Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό

407707_218321988258518_100002421559062_441404_460375737_n.jpgΟ έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει ...

Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσομε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό.. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό.

Η σαρκική αγάπη έχει κορεσμό. Μετά μπορεί ν' αρχίσει η ζήλια, η γκρίνια, μέχρι κι ο φόνος. Μπορεί να μεταβληθεί σε μίσος. Η εν Χριστώ αγάπη δεν αλλοιώνεται.

Η κοσμική αγάπη λίγο διατηρείται και σιγά σιγά σβήνει, ενώ η θεία αγάπη ολοένα μεγαλώνει και βαθαίνει. Κάθε άλλος έρωτας μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σε απελπισία.

Ο θείος έρως, όμως, μας ανεβάζει στη σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οι άλλες ηδονές κουράζουν, ενώ αυτή διαρκώς δεν χορταίνεται.

Είναι μία ηδονή ακόρεστος, που δεν την βαριέται κανείς ποτέ.

Είναι το άκρον αγαθόν.


πατηρ πορφυριος

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

ΜΙΚΡΟΣ ΜΕ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ...

Τὸν Σεπτέμβριο κάποιου ἔτους στὸ ὀγκολογικὸ τμῆμα τοῦ Πανεπιστημιακοῦ Νοσοκομείου τοῦ Ρίου ἐπικρατεῖ μεγάλη ἀναστάτωση. Ὁ μικρὸς Δημητράκης ζητοῦσε ἐπειγόντως τὸν ἱερέα τοῦ Νοσοκομείου. Ἤθελε ὁπωσδήποτε νὰ κοινωνήσει.

Ἦταν 13 ἐτῶν. Ἐνάμιση περίπου χρόνο βρισκόταν στὴν συγκεκριμένη κλινική. Ἕνας μικρὸς πονοκέφαλος τὸν ὁδήγησε ἐκεῖ. Οἱ γιατροὶ διέγνωσαν
καρκίνο τοῦ ἐγκεφάλου. Ἡ καταγωγὴ του ἦταν ἀπὸ τὸ Φίερι τῆς Ἀλβανίας. Οἱγονεῖς του ἀβάπτιστοι. Ἔμεναν ἀρκετὰ χρόνια στὴν Πάτρα. Αὐτός, λίγο μετὰ τὴν εἴσοδό του στὸ Νοσοκομεῖο, θέλησε νὰ βαπτιστεῖ. Ἄκουγε γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ἤθελε νὰ γίνει «παιδί» Του. Βαπτίστηκε «εἰς τὸν ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», κατόπιν κατηχήσεως βέβαια.

Ὅλοι τὸν ἀγαποῦσαν πολὺ στὴν κλινική. Ὁ καρκίνος εἶχε προχωρήσει ἀρκετὰ καὶ ἤδη τοῦ εἶχε στερήσει τὴν ὅράση.
Δὲν ἔβλεπε καθόλου, τίποτε καὶ κανέναν. Ἄκουγε ὅμως μὲ μεγάλη καὶ θαυμαστὴ ὑπομονή. Δὲν παραπονιόταν.Ἔλεγε ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἀγαπᾶ πολύ. Προσευχόταν καὶ παρακαλοῦσε καὶ τοὺς γονεῖς του νὰ κάνουν τὸν ἴδιο.

Ὅσοι τὸν ἐπισκέπτονταν καταλάβαιναν νὰ ὑπάρχει κάτι διαφορετικὸ σ' αὐτὸ τὸν παιδί. Μιλοῦσε συνέχεια γιὰ τὸν Θεό. Ἦταν πάντα εὐγενικὸ καὶ χαρούμενο. Τὸ πρόσωπο του ἔλαμπε. Ἤθελε νὰ κοινωνάει συχνὰ τῶν Τιμίων Δώρων. Ὅταν κάποιες φορὲς ἡ μητέρα του ἦταν σὲ κάποιον ἄλλο χῶρο τῆς κλινικῆς, φώναζε: «Μητέρα, ἔλα γρήγορα. Φτάνει ὁ παππούλης μὲ τὸν Χριστό. Ἀνεβαίνει τὰ σκαλιά. Ἔλα νὰ μὲ ἑτοιμάσεις». Καὶ ἔτσι γινόταν. Ὁ ἱερέας ἐρχόταν καὶ εὕρισκε τὸν Δημητράκη καθισμένο στὸ κρεβάτι του, μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα κάνοντας μὲ εὐλάβεια τὸν... σταυρό του. Ἐνῶ δὲν γνώριζε τὴν ἀκριβῆ ὥρα τῆς προσελεύσεως τοῦ ἱερέως μὲ τὰ Τίμια Δῶρα, μὲ διορατικὸ χάρισμα τὸν ἔβλεπε νὰ ἔρχεται, μολονότι παρεμβάλλονταν δύο κλειστὲς πόρτες πού χώριζαν τὸν δωμάτιό του ἀπὸ τὸν διάδρομο πού ἐρχόταν ὁ ἱερέας. Αὐτὸ τὸ βεβαιώνει καὶ ἡ εὐλαβὴς κυρία Μαρία Γαλιατσάτου ἡ ὁποία ἐθελοντικὰ φρόντιζε τὸν παιδὶ αὐτό. «Κυρία Μαρία, θέλω κάτι νὰ σᾶς πῶ», τῆς εἶπε μία μέρα. «Ὅταν ἔρχεται ὁ παππούλης μὲ τὸν Χριστό, τὸν βλέπω στὶς σκάλες πού ἀνεβαίνει καὶ δίπλα του ὑπάρχουν δύο ψηλοί, ὄμορφοι ἄνθρωποι μὲ ὁλόασπρη στολὴ πού γέρνουν πρὸς τὸν Ἅγιο Ποτήριο καὶ μὲ ἀνοιχτὰ τὰ χέρια τους τὸν προστατεύουν».

Κάποτε τὸν ρώτησε ὁ γιατρός: «Τί κάνεις, Δημητράκη, πῶς πᾶμε;». Τοῦ ἀπάντησε: «Κύριε γιατρέ, μπορῶ νὰ σᾶς πῶ ἀπὸ κοντά. Ἐγὼ εἶμαι καλά. Ἐσεῖς μὴν στενοχωριέστε πού ἔφυγε ἡ γυναίκα σας. Ὁ Θεὸς θὰ εἶναι μαζί σας γιατί εἶστε καλὸς ἄνθρωπος». Ὁ γιατρὸς ἔμεινε λίγο ἀκίνητος. Κανεὶς δὲν ἤξερε τὸν θλιβερὸ γεγονὸς πού εἶχε συμβεῖ τὴν προηγούμενη ἡμέρα στὸ σπίτι του, ὅτι δηλαδὴ ἡ γυναίκα του τὸν ἐγκατέλειψε καὶ πῆρε ἄλλον ἄνδρα.

«Αὐτὸ εἶναι παιδὶ τοῦ Θεοῦ», ἔλεγαν ὅσοι τὸν γνώριζαν.

Τὴν τελευταία φορὰ ποὺ κοινώνησε δὲν μποροῦσε πλέον νὰ σταθεῖ καθιστὸς στὸ κρεβάτι ἀλλὰ ὑποδέχθηκε μὲ χαρὰ καὶ λαχτάρα τὸν Χριστὸ ξαπλωμένος. «Εὐχαριστῶ πολύ», ψέλλισε καὶ μετὰ ἐκοιμήθη.

Ὁ ἱερέας, ὅταν τὴν ἄλλη μέρα πῆγε στὸ νεκροτομεῖο νὰ διάβαση στὸν Δημητράκη τὸν τρισάγιο, εἶπε: «Τέτοιο λείψανο πρώτη φορὰ στὴν ζωή μου βλέπω. Τὸ πρόσωπο του εἶναι χαμογελαστό, λάμπει καὶ ἔχει τὸ χρῶμα τοῦ κεχριμπαριοῦ».

Οἱ γονεῖς του ἀγάπησαν τὸν Χριστὸ πολὺ καὶ θέλουν καὶ αὐτοὶ νὰ βαπτιστοῦν.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2008, Ι. Ησυχαστήριον Αγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος, Μεταμόρφωσις Χαλκηδικής)

Εμπειρίες από τον Γέροντα Φανούριο, τον Καψαλινό, τον Ρουμάνο..



Τον Γέροντα Φανούριο τον είχαμε γνωρίσει μετά από παραίνεση του Γέροντα Παισίου...

Πρώτη φορά τον επισκέφτηκα το Μάρτη του 1985 μαζί με τον υποτακτικό ενός γνωστού Γέροντα της Καψάλας...

Το κελί απέριττο φτωχικό αλλά πολύ φιλόξενο ....

Καθίσαμε στο κελί του μέσα...η ομιλία του ήταν πολύ χαριτωμένη...η χροιά της φωνής του ήταν τέτοια που μίλαγε κατευθείαν στη καρδιά.....είχε μεγάλη χαρά που πήγαμε και όλο έψαχνε το χώρο του για να βρει κάτι να μας φιλέψει....

μας είπε ότι είχε πληροφορία ότι θα φύγει πριν την Ανάσταση που τότε ήταν τέλη Απριλίου αν θυμάμαι καλά....έκλαιγε από χαρά όπως ένας χρόνια ξενιτεμένος περιμένει πως και πως να επιστρέψει στη Πατρίδα του...έτσι και αυτός μέτραγε τις ώρες τις μέρες που θα έφευγε για τον Ποθούμενον!!!!

...μας είπε ότι πήγε σε όλους τους γνωστούς και τους έβαλε μετάνοια και ότι χρωστούσε το έδωσε ώστε να μην έχει τίποτα που να βαραίνει τη ψυχή του...υλικό και πνευματικό ..όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν!!!

μας είπε ότι είχε επίσκεψη από 3 Αγίους ..τον Αγιο Μέγα Βασίλειο τον Όσιο Θεόφιλο τον Καψαλινό και τον Αγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο...γέμισε λέει το δωμάτιο φως και άρρητη ευωδία...εκείνος ένιωσε μεγάλη συστολή και αφού μας είπε ότι μίλησαν για διάφορα εκείνος τότε τους ρώτησε όλο ντροπή αν χρωστούσε κάτι....Εκείνοι του απάντησαν ότι δε χρωστούσε και η χαρά του ήταν πολύ μεγάλη!!! Συνέχεια έλεγε και γελούσε σαν παιδί ότι θα κάνει Ανάσταση πάνω με τον Κύριο και τους Αγίους που τόσο αγάπησε…

στην ερώτηση πως περνά στο κελί του μόνος ...εκείνος απάντησε ότι δεν είναι μόνος ...κατά καιρούς περνάνε Άγγελοι και γεμίζουν το κελί φως τόσο πολύ που και το δικό του σώμα γέμιζε φως και για πολλές μέρες η χαρά τον συντρόφευε .....αλλά μας είπε επίσης ότι μια φορά χτύπησε η πόρτα πάει εκείνος και ανοίγει και βλέπει τον αντίπαλο το διάβολο...αμέσως τον έδιωξε και εκείνος πήγε και στάθηκε κάτω από το κυπαρίσσι που είχε στην αυλή του....και συνεχίζει....μια εβδομάδα βρόμαγε το τόπος από τον βρομιάρη!!!

Είχα μαζί μου ένα πολύ καλό δημοσιογραφικό κασετόφωνο και στο δρόμο καθώς ανεβαίναμε προς το κελί του είπα στον συνοδοιπόρο μου ότι θα τον μαγνητοφωνήσω...εκείνος μου είπε να μη το κάνω γιατί ο Γέροντας δεν θα το ήθελε ..εγώ δεν τον άκουσα και γιαυτό πήγα και κάθισα δίπλα στο Γέροντα Φανούριο με σκοπό να τον μαγνητοφωνήσω...και όντως πάτησα το κουμπί...το κασετόφωνο ήταν σε απόσταση ενός μόνο μέτρου από τον Γέροντα...ενώ ο φίλος μου κάθονταν σε απόσταση περίπου 4 μέτρων μακριά...μετά το τέλος της επίσκεψης έβαλα να ακούσω τι έγραψε...και ενώ η δική μου φωνή και του φίλου μου ακούγεται τέλεια η δική του ήταν ένας άναρθρος λόγος ....!!!!

