με τον λόγο μας και με την σιωπή μας να δοξάζεται ο Κύριος. Αμήν. 

Κροίσοι διαφορετικών θρησκευμάτων συζητούν business

Πρώτος ο Παπικός λέει :…..                                    – Εχω τεράστια περιουσία και σκέφτομαι να αγοράσω την ΗΡ! Τότε ο Προτεστάντης απαντά : – Και εγώ έχω τεράστια περιουσία, οπότε σκέφτομαι να αγοράσω την Apple !

O Μουσουλμάνος, τότε, προσθέτει: – Αν είναι έτσι, εγώ που είμαι διεθνούς φήμης ζάπλουτος, θα αγοράσω την Microsoft! O Εβραίος, αποτελειώνει τον καφέ του και ενώ όλα τα μάτια είναι καρφωμένα επάνω του, ακουμπά το κουταλάκι στο πιάτο και δηλώνει ήρεμα: – Κύριοι, δεν πουλάω!!!!

" ΟΣΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ "

Όσοι όμως θέλουν να σωθούν δεν προσέχουν καθόλου τα ελαττώματα του πλησίον, αλλά προσέχουν πάντοτε τις δικές τους αδυναμίες και έτσι προκόβουν.
Σαν εκείνον που είδε τον αδελφό του να αμαρτάνει και στενάζοντας βαθιά είπε: «Αλλοίμονό μου, γιατί σήμερα πέφτει αυτός, οπωσδήποτε αύριο θα πέσω εγώ». Βλέπεις με ποιό τρόπο επιδιώκει τη σωτηρία του, πως προετοιμάζει τη ψυχή του;
Πως κατάφερε να ξεφύγει αμέσως από την κατάκριση του αδελφού του; Γιατί λέγοντας ότι: «Οπωσδήποτε θα αμαρτήσω και εγώ αύριο» έδωσε την ευκαιρία στον εαυτόν του ν' ανησυχήσει και να φροντίσει για τις αμαρτίες που επρόκειτο δήθεν να κάνει. Και μ' αυτό τον τρόπο ξέφυγε την κατάκριση του πλησίον. Και δεν αρκέστηκε μέχρις εδώ, αλλά κατέβασε τον εαυτόν του χαμηλότερα απ' αυτόν που αμάρτησε λέγοντας: «Και αυτός μεν μετανοεί για την αμαρτία του, εγώ όμως δεν είναι σίγουρο ότι θα μετανοήσω, δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρω, δεν είναι σίγουρο ότι θα έχω τη δύναμη να μετανοήσω».
Βλέπεις το φωτισμό της θείας αυτής ψυχής; Γιατί όχι μόνον κατάφερε να ξεφύγει από την κατάκριση του πλησίον, αλλά έβαλε τον εαυτό της πιο κάτω απ' αυτόν.

ΝΗΣΤΕΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΕΙΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ...

«Μόνο αυτός που ευχαριστεί ζει αληθινά».

π. Αλέξανδρος Σμέμαν.
Όταν διψάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του νερού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Βάλε το στόμα σου στο τρεχούμενο νερό και γεύσου τις σταγόνες που σου έκαναν τη χάρη να μείνουν για να σε δροσίσουν.

Όταν πεινάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του ψωμιού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Φάε το ψωμί σου αργά και ταπεινά. Δέξου το με ευγνωμοσύνη ως δώρο και θα σου είναι πιο γλυκό κι από το μέλι.

Με τη νηστεία που μας διατηρεί σε κατάσταση πείνας,ασκούμαστε να λαμβάνουμε την τροφή και τη ζωή ευχαριστιακά. Να τη λαμβάνουμε ως δώρο από τα χέρια του Θεού. Η νηστεία -ως πείνα και δίψα- ανοίγει άλλες προοπτικές, άγνωστες παντελώς στον κορεσμένο άνθρωπο. Το ψωμί, τα φρούτα, το νερό γίνονται ξαφνικά τόσο όμορφα…εμπνέουν τόσο σεβασμό που θέλεις να τα φιλήσεις… Τα απλά ακτινοβολούν μια αγνή ομορφιά που τα κάνει πιο ποθητά από τα πολυποίκιλα και επιτηδευμένα…

Η νηστεία, ως πείνα και δίψα, δίνει στην τροφή και τη ζωή τη γεύση της ευλογίας και της ευχαριστίας. Βλέποντας το ψωμί και το νερό ως δώρο του Θεού, ανακαλύπτεις τελικά παντού γύρω σου τα κρυμμένα Του δώρα… Έχει δίκιο ο π. Αλέξανδρος. "Μόνο αυτός που ευχαριστεί ζει αληθινά"!

Η πείνα και η δίψα της νηστείας είναι στο βάθος της πείνα και δίψα για τον Θεό. Αυτό το ζεις πραγματικά στην εσπερινή λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, όταν όλη μέρα πεινάς και διψάς τον Άρτο και τον Οίνο της Ευχαριστίας. 

ΑΟΡΑΤΟΙ ΓΥΜΝΟΙ ΑΣΚΗΤΕΣ

Χειμώνας. Λίγοι οι επισκέπτες στο Αγιορείτικο Μοναστήρι. Φτάνοντας στην πύλη, μας υποδέχεται χαμογελαστός ο Αρχοντάρης και μας προσφέρει το καθιερωμένο Αγιορείτικο κέρασμα, ρακί και λουκούμι. Μας ανακοινώνει δε, προς μεγάλη μας έκπληξη, ότι σε λίγες ώρες ξεκινά μεγάλη Αγιορείτικη Αγρυπνία στο Καθολικό της Μονής.

Θεού το δώρον, είπαμε, και σκεφτήκαμε να ξεκουραστούμε για την ολονύκτια Ακολουθία. «Που θα πάτε τώρα;» ακούστηκε η φωνή του Μοναχού που θα κατέβαινε χαμηλά στους κήπους για το διακόνημά του αλλά και για να ταΐσει τα ζώα, που έκαναν αισθητή την πείνα τους φωνάζοντας δυνατά.

