TO ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟ ...
Σημείο αναφοράς ακόμη, γιά τήν ορθότητα τής πίστεως είναι καί ο λεγόμενος Αγιασμός. Πρόκειται γιά ένα συνηθισμένο ασφαλώς νερό, από τό σπίτι ή τό πηγάδι μας πού εμείς οι ίδιοι προσφέρουμε σέ ιερέα Ορθόδοξο νά τό διαβάσει.
Είναι η γνωστή τελετή τού μικρού Αγιασμού πού γίνεται στά σπίτια ή στίς Εκκλησίες μέ τήν ανάγνωση ειδικών εκκλησιαστικών ευχών. Πίνουμε έπειτα ή ραντίζουμε αγιαστικά τούς χώρους εργασίας μας, τό σπίτι, μαγαζί, κτήματα, κλπ. όπως από αρχαιοτάτων χρόνων συνηθίζεται.
Δέν κατηγορούμε κανέναν άνθρωπο, σεβόμαστε τίς όποιες επιλογές του, είμαστε όμως υποχρεωμένοι νά καταθέσουμε τήν αλήθεια.
Τό πού ακριβώς βρίσκεται η αλήθεια πίστεως καί η σωτηρία τής ψυχής μας φαίνεται καί από τά ακόλουθα.
Νερό πού αγιάσθηκε από Ευαγγελικό, Πεντηκοστιανό ή Ρωμαιοκαθολικό ιερέα ( ως μή έχοντα Αποστολική διαδοχή καί ιερωσύνη λόγω τού Σχίσματος τών Εκκλησιών καί τής αιρέσεως ), ή ακόμη από μάρτυρες τού Ιεχωβά, Βουδιστές κλπ ( όσοι έχουν ), βρωμάει καί σκουληκιάζει, όπως τό συνηθισμένο καί παραμελημένο νερό...
Γι΄αυτό ακριβώς σέ αχιβάδες αγιασμού πού υπάρχουν σέ παπικές κυρίως εκκλησίες, ρίχνουν μέσα λίγο αλάτι, γιά κάποια ελάχιστη, στοιχειώδη έστω, συντήρηση.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται ότι τό νερό αυτό, μετά τίς ευχές πού προαναφέραμε, γίνεται φορέας αγιαστικής χάριτος αλλά καί αδιόρατος θώρακας στίς προσβολές τών πονηρών πνευμάτων. Τό αγιασμένο αυτό νερό, ενάντια στούς νόμους Βιολογίας καί Χημείας , διατηρείται αγνό καί πεντακάθαρο ακόμη καί εκατοντάδες χρόνια μετέπειτα.
Δέν μυρίζει, δέν σαπίζει, δέν αλλάζει χρώμα, δέν σκουληκιάζει.
Λένε ακόμη μερικοί, ότι ο βασιλικός πού χρησιμοποιεί καμμιά φορά γιά ευκολία ο ιερέας στό ράντισμα, είναι αυτός πού έχει τίς αντισηπτικές ιδιότητες ... εκατοντάδων χρόνων. Βάλε δεντρολίβανο κύριε, έλεγε κάποιος θεολόγος, βάλε κλαδί ελιάς, βάλε τά δάκτυλά σου, τέλος πάντων μή βάζεις τίποτα, εάν νομίζεις ότι σού φταίει ο βασιλικός....
Μή φθάνουμε όμως καί στήν εμπάθεια γιά νά κουκουλώσουμε ένα πανάρχαιο Χριστιανικό Ορθόδοξο θαύμα πού άφησε ο Χριστός γιά τήν ενημέρωσή μας ως πρός τήν αλήθεια τής πίστεως.
Αυτές οι Εκκλησιαστικές ευχές πού μπορούν νά διαβαστούν μόνο από Ορθόδοξο ιερέα, (όχι λαϊκό), επενεργούν σάν βομβαρδισμός μέ ακτίνες Γάμα, θά λέγαμε, διατηρώντας τό νερό όχι γιά ενα χρόνο (όπως γίνεται σέ κάποια τρόφιμα ), αλλά γιά δεκάδες καί εκατοντάδες χρόνια.