Η κοίμηση του ήταν οριακή, κοιμήθηκε καθώς προσευχόταν στο στασίδι του, στην εκκλησία του κελιού του και με το κομποσχοίνι στο χέρι....η μέρα ήταν χειμωνιάτικη και το χιόνι πολύ ..οι Πατέρες από τα δίπλα κελιά μαζευτήκαν για την ακολουθία...έσκαψαν τον τάφο και με μεγάλη προσπάθεια τον μετέφεραν για την ταφή....το νερό μέσα στο τάφο ήταν περίπου στο ένα μέτρο και ενώ η κουβέρτα μέσα στην οποία τον είχανε τυλίξει βούλιαξε το σκήνος του έμεινε στην επιφάνεια να επιπλέει......!!!!

Μετά από κάποια χρόνια έγινε η εκταφή του σκηνώματος του...και κει είδαμε τα οστά του να είναι τρισχαριτωμένα ..μάλιστα τότε είδαμε το μεγαλείο της άσκησης του....είχε σπάσει το πόδι του καθώς έπεσε κάποια φορά από τη σκεπή του κελιού που επισκεύαζε....δεν πήγε στο γιατρό αλλά μόνος του πάρα τους τρομερούς πόνους συνέχιζε την ασκητική ζωή του...

Αυτό που είδαμε ήταν τρομερό...το οστό της κνήμης σπασμένο και το πάνω κομμάτι του οστού είχε εισχωρήσει στο κάτω και το είχε ανοίξει τα δυο και έτσι είχε δέσει, γιαυτό και κούτσαινε ο Γέροντας....απότι φάνηκε δηλαδή ο Παππούλης δεν έκανε ξάπλα ούτε καμιά προσπάθεια να το διορθώσει άλλα με περισσή αυταπάρνηση συνέχισε την ασκητική ζωή του!!!

Έτσι επιβεβαιώνεται αυτό που είχε πει ένας χαριτωμένος Γέροντας Αγιορείτης ..ότι το μυστικό του Αγίου Όρους το κρατάνε οι Ρουμάνοι ασκητές…εννοώντας την παράδοση της άνευ όρων άσκησης

Την ευχή Του να έχουμε !!!

Ο γέρος και οι χουρμάδες

Σε μια όαση κρυμμένη μέσα στα πιο απόμακρα τοπία της ερήμου, ο γέρος Ελιάου ήταν γονατισμένος δίπλα σε μερικές χουρμαδιές. Ο γείτονάς του, ο Χακίμ, ένας πλούσιος έμπορος, σταμάτησε στην όαση για να πιουν νερό οι καμήλες του και είδε τον Ελιάου να ιδρώνει σκάβοντας στην έρημο.
- Τι νέα γέροντα; Ειρήνη σε σένα.
- Και σε σένα, αποκρίθηκε ο Ελιάου χωρίς να σταματήσει τη δουλειά του.
- Τι κάνεις εδώ μ'αυτή τη ζέστη και με το φτυάρι στα χέρια;
- Φυτεύω, αποκρίθηκε ο γέρος.
- Μα τι φυτεύεις εδώ, Ελιάου;
- Χουρμάδες, αποκρίθηκε ο Ελιάου δείχνοντας γύρω του τις χουρμαδιές.
- Χουρμάδες, επανέλαβε ο νεοφερμένος. Κι έκλεισε τα μάτια με συγκατάβαση, σα να'χε ακούσει τη μεγαλύτερη ηλιθιότητα του κόσμου και συνέχισε:
- Η ζέστη σε πείραξε στο μυαλό, αγαπητέ μου Ελιάου. Έλα, παράτα τα αυτά και έλα στη σκηνή μου να πιούμε ένα ποτήρι.
- Όχι, πρέπει να τελειώσω το φύτεμα. Μετά, αν θέλεις, θα πιούμε...
- Για πες μου, φίλε, πόσων χρόνων είσαι;
- Ξέρω κι εγώ; Εξήντα, εβδομήντα, ογδόντα; Δεν ξέρω... Το ξέχασα... Όμως, τι σημασία έχει αυτό;
- Κοίταξε φίλε. Οι χουρμαδιές θέλουν πάνω από πενήντα χρόνια ώσπου να μεγαλώσουν και μόνον όταν γίνουν μεγάλα δέντρα δίνουν καρπό. Εγώ δε θέλω το κακό σου, το ξέρεις. Μακάρι να ζήσεις ως τα εκατό και βάλε, όμως, ξέρεις ότι δύσκολα θα φτάσεις να μαζέψεις καρπούς απ'αυτό που σήμερα φυτεύεις. Παράτα τα, λοιπόν, κι έλα μαζί μου.
- Κοίταξε, Χακίμ. Εγώ έφαγα τους χουρμάδες που φύτεψε κάποιος άλλος, κάποιος που ποτέ δεν ονειρεύτηκε να φάει αυτούς τους χουρμάδες. Εγώ σήμερα φυτεύω ώστε άλλοι να φάνε αύριο τους χουρμάδες που φύτεψα... Έστω κι αν είναι προς τιμήν κάποιου αγνώστου, αξίζει τον κόπο να αποτελειώσω το έργο μου. (....)

Για να υπομείνεις τον άλλον, πρέπει να τον αγαπήσεις

- Γέροντα, όταν περνούμε κάποιον πειρασμό, μια μεγάλη δοκιμασία, τι να κάνουμε;
- Τι να κάνετε; Υπομονή να κάνετε. Η υπομονή είναι το ισχυρότερο φάρμακο που θεραπεύει τις μεγάλες και μακροχρόνιες δοκιμασίες. Οι περισσότερες δοκιμασίες μόνο με την υπομονή περνούν. Η μεγάλη υπομονή ξεδιαλύνει πολλά και φέρνει θεϊκά αποτελέσματα∙ εκεί που δεν περιμένεις την λύση, δίνει ο Θεός την καλύτερη λύση. Να ξέρετε ότι ο Θεός ευαρεστείται ,όταν ο άνθρωπος περνά δοκιμασίες και υπομένει αγόγγυστα δοξάζοντας το άγιο όνομά Του. Γι’ αυτό να προσευχόμαστε να μας δίνει ο Καλός Θεός υπομονή, ώστε να τα υπομένουμε όλα αγόγγυστα και με δοξολογία.Η ζωή μας σ’ αυτόν τον κόσμο είναι μια συνεχής άσκηση και ο καθένας μας ασκείται με διαφορετικό τρόπο.
Να σκέφτεσθε τι τράβηξε ο απ. Παύλος σ’ εκείνα τα δύσκολα χρόνια! Πόσα προβλήματα του δημιουργούσαν οι Εβραίοι και δεν μιλούσε καθόλου! Ενώ είχε πληροφορία από τον Θεό ότι θα πάει στην Ρώμη, έμεινε στην φυλακή δύο χρόνια, γιατί ο ηγεμόνας καθυστερούσε την δίκη. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος πάλι τι υπέφερε! Για έναν μικρό γογγυσμό υπέστη ναυάγιο… Βλέπετε, επιτρέπει ο Θεός να ταλαιπωρηθούν για μικρά πράγματα οι άγιοι, για να έχουμε εμείς παραδείγματα, ώστε να αντιμετωπίζουμε τους πειρασμούς με υπομονή, με προσευχή, αλλά και με χαρά. Για να υπομείνεις τον άλλον, πρέπει να τον αγαπήσεις.

Αν καλλιεργήσης τα πάθη, αναπτύσσονται αυτά και τότε πνίγουν τις αρετές.

Όλες οι αρετές και όλα τα πάθη καλλιεργούνται.

Εξαρτάταιαπό το τί εργασία θα κάνη ο άνθρωπος. Αν καλλιεργήση τα πάθη, αναπτύσσονται τα πάθη και πνίγουν τις αρετές.

Αν καλλιεργήση και τα δύο, αναπτύσσονται και τα δύο, και βγαίνει ένα μπερδεμένο πράγμα.

Για να το καταλάβετε αυτό, σκεφθήτε έναν κήπο που έχει μέσα και λουλούδια και αγριόχορτα.

Αν καλλιεργηθούν τα αγριόχορτα, θα αναπτυχθούν και θα πνίξουν τα λουλούδια.

Αν καλλιεργηθούν τα λουλούδια, θα αναπτυχθούν και θα πνίξουν τα αγριόχορτα.

Αν καλλιεργηθούν όλα μαζί, δεν θα ξεχωρίζης τα λουλούδια από τα αγριόχορτα



ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Γέροντα, μερικοί λένε ότι, όταν ένα ελάττωμα είναι στην δομή του ανθρώπου, δεν διορθώνεται

Γέροντα, εγώ, όταν πέφτω συνέχεια σε κάποιο πάθος, λέω: «Έτσι γεννήθηκα, τέτοια είμαι».

- Ακόμη αυτό έλειψε, να μας πης ότι οι γονείς σου σου έδωσαν όλα τα ελαττώματα που έχεις. Από πάππον προς πάππον όλα τα ελαττώματα σ΄ εσένα δόθηκαν και...
όλα τα χαρίσματα στους άλλους;…Μήπως τα βάζεις και με τον Θεό; Όποιος λέει: « εγώ αυτόν τον χαρακτήρα έχω, έτσι γεννήθηκα, έχω άσχημες κληρονομικές καταβολές, μ’ αυτές τις συνθήκες μεγάλωσα, άρα δεν μπορώ να διορθωθώ…» είναι σαν να λέη: «Φταίει όχι μόνον ο πατέρας μου αλλά και η μάνα μου, αλλά και ο Θεός»! Όταν ακούω κάτι τέτοια, ξέρετε πως στενοχωριέμαι; Έτσι βρίζει κανείς και τους γονείς του και τον Θεό. Από την στιγμή που σκέφτεται έτσι, παύει να ενεργή η Χάρις του Θεού.

- Γέροντα, μερικοί λένε ότι, όταν ένα ελάττωμα είναι στην δομή του ανθρώπου, δεν διορθώνεται.

- Ξέρεις τι γίνεται; Μερικούς τους συμφέρει να λένε ότι κάποιο ελάττωμα οφείλεται στη δομή τους, γιατί έτσι δικαιολογούν τον εαυτό τους και δεν κάνουν καμιά προσπάθεια να απαλλαγούν από αυτό. «Εμένα ,λένε, δεν μου έδωσε χαρίσματα ο θεός! Τι φταίω εγώ; Γιατί μου ζητούν πράγματα πάνω από τις δυνάμεις μου;»Οπότε αραλίκι μετά. Δικαιολογούν τον εαυτό τους, αναπαύουν τον λογισμό τους και βαδίζουν με τον χαβά τους. Αν πούμε : «αυτά είναι κληρονομικά ,τα άλλα είναι του χαρακτήρα μου», πώς θα διορθωθούμε; Αυτή η αντιμετώπιση διώχνει την πνευματική λεβεντιά.

- Ναι, Γέροντα, αλλά…

- Πάλι «αλλά»; Τι είσαι εσύ, βρε παιδάκι μου; Σαν χέλι ξεγλιστράς. Συνέχεια δικαιολογείσαι.

- Γέροντα, εσκεμμένα το κάνω;

- Δεν λέω ότι το κάνεις εσκεμμένα ,αλλά, ενώ ο Θεός σε προίκισε με τόσο μυαλό και είσαι σπίρτο, πανέξυπνη, δεν καταλαβαίνεις πόσο κακό είναι η δικαιολογία! Ένα τόσο δα κεφαλάκι να έχη τόσο μυαλό, και να μην το καταλαβαίνη!
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ !!! ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ!!!!!

Τον Χριστό να τον αισθανόμαστε σαν φίλο μας. Είναι φίλος μας.

215100_195680310493251_100001538496307_532570_1419935_n.jpg

Τον Χριστό να τον αισθανόμαστε σαν φίλο μας. Είναι φίλος μας.

Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: «Εσείς είστε φίλοι μου ...» (Ιω. 15,14).

Σαν φίλο να τον ατενίζομε και να τον πλησιάζομε. Πέφτομε; Αμαρτάνομε;

Με οικειότητα, με αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχομε κοντά του. όχι με φόβο ότι θα μας τιμωρήσει αλλά με θάρρος, που θα μας το δίδει η αίσθηση του φίλου.

Να του πούμε: «Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσέ με». Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε ότι μας αγαπάει, ότι μας δέχεται τρυφερά, με αγάπη και μας συγχωρεί.

Να μη μας χωρίζει απ' τον Χριστό η αμαρτία. Όταν πιστεύουμε ότι μας αγαπάει και τον αγαπάμε, δεν θα αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι απ' Αυτόν, ούτε όταν αμαρτάνουμε. Έχουμε εξασφαλίσει την αγάπη Του κι όπως και να φερθούμε, ξέρομε ότι μας αγαπάει.