«Δεν έχουμε κάπου αλλού να πάμε: ή στη Βιβλιοθήκη ή στα κελλιά μας για λίγη ξεκούραση, Γέροντα». «Ελάτε μαζί μου, χαμένοι δεν θα βγείτε», φώναξε ο Μοναχός. «Να είναι ευλογημένο», κι αμέσως τον ακολουθήσαμε. Διήλθαμε τους κήπους με τα μαρούλια, τις μελιτζάνες και τις τεράστιες κολοκύθες που για πρώτη φορά βλέπαμε, και ο φιλόξενος Μοναχός μας ανέβασε στο σπιτάκι του κήπου, σε ένα αυτοσχέδιο θα έλεγα μπαλκόνι, φάρδους 70 με 80 εκατοστά, που αντικρύζει όλο το Αιγαίο, κι άρχισε να μας βγάζει τα κεράσματα που διέθετε, καφέ, κουλουράκια, παστέλι, παξιμάδι, ενώ συγχρόνως μας ξεναγούσε στην άγνωστη για μας περιοχή.

Ξαφνικά, κάτω απ’ το ξύλινο μπαλκόνι εμφανίζεται ένας ρακένδυτος Μοναχός, μεγάλος στην ηλικία, χαμογελαστός και καλωσυνάτος, κρατώντας ένα τρίχινο ντορβά στον ώμο του. Σκεφτήκαμε πως οι Ασκητές μάλλον έπιασαν και καταφθάνουν για να συμμετάσχουν στην Ιερά Αγρυπνία.

«Γέροντα», του είπε ο Μοναχός. «Στάσου δυο λεπτά να δεις τους επισκέπτες μας και να σε κεράσουμε, ανέβα κοντά μας να ξαποστάσεις. Είναι δύσκολη με μιας η ανηφόρα». «Ευλογημένο ν

άναι», είπε ο άγνωστος σε μας Μοναχός και αστραπιαία βρέθηκε κοντά μας. «Φεύγω εγώ, πάω να ταΐσω τα ζώα, δεν περιμένουν άλλο, κλείστε το σπίτι κι ανεβείτε μοναχοί σας», είπε ο οικοδεσπότης Μοναχός κι έφυγε.

Για λίγη ώρα επικράτησε σιγή, ούτε εκείνος μας μιλούσε, ούτε εμείς. Τότε αναλογιστήκαμε και τη μεγάλη διαφορά. Έξω στον κόσμο, τέτοια ώρα νωρίς το απόγευμα επικρατεί φασαρία, θόρυβος, υποχρεώσεις, δουλειές, αγωνία, τρέξιμο συνεχές. Εδώ, στην Αθωνική Πολιτεία η ώρα της σιγής, της μυστικής προετοιμασίας για το Μυστήριο της Ζωής, τη Θεία Λειτουργία, όλα έχουν ξεκινήσει από πριν, προετοιμάζεσαι σιωπηλά με πλήρη σιγή, ησυχία, εσωτερική ευφροσύνη, μυστική, καρδιακή προσευχή για να ζήσεις το Μυστήριο, να βιώσεις τα τελούμενα, να μετέχεις της όντως Δεσποτικής ξενίας και της αθανάτου Τραπέζης, να γίνεις συνδαιτημόνας στο αιώνιο τραπέζι του Χριστού, κι από ’κεί περνώντας σε νέους κόσμους να αξιωθείς να ζήσεις και το Μυστήριο του μέλλοντος αιώνος.

Τότε ήταν που εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία και ζητήσαμε απ’ τον Γέροντα ένα λόγο εμπειρικό. «Τι θέλετε να σας πώ; ό,τι κι αν σας πώ χαμένος χρόνος θα είναι. Δεν έχω κανένα χάρισμα και δεν αξίζω την προσοχή σας. Πείτε μου όμως εσείς. Τί γίνεται έξω, αυτού στον κόσμο»; «Ο κόσμος γέμισε προβλήματα Γέροντα», απήντησε ένα παιδί της συντροφιάς μας, «όλοι τρέχουν και αγωνιούν, κανείς πια δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον των νέων άνθρώπων αλλά και της πατρίδας μας».

«Έχει ο Θεός, μην απογοητεύεσθε, δεν ήλθε και το τέλος. Δεν σώθηκαν πιά και οι αόρατοι Γέροντες. Γιομάτος είναι τούτος ο τόπος». Κι έδειξε από πάνω μας το γέρο – Άθωνα.

«Τί είπατε Γέροντα; ποιοι είναι αυτοί οι αόρατοι; Εξηγήστε μας, εάν θέλετε, κάτι μας λέει αυτό; Είδατε ποτέ εσείς κανέναν;» Στο σημείο αυτό κορυφώθηκε η αγωνία μας, κοιτούσαμε το Γέροντα ακινητοί, λες και δεν αναπνέαμε καν, απορούσαμε πως ήλθε από μόνη της η συζήτηση σε ένα τόσο φλέγον αλλά και επίκαιρο θέμα, για το οποίο ελάχιστα είχαμε ακούσει.

«Μήν φοβάσθε. Ο Θεός θα αναστήσει την πατρίδα μας, μας δοκιμάζει γιατί Τον λησμονήσαμε, περιφρονήσαμε τον Θεό, ζούσαμε μακρυά Του, χτίσαμε ψεύτικους επίγειους παραδείσους και λησμονήσαμε τον Ουράνιο, αλλά δεν χάθηκαν δά και οι Άγιοι, ούτε οι γυμνοί, οι αόρατοι Πατέρες του Άθωνα, γεμάτος είναι ο τόπος, όταν χαθούν αυτοί, τότε να φοβάσθε, γιατί τότε θα έλθει το τέλος του κόσμου».