Μπουκαλάκια πού βρέθηκαν μέ τέτοιο νερό σέ θεμέλια παλαιών σπιτιών πού δόθηκαν γιά πολυκατοικίες, είχαν νερό ανέπαφο, καθαρό, καί πόσιμο. Εργολάβοι πολυκατοικιών πού τά συνάντησαν, έχουν νά διηγηθούν περίεργες ιστορίες ...
Ποιός διατηρεί ανέπαφο τό νερό ;
Είναι τό Αγιον Πνεύμα, Θεός αληθινός καί ολοζώντανος, τό τρίτο πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος, τό οποίο ο ιερέας μέ τίς ευχές παρακαλεί νά έλθει καί νά αγιάσει τό νερό καί αυτούς πού θά τό χρησιμοποιήσουν.
Μετά από όλα αυτά, είναι ποτέ δυνατόν νά δεχθούμε τήν θεωρία ισοπεδώσεως τού Οικουμενισμού καί τής Παγκόσμιας Θρησκείας ότι, " Χριστιανοί καί Βουδιστές, Εβραίοι καί Μουσουλμάνοι, Ινδιάνοι καί αιρετικοί, τόν ίδιο Θεό έχουμε, τό όνομα μόνο αλλάζει ..."
Πιστεύουν όλοι αυτοί, στόν Αγιο Τριαδικό Θεό, στόν Χριστό, στήν Παναγία, καί στούς Αγίους ;
Καί τί ένωση μπορεί νά γίνει, ανάμεσα σ΄ ένα δηλητηριασμένο καί σ΄ ένα καθαρό νερό;
Απλούστατα, θά δηλητηριαστεί κι΄ εκείνο...
Καί μόνο τούς Τούρκους νά πάρουμε, δέν γνωρίζουμε ακριβώς μέχρι σήμερα, πόσες χιλιάδες κατέσφαξαν μόνο καί μόνο γιατί ήσαν Χριστιανοί, καί μάλιστα μέ φρικτά βασανιστήρια, από τήν μάχη τού Ματζικέρτ καί έπειτα.
Οταν ο Χριστός μυστικά σέ καθοδηγεί πού είναι η αλήθεια, όταν αυτά πού συμβαίνουν στήν Ορθοδοξία, αλλού δέν συμβαίνουν, όταν σού δείχνει ποιούς αναγνωρίζει απέναντί του μέ ιερωσύνη καί ποιούς όχι, εμείς τί μπορούμε νά πούμε;
Ο καθένας, άς κρίνει πλέον μόνος του καί άς αναλάβει τίς ευθύνες του...
Κι΄ ένα σχετικό περιστατικό...
«Η Ζηναϊδα Ζδάνοβα διηγείται πως το 1946 στο σπίτι τους, όπου φιλοξενούνταν τότε η Ρωσίδα Αγία Ματρώνα, έφεραν μία γυναίκα, που κατείχε μεγάλη θέση. Ο μοναχογυός της τρελλάθηκε και ο άνδρας της σκοτώθηκε στο μέτωπο.
Η ίδια φυσικά ήταν άθεη. Πήγαινε τον άρρωστο γυιό της στην Ευρώπη, αλλά ονομαστοί εκεί ψυχίατροι δεν τον βοηθήσανε."Ήρθα σε σας, από την απελπισία μου", τής είπε. "Δεν έχω να πάω πουθενά αλλού...".
Η Αγία Ματρώνα τη ρώτησε:-«Άμα ο Κύριος κάνει το παιδί σου καλά, θα πιστέψεις στο Θεό»;
-«Δεν ξέρω πως είναι το να πιστεύει κανείς», απάντησε η γυναίκα.
Τότε η Ματρώνα είπε να της φέρουν νερό καί μπροστά στήν καημένη τη μητέρα διάβασε μεγαλοφώνως ευχές στο νερό.