πατηρ πορφυριος

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ, ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Εορτή του Αγίου Σωφρονίου, του Πατριάρχου ΙεροσολύμωνΓιορτάζουμε σήμερα 11 Μαρτίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Σωφρονίου, του Πατριάρχου Ιεροσολύμων, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Άγιος Σωφρόνιος γεννήθηκε στην Δαμασκό της Συρίας περί το έτος 580 μ.Χ. και ήταν υιός ευσεβών και ενάρετων γονέων, του Πλινθά και της Μυρούς. Λόγω της καταγωγής του αποκαλείται και Δαμασκηνός. Κατά την νεαρή του ηλικία επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους και εκάρη μοναχός στη μονή του αββά Θεοδοσίου, όπου συνδέθηκε πνευματικά με τον εκεί ασκούμενο Ιωάννη τον Μόσχο, από τον οποίο διδάχθηκε πολλά. Με την συνοδεία αυτού επισκέφθηκε την Αίγυπτο, όπου συνδέθηκε με τον κύκλο του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονος και τη Ρώμη. Τότε πέθανε και ο Ιωάννης ο Μόσχος (620 μ.Χ.). Ο Σωφρόνιος μετακόμισε το λείψανο αυτού στα Ιεροσόλυμα και, αφού τα ενταφίασε στη μονή του Οσίου Θεοδοσίου, επανέκαμψε στην Αλεξάνδρεια.
Εκεί προσβλήθηκε τότε από ανίατη ασθένεια των οφθαλμών. Επισκέφθηκε τότε το ναό των Αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου στο Αμπουκίρ και θεραπεύθηκε. Το θαύμα αυτό περιέλαβε σε εγκώμιό του προς τους Αγίους αυτούς.

Στην συνέχεια επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη με την ελπίδα να προσεταιρισθεί τον Πατριάρχη Σέργιο Α' (610 - 638 μ.Χ.) στις θέσεις του κατά των Μονοφυσιτών και να εκφράσει τις διαφωνίες του κατά του ενωτικού σχεδίου, το οποίο ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύρος ο από Φάσιδος (630 - 643 μ.Χ.) ετοίμαζε για να σιγάσει την διαμάχη μεταξύ Ορθοδόξων και Μονοφυσιτών. Αλλά απέτυχε και απογοητευμένος επανήλθε στα Ιεροσόλυμα.

Όταν πέθανε ο Άγιος Μόδεστος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, ο Άγιος Σωφρόνιος, για την υπερβάλλουσα αρετή του, ανήλθε το έτος 634 μ.Χ. στον πατριαρχικό θρόνο της Σιωνίτιδος Εκκλησίας. Η κατάσταση ήταν θλιβερή. Εσωτερικά η Ορθοδοξία υπέφερε από την αίρεση του μονοφυσιτισμού. Εξωτερικά οι Άραβες περιέσφιγγαν την πόλη των Ιεροσολύμων. Ήδη κατείχαν τη Βηθλεέμ και ο Άγιος Σωφρόνιος μη δυνάμενος, κατά τον Δεκέμβριο του έτους 634 μ.Χ., να μεταβεί εκεί για να γιορτάσει την γέννηση του Θεανθρώπου, θρηνεί. Για την αποκατάσταση κάποιας ηρεμίας στο ποίμνιό του, συγκαλεί Σύνοδο και καταδικάζει τον Μονοφυσιτισμό. Για την απόκρουση των Αράβων οργανώνει την άμυνα της πόλεως. Το έτος 637 μ.Χ. όμως αναγκάζεται να παραδώσει την πόλη των Ιεροσολύμων στον χαλίφη Ομάρ.

Ο Άγιος Σωφρόνιος κοιμήθηκε με ειρήνη το επόμενο έτος, 638 μ.Χ.

Το συγγραφικό του έργο είναι σαφώς και καθαρά ποιητικό. Διακρίθηκε κυρίως στην συγγραφή ιδιομέλων και του βίου των Αγίων Αναργύρων, Ιωάννου του Ελεήμονος και Μαρίας της Αιγυπτίας.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:

Ἦχος πλ. δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Σωφρόνως τὸν βίον σου, διαγαγὼν ἐκ παιδός, τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος, εἰσεποήσω σαφῶς, Σωφρόνιε πάνσοφε· ὅθεν ἱεραρχίας, ταῖς ἀκτῖσιν ἐκλάμψας, ὤφθης τῆς εὐσεβείας, εὐκλεὴς ὑποφήτης. Καὶ νῦν δυσώπει Ὅσιε, ὑπερ τῶν τιμώντων σε.

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Ένα θαύμα των Αγίων Τεσσαράκοντα στην Χαλκιδική

Στην περιοχή του χωρίου Γοματίου της Χαλκιδικής υπήρχε μετόχι της Μονής Ξηροποτάμου. Η κτηματική περιουσία του μετοχίου απαλλοτριώθηκε και παραμένει μόνον ο ναός προς τιμήν των αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, που υπάγεται στην ενορία Γοματίου. Η εορτή των αγίων Τεσσαράκοντα είναι και η κυρία εορτή της ενορίας. Λειτουργεί πάντοτε ο Μητροπολίτης Ιερισσού και παρατίθεται τράπεζα (κουρμπάνι) σ' όλους τους προσκυνητάς που έρχονται από το χωριό και από τα άλλα γειτονικά χωριά.
Οι άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες συνδέονται με μία θαυμαστή διάσωσι του χωριού από βέβαιη καταστροφή, η οποία διασώζεται στην προφορική παράδοσι των κατοίκων.
Βρισκόμαστε στα 1905, όταν Τούρκοι στρατιώτες ήλθαν απεσταλμένοι από τον Μαντέμ Αγά της Στρατονίκης να πάρουν άνδρες για τα μεταλλεία. Ως γνωστόν τότε όλα τα χωριά της Βορείου Χαλκιδικής (Μαντεμοχώρια), ήσαν υποχρεωμένα να στέλνουν άνδρες στα μεταλλεία. Οι κάτοικοι όμως του Γοματίου αντέδρασαν βίαια στην στρατολόγησι εργατών και σκότωσαν τους Τούρκους στρατιώτες.
Αυτό όμως εξώργισε τους Τούρκους και ο Σουλτάνος διέταξε να καή το χωριό και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι κάτοικοι. Ξεκίνησε λοιπόν σώμα στρατού από την Θεσσαλονίκη με κατεύθυνσι το Γομάτι και σκοπό να εκτελέσουν τα διαταχθέντα. Μόλις όμως έφθασαν κοντά στο χωριό, όπου ευρίσκεται ο ναός των αγίων Τεσσαράκοντα, συνέβη κάτι το θαυμαστό. Ο επικεφαλής αξιωματικός λυπήθηκε τον κόσμο και άλλαξε γνώμη:
—Γιατί να τους τιμωρήσω με τέτοιο σκληρό τρόπο;
Έφθασε στην πλατεία του χωριού και εκεί συγκέντρωσε όλους τους Χριστιανούς, οι οποίοι τρομοκρατημένοι περίμεναν την δίκαιη τιμωρία τους. Τότε ο Τούρκος αξιωματικός ρώτησε:
—Δεν μου λέτε, τι άγιος είναι η εκκλησία που είναι έξω από το χωριό σας;
—Άγιοι Σαράντα, απάντησαν οι κάτοικοι.
—Αλήθεια; Είναι άγιοι Σαράντα; Ξέρετε πώς με λένε έμενα; Με λένε Σαράντο. Ας είμαι Τούρκος. Κατάγομαι από την Σεβάστεια της Μικράς Ασίας, όπου μαρτύρησαν οι άγιοι Σαράντα. Η μητέρα μου έκανε παιδιά, άλλα κανένα δεν ζούσε. Μια χριστιανή είπε στη μάνα μου να με τάξη στους Αγίους Σαράντα. Εκεί στη Σεβάστεια κατοικούσαν Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Εγώ είμαι το παιδί που έταξε η μάνα μου στους αγίους Σαράντα και ζω και έχω και το όνομά τους. Ε, οι άγιοι Σαράντα που έσωσαν εμένα, έσωσαν και σας. Γιατί μόλις έφθασα μπροστά στο εκκλησάκι τους άλλαξα γνώμη. Εμπρός, συνέχισε, πάμε όλοι μαζί να τους ευχαριστήσουμε.
Όλοι μαζί γεμάτοι ευγνωμοσύνη και εμπρός ο Τούρκος κατευθύνθηκαν στο μετόχι των αγίων Σαράντα. Τότε ο Τούρκος γονάτισε μπροστά στην εικόνα των αγίων και γεμάτος συγκίνησι έβγαλε μια χρυσή λίρα και την κρέμασε στην εικόνα. Όλοι γεμάτοι ευγνωμοσύνη ευχαρίστησαν τους αγίους Σαράντα για την θαυμαστή τους διάσωσι.
Εμείς δε που ακούμε και διαβάζουμε το θαύμα αυτό, ας δώσουμε δόξα στον εν Τριάδι Θεό, που γίνεται θαυμαστός «διά των αγίων Του».

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς και η αγία Οικογένειά του.


Ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, είναι η κορωνίδα των προσωπικοτήτων που ασκήθηκαν στη μοναστική πολιτεία της Σκήτεως Βεροίας.
Γεννήθηκε το 1296 στην αγιοτόκο Κωνσταντινούπολη σε μια οικογένεια αξιοζήλευτη. Σπάνιο πράγμα η αγιότης. Μα και να βρεθεί ολόκληρη οικογένεια αγία, ακόμη πιό σπάνιο! Ο πατέρας Κωνσταντίνος Παλαμάς ήταν αξιωματούχος της Αυτοκρατορικής Αυλής και βαθιά εντρυφούμενος την καρδιακή προσευχή, βυθιζόταν στην επανάληψη της ευχής, ακόμη και κατά τις συνεδριάσεις με τον Αυτοκράτορα. Συνέβη όμως και ο Θεός τον κάλεσε νωρίς αφήνοντας τη σύζυγό του Καλή, τους γιούς του Γρηγόριο, Θεοδόσιο και Μακάριο και τις θυγατέρες του Επίχαρη και Θεοδότη, απροστάτευτους.
Μετά από τις σπουδές του ο Γρηγόριος, που δέν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητες, διότι έγιναν υπό την επίβλεψη του αυτοκράτορα, μαζί με τους δύο αδελφούς του έφυγε για το Αγιον Όρος. Εκεί ο Αγιος έγινε ασκητής στην περιοχή του Βατοπεδίου κι αργότερα στη Μεγίστη Λαύρα κοινοβίασε μέσα στη Μονή. Μετά έξι χρόνια πάλι αγάπησε την ησυχία και ξαναγύρισε σε ασκηταριά για δύο χρόνια. Δέν ησύχασε όμως κι εκεί, γιατί πάλι βρέθηκαν πειρατές που του τάραζαν συνεχώς τη γαλήνη.
Το 1325 πήρε απόφαση να φύγει για τα Ιεροσόλυμα, και για το λόγο αυτό έφθασε στη Θεσσαλονίκη και μαζί τον συνόδευσαν μια δωδεκάδα μαθητών. Είχε πια προκόψει στην αρετή κι ήταν γνωστός. Την επιβράβευση έφερε κι η πρόταση για χειροτονία που του κάμανε, κι εκείνος ταπεινά, γνωρίζοντας πως ήταν θέλημα του Υψίστου, την αποδέχτηκε και σύντομα χειροτονήθηκε παπάς.

Εμενε τώρα να βρεί τόπο ήρεμο και ήσυχο για να χαίρεται τις πνευματικές του αναβάσεις. Κι έφθασε στη Σκήτη, για να διαπιστώσει αυτό που πολλοί έλεγαν στη Θεσσαλονίκη, πως δηλαδή ήταν φροντιστήριο ψυχών, ο χώρος, και πολλούς ανάπαυε η κοιλάδα. Ήταν το 1326 πού έκτισε ένα παράπηγμα κοντά στο ποτάμι του Αλιάκμονα. Εκεί βέβαια, άν ήθελε συναντιόταν με τους άλλους μοναχούς, γιατί δέν ήταν μακρυά. Μα εκείνος έκανε το πάν για να βρεθεί μόνος και να σκύψει το πρόσωπο στο στήθος, να χαλαρώσει τις αισθήσεις του σαρκίου και να αρχίσει την ρυθμική βύθιση στην ευχή «Κύριε, Ιησού, Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό». Και μέσα από την επανάληψη αυτή, άρχιζαν να φεγγοβολούν τα πάντα τριγύρω και το σκοτεινό και υγρό της σπηλιάς γινόταν καταδεκτικό και θερμό. Ποιός θα διέκοπτε την γαλήνη της επαφής με τα Θεία για να μιλήσει αργολογίες και κουταμάρες!