«Ποιοί είναι αυτοί, Γέροντα, που ζούν; Υπάρχουν όντως και σήμερα;» «Είναι παιδί μου, οι αόρατοι ασκητές, οι γυμνοί Αθωνίτες, οι μυστικοί Γέροντες, που κατοικούν στο περιβόλι τούτο της Παναγίας μας, το Άγιον Όρος». «Πόσοι είναι Γέροντα;» «Είναι αρκετοί, άλλοι λένε εννιά, άλλοι επτά, άλλοι δέκα, κι άλλοι δώδεκα». «Αυτοί διατρίβουν στις πιο ερημικές περιοχές του Άθωνα και είναι αόρατοι στα μάτια μας. Εμφανίζονται εδώ και ’κεί σε όποιον θέλουν, συνήθως σε μοναχούς που καθάρισαν την καρδιά τους, αλλά μερικές φορές κάνουν αισθητή την παρουσία τους και σε ευλογημένους προσκυνητές με καθαρή και Χριστιανική ζωή».

«Ο Γέρο Αρσένιος ο Σπηλαιώτης, έλεγε στις διηγήσεις του πως οι αόρατοι αυτοί και αφανείς αναχωρητές ζούν με αυστηρή άσκηση και έργο τους έχουν την αδιάλειπτη προσευχή, να προσεύχονται δηλαδή καρδιακά για όλο τον κόσμο και για τον κάθε άνθρωπο που κινδυνεύει».

«Έχουν λάβει ειδική χάρη από τον Κύριο, γι’ αυτό και μπορούν κάτω απ’ το χιονισμένο Άθωνα να ζούν άοικοι, χωρίς ρούχα, ενώ είναι αόρατοι από τους οφθαλμούς των ανθρώπων. Είναι αφάνταστα δύσκολο να το πιστέψει ένας κοσμικός άνθρωπος, κι όμως στα τελευταία διακόσια χρόνια ολοένα και περισσότερο αποκαλύπτονται. Γνώρισα στη μοναχική μου ζωή ανθρώπους πνευματικούς και Γεροντάδες Όσιους, που συνήντησαν μπροστά τους αυτούς τους αφανείς στρατιώτες του Κυρίου μας».

«Επιτρέπει ο Θεός και σήμερα, μέσα απ’ τους απόκρημνους βράχους να ξεπροβάλλουν τέτοιοι ασκητές, αληθινοί αναχωρητές, που ζούν σε άβατα Αθωνικά μέρη, πρωτόγονα, απλά, λιτά και επιβιώνουν από τον Θεό διά θαύματος. Μάλιστα εδώ στο Άγιον Όρος υπάρχει η παράδοση ότι όταν εκδημούν προς Κύριον αναπληρώνονται από άλλους ενάρετους, ασκητικούς Αγιορείτες Μοναχούς».

«Λέγεται δε ότι αυτοί οι γυμνοί ερημίτες είναι που θα τελέσουν την τελευταία Λειτουργία επάνω στην κορυφή του Άθωνα και μετά τη Θεία Λειτουργία, με το Δι’ ευχών… θα έλθει η συντέλεια του κόσμου, δηλαδή η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Οι ίδιοι μάλιστα δεν θα γευθούν θάνατο αλλά θα αλλάξουν, θα μεταμορφωθούν, θα τους αλλοιώσει έτι περισσότερο η Χάρις του Θεού».

— Γέροντα, σήμερα, που βρίσκονται οι ερημίτες αυτοί, που τους είδαν για τελευταία φορά; Ο π. Παΐσιος τους είχε δεί ποτέ; ρωτήσαμε.

«Κοιτάξτε, που να ξέρω; Πάντως ο π. Παΐσιος δεν ήθελε να συζητούμε για τους ασκητές αυτούς, γιατί εκείνοι δεν θέλουν τέτοιες δόξες, όπως μας έλεγε, εκείνοι είναι οι πραγματικά έξυπνοι, παρακαλούν τον Θεό και Του λένε, Θεέ μου, μη μας δώσεις τη δόξα σ’ αυτήν τη γή, αλλά κράτησέ την για την άλλη ζωή, να δοξασθούμε μαζί Σου, εκεί. Μην μας κάνεις εδώ γνωστούς, αλλά στον Ουρανό». «Ακόμη, ο π. Παΐσιος έλεγε εμπιστευτικά σε προσκυνητές που τον επισκέπτονταν, κληρικούς και μοναχούς, ότι υπάρχουν επτά αόρατοι γυμνοί ασκητές Πατέρες, που διαμένουν στον Άθωνα, γύρω άπ’ τον οποίο κινούνται και περιστρέφονται, κι όταν κανείς αποθάνει,ο Θεός τον αντικαθιστά με έναν Θεοφόρο Χαρισματικό και Πνευματέμορφο Μοναχό».

«Οι παλαιοί δε Γεροντάδες, που είχαν αξιωθεί να τους αντικρύσουν αρκετές φορές, λίγο πριν εκδημήσουν προς Κύριον, διηγούνταν στους νεώτερους την σκηνή αυτή, πως τους είδαν, που τους είδαν ξαφνικά, τι ένοιωσαν κ.λπ.». «Άντε πάμε τώρα. Έχετε δουλειά μπροστά σας», είπε ο Γέροντας και μας χαιρέτισε και πήρε το δρόμο της ανάβασης.

Όντως δοξάσαμε τον Άγιο Θεό που μας έστειλε αυτόν τον άγνωστο άνθρωπο κοντά μας, τον οποίο είχε επισκεφθεί οπωσδήποτε η Χάρις του Θεού και τον οποίο συναντήσαμε στους κήπους της Μονής, μας άνοιξε την καρδιά του, μας ωφέλησε ιδιαίτερα λέγοντάς μας τόσο σπουδαία πράγματα για τους γυμνούς ασκητές και τονίζοντάς μας ακόμη πως η Εκκλησία μας είναι αποκαλυπτική και καθημερινά αναδεικνύει Αγίους, νέους πολίτες της Βασιλείας του Θεού.

Πόσα πολλά πράγματα μπορεί να κερδίσει κανείς με ένα ευλαβικό προσκύνημα, πόσες φανερώσεις και ιερές άποκαλύψεις να βιώσει προκειμένου να ενισχυθεί η γυμνή από πραγματική γνώση Θεού και στερημένη από Θείες εμπειρίες καρδιά του, αλλά και πόση Χάρη κανείς μπορεί να αποκτήσει συναντώντας στο δρόμο του έναν ταπεινό κι ευλογημένο άνθρωπο, οδοδείκτη της Βασιλείας του Θεού.