Μετά, δίνοντάς της το νερό, είπε:
«Νά πας τώρα στό "Κάσενκο", (δηλ. στο κεντρικό ψυχιατρείο της Μόσχας), συνεννοήσου με τούς νοσοκόμους να τον κρατάνε γερά, όταν θα τον φέρουν σε σένα. Θα σπαρταράει, αλλά εσύ ρίξε του το νερό στό πρόσωπο, να μπει και στο στόμα".
"Σέ λίγο καιρό, -συνεχίζει ή Ζηναϊδα-, είδαμε εγώ και ο άδελφός μου ότι ξαναήρθε εκείνη η γυναίκα στη Ματρώνα.
Την ευχαριστούσε γονατισμένη και έλεγε ότι τώρα το παιδί της είναι καλά, το πως και τι έγινε. Όταν έφθασε στο ψυχιατρείο έκανε ακριβώς όπως της είχε πει ή Μάτουσκα. Εκεί ήταν μία αίθουσα, τήν όποία διαχώριζε κιγκλίδωμα.
Από την μία πλευρά οδηγήσανε το γυιό της κι από την άλλη πλησίασε εκείνη. Το μπουκαλάκι με το νερό το είχε στην τσέπη. Το παιδί σπαρταρούσε καί φώναζε:
«Μαμά, πέταξε έξω αυτό πού έχεις στην τσέπη σου. Μη με βασανίζεις»!
Τα έχασε! Πώς το έμαθε;
«Του έριξε γρήγορα από το μπουκαλάκι στο πρόσωπο, μπήκε και μέσα στο στόμα και το παιδί αμέσως ησύχασε! Τα μάτια του έγιναν ήρεμα και είπε: «Τι ωραία που είναι τώρα»! Σέ λίγο καιρό τον απολύσανε»!
( από τό βιβλίο " Η Αγία Ματρώνα της Μόσχας ", Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 41-42)
Σημείο αναφοράς ακόμη, γιά τήν ορθότητα τής πίστεως είναι καί ο λεγόμενος Αγιασμός. Πρόκειται γιά ένα συνηθισμένο ασφαλώς νερό, από τό σπίτι ή τό πηγάδι μας πού εμείς οι ίδιοι προσφέρουμε σέ ιερέα Ορθόδοξο νά τό διαβάσει.
Είναι η γνωστή τελετή τού μικρού Αγιασμού πού γίνεται στά σπίτια ή στίς Εκκλησίες μέ τήν ανάγνωση ειδικών εκκλησιαστικών ευχών. Πίνουμε έπειτα ή ραντίζουμε αγιαστικά τούς χώρους εργασίας μας, τό σπίτι, μαγαζί, κτήματα, κλπ. όπως από αρχαιοτάτων χρόνων συνηθίζεται.
Δέν κατηγορούμε κανέναν άνθρωπο, σεβόμαστε τίς όποιες επιλογές του, είμαστε όμως υποχρεωμένοι νά καταθέσουμε τήν αλήθεια.
Τό πού ακριβώς βρίσκεται η αλήθεια πίστεως καί η σωτηρία τής ψυχής μας φαίνεται καί από τά ακόλουθα.
Νερό πού αγιάσθηκε από Ευαγγελικό, Πεντηκοστιανό ή Ρωμαιοκαθολικό ιερέα ( ως μή έχοντα Αποστολική διαδοχή καί ιερωσύνη λόγω τού Σχίσματος τών Εκκλησιών καί τής αιρέσεως ), ή ακόμη από μάρτυρες τού Ιεχωβά, Βουδιστές κλπ ( όσοι έχουν ), βρωμάει καί σκουληκιάζει, όπως τό συνηθισμένο καί παραμελημένο νερό...