Το αρχικό σπήλαιο με τα παραπήγματα τα κατέστρεψαν ο εκσυγχρονισμός όταν κατασκευάστηκε απρόσεκτα η παραποτάμια οδός. Μαζί και μια πηγή ιαματική με θερμό νερό που το λέγανε «χλιο νερό» κι είχε αναβλύσει με την προσευχή του Αγίου. Ένα άλλο σπήλαιο που αποδίδεται τώρα στον Αγιο κοντά στη Μονή Προδρόμου, δηλώνει τον πόνο για τον χαμό του πρώτου.

Με προσοχή ο Αγιος, το Σαββατόβραδο έβγαινε από το ασκηταριό του, και πήγαινε με το κεφάλι σκυφτό, στα Μοναστήρια. Εκεί λειτουργούνταν ή λειτουργούσε και έπαιρνε μέρος στην Κυριακάτικη τράπεζα. Μετά συνομιλούσε, με φόβο Θεού, χωρίς πολλά-πολλά λόγια και το απόγευμα ξαναγύριζε να κρυφτεί στα ίδια.

Κάποια Κυριακή ξανοίχτηκε στη συζήτηση με ένα ενάρετο παπούλη, τον γέροντα Ιώβ, που΄χε χρόνια στην άσκηση. Ο Αγιος τότε μόλις ξεπερνούσε τα τριάντα του, βέβαια δέν ήταν μικρός καθώς τότε ωρίμαζαν ταχύτερα, αλλά ούτε και ήταν κανένας πολιός γέρων. Ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς διατείνονταν πως η προσευχητική εργασία και μάλιστα η συνεχής επανάληψη της ευχής, είναι πράγμα κατορθωτό σε όλους. Ακόμη κι οι λαϊκοί όταν εργάζονται κι όταν ταξιδεύουν και σε κάθε στιγμή της ζωής τους, μπορούν να λέγουν συνεχώς αυτή την απλή προσευχή, και να αξιωθούν της καθάρσεως και των πνευματικών καταστάσεων, όπως οι μοναχοί. Ο γέροντας Ιώβ πάλι αντέλεγε πως η πολυμεριμνησία και τα άγχη της καθημερινής ζωής δεν επιτρέπουν στον νού να συγκεντρώνεται για να τελέσει θερμή και ακατάπαυστη προσευχή. Ήρθε η ώρα να χωρίσουν και κανείς δεν έκανε πίσω στον λογισμό του. Κατευθύνθηκαν κι οι δυό στα ασκηταριά τους, ο καθένας προσευχόμενος να φωτίσει τον άλλο. Σαν κλείστηκε στο ασκηταριό του ο Ιώβ και κατανύχτηκε και γονάτισε και προσευχήθηκε, του φανερώθηκε Αγγελος του Θεού και κάπως τον επέπληξε:
«Γιατί Ιώβ δυσπιστείς στα λόγια του Γρηγορίου; Η προσευχή είναι εντολή εις πάντας παραδεδομένη, ανεξαρτήτως του τόπου και της καταστάσεως που ζούν. Αυτό δέν περιγράφουν κι οι πατέρες, λέγοντας, καλύτερα να προσεύχεσαι παρά να αναπνέεις;». Ο γέροντας Ιώβ γνώρισε πως το όραμα ήταν αληθινό κι από Θεού, και παρά την ηλικία του και το περασμένο της ώρας έτρεξε στο ασκηταριό του Αγίου Γρηγορίου για να βάλει μετάνοια και να ζητήσει συγγνώμη.
Εκείνο το διάστημα κοιμήθηκε η μητέρα του Αγίου, ως μοναχή, στην Κωνσταντινούπολη. Κι οι αδελφές του, ήδη μοναχές κι αυτές, ζήτησαν να τις συμπαρασταθεί. Εκείνος έκανε τον κόπο να πάει στην βασιλεύουσα και να τις συνοδεύσει πάλι, μαζί του, στη Βέροια. Εκεί σε μοναστήρι, που βρίσκονταν μέσα στην πόλη, τις άφησε να ασκούνται σε ενάρετη συνοδεία μοναζουσών.
Η Βέροια τιμήθηκε από την παραμονή εκεί των εναρέτων μοναζουσών, της Επίχαρης και της Θεοδότης. Περισσότερο κοσμήθηκε από την κοίμηση της πρώτης και δέχθηκε στα φιλόξενα χώματά της το σκήνος της. Η Επίχαρις είχε προαισθανθεί το τέλος της και συναντήθηκε με τον Αγιο αδελφό της. Του προφήτευσε μάλιστα πως γρήγορα θα εγκατέλειπε αυτό τον τόπο, για να επιστρέψει, αυτός, στο Αγιον Όρος.
Μετά παρέλευση λίγων ετών, πέντε (κατά τον μαθητή του Αγίου Φιλόθεο Κόκκινο) ή δέκα (κατά τον Αυτοκράτορα Ιωάννη Κατακουζινό χρονογράφο της Βέροιας), άρχισαν οι επιδρομές των Σέρβων. Αυτοί δέν είχαν εκχριστιανιστεί ακόμη και ζούσαν με άγρια και πολεμοχαρή ένστικτα. Οι νέοι μοναχοί ήταν καλή λεία, γιατί θα τους πουλούσαν στα σκλαβοπάζαρα, κι έτσι κατέφθασαν και σχεδόν κατέλαβαν την Σκήτη. Στη Βέροια μπήκαν το 1347.
Μέχρι τότε όμως, ο Αγιος συναισθανόταν τον κίνδυνο, και γι’ αυτό μάζεψε τους μαθητές του κι έφυγε άρον-άρον για την Θεσσαλονίκη, κι από κεί για το Αγιον Όρος.
Ο Αγιος Γρηγόριος έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην εκκλησιαστική ιστορία της Ορθοδοξίας. Κι αυτό, γιατί κάποιος Βαρλαάμ, Καλαβρός στην καταγωγή προερχόμενος από τους καθολικούς και στην ιδέα φιλόσοφος, ήρθε από τη Δύση και προσπάθησε να επηρεάσει τις θεολογικές τάσεις της Ανατολής. Πολλούς κατατρόπωσε στις συζητήσεις, κι ήταν τόσο λογικοφανής, που κανείς δε τολμούσε να τον αντικρούσει, μάλλον δε, αποκτούσε συνεχώς οπαδούς. Στη δύσκολη αυτή στιγμή, που απειλούνταν με νόθευση τα δόγματα της Εκκλησίας, που γελοιοποιούνταν η νοερά προσευχή και οι πνευματικές καταστάσεις που είχαν σχέση μ’αυτήν, ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς προσέτρεξε και αναχαίτισε τον αιρετικό Καλαβρό. Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου έμειναν γνωστά με την ονομασία «Ησυχαστικές έριδες», γιατί το επίμαχο ζήτημα ήταν άν πρέπει να μονώνεται κανείς και να πιέζει τον εαυτό του στην τέλεση της ευχής ή να κάθεται στις αίθουσες διδασκαλίας και να φιλοσοφεί. Πολλά από τα συγγράμματα του Αγίου είχαν αποδέκτες και τους μοναχούς της Σκήτης της Βέροιας.
Όταν έχασε το παιχνίδι ο Βαρλαάμ έφυγε πίσω στην Ιταλία, αλλά άλλοι συνεχιστές του δημιούργησαν προβλήματα με πρώτο τον Ακίνδυνο. Και σε αυτές όμως τις προστριβές και συνοδικώς ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και οι θεολογικές και ορθές απόψεις του επικράτησαν. Ο δε Αγιος, καταξιώθηκε να γίνει αρχιερέας και μητροπολίτης της Θεσσαλονίκης. Αφού μετά από περιπέτειες και ομηρεία στην Μικρά Ασία από τους Τούρκους, επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, εκεί λίγα χρόνια μόλις μετά, το 1359 άφησε την τελευταία του πνοή.
Τις τελευταίες του στιγμές κοίταξε πρός τα πάνω και φώναξε «Στα επουράνια, στα επουράνια...», δεικνύων την οδό που θα πορεύονταν λίγες στιγμές αργότερα. Κι εκεί «στα επουράνια» έλαβε τις πρέπουσες τιμές για τους αγώνες του και τους άμετρους κόπους του.
Το τίμιο σώμα του, μετά από την εκταφή, υπήρξε άφθαρτο, δηλαδή δέν σάπισε, αλλά ευωδίαζε και θαυματουργούσε. Στούς λατίνους όμως, τους υποτελείς του Πάπα, ήταν χονδρό αγκάθι η ενθύμιση του Αγίου και μάλιστα ολόσωμου. Γι αυτό πολλες φορές τον συκοφαντούσαν λέγοντας, πως για τα αμαρτήματά του έμεινε «άλυωτος», δέν δέχθηκε από απέχθεια η γή να τον διαλύσει «στα εξ ων συνετέθη»! Τον 19ο αιώνα ο ναός του Αγίου καταστράφηκε από φωτιά και το τίμιο σκήνωμά του κάηκε αφήνοντας μόνον τα οστά ανέπαφα!
Εορτάζεται η μνήμη της κοίμησής του στις 14 Νοεμβρίου, αλλά και την 2η εβδρομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, οπότε τιμούμε τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας.

Το μίσος των καθολικών για τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά!



Ο Αγιος Γρηγόριος έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην εκκλησιαστική ιστορία της Ορθοδοξίας. Κι αυτό, γιατί κάποιος Βαρλαάμ, Καλαβρός στην καταγωγή προερχόμενος από τους καθολικούς και στην ιδέα φιλόσοφος, ήρθε από τη Δύση και προσπάθησε να επηρεάσει τις θεολογικές τάσεις της Ανατολής. Πολλούς κατατρόπωσε στις συζητήσεις, κι ήταν τόσο λογικοφανής, που κανείς δε τολμούσε να τον αντικρούσει, μάλλον δε, αποκτούσε συνεχώς οπαδούς. Στη δύσκολη αυτή στιγμή, που απειλούνταν με νόθευση τα δόγματα της Εκκλησίας, που γελοιοποιούνταν η νοερά προσευχή και οι πνευματικές καταστάσεις που είχαν σχέση μ’αυτήν, ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς προσέτρεξε και αναχαίτισε τον αιρετικό Καλαβρό.
Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου έμειναν γνωστά με την ονομασία «Ησυχαστικές έριδες», γιατί το επίμαχο ζήτημα ήταν άν πρέπει να μονώνεται κανείς και να πιέζει τον εαυτό του στην τέλεση της ευχής ή να κάθεται στις αίθουσες διδασκαλίας και να φιλοσοφεί. Πολλά από τα συγγράμματα του Αγίου είχαν αποδέκτες και τους μοναχούς της Σκήτης της Βέροιας.

Όταν έχασε το παιχνίδι ο Βαρλαάμ έφυγε πίσω στην Ιταλία, αλλά άλλοι συνεχιστές του δημιούργησαν προβλήματα με πρώτο τον Ακίνδυνο. Και σε αυτές όμως τις προστριβές και συνοδικώς ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και οι θεολογικές και ορθές απόψεις του επικράτησαν. Ο δε Αγιος, καταξιώθηκε να γίνει αρχιερέας και μητροπολίτης της Θεσσαλονίκης. Αφού μετά από περιπέτειες και ομηρεία στην Μικρά Ασία από τους Τούρκους, επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, εκεί λίγα χρόνια μόλις μετά, το 1359 άφησε την τελευταία του πνοή.
Το τίμιο σώμα του, μετά από την εκταφή, υπήρξε άφθαρτο, δηλαδή δέν σάπισε, αλλά ευωδίαζε και θαυματουργούσε.Στούς λατίνους όμως, τους υποτελείς του Πάπα ήταν χονδρό αγκάθι η ενθύμιση του Αγίου και μάλιστα ολόσωμου. Γι αυτό πολλες φορές τον συκοφαντούσαν λέγοντας, πως για τα αμαρτήματά του έμεινε «άλυωτος», δέν δέχθηκε από απέχθεια η γή να τον διαλύσει «στα εξ ων συνετέθη»!
Τον 19ο αιώνα ο ναός του Αγίου καταστράφηκε από φωτιά και το τίμιο σκήνωμά του κάηκε αφήνοντας μόνον τα οστά ανέπαφα!
Τόσο γινάτι κράτησαν οι καθολικοί που όταν τυπώνονταν οι εκκλησιαστικές μας ακολουθίες στην Βενετία -κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας- ο Δόγης έδινε την άδειά του για την έκδοση, μόνον εφόσον δέν υπήρχε σχετική αναφορά στον Αγιο. Έτσι για αρκετά χρόνια που κυκλοφορούσαν τα έντυπα από την Βενετία, η γιορτή του είχε σχεδόν ξεχαστεί.
Περί τα μέσα και τέλη του 20ου αιώνα, επανήλθε η μνήμη των ενδόξων αγώνων του και έλαβε την πρέπουσα θέση στον χώρο των

ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΗΣ. Π. ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ Ο ΙΒΗΡΙΤΗΣ. ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ.