Ανεβήκαμε στη Μονή και η Αγρυπνία ξεκίνησε, αυτήν τη φορά έχοντας όλοι μας καταλάβει πως μες στη χειμωνιάτικη νύχτα είχαμε δίπλα μας βοηθούς και συμπαραστάτες τους ευλογημένους Πατέρες της Ιεράς Μονής που αγρυπνούσαμε, εκείνους τους ευλογημένους ανθρώπους που υποκινούμενοι από Θεϊκό έρωτα αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Θεό, τους ορατούς προστάτες μας και απλανείς οδηγούς μας προς τη Βασιλεία των Ουρανών, και σίγουρα λίγο πιο πέρα αγρυπνούσαν προσευχόμενοι και κάποιοι άλλοι, οι αόρατοι πρεσβευτές μας, οι γυμνοί στα δικά μας μάτια αλλά λαμπροφορεμένοι από την άκτιστη Χάρη του Αγίου Θεού, εκείνοι που στις προσευχές τους στηρίζεται ο κόσμος ολόκληρος, εκείνοι οι μυστικοί Γέροντες που βιώνουν την προσευχή ως καύση καρδίας και ψελλίζουν διαρκώς την ωδή του Αγαπητού με την κρυστάλλινη φωνή τους, που βγαίνει μέσα απ’ τα απόκρημνα βράχια του ουρανογείτονα Άθωνα…

ΓΙΑΤΙ ΑΝΑΒΩ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ;

Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης

Είναι ωραίο πράγμα να ανάβουμε καντήλια μπροστά στις εικόνες. Αλλά πιο ωραίο πράγμα είναι να προσφέρουμε στον Θεό σαν θυσία τη φλόγα της αγάπης. Τότε είμαστε αληθινοί προσκυνηταί του.

Αν ανάβεις καντήλια στις εικόνες και δεν έχεις αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον σου αν είσαι φιλάργυρος και φιλόνικος η θρησκεία σου είναι ματαία.

Γιατί ανάβω το καντήλι;

Μου θυμίζει ότι όπως ο Θεός είναι φως, έτσι πρέπει να είναι και η ζωή μας φωτεινή.

Είναι ο έλεγχος στα σκοτεινά μας έργα.

Είναι μία δική μας θυσία ένδειξη ευγνωμοσύνης και αγάπης για το Χριστό πού θυσιάστηκε για μας.

Είναι το φόβητρο στις δυνάμεις του σκότους που προσπαθούν να απομακρύνουν το νου του ανθρώπου και τις προσευχές του, από το φως πού είναι ο Θεός.

Όπως το καντήλι καίγεται μέσα στο λάδι έτσι και εμείς πρέπει να ζητάμε το έλεος του Θεού για τις αμαρτίες μας καίγοντας το δικό μας θέλημα και κάνοντας το θέλημα του Θεού.

Όπως δεν ανάβει το καντήλι χωρίς τα δικά μας χέρια έτσι και εμείς δεν θα είχαμε το φως αν ο Χριστός και Θεός μας δεν είχε έρθει στη γη. 

Εξέταση από τον Ψυχίατρο (χιούμορ)

Πάει ένας άνδρας στον ψυχίατρο και τον ρωτάει:
- Γιατρέ, πώς μπορώ να καταλάβω αν ένας άνθρωπος είναι τρελός;

- Κοίτα, λέει ο ψυχίατρος. Για παράδειγμα γεμίζουμε μια μπανιέρα με νερό. Δίνουμε στον άνθρωπο ένα κουταλάκι, ένα φλιτζάνι και έναν κουβά και του ζητάμε να αδειάσει την μπανιέρα...
- Α, κατάλαβα. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα έπαιρνε τον κουβά.
- Όχι, ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα τραβούσε την τάπα της μπανιέρας.  Θέλετε κρεβάτι δίπλα σε παράθυρο;

Όταν λοιπόν έχεις καθαρή τη συνείδηση, έχεις πάντα γιορτή

Θα σου πάει καλά όλη η χρονιά, όχι αν μεθάς την πρώτη του μηνός, αλλά αν και την πρώτη του μηνός και κάθε μέρα κάνεις αυτά που αρέσουν στον Θεό. Διότι η ημέρα γίνεται κακή ή καλή όχι από τη δική της φύση, αφού δεν διαφέρει η μια μέρα από την άλλη, αλλά από τη δική μας επιμέλεια ή ραθυμία.

Αν κάνεις την αρετή, σου έγινε καλή η μέρα. Αν κάνεις την αμαρτία, έγινε κακή και γεμάτη κόλαση. Αν εμβαθύνεις σ' αυτά κι έχεις αυτές τις διαθέσεις, θα 'χεις καλή όλη τη χρονιά κάνοντας κάθε μέρα προσευχές, ελεημοσύνες. Αν όμως αμελείς την προσωπική σου αρετή κι εμπιστεύεσαι την ευφροσύνη της ψυχής σου στις αρχές των μηνών και στους αριθμούς των ημερών, θα ερημωθείς απ' όλα τα αγαθά σου.

Αυτό, λοιπόν, επειδή το αντιλήφθηκε ο διάβολος κι επειδή φροντίζει να καταλύσει τους κόπους μας για την αρετή και να σβήσει την προθυμία της ψυχής, μας έμαθε να βάζουμε στις μέρες την ετικέτα της ευτυχίας ή της δυστυχίας. Ένας που έπεισε τον εαυτό του ότι η ημέρα είναι κακή ή καλή, ούτε στην κακή θα φροντίσει για καλά έργα, διότι τάχα άδικα τα κάνει όλα και χωρίς σε τίποτα να ωφελήσει, εξαιτίας της κακορρίζικης ημέρας· ούτε στην καλή πάλι θα το κάνει αυτό, διότι τάχα σε τίποτα δεν τον εμποδίζει η προσωπική του ραθυμία, εξαιτίας της καλορρίζικης ημέρας, κι έτσι και από τις δύο πλευρές θα προδώσει τη σωτηρία του. Κι άλλοτε μεν διότι δήθεν ανώφελα κοπιάζει, άλλοτε διότι δήθεν περιττά, θα ζήσει μέσα στην αργία και την πονηριά. Γνωρίζοντας, λοιπόν, αυτό πρέπει να αποφεύγουμε τις μεθοδείες του διαβόλου και να βγάλουμε από το νου μας αυτήν την ιδέα και να μη προσέχουμε τις μέρες ούτε να μισούμε τη μια και ν' αγαπούμε την άλλη...