Γι΄αυτό ακριβώς σέ αχιβάδες αγιασμού πού υπάρχουν σέ παπικές κυρίως εκκλησίες, ρίχνουν μέσα λίγο αλάτι, γιά κάποια ελάχιστη, στοιχειώδη έστω, συντήρηση.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται ότι τό νερό αυτό, μετά τίς ευχές πού προαναφέραμε, γίνεται φορέας αγιαστικής χάριτος αλλά καί αδιόρατος θώρακας στίς προσβολές τών πονηρών πνευμάτων. Τό αγιασμένο αυτό νερό, ενάντια στούς νόμους Βιολογίας καί Χημείας , διατηρείται αγνό καί πεντακάθαρο ακόμη καί εκατοντάδες χρόνια μετέπειτα.
Δέν μυρίζει, δέν σαπίζει, δέν αλλάζει χρώμα, δέν σκουληκιάζει.
Λένε ακόμη μερικοί, ότι ο βασιλικός πού χρησιμοποιεί καμμιά φορά γιά ευκολία ο ιερέας στό ράντισμα, είναι αυτός πού έχει τίς αντισηπτικές ιδιότητες ... εκατοντάδων χρόνων. Βάλε δεντρολίβανο κύριε, έλεγε κάποιος θεολόγος, βάλε κλαδί ελιάς, βάλε τά δάκτυλά σου, τέλος πάντων μή βάζεις τίποτα, εάν νομίζεις ότι σού φταίει ο βασιλικός....
Μή φθάνουμε όμως καί στήν εμπάθεια γιά νά κουκουλώσουμε ένα πανάρχαιο Χριστιανικό Ορθόδοξο θαύμα πού άφησε ο Χριστός γιά τήν ενημέρωσή μας ως πρός τήν αλήθεια τής πίστεως.
Αυτές οι Εκκλησιαστικές ευχές πού μπορούν νά διαβαστούν μόνο από Ορθόδοξο ιερέα, (όχι λαϊκό), επενεργούν σάν βομβαρδισμός μέ ακτίνες Γάμα, θά λέγαμε, διατηρώντας τό νερό όχι γιά ενα χρόνο (όπως γίνεται σέ κάποια τρόφιμα ), αλλά γιά δεκάδες καί εκατοντάδες χρόνια.
Μπουκαλάκια πού βρέθηκαν μέ τέτοιο νερό σέ θεμέλια παλαιών σπιτιών πού δόθηκαν γιά πολυκατοικίες, είχαν νερό ανέπαφο, καθαρό, καί πόσιμο. Εργολάβοι πολυκατοικιών πού τά συνάντησαν, έχουν νά διηγηθούν περίεργες ιστορίες ...
Ποιός διατηρεί ανέπαφο τό νερό ;
Είναι τό Αγιον Πνεύμα, Θεός αληθινός καί ολοζώντανος, τό τρίτο πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος, τό οποίο ο ιερέας μέ τίς ευχές παρακαλεί νά έλθει καί νά αγιάσει τό νερό καί αυτούς πού θά τό χρησιμοποιήσουν.
Μετά από όλα αυτά, είναι ποτέ δυνατόν νά δεχθούμε τήν θεωρία ισοπεδώσεως τού Οικουμενισμού καί τής Παγκόσμιας Θρησκείας ότι, " Χριστιανοί καί Βουδιστές, Εβραίοι καί Μουσουλμάνοι, Ινδιάνοι καί αιρετικοί, τόν ίδιο Θεό έχουμε, τό όνομα μόνο αλλάζει ..."
Πιστεύουν όλοι αυτοί, στόν Αγιο Τριαδικό Θεό, στόν Χριστό, στήν Παναγία, καί στούς Αγίους ;
Καί τί ένωση μπορεί νά γίνει, ανάμεσα σ΄ ένα δηλητηριασμένο καί σ΄ ένα καθαρό νερό;
Απλούστατα, θά δηλητηριαστεί κι΄ εκείνο...