Μας έλεγε για δύο περιπτώσεις πού άγιασαν δύο γυναίκες εκεί στα μέρη τους. Ή πρώτη γιατί δεν είπε ποτέ «Ουφ τί ζέστη» είναι αύτη, όπως λέμε όλοι κατά κόρον.

Έκαμνε υπομονή. Δεν ξεγυμνώθηκε.

Ή δεύτερη κάθισε στη σκάλα του σπιτιού του γιού της και τον απέτρεψε να δει την γυναίκα του (μάλλον να την δει σε κάτι άσχημο).


Δικαιολογήθηκε πώς έπρεπε να πάει πίσω κάπου επειγόντως! Οπωσδήποτε!


Το παιδί της υπάκουσε και πήγε πίσω και ή μάνα άγιασε!
Σκέπασε με τον μανδύα σου την αμαρτία, όπως λέγει και ό Άγιος Βασίλειος! Εύκολα γκρεμίζεις.

Δύσκολα χτίζεις! Άγιασε.

Ή εμπιστοσύνη στον λογισμό δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα

51891_130888636967487_100001390551884_202653_7615501_o.jpg
- Γέροντα, όταν κάποιος έχη τόν λογισμό ότι όλοι ασχολούνται μ' αυτόν κ.λπ., πώς θά τόν διώξη;


- Αυτό είναι τοϋ πειρασμού πού πάει νά τόν άρρωστήση. Νά άδιαφορήση, νά μήν πιστεύη καθόλου σ' αυτόν τόν λογισμό. Ένας λ.χ. πού έχει καχυποψία, άν δη έναν γνωστό του νά μιλάη σιγά σέ έναν άλλον, σκέφτεται: «γιά μένα λέει δέν το περίμενα άπ' αυτόν!», ενώ εκείνοι γιά άλλο θέμα συζητούν.

Και άν δέν προσέξη, εξελίσσεται σιγά-σιγά καί πού φθάνει!
Νομίζει ότι τόν παρακολουθούν, ότι τόν καταδιώκουν. Ακόμη καί άν εχη συγκεκριμένα στοιχεία ότι οι άλλοι ασχολούνται μ' αυτόν, νά ξέρη ότι καί αυτά ό ίδιος ο εχθρός τά έχει ταιριάξει έτσι, γιά νά τόν πείση.Καί πώς τά συνδυάζει ό διάβολος!
Γνωρίζω έναν νέο πού, ενώ είναι εξυπνότατος, πιστεύει στον λογισμό του πού του λέει ότι δεν είναι ισορροπημένος. Με το να δέχεται τους λογισμούς πού του φέρνει τό ταγκαλάκι, τού έχουν δημιουργηθη ένα σωρό κόμπλεξ.
Έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, έχει λειώσει τους γονείς του. Ό Θεός τού έδωσε δυνάμεις και χαρίσματα, άλλα όλα του τά αχρηστεύει ό εχθρός, καί έτσι βασανίζεται καί αυτός καί οί άλλοι.
Δεν μπορώ νά καταλάβω γιατί τους δέχονται αυτούς τους ταγκαλακίστικους λογισμούς καί κάνουν την ζωή τους βασανισμένη, τά βάζουν καί με τον Θεό, πού τόσο πολύ μας ευεργετεί καί μας αγαπάει.
Όσα καί εάν πής σε έναν τέτοιον άνθρωπο, δέν ωφελεί. Έάν δέν πάψη νά πιστεύη τους λογισμούς πού τοϋ φέρνει ό εχθρός, μόνον πού θά κουράζεσαι.
- Γέροντα, ό ευαίσθητος είναι ψυχικά αδύνατος, είναι άρρωστος;
- Όχι, τό φιλότιμο καί ή ευαισθησία είναι φυσικά χαρίσματα, άλλα κατορθώνει δυστυχώς ό διάβολος νά τά εκμεταλλεύεται.

Έναν ευαίσθητο άνθρωπο τον κάνει συχνά νά μεγαλοποιή τά πράγματα, γιά νά μήν μπορή νά σηκώση κάποια δυσκολία ή νά τήν σηκώνη γιά λίγο καί μετά νά κάμπτεται, νά απογοητεύεται, νά ταλαιπωρήται, καί τελικά νά σακατεύεται.
Άν αξιοποίηση τήν κληρονομική ευαισθησία, θά γίνη ουράνια. Άν άφήση νά τήν εκμεταλλευθή ό διάβολος, θά πάη χαμένη. Γιατί, άν δέν αξιοποιή ό άνθρωπος τά χαρίσματα του, τά εκμεταλλεύεται ό διάβολος. Έτσι πετάει τά δώρα του Θεού.
Αντί νά εύγνωμονή τόν Θεό, τά παίρνει όλα ανάποδα. Ό ευαίσθητος, όταν πιστεύη στον λογισμό του, μπορεί νά κατάληξη ακόμη καί στο ψυχιατρείο, ενώ ό αδιάφορος μέ τό «δέν βαριέσαι» δέν πάει βέβαια καλά, άλλα τουλάχιστον δέν καταλήγει καί στο ψυχιατρείο. Γι' αυτό τό ταγκαλάκι κυνηγάει τους ευαίσθητους ανθρώπους.
Άλλοι πάλι βάζουν έναν λογισμό, ή μάλλον τό ταγκαλάκι τους φέρνει έναν λογισμό, ότι έχουν κληρονομική επιβάρυνση, και προσπαθεί νά τους πείση νά πιστέψουν ότι κάτι έχουν. Τους φοβίζει, γιά νά τους ζαλίση και νά τους αχρηστέψη στά καλά καθούμενα. Άλλα και κάτι κληρονομικό άν υπάρχη, μπροστά στην Χάρη τοϋ Θεού τίποτε δεν μπορεί νά σταθή.
Θυμάστε τον Άγιο Κυπριανό πού άπό μάγος έγινε Ιεράρχης της Εκκλησίας και Μάρτυς Χριστού;
Ό Μωυσής πάλι ό Αιθίοπας άπό ληστής έγινε πιο ευαίσθητος από πολλούς μεγάλους Πατέρες. Σε τί κατάσταση έφθασε!
Όταν πήγε νά τον δη ό Άγιος Μακάριος, τόν ρώτησε: «Τί νά κάνω; με ενοχλεί ό κόσμος και δέν μπορώ νά βρω ησυχία». Και εκείνος του είπε: «Μωυσή, Μωυσή, είσαι πολύ ευαίσθητος. Νά πάς στην Πετραία Αραβία, γιατί δέν μπορείς εσύ νά δίωξης τόν κόσμο!».
Πέρασε στην ευαισθησία και τόν Μέγα Αρσένιο πού ήταν από αρχοντική οικογένεια, μορφωμένος, καλλιεργημένος άνθρωπος, ενώ εκείνος ήταν ένας ληστής. Νά, βλέπεις ή Χάρις τού Θεού τί κάνει! Άλλα είχε πολλή ταπείνωση.

Απόσπασμα από τις σελίδες 41-44 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ο άνθρωπος του Χριστού και τη δυσκολία και τη θλίψη όλα τα κάνει προσευχή

chutes_006_jpg.jpg


Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή.

Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει αμέσως αρχίζει: «Κύριε Ιησού Χριστέ ...».

Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά. Για παράδειγμα, πάσχεις από αυπνία. να μη ακέπτεσαι τον ύπνο.

Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέπτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι.

Να συγκεντρώνεσαι, να λες τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το «Κύριε Ιησού Χριστέ ...;» κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.

¨Όλα είναι μέσα μας, και τα ένστικτα και τα πάντα, και ζητούν ικανοποίηση. Αν δεν τα ικανοποιήσομε, κάποτε θα εκδικηθούν, εκτός και τα διοχετεύσομε αλλού, στο ανώτερο, στον Θεό.


πατηρ πορφυριος

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ

Το Πηδάλιο λέγεται πηδάλιο, γιατί οδηγεί προς την σωτηρία τον άνθρωπο πότε με τον έναν τρόπο και πότε με τον άλλον, όπως ο καραβοκύρης πάει το πηδάλιο πότε αριστερά και πότε δεξιά, για να βγάλει το καράβι στην ακτή.

Αν το πάει ολόισια, χωρίς να στρίψει όπου χρειάζεται, θα ρίξει το καράβι πάνω στα βράχια, θα το βουλιάξει και θα πνιγούν οι άνθρωποι.

Αν ο πνευματικός χρησιμοποιεί τους κανόνες σαν κανόνια, και όχι με διάκριση, ανάλογα με τον άνθρωπο, με την μετάνοια που έχει κ.λπ.
, αντί να θεραπεύει ψυχές, θα εγκληματεί.

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Η σημερινή κατάσταση μας θυμίζει την περιγραφή του Γρηγορίου Νύσσης

x_d58f26cb.jpg«Οι σημερινοί καιροί μας έφεραν σωρεία από γυμνούς και αστέγους. Ένα πλήθος στέκεται μπροστά στη θύρα του καθενός. Παντού βλέπετε το χέρι να είναι απλωμένο και να ζητά ...;

Σ' αυτούς σπίτι είναι η ύπαιθρος, καταφύγιο οι στοές και τα σταυροδρόμια και τα πιο εγκαταλελειμμένα μέρη της αγοράς. Σαν τα νυχτοπούλια και τις κουκουβάγιες που φωλιάζουν στις τρύπες.

Τα ρούχα τους είναι κουρελιασμένα. Έσοδά τους είναι οι καλές διαθέσεις των φιλανθρώπων· τροφή τους ο,τιδήποτε πέσει από τους περαστικούς· ποτό τους η πηγή της πόλεως, όπως ακριβώς και για τα ζώα· κύπελλό τους οι άδειες παλάμες· θησαυρός τους η τσέπη τους, όταν δεν έχει τρύπες και κρατάει ο,τι της βάζουν μέσα· τραπέζι τους τα ενωμένα γόνατά τους· κρεβάτι τους το χώμα· λουτρό τους ο απέριττος ποταμός ή η λίμνη που ο Θεός έδωσε για όλους.

Η ζωή τους είναι πλανόδια και πρωτόγονη όχι γιατί ήταν έτσι απ' την αρχή, αλλά εξ αιτίας ατυχημάτων και ανάγκης».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «ΕΧΕΙ ΠΑΘΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΖΗΜΙΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ»

- Γέροντα, τώρα υπάρχει τέτοια τηλεοπτική επικοινωνία, ώστε το ίδιο λεπτό μπορεί να δει κανείς γεγονότα που συμβαίνουν στην άλλη άκρη της γής.- Μόνον τον εαυτό τους δεν βλέπουν οι άνθρωποι, όλο τον κόσμο τον βλέπουν. Τώρα καταστρέφεται ο κόσμος από το μυαλό του. Δεν είναι ότι τους καταστρέφει ο Θεός.
- Γέροντα, η τηλεόραση κάνει πολύ κακό.-Αν κάνει, λέει! Ήρθε κάποιος και μου έλεγε: "Η τηλεόραση, Πάτερ, είναι καλή". "Καλά είναι τα αυγά, του λέω, άμα τα ανακατέψης όμως με κουτσουλιά, άχρηστα γίνονται". Έτσι γίνεται και με την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Σήμερα, αν ανοίξεις το ραδιόφωνο, για να ακούσεις μια είδηση, πρέπει να ανεχθείς να ακούσεις και ένα τραγούδι, γιατί, μόλις τελειώσει ένα τραγούδι, θα πει μια είδηση. Παλιά δεν ήταν έτσι. Ήξερες τι ώρα θα έλεγε την είδηση στο ραδιόφωνο, τακ, άνοιγες και άκουγες. Τώρα είσαι υποχρεωμένος να
ακούσεις και το τραγούδι, γιατί αν το κλείσεις, θα χάσεις την είδηση.