Ο χριστιανός δεν πρέπει να γιορτάζει μόνο μήνες ούτε πρωτομηνιές ούτε Κυριακές, αλλά σ' όλη του τη ζωή να έχει τη γιορτή που του πρέπει. Και ποιά γιορτή του πρέπει; Ας ακούσουμε τον Παύλο που λέει· «Ώστε εορτάζωμεν μη εν ζύμη παλαιά, μηδέ εν ζύμη κακίας και πονηρίας, αλλ' εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας» (Α'  Κο. 5, 8).

Όταν λοιπόν έχεις καθαρή τη συνείδηση, έχεις πάντα γιορτή· τρέφεσαι με καλές ελπίδες και εντρυφάς στην προσδοκία των μελλόντων αγαθών· όπως, όταν δεν έχεις παρρησία κι έχεις πέσει σε πολλά αμαρτήματα, ακόμη κι αν είναι μύριες γιορτές και πανηγύρια δεν θα 'σαι σε καθόλου καλύτερη θέση από εκείνους που πενθούν. Διότι, τί όφελος έχω εγώ από τη λαμπρή μέρα, όταν την ψυχή μου τη σκοτίζει η συνείδηση;

Αν λοιπόν θέλεις να 'χεις και κάποιο κέρδος από την πρωτομηνιά, κάνε το εξής. Όταν βλέπεις ότι συμπληρώθηκε ο χρόνος, ευχαρίστησε τον Κύριο, διότι σε έβαλε σ' αυτήν την περίοδο των ετών. Δημιούργησε κατάνυξη στην καρδιά σου, ξαναλογάριασε τον χρόνο της ζωής σου, πες στον εαυτό σου· Οι μέρες τρέχουν και περνούν, τα χρόνια συμπληρώνονται, πολύ μέρος του δρόμου προχωρήσαμε.Άραγε τι καλό κάναμε; Μήπως άραγε φύγουμε από δω άδειοι κι απογυμνωμένοι από κάθε αρετή; Το δικαστήριο είναι κοντά, η ζωή μας τρέχει προς το γήρας.

(Ιω. Χρυσοστόμου, Λόγος εν ταις Καλάνδαις, PG 48, 955-956)

Πνευµατικὴ Διαθήκη

Γέρων Πορφύριος

Καὶ ἐνῶ ἀπὸ µικρὸ παιδὶ εἶχα κάνει πολλὲς ἁµαρτίες, ὅταν ξαναπῆγα στὸν κόσµο, συνέχισα τὶς ἁµαρτίες, οἱ ὁποῖες µέχρι σήµερα ἔγιναν πάρα πολλές. Ὁ κόσµος ὅµως µὲ πῆραν ἀπὸ καλὸ καὶ ὅλοι φωνάζουνε ὅτι εἶµαι ἅγιος. Ἐγὼ ὅµως αἰσθάνοµαι ὅτι εἶµαι ὁ πιὸ ἁµαρτωλὸς ἄνθρωπος τοῦ κόσµου.

Ὅσα ἐνθυµόµουνα βεβαίως τὰ ἐξοµολογήθηκα καὶ γνωρίζω ὅτι γι’ αὐτὰ ποὺ ἐξοµολογήθηκα µὲ συγχώρησε ὁ Θεός, ἀλλὰ ὅµως τώρα ἔχω ἕνα συναίσθηµα ὅτι καὶ τὰ πνευµατικά µου ἁµαρτήµατα εἶναι πάρα πολλὰ καὶ παρακαλῶ ὅσοι µὲ ἔχετε γνωρίσει νὰ κάνετε προσευχὴ γιὰ µένα, διότι καὶ ἐγώ, ὅταν ζοῦσα, πολὺ ταπεινὰ ἔκανα προσευχὴ γιὰ σᾶς.

Ἀλλὰ ὅµως, τώρα πού θὰ πάω γιὰ τὸν οὐρανό, ἔχω τὸ συναίσθηµα ὅτι ὁ Θεὸς θὰ µοῦ πῆ: Τί θέλεις ἐσὺ ἐδῶ; Ἐγὼ ἕνα ἔχω νὰ τοῦ πῶ: Δὲν εἶµαι ἄξιος, Κύριε, γιὰ ἐδῶ, ἀλλὰ ὅ,τι θέλει ἡ ἀγάπη σου ἂς κάµη γιὰ µένα. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, δὲν ξέρω τί θὰ γίνη. Ἐπιθυµῶ ὅµως νὰ ἐνεργήση ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Καὶ πάντα εὔχοµαι τὰ πνευµατικά µου παιδιὰ νὰ ἀγαπήσουν τὸ Θεό, ποὺ εἶναι τὸ πᾶν, γιὰ νὰ µᾶς ἀξιώση νὰ µποῦµε στὴν ἐπίγειο ἄκτιστη Ἐκκλησία του. Γιατί ἀπὸ ἐδῶ πρέπει νὰ ἀρχίσουµε.

Ἐγὼ πάντα εἶχα τὴν προσπάθεια νὰ προσεύχωµαι καὶ νὰ διαβάζω τοὺς ὕµνους τῆς Ἐκκλησίας, τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων µας καὶ εὔχοµαι καὶ ἐσεῖς νὰ κάνετε τὸ ἴδιο. Ἐγὼ προσπάθησα µὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ νὰ πλησιάσω τὸν Θεὸ καὶ εὔχοµαι καὶ σεῖς νὰ κάνετε τὸ ἴδιο.