Καί μόνο τούς Τούρκους νά πάρουμε, δέν γνωρίζουμε ακριβώς μέχρι σήμερα, πόσες χιλιάδες κατέσφαξαν μόνο καί μόνο γιατί ήσαν Χριστιανοί, καί μάλιστα μέ φρικτά βασανιστήρια, από τήν μάχη τού Ματζικέρτ καί έπειτα.
Οταν ο Χριστός μυστικά σέ καθοδηγεί πού είναι η αλήθεια, όταν αυτά πού συμβαίνουν στήν Ορθοδοξία, αλλού δέν συμβαίνουν, όταν σού δείχνει ποιούς αναγνωρίζει απέναντί του μέ ιερωσύνη καί ποιούς όχι, εμείς τί μπορούμε νά πούμε;
Ο καθένας, άς κρίνει πλέον μόνος του καί άς αναλάβει τίς ευθύνες του...
Κι΄ ένα σχετικό περιστατικό...
«Η Ζηναϊδα Ζδάνοβα διηγείται πως το 1946 στο σπίτι τους, όπου φιλοξενούνταν τότε η Ρωσίδα Αγία Ματρώνα, έφεραν μία γυναίκα, που κατείχε μεγάλη θέση. Ο μοναχογυός της τρελλάθηκε και ο άνδρας της σκοτώθηκε στο μέτωπο.
Η ίδια φυσικά ήταν άθεη. Πήγαινε τον άρρωστο γυιό της στην Ευρώπη, αλλά ονομαστοί εκεί ψυχίατροι δεν τον βοηθήσανε."Ήρθα σε σας, από την απελπισία μου", τής είπε. "Δεν έχω να πάω πουθενά αλλού...".
Η Αγία Ματρώνα τη ρώτησε:-«Άμα ο Κύριος κάνει το παιδί σου καλά, θα πιστέψεις στο Θεό»;
-«Δεν ξέρω πως είναι το να πιστεύει κανείς», απάντησε η γυναίκα.
Τότε η Ματρώνα είπε να της φέρουν νερό καί μπροστά στήν καημένη τη μητέρα διάβασε μεγαλοφώνως ευχές στο νερό.
Μετά, δίνοντάς της το νερό, είπε:
«Νά πας τώρα στό "Κάσενκο", (δηλ. στο κεντρικό ψυχιατρείο της Μόσχας), συνεννοήσου με τούς νοσοκόμους να τον κρατάνε γερά, όταν θα τον φέρουν σε σένα. Θα σπαρταράει, αλλά εσύ ρίξε του το νερό στό πρόσωπο, να μπει και στο στόμα".
"Σέ λίγο καιρό, -συνεχίζει ή Ζηναϊδα-, είδαμε εγώ και ο άδελφός μου ότι ξαναήρθε εκείνη η γυναίκα στη Ματρώνα.
Την ευχαριστούσε γονατισμένη και έλεγε ότι τώρα το παιδί της είναι καλά, το πως και τι έγινε. Όταν έφθασε στο ψυχιατρείο έκανε ακριβώς όπως της είχε πει ή Μάτουσκα. Εκεί ήταν μία αίθουσα, τήν όποία διαχώριζε κιγκλίδωμα.
Από την μία πλευρά οδηγήσανε το γυιό της κι από την άλλη πλησίασε εκείνη. Το μπουκαλάκι με το νερό το είχε στην τσέπη. Το παιδί σπαρταρούσε καί φώναζε:
«Μαμά, πέταξε έξω αυτό πού έχεις στην τσέπη σου. Μη με βασανίζεις»!
Τα έχασε! Πώς το έμαθε;
«Του έριξε γρήγορα από το μπουκαλάκι στο πρόσωπο, μπήκε και μέσα στο στόμα και το παιδί αμέσως ησύχασε! Τα μάτια του έγιναν ήρεμα και είπε: «Τι ωραία που είναι τώρα»! Σέ λίγο καιρό τον απολύσανε»!
( από τό βιβλίο " Η Αγία Ματρώνα της Μόσχας ", Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 41-42)