Έχει πάθει μεγάλη ζημιά ο κόσμος από την τηλεόραση, ιδίως τα παιδάκια καταστρέφονται. Ήρθε ένα παιδάκι επτά χρονών με τον πατέρα του στο Καλύβι. Έβλεπα να μιλάει με το στόμα του το δαιμόνιο της τηλεοράσεως, όπως μιλάει το δαιμόνιο με το στόμα των δαιμονισμένων. Ήταν σαν ένα μωρό να γεννήθηκε με δόντια. Σήμερα συχνά δεν βλέπεις φυσιολογικά παιδιά, είναι τέρατα. Και βλέπεις, δεν παίρνουν μια στροφή παραπάνω, αλλά αυτό που έχουν ακούσει, αυτό που έχουν δει, αυτό επαναλαμβάνουν. Έτσι θέλουν οι άλλοι να αποβλακώσουν τον κόσμο με την τηλεόραση. Δηλαδή, αυτά που ακούν οι άνθρωποι, αυτά να πιστεύουν, αυτά να κάνουν.
- Γέροντα, μας ρωτούν μητέρες πώς να κόψουν τα παιδιά τους από την τηλεόραση.
- Να δώσουν στα παιδιά να καταλάβουν ότι με την τηλεόραση αποβλακώνονται, δεν μπορούν να σκέφτονται. Ας αφήσουμε ότι χαλούν τα μάτια τους. Αυτή η τηλεόραση είναι έργο του ανθρώπου, αλλά υπάρχει και άλλη τηλεόραση, η πνευματική. Όταν δηλαδή με την απέκδυση του παλαιού ανθρώπου καθαρίζωνται και τα μάτια της ψυχής, τότε βλέπει ο άνθρωπος πιο μακριά χωρίς μηχανές. Είπανε στα παιδιά τους γι' αυτή την τηλεόραση; Να καταλάβουν την πνευματική τηλεόραση, γιατί με αυτά τα κουτιά θα χαζέψουν. Οι Πρωτόπλαστοι είχαν το διορατικό χάρισμα. Αυτό χάθηκε μετά την πτώση. Όταν διατηρήσουν τα παιδιά την Χάρη του Αγίου Βαπτίσματος, θα έχουν και διορατικό χάρισμα, πνευματική τηλεόραση. Θέλει προσοχή, δουλειά πνευματική. Οι μανάδες σήμερα χάνονται με χαμένα πράγματα και μετά: "Τι να κάνω, Πάτερ; Χάνω το παιδί μου!"

ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Μου γράφεις ότι άκουσες από την γιαγιά σου κάτι (σαν παραμύθι), για τις πέντε πληγές του Χριστού. Και ρωτάς: Ποια είναι η πραγματικότητα;
Διάβασε την Καινή Διαθήκη. Είναι ντροπή να μην ξέρουμε την Πίστη μας. Άφησε στην άκρη κάθε άλλο διάβασμα! Άρχισε την μελέτη σου από τα ιερά Ευαγγέλια. Αυτή ειναι η πιο σπουδαία και η πιο λυτρωτική μελέτη. Πρώτη στην σειρά, έρχεται η γνώση της Πίστεως. Και μετά η κάθε άλλη γνώση. Να τον μελετάς τον λόγο του Θεού. Ο λόγος του Θεού δίνει αξία στον δικό μας λόγο. Όπως τα διαμάντια στα γυναικεία κοσμήματα.

Η Αγία Γραφή μας τα λέει καθαρά ότι οι πληγές του Χριστού είναι πέντε. Μα είναι η φοβερή πραγματικότητα: δύο στα χέρια δύο στα πόδια και μία στα πλευρά. Από τα καρφιά. Και από τις αμαρτίες μας. Τρυπημένα τα χέρια που ευλογούσαν!
Τρυπημένα τα πόδια που βάδιζαν τον δρόμο της αληθείας! Τρυπημένη η πλευρά, πού άναψε την θεία και ιερή φλόγα της αγάπης!
Έτσι το θέλησε ο Υιός του Θεού.
-Να Του τρυπηθούν τα χέρια, για τις αμαρτίες πού εκάμαμε με τα χέρια μας- (φόνους, κλεψιές, βιαιότητες).
-Να Του τρυπήσουν τα πόδια, για τις αμαρτίες πού έκαμαν τα πόδια, (ένα δάσος πόδια!), που έτρεξαν να κάνουν το κακό, το κάθε κακό!
-Του τρύπησαν την πλευρά κοντά στην καρδιά, γιατί η δική μας καρδιά, ήταν γεμάτη με κάθε κακία ασέβεια, βλάσφημες σκέψεις, κτηνώδεις επιθυμίες, μίσος και φθόνο, και σχέδια δαιμονικά εναντίον αδελφών, εναντίον φίλων, εναντίον του Θεού!
-Τρυπήθηκαν τα χέρια του Χριστού, για να θεραπευθούν οι αμαρτίες που{ έκαμαν τα δικά σου χέρια!
-Τρυπuθηκαν τα πόδια Του, για να επιστρέψουν τα πόδια τα δικά σου από τον δρόμο της απώλειας!
-Τρυπηθηκε η πλευρά Του, για να καθαρίσει η δική σου καρδιά από τις αμαρτωλές σκέψεις και επιθυμίες!

Οταν ο Κρόμβελ, ο φοβερός αυτός δικτάτορας της Αγγλίας, άρχισε να αρπάζει τίς περιουσίες των Μοναστηριών και των Εκκλησιών, έγινε μια μεγαλειώδης πορεία διαμαρτυρίας. Μια διαδήλωση. Χιλιάδες λάβαρα και πανώ, που έγραφαν «Οι πέντε πληγές του Χριστού». Και ο δικτάτορας υποχώρησε. Μετάνοιωσε. Οχι για άλλο λόγο. Σεβάστηκε τα λόγια, που ήταν γραμμένα στο πλακάτ: Πέντε είναι οι πληγές του Χριστού!
Μάθε να τις σέβεσαι και συ!
Πέντε είναι οι πληγές του Χριστού! Πέντε οι κρουνοί του Αιματός Του. Από αυτές έρευσε το Αίμα Του, που αγίασε την γη και εξηγόρασε το ανθρώπινο γένος. Με το Αίμα Του, που έρευσε από τις πέντε πληγές Του πλένει τον κάθε πιστό Του.

Σαν θαυματουργός και παντοδύναμος ο Κύριος πήρε πέντε ψωμιά, και έθρεψε με αυτά πέντε χιλιάδες ψυχές! Έτσι και με το Αίμα Του. Μπορεί να θρέψει ψυχικά εκατομμύρια πιστών! Αυτό είναι η Θεία Μετάληψη!
Φρόντισε λοιπόν την Μεγάλη Παρασκευή να σταθείς κάτω από τον Σταυρό Του. Και παρακάλεσε Τον. Να σε καθαρίσει και σένα με το Αίμα Του. Και να ζωοποιήσει την ψυχή σου. Ώστε, την Ανάσταση, να φωνάζεις και συ μαζί με τις άγιες μυροφόρες ότι Ανέστη ο Κύριος όντως.

Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Επίσκοπος Αχρίδος

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Η σιωπή της Παναγίας



ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΟ ΘΕΟΤΟΚΟ

Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον
(Λουκ. α' 46)

Αδελφοί, έχουμε πέντε λέξεις όλες κι όλες ειπωμένες από την Παναγία, καταγεγραμμένες στα Ευαγγέλια. Όλες αυτές οι λέξεις της αναφέρονται στην εξύμνηση του μεγαλείου του Θεού. Η Παναγία ήταν σιωπηλή μπροστά στους ανθρώπους, όμως η ψυχή της συνομιλούσε αδιαλείπτως με τον Θεό. Κάθε μέρα και κάθε ώρα έβρισκε μια νέα αιτία και αφορμή για να μεγαλύνει τον Θεό. Ω, αν ήταν δυνατόν να γνωρίζουμε και αν μπορούσαμε να καταγράψουμε όλες τις φορές που η Παναγία μεγάλυνε τον Θεό, σε όλη τη διάρκεια της ζωής της, ω, πόσα πολλά βιβλία θα χρειαζόμασταν! Αλλά έστω και με τη μία αυτή δοξολογία, την οποία εκείνη εξέφρασε στη συγγενή της Ελισάβετ, τη μητέρα του αγίου Προφήτου και Προδρόμου Ιωάννου, κάθε χριστιανός μπορεί να εκτιμήσει πόσο ευώδες και θεάρεστο άνθος ήταν η παναγία ψυχή της!

Αυτό δεν είναι παρά ένα ψήγμα χρυσού από την ψυχή της Θεοτόκου, το οποίο έχει φθάσει σ' εμάς μέσω του Ευαγγελίου. Υπήρξαν αναρίθμητα τέτοια ψήγματα στη διάρκεια της ζωής της Υπερευλογημένης Θεοτόκου! Ακόμη και προτού ακούσει το Ευαγγέλιο από τα χείλη του Υιού της, εκείνη γνώριζε πώς να μιλά με τον Θεό και να Τον δοξάζει σύμφωνα με το δίδαγμα του Ευαγγελίου. Αυτή η γνώση ήλθε σ' αυτήν από το Άγιο Πνεύμα, η χάρις του οποίου εκχεόταν ακαταπαύστως εντός της σαν το καθαρό νερό μέσα σ' ένα καθαρό δοχείο. Η ψυχή της μεγάλυνε τον Θεό με ύμνους σε όλη τη ζωή της και, συνακολούθως, ο Θεός μεγάλυνε αυτήν υπεράνω των Χερουβείμ και των Σεραφείμ. Έτσι και στην περίπτωσή μας: παρότι είμαστε μικροί και αμαρτωλοί, ο ίδιος ο Θεός θα μεγαλύνει στη Βασιλεία Του εμάς που μεγαλύνουμε τη Θεοτόκο, εάν ασκηθούμε να γεμίζουμε τον σύντομο βίο μας με την εξύμνηση και δοξολογία του Θεού στα έργα, στα λόγια, στις σκέψεις και στις δεήσεις μας.

Ω Παναγία, Πάναγνη και Υπερευλογημένη, κάλυψέ μας κάτω απ' τις φτερούγες των πρεσβειών σου.

Σοὶ καὶ τῷ Υἱῷ Σου πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Μακάριοι οἱ πενθοῦντες ὅτι αὐτοί παρακληθήσονται


Κάποιος Γέροντας ζούσε μόνος στη μονή των Μονιδίων και η παντοτινή του προσευχή ήταν η εξής: “Κύριε, δεν έχω τον φόβο σου μέσα μου, γι αυτό στείλε μου κάποιον
κεραυνό ή κάποια άλλη δύσκολη περίσταση, ή αρρώστια ή δαίμονα, μήπως έστω και μ΄ αυτόν τον τρόπο φοβηθεί η πωρωμένη μου ψυχή”. Αυτά έλεγε και συνέχιζε να παρακαλεί τον Θεό. “Ξέρω ότι είναι αδύνατο να με συγχωρήσεις.
Γιατί αμάρτησα πολύ σε σένα, Δέσποτα, αλλ΄ αν είναι δυνατόν λόγω της ευσπλαχνίας σου, συγχώρεσέ με. Αν όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει, τιμώρησέ με εδώ στη γη, Δέσποτα, και εκεί μη με παιδεύσεις, αλλ΄ εάν και αυτό είναι αδύνατο, τιμώρησέ με εδώ κατά ένα μέρος και εκεί ανακούφισέ με, έστω και λίγο, από την τιμωρία της κόλασης. Άρχισε από τώρα να με παιδεύεις, αλλά ας μην περιπέσω στην οργή σου, Δέσποτα”.
Μ΄ αυτή την επιμονή ένα ολόκληρο χρόνο με ασταμάτητα δάκρυα, με
πολλή ταπείνωση στους λογισμούς του και με νηστείες παρακαλούσε τον
Θεό και σκεπτόταν:
“Άραγε τι να σημαίνει ο λόγος που είπε ο Χριστός: Μακάριοι οι πενθούντες
ότι αυτοί παρακληθήσονται;”