Παρακαλῶ ὅλους σας νὰ µὲ συγχωρέσετε γιὰ ὅ,τι σᾶς στενοχώρησα.

Εξομολόγηση με καρδιά συντετριμμένη.

Ένας ευλαβής μοναχός, απ’ το βουνό του Ολύμπου, λεγόμενος Σωφρόνιος, ήρθε και μου διηγήθηκε κάποιο συμβάν, όμοιο μ’ εκείνο που είναι γραμμένο στο ιερό βιβλίο της Κλίμακος. Μας αφηγήθηκε δηλαδή, ότι στον Όλυμπο υπήρχε κάποιος Γέροντας πολύ ενάρετος, πραγματικά θεοφόρος, στον οποίο σύχναζαν πολλοί αδελφοί μοναχοί, για ν’ ακούσουν απ’ το άγιο στόμα του λόγους ψυχικής σωτηρίας.

Καθώς, λοιπόν, καθόταν οι αδελφοί και άκουγαν τον άγιο Γέροντα να τους ομιλεί πάνω σε θέματα ψυχωφελή, ήρθε και κάποιος λαϊκός, έβαλε μετάνοια στον Γέροντα και στάθηκε παράμερα. Όταν ο Γέροντας τον παρατήρησε προσεχτικά και τον ρώτησε για ποιό λόγο ήρθε κοντά του, εκείνος απάντησε:

-΄Ηρθα να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου στην αγιωσύνη σου, άγιε Γέροντα. Ο Γέροντας τον ξαναρωτά:

-Θέλεις να τα εξομολογηθείς ιδιαιτέρως, τέκνον μου, στην μετριότητα μου, ή μπροστά σε όλους τους αδελφούς;

-Αν εσύ το θέλεις, τίμιε πάτερ, δεν διστάζω να εξομολογηθώ τα κρίματά μου μπροστά σε όλους τους αδελφούς.

-Τότε, του λέγει ο Γέροντας, λέγε, τέκνο μου, χωρίς να ντρέπεσαι καθόλου.

Άρχισε, λοιπόν, ο λαϊκός να λέγει όλα τ’ αμαρτήματά του, ακόμη κ’ εκείνα που δεν επιτρέπεται να φτάνουν στ’ αυτιά των ανθρώπων ή να γράφονται. Όταν τελείωσε λέγοντας τα πάντα, στάθηκε μπρος στο Γέροντα, με τα μάτια δακρυσμένα, το βλέμμα κατεβασμένο και την καρδιά συντετριμμένη.

Ο Γέροντας τον πρόσεχε επί αρκετή ώρα, και κάποια στιγμή του λέει:

-Θα ήθελες, τέκνον μου, να ντυθείς το άγιο σχήμα των μοναχών;

-Ω, ναι, πάτερ μου, το θέλω πάρα πολύ και στο σακκούλι μου έχω κιόλας τα καλογερικά ράσα.

Ο Γέροντας τον κατήχησε και, ύστερ’ από την ακολουθία της κούρας, τον έντυσε με το άγιο σχήμα των μοναχών. Μετά του λέει:

-Πορεύου τώρα εις ειρήνην, τέκνον, και από δω κ’ εμπρός προσπάθησε να μην ξαναπέσεις σε αμαρτία.

Τότε, πήρε συγχώρεση, έβαλε μετάνοια και αναχώρησε δοξάζοντας το Θεό.

Οι μοναχοί που παρακολούθησαν τα συμβάντα, έδειξαν την απορία τους και ρώτησαν αμέσως τον άγιο Γέροντα:

-Πώς γίνεται, τίμιε πάτερ, να εξομολογείται μπροστά μας τόσα πολλά, κ’ εσύ δεν του έδωκες ούτε τον παραμικρό κανόνα ή επιτίμιο;

-Ω αγαπημένα μου τέκνα, τους αποκρίνεται ο Γέροντας. Δεν εβλέπατε τον φοβερό και λαμπροφορεμένον άνδρα, που στεκόταν εδώ εμπρός μας, και του οποίου το πρόσωπο ήταν σαν αστραπή και τα ενδύματά του σαν το φως; Αυτός, λοιπόν, κρατούσε στο χέρι του ένα χαρτί, όπου ήταν γραμμένα τ’ αμαρτήματα του εξομολογουμένου· είχε ακόμη και μελάνι κ’ ένα κοντύλι από καλάμι. Και καθώς ο άνθρωπος αυτός εξομολογείτο στην αναξιότητά μου και μπροστά σας τ’ αμαρτήματά του, εκείνος τα έσβηνε με το καλάμι του. Αφού, λοιπόν, ο πολυεύσπλαχνος και πολυέλεος Θεός μας του τα συγχώρησε, ποιος είμ’ εγώ ο αμαρτωλός και ανάξιος, που θα του βάλω κανόνες και επιτίμια;

Σαν άκουσαν όλα τούτα οι μοναχοί, κυριεύθηκαν από φόβο για τα γενόμενα και τα λεγόμενα. Έβαλαν μετάνοια στον άγιο Γέροντα, ευχαριστώντας και δοξάζοντας την αγαθότητα και την φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και, γεμάτοι από θαυμασμό και καταθαμπωμένοι από τα ξένα και παράδοξα έργα του πολυεύσπλαχνου Θεού, αναχώρησαν από το κελλί του άγιου Γέροντα.

"ΕΦΤΑΣΑΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ!" ΟΛΑ ΘΑ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΣΙΠΑΚΙ

«Προσωπικός γιατρός» μέσα σε ένα τσιπάκι. Εναν αισθητήρα που τοποθετείται στο σώμα και μπορεί να καταγράψει οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας μπορεί να έχει κανείς ανέπτυξαν επιστήμονες στη Βρετανία.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Μπρίστολ, σε συνεργασία με συναδέλφους τους από τα πανεπιστήμια Σάουθαμπτον και Ρίντινγκ, ανέπτυξαν έναν αισθητήρα στο πλαίσιο προγράμματος για τη φροντίδα της υγείας στο οικιακό περιβάλλον, ο οποίος, όπως δήλωσαν, λειτουργεί ολόκληρο το 24ωρο, παρέχοντας σημαντικές πληροφορίες για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο οργανισμός.