Και κάποια ημέρα ενώ καθόταν κατά γης θλιμμένος και θρηνούσε κατά τη συνήθειά του,
νύσταξε, και να, του παρουσιάσθηκε ο Χριστός με ιλαρό πρόσωπο και με γλυκιά φωνή του είπε:
“Τι έχεις, άνθρωπε, γιατί τόσο κλαις;”
Του απάντησε εκείνος: “Επειδή έπεσα, Κύριε”.
Και ο Ιησούς που του εμφανίσθηκε του λέει: “Σήκω επάνω”.
Αποκρίθηκε τότε ο πεσμένος στη γη: “Δεν μπορώ, αν δεν μου δώσεις το
χέρι σου”.
Και άπλωσε Εκείνος το χέρι του και τον σήκωσε και του λέει πάλι με
καλοσύνη:
“Γιατί κλαις, άνθρωπέ μου, γιατί τόσο λυπάσαι;”
“Και δεν θέλεις, Κύριε, -ρωτά ο αδελφός- να κλάψω και να λυπηθώ που
τόσο σε πίκρανα;”
Τότε ο Κύριος άπλωσε το χέρι του πάνω στο κεφάλι του αδελφού, το
αγκάλιασε και του λέει:
“Μη θλίβεσαι, ο Θεός θα είναι βοηθός σου από δω και πέρα. Επειδή εσύ
πόνεσες, δεν θα στρέφεται πια η λύπη μου εναντίον σου. Εφόσον για σένα
έχω χύσει το αίμα μου, δεν θα δείξω πολύ περισσότερο τη φιλανθρωπία
μου και σε σένα και σε κάθε ψυχή που μετανοεί;”
Ο αδελφός συνήλθε κατόπιν από την οπτασία και ένιωσε την καρδιά του
πλημμυρισμένη από χαρά, γιατί βεβαιώθηκε ότι ο Θεός τον ελέησε και
έζησε σ΄ όλη του τη ζωή με πολλή ταπείνωση ευχαριστώντας τον Θεό.
Γλωσσική απόδοση: Μαρίνα Στραβακου
( Η διήγηση με τίτλο «Ιστορία περί τας διαφόρους κρίσεις του Θεού» από το βιβλίο Χρηστοήθεια του Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου)

Σπουδή στην αγάπη

Τριγυρνούσαν συνεχώς στο μυαλό μου μερικές γραμμές του Α.Σαιντ-Εξυπερύ (απ'το "Μικρό πρίγκιπα"). Φράσεις γεμάτες τόσο νόημα... "Πρέπει να ψάχνεις με την καρδιά. Η ουσία χάνεται σαν ψάχνεις με τα μάτια". Και σαν μαγνήτης κολλούσαν τούτες οι λέξεις πάνω στη θεϊκή εντολή για την αγάπη στο Θεό και στον άνθρωπο.

Τόσο απλά και τόσο σοφά.

Άμα αγαπάς, σταματάς να βλέπεις με τα χωμάτινα μάτια. Περνάς στην ουσία των πραγμάτων και βλέπεις με τα μάτια της καρδιάς. Γιατί, αν η καρδιά έχει αγάπη, τότε όλα τα βλέπει και τα αγκαλιάζει. Τα καταδέχεται με ταπείνωση. Δεν την νοιάζουν τα πώς, τα γιατί, τα αίτια και οι αφορμές.

Η αγάπη σκεπάζει κάθε άνθρωπο με στοργικότητα και απλότητα. Μια ματιά αγαπητική είναι ικανή να αλλάξει την καρδιά!

Νηστεία σημαίνει πείνα για τον Θεό...


«Νηστεία σημαίνει πείνα για το Θεό».
«Μόνο αυτός που ευχαριστεί ζει αληθινά».


Όταν διψάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του νερού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Βάλε το στόμα σου στο τρεχούμενο νερό και γεύσου τις σταγόνες που σου έκαναν τη χάρη να μείνουν για να σε δροσίσουν.
Όταν πεινάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του ψωμιού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Φάε το ψωμί σου αργά και ταπεινά. Δέξου το με ευγνωμοσύνη ως δώρο και θα σου είναι πιο γλυκό κι από το μέλι.
Με τη νηστεία που μας διατηρεί σε κατάσταση πείνας,ασκούμαστε να λαμβάνουμε την τροφή και τη ζωή ευχαριστιακά. Να τη λαμβάνουμε ως δώρο από τα χέρια του Θεού. Η νηστεία -ως πείνα και δίψα- ανοίγει άλλες προοπτικές, άγνωστες παντελώς στον κορεσμένο άνθρωπο. Το ψωμί, τα φρούτα, το νερό γίνονται ξαφνικά τόσο όμορφα…εμπνέουν τόσο σεβασμό που θέλεις να τα φιλήσεις… Τα απλά ακτινοβολούν μια αγνή ομορφιά που τα κάνει πιο ποθητά από τα πολυποίκιλα και επιτηδευμένα…
Η νηστεία, ως πείνα και δίψα, δίνει στην τροφή και τη ζωή τη γεύση της ευλογίας και της ευχαριστίας. Βλέποντας το ψωμί και το νερό ως δώρο του Θεού, ανακαλύπτεις τελικά παντού γύρω σου τα κρυμμένα Του δώρα… Έχει δίκιο ο π. Αλέξανδρος. "Μόνο αυτός που ευχαριστεί ζει αληθινά"!
Η πείνα και η δίψα της νηστείας είναι στο βάθος της πείνα και δίψα για τον Θεό. Αυτό το ζεις πραγματικά στην εσπερινή λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, όταν όλη μέρα πεινάς και διψάς τον Άρτο και τον Οίνο της Ευχαριστίας.

Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής

dekost_%C5%D1%C7%CC%C9%C1.jpg

Το Ευαγγέλιο, βέβαια, λέει με συμβολικές λέξεις για τον άδικο ότι θα βρεθεί εκεί, όπου υπάρχει «ο τριγμός και ο βρυγμός των οδόντων», διότι μακράν του Θεού έτσι είναι. Και από τους νηπτικούς Πατέρες της Εκκλησίας πολλοί ομιλούν για φόβο θανάτου και κολάσεως. Λένε: «Έχε μνήμη θανάτου πάντοτε». Αυτές οι λέξεις, αν τις εξετάσομε βαθιά, δημιουργούν τον φόβο της κολάσεως. Ο άνθρωπος προσπαθώντας ν' αποφύγει την αμαρτία, κάνει αυτές τις σκέψεις, για να κυριευθεί η ψυχή του απ' το φόβο του θανάτου, της κολάσεως και του διαβόλου.

Όλα έχουν τη σημασία τους, το χρόνο και την περίστασή τους. Η έννοια του φόβου είναι καλή για τα πρώτα στάδια. Είναι για τους αρχάριους, γι' αυτούς που ζει μέσα τους ο παλαιός άνθρωπος. Ο άνθρωπος ο αρχάριος, που δεν έχει ακόμη λεπτυνθεί, συγκρατείται απ' το κακό με το φόβο. Και ο φόβος είναι απαραίτητος, εφόσον είμαστε υλικοί και χαμερπείς. Αλλ' αυτό είναι ένα στάδιο, ένας χαμηλός βαθμός σχέσεως με το θείον. Το πάμε στη συναλλαγή, προκειμένου να κερδίσομε τον Παράδεισο ή να γλιτώσομε την κόλαση. Αυτό, αν το καλοεξετάσομε, δείχνει κάποια ιδιοτέλεια, κάποιο συμφέρον. Εμένα δε μου αρέσει αυτός ο τρόπος. Όταν ο άνθρωπος προχωρήσει και μπει στην αγάπη του Θεού, τι του χρειάζεται ο φόβος; Ό,τι κάνει, το κάνει από αγάπη κι έχει πολύ μεγαλύτερη αξία αυτό. Το να γίνει καλός κάποιος από φόβο στον Θεό κι όχι από αγάπη δεν έχει τόση αξία.

Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αν στραπατσαρισθεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού, διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις, διότι ο Χριστός «χοντρές» ψυχές δεν θέλει κοντά Του.

πατηρ πορφυριος

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΑΜΟΡΙΟ

Εορτή των Αγίων Τεσσαράκοντα Δύο Μαρτύρων από το ΑμόριοΓιορτάζουμε σήμερα 6 Μαρτίου, ημέρα μνήμης των Αγίων Τεσσαράκοντα Δύο Μαρτύρων από το Αμόριο, ας πούμε λίγα λόγια:

Οι Άγιοι Τεσσαράκοντα Δύο Μάρτυρες έζησαν επί του εικονομάχου βασιλιά Θεοφίλου, το 829 - 842 μ.Χ. και ήταν ανώτατοι αξιωματικοί του στρατού. Εκείνη την περίοδο, αφού βγήκε από την Συρία ο Αμηράς με μεγάλο πλήθος στρατού, για επίθεση κατά των ανατολικών περιοχών της επικράτειας των Ρωμαίων, είχαν σταλεί από τον βασιλιά στρατιώτες, για να προστατέψουν την πόλη του Αμορίου, που ήταν πρωτεύουσα της Φρυγίας. Όταν αυτοί όμως είδαν το μεγάλο πλήθος των Σαρακηνών, μπήκαν στο εσωτερικό μέρος του κάστρου αγωνιζόμενοι με καρτερία. Εκεί, αφού συνελήφθησαν, το 838 μ.Χ., από τον χαλίφη Μοτασέμ, οδηγήθηκαν στα Σάμαρα της Μεσοποταμίας και φυλακίστηκαν.
Ο χαλίφης τους είχε πει ότι θα τους επαναφέρει στα αξιώματά τους, εάν αλλαξοπιστήσουν και γίνουν Μωαμεθανοί. Όμως οι Άγιοι Μάρτυρες αρνήθηκαν με θάρρος και ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό. Και αφού υπέστησαν πολλά και απάνθρωπα βασανιστήρια, αποκεφαλίστηκαν, το 842 μ.Χ.
Έτσι οι Άγιοι Μάρτυρες παρέδωσαν Μαρτυρικά την ψυχή τους στον Κύριο.

Χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:

Ἦχος γ'. Τὴν ὡραιότητα.
Τὴν θεοσύλλεκτον, τοῦ Λόγου φάλαγγα, τοὺς Τεσσαράκοντα καὶ δυὸ Μάρτυρας, τοὺς ἐν μίᾳ πάντας σπουδή, ἀθλήσαντας τιμήσωμεν οὗτοι γὰρ τῆς πίστεως, ἡνωμένοι τὴ χάριτι , δῆμον ἀκαθαίρετον, ἱερῶς συνεκρότησαν, καὶ ὤφθησαν Χριστοῦ κληρονόμοι, ξίφει τμηθέντες τοὺς αὐχένας.

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Καλούμεθα να σκεπτόμαστε με την λογική τον Χριστού και όχι με την ανθρώπινη


Είπε ό Κύριος: Μακάριοι όσοι φέρονται με πραότητα στους άλλους, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη της επαγγελίας.
Αδελφοί μου, πρέπει να φέρουμε σε αρμονία τη λογική μας με τη λογική του Θεού, διαφορετικά θα κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας κάθε στιγμή σε κάθε βήμα μας. Εμείς οι πνευματικοί, όπως λέει ό Απόστολος Παύλος, πρέπει να έχουμε το νου και τις σκέψεις του Χριστού (Α' Κορίνθ. 2, 16).


Οι Απόστολοι μπορούσαν να συλλογίζονται σωστά, να κάνουν σωστές πράξεις, επειδή αντικατέστησαν το ανθρώπινο νου με το θεϊκό νου, επειδή σκέφτονταν όχι σαν άνθρωποι αλλά κατά Θεόν.


Οι πράοι λαοί και όχι οι αλαζονικοί. Οι ήπιοι και όχι οι βάναυσοι λαοί. Αυτοί πού αρκούνται στα απαραίτητα και όχι οι άρπαγες. Τα αρνάκια και όχι οι λύκοι. Κανείς, πού λειτουργεί με κοσμική λογική, δεν θα μπορούσε να το πει. Μόνο όποιος λειτουργεί με τη λογική του Θεού μπορεί να πει πώς οι πράοι θα κληρονομήσουν τη γή της επαγγελίας, τη γη για την οποία πολεμάνε και βάφουν στο αίμα άλλους λαούς οι αλαζόνες, οι άρπαγες και οι εξαγριωμένοι λαοί.


Πέθαναν οι μεγάλοι κατακτητές και δεν πήραν μαζί τους, στον άλλο κόσμο, τις κατακτημένες χώρες, ούτε μπόρεσαν να τις κληροδοτήσουν στους δικούς τους κληρονόμους. Ό Μέγας Αλέξανδρος, ό Καίσαρας, ό Ταμερλάνος και ό Μέγας Ναπολέοντας δεν κληρονόμησαν τις χώρες πού κατέκτησαν στους γιους τους....
Γιατί λοιπόν αρπάζεις αμαρτωλέ άνθρωπε; Αρπάζεις αυτό πού δεν είναι δικό σου. Για ποιόν το αρπάζεις; Αρπάζεις, για να αφήσεις κληρονομιά σ' αυτόν πού δεν είναι συγγενής σου; Αν έχεις μυαλό, σύνελθε. Του Θεού και ό ουρανός και ή γή. Ή γή είναι του Θεού, μπορείς να την αρπάξεις από το Θεό; Όταν πολεμάς εναντίον των ανθρώπων και αρπάζεις τη γή, δεν πολεμάς μόνο εναντίον των ανθρώπων αλλά και εναντίον του Θεού.