Οπως αναφέρουν οι επιστήμονες στην ανακοίνωσή τους, ο αισθητήρας εντοπίζει οποιαδήποτε αλλαγή σημειώνεται στην κίνηση, στο βάρος, στον σφυγμό και στη διατροφή, και όταν υπάρχει κάτι ανησυχητικό ειδοποιεί εγκαίρως, ώστε να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα. Επίσης, αντιλαμβάνεται αν κάποιος που πρέπει να ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή παίρνει σωστά τα φάρμακά του, ενώ σε περίπτωση εγκεφαλικού επεισοδίου καταγράφει τα συμπτώματα που προηγούνται, όπως εκφράσεις του προσώπου και κινήσεις του σώματος που δεν είναι φυσιολογικές.

Ο αισθητήρας φέρει την ονομασία SHPERE - Sensor Platform for Healthcare in a Residential Environment και μπορεί να τοποθετηθεί εύκολα στα ρούχα ή σε κάποιο κόσμημα χωρίς χειρουργική επέμβαση, αλλά και να εμφυτευθεί στο σώμα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, αυτό μπορεί να βοηθήσει αρκετά τους ηλικιωμένους και γενικότερα τα άτομα με εύθραυστη υγεία, κερδίζοντας πολύτιμο χρόνο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

Οπως είπε στα βρετανικά μέσα ο William Harwin από το Πανεπιστήμιο Ρίντινγκ, «η παραγωγή αισθητήρων με συνεχή και ανεμπόδιστη λειτουργία αποτελεί το κλειδί για την επιτυχία αυτού του προγράμματος»,τονίζοντας ότι, όταν αναπτυχθούν αρκετά, θα αρχίσουν να δοκιμάζονται σε άτομα από ολόκληρη τη χώρα.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι αισθητήρες αυτοί έχουν στόχο «να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του πραγματικού κόσμου στον τομέα της υγείας, αναπτύσσοντας μια πρακτική τεχνολογία για τη φροντίδα της στο περιβάλλον του σπιτιού και δίνοντας λύσεις σε προβλήματα όπως η παχυσαρκία, το εγκεφαλικό, τα καρδιαγγειακά νοσήματα, η κατάθλιψη, τα τραύματα από πτώσεις και τα προβλήματα του μυοσκελετικού». 

ΨΥΧΗ ΕΧΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΜΙΑ

Αν χάσεις χρήματα, μπορείς να αποκτήσεις πάλι
Το ίδιο, αν χάσεις το σπίτι σου, το ζώο σου

Οτιδήποτε από τα υπάρχοντά σου.
Αν όμως, χάσεις την ψυχή σου
Άλλη ψυχή δεν θα μπορέσεις ν΄ αποκτήσεις.
Κι αν όλος ο κόσμος είναι δικός σου
Κι αν κυριαρχείς στην οικουμένη
Δεν θα μπορέσεις, δίνοντας όσα έχεις
Και την οικουμένη ολόκληρη, ν΄ αγοράσεις μια ψυχή.
Φοράς όχι ένα άλλα χίλια βασιλικά στέμματα;
Αν το σώμα σου προσβληθεί από αγιάτρευτη αρρώστια
Δεν θα μπορέσεις να αποκαταστήσεις την υγεία του, δίνοντας ακόμα και το βασίλειό σου ολόκληρο.

Κι ας εξουσιάζεις τόσα και τόσα υγιή σώματα, τα σώματα των υπηκόων σου.
Αυτό λοιπόν που δεν μπορείς να κάνεις για το σώμα σου

Πολύ περισσότερο δεν μπορείς να το κάνεις για την ψυχή σου.

Ο Θεός μας έδωσε δύο χέρια, δύο πόδια, δύο μάτια, δύο αυτιά.
Έτσι, αν το ένα απ΄ αυτά πάθει κάποια βλάβη, μπορούμε να εξυπηρετηθούμε με το άλλο.
Ψυχή, όμως μας έδωσε μόνο μία.
Αν τη χάσουμε, που θα βρούμε άλλη;
Ας φροντίσουμε λοιπόν, την αθάνατη ψυχή μας
Ας προτιμήσουμε τα ουράνια από τα γήινα και τα άφθαρτα από τα φθαρτά αγαθά
Τα οποία εύχομαι ν΄ απολαύσουμε όλοι, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος 

Εσύ επιλέγεις... (Ανέκδοτο)

Μια μέρα, περπατώντας στο δρόμο, ένας μεγάλος πολιτικός αρχηγός κόμματος τραυματίστηκε από ένα φορτηγό και πέθανε.               Η ψυχή του ανέβηκε στον παράδεισο (.μάλλον κατά λάθος) και βρέθηκε μπροστά από τον Άγιο Πέτρο... - Καλώς ήρθατε στον παράδεισο! Είπε o Άγιος Πέτρος πριν μπει, έχουμε ένα πρόβλημα ... Βλέπετε, ένας πολιτικός του αναστήματος σας σπάνια περνάει από εδώ και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με σας ... Αλλά θα κάνουμε το εξής: θα περάσετε μια μέρα στην κόλαση, και μία στον παράδεισο, και εμείς θα σας αφήσουμε να επιλέξετε πού θα περάσετε την αιωνιότητα.

Ο άνδρας οδηγήθηκε στον ανελκυστήρα, ο οποίος τον κατέβασε , στην κόλαση. Οι πόρτες άνοιξαν και ο άντρας βρέθηκε ακριβώς στη μέση ενός γηπέδου γκολφ, κομψό και πράσινο. Λίγο μακρύτερα είδε μια λέσχη και μπροστά, πρώην συναδέλφους του κόμματος και φίλους του επιχειρηματίες που είχαν ήδη πεθάνει, ντυμένους κομψά και πολύ ευχαριστημένους. Έτρεξαν να τον χαιρετήσουν, τον αγκάλιασαν και άρχισαν να θυμούνται τα καλά χρόνια, όταν πλούτιζαν εις βάρος του λαού ... Έπαιξαν χαρούμενοι μια παρτίδα γκολφ, στη συνέχεια δείπνησαν στον σύλλογο, διασκεδάζοντας και τρώγοντας χαβιάρι. Συναντήθηκε ακόμη και με τον Διάβολο, ο οποίος αποδείχθηκε ότι είναι ένας συμπαθητικός τύπος, διασκεδαστικός, είπαν ανέκδοτα και χόρεψαν. Ήταν τόσο καλά που δεν κατάλαβε , όταν ήρθε η ώρα να φύγει. Όλοι τον ξεπροβόδησαν ...

Ανέβηκε μέχρι την πύλη του Παραδείσου, όπου Άγιος Πέτρος τον περίμενε: - Τώρα είναι η ώρα να πάς στον παράδεισο!. Ο πολιτικός ( χωρίς ενδοιασμούς, φυσικά), πέρασε τις επόμενες ώρες πάνω από το ένα σύννεφο στο άλλο, χαϊδεύοντας μια άρπα και τραγουδώντας. Οι 24 ώρες πέταξαν, και ο Άγιος Πέτρος ήρθε: - Περάσατε μια μέρα στην κόλαση και μία στον παράδεισο , είναι η ώρα να επιλέξετε! Ο άνθρωπος το σκέφτηκε για μια στιγμή, και στη συνέχεια είπε: - Ο παράδεισος είναι πολύ όμορφος, αλλά νομίζω ότι θα ένιωθα καλύτερα στην κόλαση.

Άγιος Πέτρος τον συνόδευσε στον ανελκυστήρα και κατέβηκε στην κόλαση ... Όταν άνοιξε την πόρτα, ξύπνησε στη μέση μιας ερήμου, που καλύπτονταν με κάθε λογής σκουπίδια. Είδε τους φίλους του ντυμένους με κουρέλια, να σκάβουν μέσα στα σκουπίδια. Ο διάβολος τον υποδέχτηκε και τον χάιδεψε στον ώμο ... - Δεν καταλαβαίνω, είπε ο πολιτικός, χθες ήμουν εδώ και έφαγα από όλα τα καλά και διασκέδασα πολύ και έπαιξα γκολφ.... και ... και ... Τώρα το μόνο που έχετε είναι ένα ξηρό έδαφος, γεμάτο σκουπίδια ... και οι φίλοι μου φαίνονται πικραμένοι ... Ο  διάβολος χαμογέλασε και είπε: - Χθες ήταν η προεκλογική εκστρατεία ! ΣΗΜΕΡΑ ΨΗΦΙΣΕΣ!

Πάσχα στα Άγια Μετέωρα (VIDEO)

Ένα μοναδικό οδοιπορικό του trikalavoice.gr   στις Ιερές Μονές των Μετεώρων, ένα από τα κορυφαία προσκυνήματα της Ορθοδοξίας... 

Συναντάμε τον Ηγούμενο της Ι.Μ. Αγίας Τριάδας, Αρχιμανδρίτη Δομέτιο Ντελή και συζητάμε μαζί του για τον μοναχισμό, την προσφορά, τη Χριστιανική Αγάπη και τον συμβολισμό του Πάσχα. 

Στα ασκητάρια των Μετεώρων…

Ο Νεομάρτυς Ευγένιος Ροντιόνωφ (23/5/1996)

ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ:   Ο Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 στο χωριό Κουρίλοβο του Παντόλσκ κοντά στη Μόσχα. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ Βασίλιεβνα. Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και στη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο Ευγένιος δεν έβγαλε ποτέ από πάνω του. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελούσαν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε και συνέχισε να τον φορά. Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός.

ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ: Στις 25/6/1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και στις 13/1/1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας-Ιγκουερίνας. Ένα μήνα μετά, στις 13/2/1996, αιχμαλωτίστηκε. Η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από έναν δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει σχετική οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από το δρόμο περνούσαν συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα (3.00) εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο.

Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν δέκα πάνοπλοι Τσετσένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Στις 4π.μ. όταν ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους. Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι πρόκειται για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην πόλη Χαγκάλα της Τσετσενίας, για να βρει το παιδί της. Εκεί ήρθε σε επαφή με αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθειγια την τύχη του Ευγένιου. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000 (!). Όταν κατάλαβαν ότι δεν θα κέρδιζαν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού ψάχνοντάς τον, διέσχισε χωριά, ναρκοθετημένους δρόμους, μέτωπα συγκρούσεων, και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη».

ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ – ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν, ώστε να καταφέρουν, ει δυνατόν, να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του και να γίνει μουσουλμάνος και δήμιος άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει, έστω, το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν. Αργότερα, οι ίδιοι κάποιοι πολέμαρχοι των ισλαμιστών ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε». Στις 23 Μαΐου του 1996, την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν και τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του.

Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι (Δες σχετ. βίντεο στο youtube).

ΤΟ ΑΓΙΟ ΛΕΙΨΑΝΟ: Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Οι Τσετσένοι ζήτησαν 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια. Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε, για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κ.ά. Στις 20/11/1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Σε λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του. Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις:

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ: Ένα κορίτσι Ορθόδοξου ορφανοτροφείου διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι λέγεται Ευγένιος και την οδήγησε από το χέρι στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν τέτοιο μανδύα». Πολλοί έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα να βοηθάει αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες. Σε νοσοκομείο τραυματιών πολέμου, νοσηλευόμενοι πιστοποιούν ότι ένας άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα αναγνωρίζοντας αυτόν που τους βοήθησε. Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και πολλοί φυλακισμένοι. Βοηθάει τους ψυχικά συντετριμμένους λόγω της φυλακίσεως τους. Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΙΩΝ: Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο συγκεκριμένος αρχηγός των Τσετσένων και η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από ομοφύλους του σε εμφύλιες αντιπαραθέσεις.