Δεν αρπάζεις τη γη από τούς ανθρώπους, αλλά από το Θεό. Ό Παντοκράτορας του Ουρανού και της γης στέκεται στα σύνορα του δικού σου κτήματος και βλέπει όταν εσύ οργώνεις. Ό Παντοκράτορας του ηλίου, της σελήνης και των αστέρων κοιτάζει εσένα πώς κατακτάς τη ξένη γη, κοιτάζει πώς καταστρέφεις τις πόλεις, πώς σκοτώνεις τούς λαούς, πώς βάζεις φωτιές με περηφάνια και εγωισμό. Να ή ανοησία της περηφάνιας!... Πώς θα απαντήσεις σε Αυτόν; Πώς θα πληρώσεις αποζημίωση σ' αυτούς πού κατέστρεψες; Θα σε αλέσει ό Θεός όπως ό μύλος αλέθει το σιτάρι. Συγκεντρώσου και σύνελθε. Από τη δημιουργία του κόσμου μέχρι τώρα κανένας δεν πολέμησε εναντίον ενός δίκαιου λαού χωρίς να πολεμήσει συγχρόνως και εναντίον του Θεού. Ό Θεός είναι ανίκητος και όποιος υπήρξε επιθετικός και πολεμοχαρής, είχε την τύχη του σπόρου πού περνάει από το μύλο.
Κάθε εξουσία στη γη είναι ιδιοκτησία του Θεού και αυτός την δίνει σε όποιον θέλει.


Σήμερα σε αυτόν και αύριο στον άλλον. Τη μία επιτρέπει στον ανόητο και στον αλαζόνα να καθίσει στον θρόνο και την άλλη τον βγάζει και βάζει στη θέση του τον πιο μικρό και πιο ασήμαντο ανάμεσα στους ανθρώπους. Εάν οι βαπτισμένοι Ευρωπαίοι το ήξεραν αυτό, δεν θα είχανε προκαλέσει τούς δύο τελευταίους αιματηρούς πολέμους, πού αποτελούν ντροπή της ιστορίας του άνθρωπου και ντροπή του Χριστιανισμού. Αλλά δεν το γνώριζαν. Την ώρα πού νόμιζαν ότι όλα τα ήξεραν, τελικά τότε δεν ήξεραν τίποτε. Γιατί όσο περισσότερο γνώριζαν για τα μικρόβια, τόσο λιγότερο γνώριζαν για το Θεό. Γι' αυτό το λόγο τούς χτύπησε το βαρύ χέρι του Παντοκράτορα του ουρανού και της γης.

Αδελφοί μου, επιλέξτε, αν θέλετε με αυτούς τούς βαπτισμένους βάρβαρους ή με τούς δικούς σας καλόκαρδους προγόνους. Αμήν.


ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.

Να μη διασύρουμε, με την ασυνέπεια μας, το όνομα του Χριστού.

Είπε ό Κύριος: Όποιος ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους ότι ανήκει σ' έμενα, θα τον αναγνωρίσω κι εγώ για δικό μου μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου (Ματθ. 10, 32), και μπροστά στους Αγγέλους του Θεού (Λουκάς 12, 9).
Ευλογημένος είναι ό άνθρωπος πού ομολογεί την πίστη του σ' Αυτόν μπροστά στους ανθρώπους ελεύθερα και ανοικτά. Αλήθεια είναι πώς ένας τέτοιος άνθρωπος θα έχει δύναμη μεγάλη και τίποτα δεν θα τον βλάψει στην επίγεια ζωή και αργότερα δεν θα μπορεί να τον βλάψει ούτε ό θάνατος ούτε ή κόλαση. Επειδή δίπλα του στέκεται


Εκείνος ό όποιος είναι ό πιο δυνατός. Ό άνθρωπος πού πιστεύει σ' Αυτόν, ελεύθερα πορεύεται σε αυτόν τον κόσμο όπως ό γιός στο κτήμα του πατέρα του, και όχι σαν σκλάβος ή μεροκαματιάρης πού κρύβεται και βλέπει τί θα κλέψει, ή τί θα καταστρέψει. Και όταν θα πεθάνει, τότε θα εισέλθει στην αληθινή ζωή και θα κερδίσει την αληθινή δόξα. Αν θα μιλάνε οι άνθρωποι στη γη για αυτόν ή όχι, αυτό έχει ελάχιστη σημασία. Ένας τέτοιος άνθρωπος δε θα έχει κάποιο όφελος από αυτό πού οι συγγενείς του θα χαράξουν στην επιτάφια στήλη του.


Γι' αυτόν το αληθινό μνημείο θα υπάρχει εκεί πού υπάρχει ή αληθινή ζωή και ή αληθινή δόξα. Ό ίδιος ό Αθάνατος και Παντοδύναμος Χριστός θα τον περιμένει στη βασιλεία των Ουρανών, θα τον καλέσει με το όνομα του, θα τον επαινέσει στον Πατέρα Του, στους αγίους Αγγέλους Του.


Για ποιό λόγο θα τον επαινέσει; Επειδή αυτός ό άνθρωπος χωρίς φόβο ομολογούσε την πίστη Του σ' Αυτόν ενώπιον των ανθρώπων. Θα τον επαινέσει γιατί όταν οι άλλοι τον περιγελούσαν αυτός παρέμενε ήσυχος, και όταν τον κορόιδευαν οι αμαρτωλοί, αυτός δεν επηρεαζόταν. Όταν τον απειλούσαν αυτός δεν φοβόταν, και γι' αυτό το λόγο ευλογημένος είναι ένας τέτοιος άνθρωπος.


Αλίμονο όμως στον άνθρωπο πού θα αρνηθεί το Χριστό μπροστά στους ανθρώπους. Στον άλλο κόσμο ό Χριστός δεν θα τον κοιτάξει, ούτε θα τον καλέσει με το όνομα του, θα τον αφήσει στον Σατανά να τον γράψει στο δικό του κατάλογο και να τον οδηγήσει στο βασίλειο του σκοταδιού, όπου ή φωτιά δεν σβήνει και το σκουλήκι δεν κοιμάται.
Αδελφοί μου, αναλογιστείτε πόσοι γιοί μας αρνήθηκαν το Χριστό! Αυτή ή άρνηση του Χριστού εξηγεί και τη δική μας πρόσφατη καταστροφή, εξηγεί και τούς λόγους για τούς οποίους ό λαός μας οδηγήθηκε σε βαθύ σκοτάδι από το όποιο κανείς δε θα μπορούσε να μάς βγάλει έκτος από Εκείνον ενώπιον του οποίου αμαρτήσαμε, αφού τον αρνηθήκαμε μπροστά στο ανθρώπινο γένος. Για ποιό λόγο οι γιοί μας αρνήθηκαν τον Σωτήρα; Τον αρνήθηκαν για ένα τίποτε πού ονομάζουμε σύγχρονο πολιτισμό.


Ό πολιτισμός δεν είναι τίποτε περισσότερο από ανθρώπινη έπαρση για τα ανθρώπινα έργα. Όλα αυτά τα έργα όμως χάνονται με το πέρασμα του χρόνου, όπως διαλύεται ό ιστός της αράχνης.
Ό ευρωπαϊκός πολιτισμός θα έχει την ίδια κατάληξη πού είχε κάθε ανθρώπινος πολιτισμός. Θα χαθεί όπως χάθηκε ό πολιτισμός της Αιγύπτου, των Φοινίκων, των Χαλδαίων, των Περσών, των Ελλήνων, των Ρωμαίων.
Ό Κύριος όμως θα παραμείνει, γιατί υπήρχε πριν από το χρόνο, και θα υπάρχει, γιατί είναι Αιώνιος, Αθάνατος και Παντοδύναμος. Εκείνος, από την μεγάλη αγάπη Του για τούς ανθρώπους, έζησε με τούς ανθρώπους τριάντα τρία χρόνια, σταυρώθηκε από αυτούς, την τρίτη ήμερα του θανάτου Του αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς. Εξ αιτίας της αγάπης Του για το ανθρώπινο γένος, του αποκάλυψε την αλήθεια πού οι άνθρωποι από μόνοι τους ποτέ δεν θα μπορούσαν να βρουν, τούς δίδαξε την σοφία Του, τούς μέθυσε με αγάπη, τούς έδωσε το Ευαγγέλιο, το όποιο πρέπει να υπακούν σε αυτή τη ζωή, για να αξιωθούν την αιώνια ζωή στην βασιλεία των Ουρανών.


Αυτόν τον Αιώνιο, τον Ζωοποιό Κύριο, οι αμαρτωλοί Τον αρνήθηκαν και στη θέση Του έβαλαν τον πολιτισμό. Οι κακόμοιροι έδωσαν σημασία σε κάτι πού είναι μεταβλητό και παροδικό, φορτωμένο με στολίδια όπως φορτωμένη είναι ή ακόλαστη γυναίκα, πονηρό όπως ή αλεπού και αιμοβόρικο όπως ό λύκος.
Ό Απόστολος Παύλος παραπονέθηκε στους Εβραίους, επειδή δεν ζούσαν σύμφωνα με το νόμο του Θεού, λέγοντας: εξαιτίας σας διασύρεται το όνομα τον Θεού από τούς ειδωλολάτρες (Ρωμ. 2, 24). Στις μέρες μας θα έλεγε ό άγιος Παύλος στους αιρετικούς και άθεους Ευρωπαίους: το όνομα του Χριστού εξαιτίας σας διασύρεται από τούς ειδωλολάτρες παντού, και στην Αφρική και στην Ινδία και στην Κίνα και άλλου. Όλοι οι ειδωλολάτρες σήμερα μισούν το Χριστό εξαιτίας χριστιανών. Όλοι τον αρνούνται επειδή βλέπουν τούς ίδιους τούς Χριστιανούς να αρνούνται τον Χριστό λόγω του πολιτισμού τους. Γι' αυτό το λόγο οι βαπτισμένοι και οι πολιτισμένοι Δυτικοί ονομάζονται από τούς ειδωλολάτρες λευκοί δαίμονες.


Πολλοί γιοί μας, ακολουθώντας τα χνάρια αυτών των λευκών δαιμόνων, αυτών των προσκυνητών του πολιτισμού, των νέων χριστιανών ειδωλολατρών, αρνήθηκαν το Χριστό και έτσι προκάλεσαν το θυμό του Χριστού. Ό θυμός Του ξέσπασε πάνω σ' όλο το λαό του Αγίου Σάββα. Με την ένοχη ανοχή όλων μας, ό λαός μας βρέθηκε πεσμένος σε βαθύ, αιματηρό σκοτάδι και τρομερή καταστροφή.
Αδελφοί μου, αν δεν θέλετε πάλι να ριχτείτε στην πιο σκοτεινή και πιο τρομερή άβυσσο, καλό είναι να επιστρέψετε στον Χριστό. Να σβήσετε τη λέξη πολιτισμός και στη θέση της να βάλετε τη λέξη Χριστός. Ό λαός μας πριν από επτακόσια χρόνια ορκίστηκε πίστη στο Χριστό και κράτησε τον όρκο του μέχρι πριν από λίγο. Τα τελευταία όμως χρόνια ξεκίνησε να καταπατά τον όρκο του και να απομακρύνεται από το Χριστό.

Γι' αυτό το λόγο τον εγκατέλειψε ό Θεός, και τον παρέδωσε να τον βασανίζουν άνθρωποι. Παραχωρεί να τον βασανίζουν οι άνθρωποι για να μην τον παραδώσει αιώνια στο Σατανά. Είναι, λοιπόν, καιρός να επιστρέψει ό λαός μας στο Χριστό, να ανακαλύψει μέσα του τη βασιλεία των Ουρανών, τον πολύτιμο μαργαρίτη Χριστό. Και με το Χριστό Κυβερνήτη μπορεί ό λαός να πορεύεται μέσα στη νύχτα, σαν να είναι μέρα, θα μπορεί να ζει στην σκλαβιά, σαν να ζει στην ελευθερία, να ζει στην δυστυχία, σαν να ζει στην ευτυχία. Σας εύχομαι ό Χριστός να σάς δίνει υγεία και σωτηρία. Δόξα στο Χριστό εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.